Σήμερα είχε γραφείο το πρωί. Ήσυχα πράματα. Το βράδυ γύρισα στο πράσινο χωριό μετά από έξοδο με το Λεπού (όπου έχουν αρχισει τα πατριωτικά συνθήματα και πολύ βαριέμαι) για να βρω ότι νέοι κάτοικοι έχουν κατακλύσει το χωριό μας. Μικρές εστίες από φωνές, κινητά που παίζουν παντελίδη, τρανς ή ό,τι σκατά ακούνε, άγνωστες φάτσες, φάτσες που δεν ξέρουν πού βρίσκονται και γιατί, φάτσες κάτω από μπερέδες -που δεν έχουν πολυκάτσει ακόμα καλά- να ετοιμάζονται να γνωρίσουν το υπέροχο, συναρπαστικό πανηγύρι που λέγεται Ε.Σ., μιλάνε στα τηλέφωνα, ρωτάνε ή δεν ρωτάνε, τριγυρνάνε σε ένα χώρο που τους φαίνεται όσο άγνωστος και τεράστιος φαινόταν και σε σένα πριν από 3 μήνες και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος -ουάου- όντως περνάει.
Μπαίνω μέσα στο καινούριο μαντρί (είπαμε με αλλάξανε) και ακούω έναν κρητικό εκτός τόπου και χρόνου να μιλάει βροντόφωνα στις 11.20 . Γραφικό άκουσμα το οποίο ξυπνάει ένα ανόητο πλυσεγκεφαλίστικο ένστικτο αγανάκτισης και μια τάση να τον βάλεις σε μια τάξη. Φάκιν Γουάη;
Πνίξτο πούστη, πνίξτο, άστο παιδί. Αφέσου απλά στην γλυκιά εσάνς άγνωστης ποδαρίλας που απλά σου μυρίζει χειρότερα επειδή δεν έχεις συνηθίσει τα καινούρια πόδια της 321 σειράς που απόψε ήρθε στο χωριό σου. Από αύριο, θα σου μυρίζει όλο και καλύτερα.
Ξέρεις τι;
Αδιαφόρησε. Πες απλά στον κρητικό να μιλάει πιο χαμηλά να κοιμηθείς σαν άνθρωπος γιατί αύριο θα 'χεις γραφείο και σκοπιά πάλι.
Και, ναι, κάνω αυτό που λέει ο καλός άνθρωπος μέσα μου και πάω να πλύνω τα δόντια μου και βλέπω ένα neo να βουρτσίζει τα δόντια του με το χέρι σαν έμβολο που ξεκινάει από τη μέση, ίσον σαν ξεβιδωμένος. Κουρασμένος να ανασηκώνω τα φρύδια σε χαιρετισμούς, λέω ένα γεια, καταφέρνω ένα χαμόγελο μιας και θα ανοίξω το στόμα για να πλύνω τα δόντια, αλλά μια γλυκιά γεύση ψαρίλας καταφέρνει να παραμείνει και μια σκέψη.
Έχουμε επιτέλους κόσμο.
0 σχόλια:
Post a Comment