Friday 28 October 2011

Η Μούμια, τα 35 αυγά και ο Μπερλιόζ. (ΟΝΤΑ #2)


Πολύ τρόμαξα με τον κύριο Ηρακλή που έπεσε κι ευχαριστώ που με βοήθησες, 93 χρονών άνθρωπος, το ξέρεις ότι είχε πολεμήσει; Πήγα να του πω ένα γεια, λόγω της ημέρας, ξέρεις, που έχει πολεμήσει, μήπως θέλει ένα μεζεδάκι που θα φέρω από τους Βούλγαρους και λίγο ροζέ κρασάκι, μη φανταστείς, έτσι για την παρέα, αλλιώς καθόμουν να φάω και μόνος μου έξω.

Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τα 8 σκαλιά που χωρίζουν τον ημιώροφο του Ηρακλή από το 19 (a.k.a. «σπίτι») και ξαφνικά ο Γιώργης σταματάει και κάνει μια χειρονομία παρταρχίδια μου μπροστά από την πόρτα μου, αλλά κοιτώντας την πόρτα της διπλανής μας, της Μούμιας.

[Σημείωση:  Η Μούμια είναι ένα πλάσμα που δεν ζει απαραίτητα σε κλίμα που να θυμίζει αιγυπτιακό –εντάξει, κανονικά δεν ζει καθόλου­– αλλά η δικιά μας είναι ολοζώντανη (κατά τη γνώμη της) και συγγραφέας (κατά τη γνώμη της πάντα). Δεν της αξίζει να ασχοληθώ μαζί της παραπάνω. Είναι ο ορισμός του ίβολ γείτονα. Από την δεύτερη ή τρίτη συνάντηση/παρατήρηση για φασαρία η γριά έχει πάψει να με κοιτάει καν στα μάτια, μόνο μουρμουρίζει πράγματα από το Βιβλίο των Νεκρών και φεύγει. Άντε να πετάξει κάνα αστοδιάολο, να ακούσει ένα γαμωτημπαναγίασουμασέπρηξεστομπούτσο, τέτοια. Η γριά να σου λέει δεν έχει καταφέρει να γράψει το βιβλίο της απ’ όταν μετακομίσαμε εμείς εκεί και παίρνει πλέον χάπια για τα νεύρα της και μου ‘φερε μια μέρα και για νταηλίκια τον αδερφό του ιδιοκτήτη της, έναν κρητικό από το Φάληρο, Ψηλός ήτανε. Παίζω κιθάρα, τραγουδάω, μαλλιά, χωρίς ρεύμα σου λέω, και στα πρώτα μέτρα της έχει ανέβει η πίεση 82 και το αίμα στ’ αυτιά κι αρχίσει να βαράει παράθυρα, πόρτες, φάση μ’ εξοργίσατε κλείνω μπαλκονόπορτες. Ενίοτε, επειδή συνήθως σεβόμαστε τις ώρες κοινής ησυχίας, απαντάει βάζοντας στη διαπασών Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη. Δεν θα μπω στον κόπο να της αφιερώσω δικιά της καταχώρηση. Άντε, ως φόρο τιμής επειδή τώρα ξεκουμπίζεται, να της αφιερώσουμε το Μια μούμια φεύγει, μια σωστή κυρία. Ή τη ρήση της λαϊκής σοφίας που συντροφεύει χρόνια τους πότες του κόσμου, το Γεια μας και η μούμια μακριά μας. Αλλά γιατί όχι και το Μούμι-α, κατά το Νάντι-α του Καρβέλα (ο οποίος κάνει cameo σε παρελθοντική καταχώρηση).]

Έφυγε ρε Γιώργη αυτή; 
Όχι ακόμα. Κι αυτά που έλεγα προχτές τα μετάνιωσα. Τα ‘λεγα χτες στον συγκάτοικό σου. Μου είπε κιόλας ο Νικόλας ότι την είδες με κάτι κουτιά και προσφέρθηκες να τη βοηθήσεις κι αυτή άρχισε να βρίζει, να πετάει τα κουτιά απ’ το ασανσέρ κατευθείαν στο σπίτι και να σε αγνοεί. Και να ξέρεις, αυτή είναι η πραγματική βλαστημία κατά του αγίου πνέματος, όχι οι χριστοπαναγίες που λέμε εμείς για πλάκα. Οι άνθρωποι που δεν μετανιώνουν είναι που βλαστημάνε και δεν σέβονται το άγιο πνεύμα, να σου φέρω εγώ εκκλησιαστικά χαρτιά που το λένε, να δεις. Και πάνε και εκκλησία, σαν δεν ντρέπονται, και μου δείχνει με το κεφάλι απαξιωτικά το διαμέρισμα της μούμιας. Αλλά πολύ στενοχωρήθηκα που φεύγει. Θυμάσαι που παραπονιόταν στο Λεωνίδα ότι και καλά πήγαινα έξω από την πόρτα της γυμνός με το μπουρνούζι και της βάραγα το κουδούνι, λες και θα την πήδαγα ποτέ την παλιομούμια. (Η αλήθεια είναι ότι στον νίντζα ανήκει το κόπη ράητ του παρατσουκλιού μούμια για την βαρούχα-χα-χαχ). Έχει νεύρα με εσάς που κάνετε φασαρία. Τσακώθηκε και με την Ισμήνη απέναντι προχτές επειδή έλεγε ότι κάνει φασαρία το ερκοντίσιον. Εμένα μου ‘λεγε ότι πετάω νερά στα ρούχα της, που το διαμέρισμά μου είναι από την άλλη πλευρά της πολυκατοικίας, άσε σου λέω, περίπτωση. Τα έσπασαν και την Παρασκευή οι κρητικοί στη ΦΕΚ και μαζεύα γυαλιά από μπουκάλια ούζο μέχρι προχτές, χαμός σου λέω. Δεν την ενοχλούν αυτοί και την ενοχλείτε εσείς; Θα τρελαθούμε μου φαίνεται. Λοιπόν, να φέρω τα βουλγάρικα τα μεζεδάκια, να πιούμε τίποτα;
Γιώργη θα φύγω, με περιμένουν για καφέ και μόλις έφτιαξα ένα αυγό και–
Στο στρατό έτρωγα 35 τηγανητά αυγά, στην καθισιά μου, τι μου λες ένα; Με κοιτάγανε όλοι σαν χαζοί. Αλήθεια σου λέω…
…και λίγο μπέικον και 2 λουκάνικα.
Α έτσι, ναι, γιατί ένα αυγό, τι να σου κάνει. Αύριο τι κάνεις;
Μωρέ θα πάω σε μια φίλη που τη βοηθάω να μαζέψει ένα σπίτι με βιβλία του πατέρα της. Εκεί να δεις βιβλιοθήκη μουσικής κριτικής και βιογραφίες και πράματα.
Ξέρω, τα διαβάζω από 5 χρονών. Έχει και Μπερλιόζ;
Ναι, βρήκα ένα που…
Ξέρεις, ο Μπερλιόζ όταν πέθανε, λέει, το πήγαιναν το φέρετρο με την άμαξα και κάνουν μία τα άλογα πριν ανέβει ο αμαξάς και τρέχουν προς το νεκροταφείο και ρίχνουν το φέρετρο του Μπερλιόζ κατευθείαν μες στο λάκκο. Έτσι λέει ο θρύλος. Υπάρχουν πολλοί θρύλοι για το θάνατό του. Ο Κερουμπίνι να δεις τι πόλεμο του έκανε του Μπερλιόζ. Για αυτά που του έκανε, για τιμωρία, δεν βάζω να ακούσω ποτέ Κερουμπίνι. Μαύρος άνθρωπος, απαπαπαπα. Μα να του κάνει πόλεμο ο Ιταλός μες στη Γαλλία; Ό,τι έκανε και ο Σαλιέρι με το Μότσαρτ και ντροπιάζανε το όνομα των ιταλών δασκάλων του μπαρόκ. Αλλά να σου πω, ο Σαλιέρι είναι πολύ καλός συνθέτης, έχω ακούσει έργα του και είναι και για μεγάλες ορχήστρες άξιος.
Εντάξει, μεγάλες.. μην ξεχνάς ότι πριν τον Μπερλιόζ, η ορχήστρα δεν ήταν ούτε ίδια ούτε τόσο μεγάλη.
Το ξέρεις ότι ο Ταρτίνι μεγάλωσε το δοξάρι του βιολιού; Και αυτός πολύ ωραίος συνθέτης.
Ακουστά.
Εγώ πάλι πιστεύω ότι δεν πρέπει η αυθεντία να κάνει τον κόσμο να μην μιλάει γιατί έτσι κινδυνεύουμε από το σκοταδισμό και ο διαφωτισμός έρχεται από την επικοινωνία και..
Συμφωνώ.
Ήμουν που λες προχτές σε μια κλούβα με ματατζήδες, έξω από το υπουργείο, και τα λέγαμε. Τους έφτιαχνα σε χαρτί στεφάνια, σπαθιά και σύμβολα να τα βάλουν σε στολές τους αν θέλουν. Και τους έλεγα ότι έχω φτιάξει και σύμβολα σε αναρχικούς και τους τα ‘χω δώσει. Δεν με πειράζει που σφάζεστε μεταξύ σας, ερήμην της χώρας, για το καλό της υποτίθεται. Εγώ τους βοηθάω όλους. Θα ξεχάσω εγώ που σκάλιζα πέτρες στην Ξούθου μπροστά στους μετανάστες με δικά τους σύμβολα και περνάει μια πρεζού και μου λέει Έλληνας είσαι εσύ; Και μου λένε οι Πακιστανοί που έχουν το καφενείο, έλα Γιώργο, κάτσε εδώ, μαζί μας. Δεν θα το ξεχάσω αυτό ποτέ.