Friday 21 September 2012

-198

Θυμάμαι στην Σκοπιά 26η, μας γυρίζει ο δεκανέος που παρεξηγήθηκε κιόλας που 'του πα άντε, αφού δεν μας αφήνεις να πάμε μόνοι μας στην ίλη, τουλάχιστν σώνε, να πάμε για ύπνο και μου 'λεγε, σιγά ρε φίλε, τι νομίζεις ότι είμαι; σκυλλλάκι σου; μας γυρίζει από το τουρ και πετυχαίνουμε το περίπολο που μας κάνει
Αλτισεί!
Δεκανέας Αλλαγής (φωνάζω)
και πετάγεται ένας νέος δίπλα μου [λέω ένας νέος γιατί είναι από άλλη ίλη και δεν έχω όρεξη να τους γνωρίζω] Τι;! Ξέρεις τον κωδικό;! και πολύ γελάσαμε.

Θυμάμαι επίσης στη Σκοπιά 25η, με το αργυρό ότι μου έλεγε ότι κυνήγαγε γάτες με τα αεροβόλα και ότι θα 'θελε να έχουμε σφαίρες να ρίξει καμιά σε τίποτα κεραμίδια. Ουάου. Επίσης, εκτός από νιαούρισμα, κάνει και πολύ φυσικό γάβγισμα και πολύ χαίρομαι που είναι κοντά στη φύση.

Σήμερα το γραφείο ήταν πάλι αδιάφορο. Πραγματικά θα κοιμόμουν κιόλας αν είχα καμιά καλή γωνίτσα. Αλλά το απόγευμα είχε έξοδο με τον Γένι.
Αράξαμε με μπύρες και πατατάκια σε παγκάκι και λέγαμε για ocd και μανίες και τέτοια πράγματα που έχουμε όλοι κάποια τελικά. Ας πούμε, και ο Κ-Ρ και εγώ αποφεύγουμε να πατάμε γραμμές στα πλακάκια των πεζοδρομίων και θέλουμε να πατάμε τετράγωνο.
Ένα άλλο παιχνίδι που έκανα μικρός και δεν το ανέφερα σε καμιά τέτοια συζήτηση είχε σχέση με την θέση και την κινητικότητα της γλώσσας μέσα στο στόμα μου, όταν κάναμε ταξίδι με το αυτοκίνητο. Θεωρούσα ότι όταν "κάθεται" η γλώσσα μου ακουμπάει στο έδαφος.  Και ότι μπορεί να ακουμπήσει μόνο άσφαλτο και όχι λευκή λωρίδα. Άρα, έτσι όπως κινείται το αμάξι, όταν πάει να αρχίσει λευκή λωρίδα οφείλει η γλώσσα να πάρει φόρα, σαν τρομπολίνο και να σηκωθεί από εκεί που κάθεται και να μην "κάθεται" στο έδαφος, τη στιγμή που αυτή η γραμμή θα αρχίσει να υπάρχει στην νοητή κάθετο από την θέση μου στο αυτοκίνητο και την άσφαλτο. Ξέρω, ηλίθιο αλλά κολλητικό.

Σε ποιο σημείο αυτά όμως γίνονται στοιχείο της προσωπικότητας του καθένα;
Σταματάει κάπου η αίσθηση πληρότητας και η ικανοποίηση που σου προσφέρει το να ανοιγοκλείνεις 3 φορές τον κάθε φωτοδιακόπτη; Γίνεται ανησυχητική μήπως; Υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για να το πεις σε κάποιον; Πρέπει;
Μπα, δύσκολα πράματα. Μας διακόπτει τη συζήτηση ο μικρός πατρινός πυγμάχος (Σκοπιά 16η) που είχε πάει να πλύνει κάπου ρούχα και γύριζε με ένα ζακετάκι στο χέρι. Ζητάω να του φωτογραφίσω το τατού. Ιδού τατού.

Τατού του μικρού πατρινού πυγμάχου.



0 σχόλια:

Post a Comment