Tuesday 31 July 2012

-146

"Λούκρες εγερτήριο" φωνάζει ο κουρέας και πετάγομαι πρώτος, πρώτη φορά μετά από μέρες χωρίς 6 ξυπνητήρια ή απ'τις 5.40.

Βγαίνω να πλυθώ και στο γραφείο του θαλαμοφύλακα έχει αφήσει το σχέδιο των 3-5

Βγαίνουμε για επιλαρχική αναφορά.
Η καρδιά μου πάει στα 80s και ξαναγυρνάει με το νέο υποδιοιηκητή να δίνει σε ένα και όχι σε δυο χρόνους "Προσχέη" και όχι Προσό-χη! που μάλλον έχει λιώσει ο τύπος τη βιντεοκασέτα λούφα και παραλλαγή στο σπίτι του όταν ήταν μικρός. Καταπληκτικός.
Μας προειδοποίησαν για τα συμπτώματα της θερμοπληξίας. Ίωση κυκλοφορεί στο πράσινο χωριό.
Επίσης, σήμερα έρχονται 22 νέα παιδιά. Να μην διανοηθούμε να τους πειράξουμε και να τους φερθούμε όπως θα θέλαμε να μας φερθούνε οι παλιοί, μην κάνουμε τα ίδια. Να τους αγκαλιάσουμε.
(σχολιάζουμε: ναι, όπως το κρέας στον πάγκο πριν το περάσεις στη μηχανή του κιμά) Αίμα και προδέρμ.
Στην αναφορά ίλης που έγινε μετά, ο "δαίμων" μας είπε ότι αν πιάσει κανέναν 7 με 7μιση να ψωλαρμενίζει, θα τον ψωλαρμενίσει και αυτός.

Έχω μια ακαταμάχητη επιθυμία να ακούσω προκλασική μουσική.

Στον όρχο... άνεμος, ήλιος, σκιά. άνεμος, άνεμος, - μα πώς είναι η κλάση; παραμιλάει ο κριττικός...
"Να σε φυσάει ο άνεμος, να είσαι στη σκιά αλλά να βλέπεις ήλιο"

Κραυγή απόγνωσης στον όρχο... αναφορά ίλης 18 άτομα, στον όρχο 5, πέφτει ένας αλάνταβος μαζί με βλήμα, το κρατάει, ευτυχώς δεν έμεινα για πάντα κουφός -ή καλύτερα, νεκρός- τον πάει ένας ιατρεία, 3 μάχιμοι στα γράσσα. Ό,τι να 'ναι.
Κραυγή απόγνωσης. Αρματιστές σε πόστα, η προηγούμενη σειρά χαμένη, όλοι κρυμμένοι κάπου κι εγώ χαμένος εδώ, με διαλυμένα χέρια, γέρος και ικανότητες γραφείου, μια χαρά φυτό και φλώρος πάντα, να μη με έχουν ακόμα χρησιμοποιήσει κάπου, όπως η επιτροπή γες μου είχε υποσχεθεί και για αυτό με έστειλε κύπρο, παρά την άρνησή μου. Συγχαρητηρια κύριοι, ψωνίσατε από σβέρκο. Εγώ δεν κουβαλάω. Επιμένω. Αν ακούσω τσικ στο χέρι, δεν ξέρω ακόμη πώς θα αντιδράσω. Αλλά με φοβάμαι κι εγώ ο ίδιος.
Για να μην αναφέρω για τις άδειες που ακούω από έβρο σε ελλάδα και άδειες που παίρνουν εδώ ακόμα και τιμωρημένοι με μια μέρα πόστου ενώ -επαναλαμβάνω: μαζεύω τις άσπρες μου τρίχες από τον μαύρο μου μπερέ- εγώ θα παρακαλάω για να μου κολλήσουν κανά δυο, αν είμαι τυχερός. Γαμώ την τύχη μου, γαμώ και γαμώ τη ζωή μου. Καταδικασμένος στην αναξιοκρατία, στην ημιμάθεια, στην ανοησία και στη δειλία μου να σηκώσω ανάστημα και να τους τρίψω στη μούρη τη λάθος κρίση τους. Δεν προσπαθώ για τίποτα. Αφήνομαι στα χτυπήματα γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν θα εκτιμηθεί ποτέ, όπως η ζωή με έχει διδάξει και με έχει στείλει έτοιμο στο στρατό, κι ας κάνουν μόνοι τους ό,τι στο μπούτσο θέλουν. Δεν θα ζητήσω τίποτα. Πέρα από άδεια. Κι αν ποτέ με χρησιμοποιήσουν κάπου που μπορώ να βοηθήσω, έγινε. Αλλιώς, όπως μαθαίνω να λέω, ζμπούτσα μου κιόλας.

-145

Μέρα 21η

Οι μέρες στο φυλάκιο φτάσαν στο τέλος τους.
Σηκώνονται όλοι να ξυριστούν και να φάνε ό,τι σκατά βρουν.
Το πιο αν-ήσυχο πρωινό. Δεν μπορώ να το απολαύσω.Αδικία. Καθαρίζω κι έχω γύρω αγουροξυπνημένους, βαριεστημένους, αδιάφορους συμφαντάρους.
Βγαίνουν όλοι έξω και σκέφτομαι ότι σε κάποιον πρέπει να πω να πάρει μαζί μου τα τελευταία σκουπίδια έξω. Ουφ.. Γολγοθάς. Προς το παρόν, πίνω καφέ. Πάει 9. Σε μια ώρα φεύγουμε.
-----------------------------------
"Σειρά, σιγά, μην ξεράσω τα μπισκότα ε;" λέει το στέλεχος της εμά στον κομάντο οδηγό του μίνι μπας καθώς αφήνουμε το φυλάκιο πίσω μας.
Τελευταία σκηνή από τον Τρόοδο, το εμετικό μπακάλικο του εμετικού καραφλού τύπου που μας πουλάει 6 μισόλιτρα κρητικά νερά "Άγιος Νικόλαος" που δεν είναι κρητικά, για 3,60.
Μπάη μπάη, ηλίθιε αγενή τύπε. Σι γου νέβερ.























Με το που κατεβαίνουμε λίγο υψόμετρο, πραγματικά δεν μπορώ να αναπνεύσω για περίπου μια ώρα. Υγρασία, ζέστη, άλλος αέρας, νομίζω θα πεθάνω. Έπρεπε να είναι εδώ ο συγκάτοικος, θα είχε ψοφήσει σε αυτό το κλίμα.

Το ίδιο βράδυ, πρώτη νύχτα στο παλιό μου κρεβάτι...


Απ' το παράθυρο με παίρνει μάτι ένα φεγγάρι
 ζηλεύει μια μορφή, μια σκέψη δίχως χάρη. 
Ζητά ικετευτικά την προσοχή μου,
την καλοκουρδισμένη, επίπεδη ζωή μου.
.

-144

Μέρα 20η

Π: Στον κώλο σου μία πατάτα
Σεισμοί και καθαριότητες.. Και ο Τρόοδος έχει το σεισμό του.. Φεύγουμε, άρα είμαστε τόσο λελέ!

Δεν έχω καταφέρει να μπω σε μουν ανάγνωσης βιβλίων. Μου 'ρχεται και μου φεύγει γενικά. Σαν μικρές κρίσεις.
Χτες πέρασα τη μέρα ακούγοντας μουσική και το μάστερ της ηχογράφησης που κάναμε στο "Άδεια-ρε!" και εντοπίζοντας λάθη. Αυτή η διεστραμμένα απολαυστική διαδικασία που βάζεις τον εαυτό σου στο σκαμνί.

Με δυσκολία τους έπεισα να καθαρίσουμε.
Ο κρητικός έκανε περιμετρικά μαζί μου. Νομίζω για αυτό και μόνο θα είμαι ένας μικρός ήρωας αν το διαδώσω στην εμά. Ο πόντιος έκανε την κουζίνα. Πέταξε δηλαδή τα πλαστικά και τα υπόλοιπα τα έκανα εγώ. Ο άσχημος πόντιος νόμισε πως σκούπισε/σφουγγάρισε το θάλαμο. Πώς στην πόρτα υπήρχαν χαρτοπετσέτες κουβαριασμένες στο πάτωμα, δεν κατάλαβα. Αρχίδια έκανε φυσικά. Ο λαρισαίος έκανε τουαλέτες. Ο γιαννιώτης φυλούσε αλλά μετά έκανε πατώματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκαναν τόσο θέμα. Δέκα λεπτά υπόθεση όλοι μαζί και τέλος.΄Είναι μάλλον που κανείς πλην του λαρισαίου δεν έχει μείνει ποτέ μόνος του.
Ο λαρισαίος απειλούσε ότι όποιος έγραψε στη σκοπιά γαμώ την 320-πουστόνεα να το σβήσει γιατί το έχει βγάλει φωτογραφία και θα το δείξει στο διοικητή να του πει ότι ισχύει το παλιός-νέος να παραπονεθεί -αν δεν παραδεχθεί όποιος το γραψε.
Για να μην γαμηθούμε εδώ πάνω, ο κρητικός το παραδέχτηκε. Ε, και τσακωθήκανε πάλι στην αλλαγή τους γιατί ο λαρισαίος περίμενε ο κρητικός να του καλύψει αθροιστικά τις δυομιση ώρες καθυστερήσεων στις αλλαγές (a.k.a. μπιφτέκια) σκοπιάς. Απειλούσε ότι ή θα τα κάνει ή θα τον αναφέρουμε ή θα πάρει τον πατέρα του να παραπονεθεί στο διοικητή. Ρε μπελά που βρήκαμε.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε απαρατήρητη.
Καθαρίσαμε, σπάσαμε ένα χαλασμένο καρπούζι, κλάψαμε πέντε λεπτά γιατί νομίσαμε ότι είχε πεθάνει ο Σφακιανάκης, είδαμε πάλι τσόντες και μπρους λη (ΑΠ: Είδα στον ύπνο μου ότι με κύκλωσαν 10 άτομα και μπήκε μέσα μου ο μπρους λη, πετάχτηκαν οι φλέβες μο και τους έδειρα) και φάγαμε 4 κουτιά χαλούμι.
Από αύριο θα τρώμε ξανά το φαϊ του Cookie και όλα θα είναι καλύτερα μες στο λιοπύρι της εμά και λίγες ώρες μετά θα μετανιώσω αυτά που γράφω.

Άλλη μια καταπληκτική στιγμή της τιβί.

Φιλούνται, αγκαλιάζονται, βγάζουν φωτογραφίες.

-143

Μέρα 19η
Μια πρωινή σιέστα δεν είναι αρκετή.

Φοντάνα ντι Στρέφη.
Καρέκλα στη σκοπιά;! Μπούτσο σου ρε.
Νομίζουν ότι μπορούν να χαμογελάσουν συνθηματικά χωρίς να τους καταλάβω όταν λέω την λέξη τρίγκερ "τζίφρα" στην χαρακτηριστική έκφραση για το βιβλίο οπλισμού. Τι πλάκα έχουν..

Γκόμενα σε τραγούδι: "Για μένα πίνεις;"
ΑΠ: ΟΧΙ. ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΚΑΡΙΟΛΕΣ.
Ο ίδιος δέκα λεπτά μετά.. "Νάτοε, νάτοε, νάτο έρχεται το σε, να μας πάει ελευσίνα και μετά άδεια-λε"

Ένα μπουκάλι τζόνι τη μοναξά σκοτώνει.
Ο κουτσομπόλος δίνει σπόηλερ για μια ταινία.

Π: Ποια είπες είναι εκείνη που φάνηκε το μουνί της στην τηλεόραση; Σκορδά; Πώς το ψάχνω στο γκούγκλ; Φαίη Σκορδά μουνί;

Λ: Να κατεβάσεις λαϊκά θες; Α, κατέβασε της Πίτσα Παπαδοπούλου το αυτός ο άνθρωπος αυτός.







-142

Μέρα 18η

Το κλίμα αρχίζει και ξεφεύγει. Ο άσχημος πόντιος ένιωθε ήδη τόσο λελέ που μ'έχει εκνευρίσει πλέον απίστευτα.

Δυο παραδειγματάκια αχαριστίας του ανθρώπου.
"Αααααα γαμώ το σπίτι τους, το [τσάμπα, 24 ώρες, wifi, υψηλής ταχύτητας, που το λιτσάρουν όλη μέρα, και δεν θα είχαν στην εμά] ίντερνετ γαμιέται!"

"Ρε. Τι μας το φέραν οι απέναντι αυτό το [2λιτρο, σφραγισμένο, τριών γεύσεων, μια χαρά παγωμένο, α- και ΤΣΑΜΠΑ] καρτ ντορ οι τύποι; Δεν μπορούσαν να μας φέρουν καμιά μπριζολίτσα;"

Τρέχω κι εγώ ο βλάκας, τι να πρωτοσημειώσω..

"Τρεις μέρες για άδεια δεν είναι πελλές ρεεεεΕ" Σιγά μην είναι και πελτές ρε.
Ο πόντιος τα βλέπει όλα "πένα". Το φυλάκιο είναι καθαρό, πένα. Εμείς είμαστε τυπικοί, πένα. Το αμάξι που πέρασε είναι πένα αμάξι. Η γκόμενα στη φωτογραφία είναι πένα. Το κινητό του είναι πένα. Η ταινία που βλέπει στο γιουτιούμπ είναι πένα. Ο τύπος που τραγουδάει έχει πένα φωνή.
Ρε, τι του χει κάνει ο στρατός. Βάζει μπρος ένα άρμα, το πάει μπρος πίσω κι έχει πετάξει τη σκούφια του.

Στρατοκαυλάκια όλου του κόσμου ενωθείτε. Πονηρόφατσες και γλειώδεις ανθρώποι ξεχυθείτε σαν εμετός. Γιορτάστε την έλλειψη παιδείας, τη μισαλλοδοξία και το δικαίωμα στην άγνοια. Ελαττώστε τους ήδη περιορισμένους σας ορίζοντες στο τι θα χέσετε, τι θα φάτε, πώς κλάνετε, στο μουνί που σας λείπει, στην έξοδο που θα βγείτε και στην άδεια που θα πάρετε.
Αρνούμαι ρε.
-----------------------------
Λίγο αργότερα προσπαθώ να εξηγήσω στον Sam γιατί δεν βρίσκεται έξω να κάνει θέατρο με την Κομνηνού και είναι καταδικασμένος εδώ μέσα να ανέχεται την ανοησία του κόσμου.
Του απαντώ ότι το κάνει......
CC: γιατι ετσι πρεπει. Γιατι αμα δεν το κανεις σε καποια χρονια θα σου πει καποιος ηλίθιος σε συζητηση περι κρατους ή κοινωνίας ή "έθνους" (μην αρχίσω) ότι εσύ μη μιλάς, ούτε στρατό δεν πήγες.
γιατί το κάνανε όλοι, γιατί ο άνθρωπος είναι φύσει κακός και πέρα από το ότι (θεμελιωδώς, για την παράλογη ύπαρξη του στρατου) πρέπει να ξέρει να ρίχνει σφαίρες για να αμυνθει, θέλει (για το θέμα της θητείας) να βλέπει και το συνάνθρωπό του να υποφέρει. Το κάνε αυτός, να το κάνεις κι εσύ. Κάηκε η ουρά της αλεπούς κι ήθελε να βάλει και τα άλλα ζώα να την κόψουν. Για τον ίδιο λόγο που θέλουμε να "πήζουν τα πουστόνεα" και να περασουν ό,τι περασαμε, κλπ
Sam: δεν ξερεις ποσο ψηλα εχω αυτους που πηραν αναβολη απαλλαγη ( του οποιος θεωρουσα μαλακες) και ποσο μαλακας νιωθω.
CC: κι εγω. Αλλά εγώ είμαι και ειλικρινής άνθρωπος και χέστης. Παραδέχομαι το χέστης επειδή είμαι ειλικρινής. Αλλά η αλήθεια μάλλον ειναι ότι είμαι ειλικρινής επειδή είμαι χέστης. οπότε θα ντρεπόμουν μάλλον να το κάνω
Sam: εχασα το μαιο μαλακα εκδρομη της σχολης με μονολογουσ στην επιδαυρο για να δουν την ακουστικη και μαθημα ορθοφωνιας με την ακουστικη επιδαυρου
και αντι να ειμαι εκει
μου ματωνα το μυαλο οΜέην Μαν 2
ματωνε*
CC: συνεχεια τα κανουν αυτα οι σχολες. Ειναι τοσοι οι φοιτητες δραματικης που αυτες οι εκδρομες θα μπορουσαν καλλιστα να λεγονται "σας δειχνουμε πού δεν θα δουλέψετε ποτέ"
Sam: οχι φιλε, εγω δε θα δουλεψε στην επιδαυρο, στην επιδαυρο θα μεγαλουργησω
γιατι το θελω,και θα το καταφερωκαι κανενας μαλακας ουτε καν ο στρατος δε θα σταθει εμποδιο. μιλαμε για ονειρο ζωης οχι μαλακιες

CC: να το κανεις. Ο στρατος περναει. Το αλλο ειναι σπουδη που θα συνεχιζεται. Και αν τα όνειρά σου αντέχουν μες στο στρατό, μη φοβάσαι τίποτα. Τα δύσκολα είναι μετά.
Sam: στο παγκακι πανω ειναι χαραγμενο "φυλαξου απο αορατους εχθρους".ποσο δικιο εχει?
CC: εχει. Εκμεταλλευσου λιγο την ανοητη βεβαιοτητα που σου παρεχει ο ιδρυματισμος του στρατου. ο συγκατοικος που σου λεγα τελειωσε με το εθνικο - και; ανεργος τώρα, αρχισε τα καστινγκ, ολοι τους βρισκονται στο αγχος της εποχης και της αβεβαιοτητας
Sam: αλλα ειναι και επισης μια εποχη καταρευσης που ενω ολοι κοιτουν το χρημα, εσυ μπορεις να γραψεις ιστορια. ο καθε εσυ
CC: σου το υπόσχομαι προσωπικά. Κι όταν βγεις,ο κόσμος θα συνεχίσει να καταρρέει. Κι αυτό είναι δέσμευση.

Εκεί το κόψαμε γιατί έπρεπε να επιστρέψει αυτός στο πράσινο χωριό κι εγώ στην πραγματικότητα του φυλακίου..

Κάθομαι να δω την τελετή έναρξης των 30ων ολυμπιακών αγώνων. Λονδίνο 2012.
Λίγο πριν αρχίσει, παίζει μια διαφήμισω στο ΡΙΚ2 για ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ με ντοκιμαντέρ; με βίντεο; δεν κατάλαβα. Σε ένα λευκό φόντο, ένας τύπος με μάσκα Γκάι Φοξ από το Βι φορ Βεντέτα να μιλάει, αλα ανόνιμους να προωθεί το φεστιβάλ και στο τελος του προσφέρουν μοχίτο. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα από τη θρασύτητα με την οποία χρησιμοποίησαν το σύμβολο που φτιάξαν/χρησιμοποίησαν οι ανώνυμοι. Δεν έγινε βέβαια και κάτι. Είχα ανοιχτό το στόμα για λίγο, δεν το πίστευα, αλλά η διαφήμιση είχε πετύχει το σκοπό της. Αλλά ο λαρισαίος με βλέπει και απορεί. Και με ρωτάει, "δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Είναι κάτι σαν χάκερς που μπαίνουν σε ιντερπόλ και τέτοια και βγαίνουν μετά και τα λένε και τι γίνονται μες στις κυβερνήσεις και τι θα γίνει στα επόμενα χρόνια."

Πηδάμε κατευθείαν στο Map of the problematique και το countdown της έναρξης των ολυμπιακών. 

Όταν η τηλερόαση δείχνει τον τάδε σερ που εφηύρε το ίντερνετ, ο γιαννιώτης εύστοχα σχολιάζει "ΝΆ 'σαι καλά. Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν;"

Ταυτόχρονα στο φέησμπουκ συζητούσα με 3-4 άτομα που από τα πρώτα τέταρτα κράζανε ασυστόλως γιατί δεν έχει ιστορία η αγγλία και παραπονιούνταν για την κενότητα και τα ποπ είδωλα και αηδίες. Με τους γύρω σχολιάζαμε στην παρέλαση. Μια χώρα της αφρικής περνάει και ο λαρισαίος σχολιάζει τους άντρες, μα είναι δυνατόν να φοράνε φούστα; Γαμώ το χωριό μου -έφτασα κοντά στην έκρηξη- του λέω, είναι άλλη φάκιν χώρα, άλλη κουλτούρα, κι εσύ πριν 400 χρόνια φορούσες καλτσοδέτα και φουστανέλα (μας λένε). Α, σους, περνάει η Αλβανία. "Ο ρε σκιπτάρια.."
Αστειευόμαστε στο φέησμπουκ ότι μπορεί στο φινάλε να βγάλουν μεθυσμένους άγγλους επιδειξίες τουρίστες, μιας και τους έχουν τόσο για το μπούτσο τους άγγλους. Και, ακόμα καλύτερα, ίσως στην τελετή λήξης βγάλουν χούλιγκανς, αντί να τα μαζέψουν, να τα σπάσουν, να τα κάνουν όλα μπάζα και να τα πάνε στο μπιγκ μπεν που τόσο καιρό προφητεύουν ότι θα πέσει, να καούν όλα μαζί.

Λίγο μετά, μαντεύοντας τα αθλήματα των σημαιοφόρων, η ποδηλάτρια, γίνεται γρήγορα, ποδηλατρία, ποδηλατρεία και ποδολατρεία.








-141

Μέρα 17η
Τρεις και σήμερα
μετράει ο διπλανός μου κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι μόνο πόσο διπλανός μου είναι.
Στο δρόμο στρίβει ένα αμάξι και φεύγει από το συγκρότημα κυβερνητικών κατοικιών όπου βρίσκεται το φυλάκιό μας.
Τι έμαθα;
Τι έμαθα από αυτή την εικοσαήμερη (σε λίγο) σπουδή στην πλευρά της ελληνικής επαρχίας που δεν με αφορά ούτε λίγο; Όχι η επαρχία, είπαμε, αυτή με ανέθρεψε, αλλά αυτή η πλευρά της.
Αυτός ο άδειος εγωισμός, το έξω βλέμμα χωρίς το μέσα, η περηφάνεια η κενή, χωρίς τη διάθεση καν για γνώση, ο κενός τοπικισμός, η άγνοια και η αδιαφορία για το διπλανό, το υπερφούσκωμα ενός ηλίθιου εγώ.
Δεν μ'αγγίζει τίποτα. Παραείμαι μεγάλος. Ξύλινος. Μεταλικός και σκουριασμένος. Μηχάνημα φτιαγμένο απ'τα λάθος υλικά, σκουριασμένο και ξεγραμμένο-γραμμένο να μη βρει ποτέ μια θέση δίπλα στα υπόλοιπα ρομποτάκια. Κι εγώ που παρατηρώ εξάρτημα είμαι, μηχανή μικρότερη, σε μηχανή μεγαλύτερη, απαραίτητο να υπάρχουν και τα ψυχάκια, οι ακραίοι, οι χαζεμένοι, οι ανκούλ τύποι, που πιάνουν τη θέση στην άκρη του τραπεζιού κια πλά παρατηρούν και γράφουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν πως το να ζεις δεν είναι ιδιαίτερη διεργασία. Θέλει απλά να πάψεις αυτή τη φωνή.
Μπλιαχ -δεν είπε κανείς πως μιλάω για σύγχρονους καταραμένους ή τραγικούς. Όμως δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι στα μεγάλα τετράδια της ζωής, αν πιάσεις μαρκαδόρο και το όνομά μας σβήσεις πέρα ως πέρα, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί πέρα απ' το τυπικό, δεν θα χαλάσεις κάτι στην εξίσωση, μάλλον θα τους ανακουφίσεις.
Δεν είμαι μεταβλητή. Άγνωστος είμαι και ο μόνος τρόπος να μην επηρεάσω την εξίσωση είναι να έχω τιμή μηδενική. Να πιάσω όσο γίνεται λιγότερο χώρο, να φτάσω να μιλάω μόνο σε μένα και στο τέλος να σκίσω κι αυτό εδώ, να σβήσω, να σωπάσω.
Έχει τιμή η σιωπή;
Έχει υπαρξιακά η ψυχή;
Έχει ήχο το μαύρο;
Έχει αστέρια μες στο φως;
Δεύτερες σκέψεις ο θεός;

Ξέμεινε από χαρτάκια ο ΑΠ και έφτιαξε αυτό. Ιδιοφυές.

Τρελή κούραση..

-140

Μέρα 16η
"Στο Μενίδι έχω σεβασμό" (γιο)... "menidi city, οι αθίγγανοι πετάνε πέτρες (γιο)"
(διακόπτει το τραγούδι ο ΑΠ για να ρωτήσει) Τι είναι οι αθίγγανοι ρε;
------------------------
Η μέρα σήμερα κύλησε ήσυχα. Ανέβηκε πάλι η θερμοκρασία. Έβαλα μπουγάδα και τα ρούχα μου στέγνωσαν πολύ γρήγορα. Ακούγεται από κάπου απέναντι όπερα και λίγο πριν ο Λ και ο ΑΠ λέγανε απο πού ακούγεται αυτή η μαλακία κι ελπίζω να μην ακούγεται την ώρα που έχω σκοπιά γιατί δεν θα την παλέψω μία.
Σήμερα τουλάχιστον κάνανε μερικά στοιχειώδη από καθαριότητες γιατί υπήρχε ο φόβος ότι θα έρθουν επισκέπτες από την εμά. Αρχίδια, κανείς δεν ήρθε. Πέρασε περίεργα η μέρα μες στην αναμονή.
Το ευχάριστο σήμερα ήταν ότι έκανε λογαριασμό φέησμπουκ ο Δ. και ανταλλάξαμε κανά δυο μηνύματα και χάρηκα γιατί μου λείπει κι αυτός ιδιαίτερα.
Σήμερα κοιμήθηκα και μια ώρα το απόγευμα αλλά με πολλές άσχημες σκέψεις μετά τη συζήτηση με το Μάνο. Μου είπε ότι μεγαλώνει και γερνάει και θέλει να παίξουμε μαζί το χειμώνα -6 χρόνια το λέμε πάλι δεν νομίζω να συμβεί. Με ρώτησε αν θα πιάσω σπίτι Εξάρχεια και του 'πα ότι δεν ξέρω και ότι δεν έχω ιδέα πού θα είμαι καν. Εκεί έπεσα απότομα, γιατί αλήθεια δεν ξέρω τίποτα.
Έφτασα επισήμως στη μέση της θητείας και δεν έχω κάνει ένα βήμα μες στο κεφάλι μου. Θα τελειώσω και θα κάνω παραδοσιακή μουσική; Θα πάρω πτυχίο στην κλασική; Θα σηκωθώ να φύγω να κάνω μοντέρνα; Θα φύγω για σπουδές; Δουλειά; Πού; Με τι λεφτά; Τι θα κάνω; Τι θέλω; Ποιος είμαι; Πάλι, πάλι, πάλι, τελειώνει πάλι κι αυτό το τετράδιο κι είναι σαν να μην έχω γράψει μια γραμμή, πώς μια αναπνοή είναι πιο βαριά το βράδυ μετά από σαράντα τσιγάρα; Γιατί η 40η γραμμή δεν είναι πιο βαριά από σοφία από την πρώτη; Γιατί η τετρακοσιοστή σκέψη δεν είναι πιο έμπειρη από την πρώτη; Τι χρειάστηκαν οι ενδιάμεσες 398 αφού όλες με κάναν απλά χειρότερο, βαρύτερο -αλλά όχι εμπειρότερο. Πιο κουρασμένο, πιο απογοητευμένο, πιο μόνο, πιο παράξενο, πιο μόνο, πιο αηδιασμένο, πιο αδαή, πιο μεγάλο και προς μεγάλη μου θλίψη όλο και πιο απομακρυσμένο από τη χάρη που μάλλον δεν αποκτιέται κυνηγώντας κάτι, αλλά αφήνοντάς την να έρθει σε σένα.
----------------------------------------------------------------
Ξέρεις γιατί το Μενίδι είναι King of Athens; Ούτε κι εγώ ήξερα μέχρι που κρυφάκουσα την εξήγηση που δίνανε στους "επαρχιώτες" γιαννιώτη και λαρισαίο οι αθηναίοι πόντιοι. Μαζεύτηκαν μια φορά παρέες για ξύλο και όλους τους έδειρε το Μενίδι, μαθαίνω. Και ότι συνέχεια δέρνει άλλους το Μενίδι λένε. Ο γιαννιώτης συμφωνεί και λέει πως έτσι είναι και η περιοχή του, η Ελεούσα. Τους φοβάται ο κόσμος.
Δεν τον πίστευαν μάλλον τον Π και έδωσε επιπλέον επιχείρημα, "αφού και στον ουλαμό με ρωτάγαν από πού είσαι και είπα Αθήνα, πού Αθήνα; Μενίδι, λέω, Ποοοοο τσακάλια είστε εσείς εκεί, μα το θεό ε;".

Πιο μετά αναλύουν θεωρίες για ξύλο. Είσαι κότα αν σου λένε να πας ξύλο έναν με έναν και φέρεις παρέα. Φλωριά να φέρεις παρέα. Αλλιώς όμως παλεύεις μόνος σου αλλιώς με δέκα.
Ο ΑΠ αν τα πράγματα χοντρύνουν ΔΕ θα φωνάξει παρέα... θα φωνάξει κάτι άλλο... Ένα θείο από τον Ασπρόπυργο. Άλλα πράματα...