Κανονικά θα ήμουν υπηρεσία, αλλά κανονίσαμε να καλύψω φωτο/βιντεο την πρωινη και τη βραδινη βολή για λογαριασμό του 2ου γραφείου. Εντωμεταξύ στο διοικητήριο τρέχουν όλοι για να γίνουν όλα στην εντέλεια. Ή την ευτέλεια. Ξέρεις, αυτό το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής που όλα τους φταίνε.
Μόνος στο γραφείο (απών ο Andrie, απών ο Gallian) κάνω 3 δουλειές ταυτόχρονα τη στιγμή που μου ζητάνε άλλες 3. Ευτυχώς βέβαια, γιατί αν ήμουν ο Κ-Ρ θα έκανα 5 δουλειές και θα μου ζητούσαν άλλες 5, και θα αισθανόμουν άσχημα που δεν μπορώ να κάνω 8 και να μου ζητάνε άλλες 8.
Κανονίστηκε επίσης να ανέβω στη βολή με τη δεύτερη κίνηση, μαζί με λίγους ξεχασμένους στην εμά, μαζί και με τον Κ-Ρ. Αφού λοιπόν κλείνω το γραφείο, τριγυρνάω στο έρημο χωριό περιμένοντας τη μοίρα μου. Έχω στείλει τις κάμερες πάνω και κάνω δρόμο για να δω άνθρωπο. Αλήθεια, η δεύτερη κίνηση άργησε και ήμαστε σε ένα μέρος που έμοιαζε στοιχειωμένο. Δυο τρεις έξω από τη διοικήσεως, ο Πράου να τρομάζει τον Δεκανεκά, δυο-τρεις έξω από το καψημί, μερικοί να χαζοκοιμούνται στους θαλάμους, μερικοί θαλαμοφύλακες να τριγυρνάνε απορημένοι και όλοι να περιμένουν τον θανατηφόρο ιό που θα μας κάνει όλους ζόμπι για να μολύνουμε την υπόλοιπη Κύπρο.
Νομίζω ότι όσο προχωράμε, όλο και λιγότερο σκέφτομαι. Ίσως να ενεργεί πάνω μου ο ιός.
Δηλαδή, έχω σκέψεις. Αλλά υπάρχει μια πορεία σήψης.
Ωστόσο, θεωρώ ότι έχω κάνει ενδιαφέρουσα θητεία.
Θα με κόψω εδώ πριν αρχίσω τους απολογισμούς γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ.
Πήγαμε τελικά στην πρωινή βολή, προλάβαμε τις τελευταίες 3 δεκάδες, κάλυψα τη μία με φώτο, την άλλη με βίντεο και την τρίτη την άκουσα από κάτω απ'το λοφάκι, κουβαλήσαμε και δυο παγκάκια και φύγαμε. Αυτό ήταν. Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.
Στην απογευματινή όμως, που είχε κανονιστεί να κάνει γραφέας υπηρεσίας ο Κ-Ρ (πολύ τον βόλεψε, γιατί αγχωνόταν πολύ με τη βολή - τον καταλαβαίνω), πήγα να συνεννοηθώ με τον Grandpa για να ανεβάσω την κάμερα και τα ρέστα και μου λέει ότι δεν ήθελε κάλυψη. Και ότι θα την κάνει αυτός.
Οκ, λέω. Εγώ τι κάνω; Να πας, μου λέει να ρίξεις βολή.
Πάω κι εγώ στην ίλη, βρίσκω το παλικαράκι που μου βάλανε για υπίλαρχο (Μέην Μαν Τρία νομίζω τον έχω πει), αντιλαμβάνομαι ότι έχει αφήσει λελεύθερους διάφορους από εμάς για να μην έρθουν στη βολή (γιατί η έμφαση είναι στις μικρότερες σειρές) και μου λέει "πάμε να ρίξεις"/
Οχου, λεω, και πριν το καταλάβει, έχω βρει το Bur και τον στέλνω να ρίξει αυτός στη θεση μου. Μπήκε τελευταία στιγμή στο στάγιερ, και έμεινα πίσω να κάνω, στη θέση του, τη Σκοπιά 27η.
Ναι, το έπιασα το 27 τελικά. Κι ας ήταν μόνο για ένα δίωρο, δεν πειράζει.
Τη σκοπιά την έκανα με τον ορισμό του μαχιμίου, τον Τάρα, έναν Σερραίο ποδοσφαιριστή, πολύ καλό παιδί, τον ήξερα από την 4.3. Ποτέ δεν μου δημιουργούσε πρόβλημα, τον άφηνα και τριήμερο στο 2ο τυλ. Έχει στο μυαλό του ότι επειδή ασχολούμαι με τη μουσική θα ήθελα να γίνω κάτι σαν τον παντελίδη ή κάτι αντίστοιχο, και ότι έχει βρωμιά και τέτοια, αλλά δεν τον παρεξηγώ. Θα ήθελε να βρει δουλειά σε καμιά ομάδα εδώ, αλλά δεν έχει βρει ακόμα κάτι.
Πέρασε γρήγορα και ανέμελα η δίωρη σκοπιά μαζί του.
Και ήταν πολύ καλύτερα από το να πάω εκεί πάνω να με τραβολογάνε στα σκοτάδια για ένα πίου.
Ρε ουστ.
 |
| Ο Κέκ'μεν απλώνει ένα κορμί δίχως τέλος πάνω σε ένα πρόθυμο νέο/ Ο νέος είναι στ' αλήθεια ψηλός όμως. Πιθανός τίτλος: Αγάπη στο Στάγερ |
0 σχόλια:
Post a Comment