Σήμερα αλλάζει ο πρόεδρος της "Πέμπτης Εμάς" (πρέπει να πας) όπως λέει και ο παπα-μήτσος ο Γοργοψάλτης.
Σε όλο το πανηγύρι, μια φιγούρα έτρεχε πέρα δώθε με μια ψηφιακή φωτογραφική, (πολύ παλιά - πλέον υπάρχουν κινητά με καλύτερη κάμερα) - εγώ ήμουν αυτή, να κάνω το φωτογράφο. Η κάμερα είναι όντως παλιά και για αυτό φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο μέσα στο γραφείο με τα Τοψίκρετ για την προστασία και διαφύλαξη των 7 υπερπολύτιμων μεγκαπίξελ της.
Αλλά σοβαρά τώρα. Εγώ. Το φωτογράφο. Μ' αυτό που φτιάχνω εδώ. Είναι σαν να με έχριζαν τον επίσημο και αδιαπραγμάτευτο παρατηρητή του χωριού. Λίγοι θα ένιωσαν την τραγελαφική ειρωνεία της υπόθεσης. Εγώ πίσω από κάθε μια από τις 154 φωτογραφίες που τράβηξα (ο Dallarice, δίνοντας οδηγίες για τις φωτογραφίες, μου είχε πει ότι 15-20 είναι αρκετές) είχα ένα τεράστιο χαμόγελο πάντως.
Οπλασκήσεις, παραγγέλματα, επιτελεία, διαγγελέας, φρουφρού, αστέρια-φλόγες-ουρανοί, φωτογραφίες, της πουτάνας έγινε, σημαίες είχε, παρατάξεις, άλτ σύκα-μύκα-δύκα, ακάθιστους ύμνους κι εγώ να τρέχω και να τραβάζω πόζες. Μόνο ανάσκελα στο γήπεδο δεν έπεσα ανάμεσα στις παρατάξεις για την τέλεια πόζα -που φυσικά δεν θα 'τανε.
Μόλις τελειώσανε με το πανηγύρι στον ήλιο, μεταφερθήκανε για μασαμπούκωμα στο εστιατόριο όπου καλέσανε και τους φαντάρους για να δούνε από κοντά σφολιατάκια και 3 είδη κορμών πάνω στα τραπέζια, γιατί δεν θα τα ξαναβλέπανε. Στη σκιά μέσα, απολαύσαμε τρώγοντας (όχι εγώ ντε, εγώ τράβαγα) ευφάνταστες ομιλίες και πόζες επισήμων που για κάποιο λόγο από πολύ μικρός ξερνάω και σιχαίνομαι και βαριέμαι, απ'το τελευταίο προς το πρώτο.
Είχε καλτ στιγμές όμως, όταν ο Τζόνι, το Κανόνι της Λογοτεχνίας, ο Κηπουρός των Πέντε Ηπείρων, ευχαρίστησε αυτούς που τον βοήθησαν στο δύσκολο έργο που έφερε στο πέρα ως πέρας, που διατήρησε το τρίπτυχο Αποστολή(ε;)-Εκπαίδευση (sure)-Επιχειρησιακή Ετοιμότητα (bless you).
Αυτοί ήταν!
1)......(drum roll).......... ο θεός! (τρου στόρι)
2)......(drum roll)...........η αγιαβαρβάρα, προστάτιδα των τουθού. όχι η εκκλησία, που παραλίγο να αργήσει λίγο παραπάνω ο Γοργοψάλτης γιατί είχε να λειτουργήσει για τον αηφανούρη, όχι, η αγιαβαρβάρα η πατριδοφιλούσα or something γιατί μάλλον έριξε τα στήθη της μπροστά σε εχθρικά βλήματα και ίσως βοήθησε σε κάτι... με... τα τανξ ή κάτι -δεν ξέρω, ίσως απλά γιατί δεν χρειάστηκε να δοκιμαστεί η επιχειρησιακή μας ετοιμότητα.
3)......(drum roll)..........η οικογένειά του, φαντάροι, στελέχη, μετά έρχονται όλοι οι άλλοι.
Όταν παρέλαβα το στρατόπεδο...είχε 299 παλικάρια και 2 τα παιδιά μου, 301, έλεγα ότι έχω ΤΟΥΣ ΤΡΑΚΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΘΙΑΤΗ (this...is...napa!) και ότι αυτά τα παλικάρια, όλα τους παιδγιά μου, θα ήταν έτοιμοι να πάνε τη σημαία εκεί που πρέπει αν χρειαστεί, να ανεβούν στα άρματα και να 'ναι η κύπρος όπως πρέπει ολόκληρη και ελεύθερη και να πάμε τη σημαία στον πενταδάκτυλο (κι ακόμα παραπέρα). [περίληψη που αδικεί ό,τι βιώσαμε]
Στη συνέχεια μίλησαν κι άλλοι τιμώμενοι, ο νέος ο ημίθεος, συγκρατημένος, δεν έχω γνώμη ακόμα. Και κάτι ανώτεροι. Ένας με κάτι σαν κίτρινα φλόκια στα μπράτσα, πολύ περήφανος φαινόταν.
Μίλησε και ο νέος αντιπρόεδρος.
Πρόσφεραν και κάμποσες πλακέτες στον Τζόνι το Κανόνι, ένα λεμονοστίφτη για το σπίτι, μια φριτέζα για τη γυναίκα, το Γουίνι δε Που σε λούτρινο και άλλα αναμνηστικά.
Γρήγορα μου αδειάσαν τη γωνιά και έμεινα μόνος στο δημαρχείο. Ααα, δε σουήτ σάουντ οφ σάηλενς.
Λίγο αργότερα, βγαίνω εξοδούχος και μας την πέφτει στο λεωφορείο μια ορδή κύπριων με ένα κιβώτιο ζελέ χρησιμοποιημένο στα κεφάλια τους, τσαντάκια στο λαιμό, λουλουδοβερμούδες, αθλητικό παπούτσι, μπόλικο ροζ και φούξια στα μπλουζάκια και μαύρα γυαλάκια. Οι αναθυμιάσεις από το φρουκτίς γκαρνιέ με ρίχνουν σε τρανς για λίγα λεπτά και βλέπω ένα σενάριο για τον ξανθό με τις φακίδες που μπαίνει στο λεωφορείο ότι πρέπει να είναι σκανδιναβός κατάσκοπος, σε συνεργασία με τον Μολ. Το σενάριο το ξέχασα αμέσως. Αυτός που αξίζει να επεξηγήσω όμως είναι ο Μολ.
Ο Μολ είναι ένα πλάσμα που κυκλοφορεί στο χωριό της διοικήσεως. Κουνάει κι αυτός περίεργα τους ώμους και τη λεκάνη, σαν τον Αραβογιωτά, το Βλάκα με την Περικεφαλαία ("και το Μολών Λαβέ για Τατού" - και για τους δυο όρους φταίει ο κρητικός) αλλά σέρνει τα πόδια περισσότερο. Το θηλυκό στοιχείο εδώ είναι πιο προφανές αλλά για κάποιο λόγο ο ίδιος το αγνοεί πλήρως. Καλά, και στην άλλη νυχτωμένος είναι, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αυτή την εβδομάδα, ο Μολ συχνάζει στα εστιατόρια όπου μάλλον τον ρίξανε για να μην τον βλέπουνε και να μην τον ακούνε. Το ίδιο μεσημέρι, μετά την αλλαγή διοίκησης και πριν βγω εξοδούχος, κάθομαι να φάω, με την παρέα του μάγειρα, του Cookie και αυτός προσπαθεί γύρω μου να μαζέψει τραπέζια. Ωσάν η μύγα στο σκατό έλκεται από μένα το καλτ, το 'χουμε πει. Άρχισε, λοιπόν, εντελώς αψυχολόγητα να σκύβει πάνω από το φαγητό μου μουτρωμένος προσπαθώντας να με κάνει να τελειώσω γρήγορα και να φύγω για να μαζέψει. Ο μάγειρας τον αγνοούσε γιατί αρκετά είχε κουραστεί ήδη 4 μέρες μαζί του να τον παρακαλάει να καθαρίσει καμιά πατάτα (όοοοοοχι, μπορεί να χαρακωθώ με το μαχαίρι -ε, τότε με το πίλερ- όοοοχι, μπορεί να κόψω κανά δάχτυλο με το πίλερ). Προσπαθώ να τον διώξω αλλά φυσικά κολλάει περισσότερο. Με δυο κουβέντες καταλήγει δίπλα μου να λέει -μαλάκαα;- κρύα ανέκδοτα για ξανθιές και να μου λέει ότι -μαλάκαα;- μάλλον στο χωριό διοικήσεως κυκλοφορούν πούστηδες, γιατί βρήκε λέει στα σκουπίδια μια καπότα με αίμα -μαλάκαα;- και ότι σε μια περίπολο λέει -μαλάκαα;- έκανε αλτισύ σε μια γάτα και η γάτα του έκανε νιάου και ότι όταν έφτασε στην αποθήκη οπλισμού δεν βρήκε σκοπούς, αλλά βγήκαν και οι δυο ταυτόχρονα πίσω από ένα κτίριο και του κάνανε "τσα!"¨σαν να βγήκαν από μιούζικαλ. Επίσης, έχει μια αλκοολική θεία που κρύβει τη βότκα στα μπουκαλάκια νερό όταν τον έβγαζε βόλτα στο πάρκο και μια ξαδέρφη που πάει και βάζουν στο μωρό της εμπόδια και κάθονται γελάνε που το μωρό πέφτει. Και η μάνα του πρέπει να ναι τρελή (γιατί την κλειδώνει μοναχή) και όταν ήταν 14 χρονών επειδή κατάλαβε ότι πήγε να τον δείρει πήγε στην αστυνομία και εξασφάλισε περιοριστικά μέτρα εναντίον της. Επίσης! χαίρεται να βλέπει ανθρώπους να πέφτουν και να τρώνε τα μούτρα τους, όχι μόνο μωρά, ιδίως γυναίκες με τακούνια και όταν πάνω στα κακαριστά μας γέλια (γιατί και ο ψυχασθενής τρέλα θέλει για τάισμα) τον ρωτάω "μωρή είσαι σαββατογεννημένη; αχαχαχαχα"¨, δεν ξέρω μου λέει και αγνοεί το φύλο - και -μαλάκαα;- τι λέει μια ξανθιά σε μια άλλη που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του δρόμου; μωρή, έλα απέναντι, καλέ απέναντι είμαι αχαχαχαχαχα σήκω μπαγλαμά να μαζέψω να φύγουμε -τι αρχίζεις τώρα να τραγουδάς; εσύ δεν τραγουδάς και περνάς έξω απ'τις τουαλέτες όταν μου βγαίνει το σκατό, εσένα δεν ακούω; αχαχαχαχα με ηχογραφείς πουτανάκι; (η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αλλά πήγε να γίνει βίαιος - έχει και βίαια και αιματηρά όνειρα, το παράτησα το πρότζεκτ).
Έπρεπε να φύγω εξοδούχος και άφησα τον Μολ στην ησυχία του, στη γλυκιά του υστερία, στο μάζεμα του εστιατορίου και στα όνειρά του για λογοτεχνικές επιτυχίες.
0 σχόλια:
Post a Comment