-169

Γραφείο και πάλι γραφείο.

Όχι, περίμενε. Ψέματα λέω.

Σκοπιά 22^η με τον Γένι. Εδώ είμαστε. Όλη μέρα σκουντουφλάω με ελαφρύ χανγκόβερ κι ένα στομάχι να περιμένει χαλάρωση.

Συζητάμε για τον Καραjohn, την κολτσίδα του Κ-Ρ. Ο Γένι το βλέπει ανθρωπιστικά, εγώ πάλι πιστεύω στο δικαίωμα επιλογής στο να κάνεις παρέα κάποιον και στο πώς/πότε θα τον γνωρίσεις, αλλά έχω και τις γνωστές τύψεις με τις ανθρωπιστικές εκλάμψεις.

Θα θέλαμε μπύρες στην ΑΩ. Και πάρα πολλές μάλσιτα. Και καρέκλες. Δυο καρέκλες με τα γόνατα πιο ψηλά από τη λεκάνη. Μου λέει για τις καρέκλες γραφείου που έχει επιδιορθώσει και πώς τις έχει φτιάξει.

Συζητάμε το μικρό ποσοστό ανθρώπων από την ίλη που έχει σπουδάσει (ούτε 20%) και ξεχνάμε κατά λάθος τον μικρό αύδμ.

Λέμε για τον αθλητικό δημοσιογράφο ότι είναι settled άνθρωπος, σαν τον Κ-Ρ, εν αντιθέσει με εμάς που είμαστε φτερά στον άνεμο.

Σκεφτόμαστε τι είναι σπουδή, τι είναι σπουδές, ότι πιο σημαντικές είναι οι περιφερειακές γνώσεις που παίρνεις κατά τη διάρκεια της φοίτησής σου σε ένα ανώτερο ίδρυμα και περιφρονούμε αυτούς που το βλέπουν σαν μια ευκολότερη ή δυσκολότερη συνέχεια του λυκείου.

Μετά θυμόμαστε τι ποσοστό ήταν άνθρωποι με σπουδές στο θάλαμο που ήταν ο καθένας μας στον Αυλώνα. Αυτό είναι ευκαιρία για αναφορά στις περιπτώσεις του δείγματος ανθρώπων εκείνου του πρώτου θαλάμου – πόσο μακριά φαίνονται, άλλοι εξιδανικευμένοι, άλλοι όχι, αλλά τους/μας φέρνουμε στο μυαλό σαν να είχαμε μια αθωότητα. Σαν το στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Α, μας κάνει έφοδο ο αύδμ και στο «ελεύθερος» απαντά, «τώρα; Παντρεμένος με δυο παιδιά» και καταλήγουμε σε συζήτηση περί σπουδών, εργασίας και τέτοια. Ο μεγάλος γιος του σπουδάζει μαθηματικό στα γιάννενα και ο μπαμπάς του/αύδμ που «σήμερα φωνάζει»/λοχίοι υπηρεσίες ανησυχεί μήπως τον κοροϊδεύει γιατί πέρασε ένας χρόνος και δεν πέρασε ούτε ένα μάθημα. Τον καθησυχάζουμε και του λέμε ότι η σπουδή δεν είναι το πτυχίο – εκεί δηλαδή που καταλήξαμε. Βρήκε κι αυτός ανθρώπους να πει τον πόνο του..

Υπάρχει μια κρυφή ιστορία μες στην ιστορία μου ανάμεσα στο σχοείο και τη σχολή λέει ο Γένι λίγο πριν μας αλλάξουν αλλά θα στην πω άλλη στιγμή, δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να ‘χουμε χρόνο. Και μου εξάπτει την περιέργεια.

Τι να μας κάνει η λάντζα/μια λάντζα μόνο/δεν φτάνει

Λοίπει όντος φ.

Αν ήταν το τζιθρή βιολί, θα το παίζανε πολλοί.

Αν ήταν το τζιθρή μπουζούκι, θα το παίζανε και οι Τούρκοι.

Η θέα έξω απ'το δημαρχείο, προς τους γείτονες. Νύχτα.

Η δημιουργία του προβληματικού καψημιτζή.

Ζεν σέλω να βγω για έφοδο!

Ο Κ-Ρ ανακαλύπτει τα σφάλματα χωριού.