Thursday 30 August 2012

-176

Γνωστή και ως 30 Αυγούστου ή "αύριο-πετάω"

Ναι, το 'παμε, ήρθαν προχτές καινούριοι στο πράσινο χωριό και εμείς τους αγκαλιάσαμε και όλα τα σχετικά γιατί πολύ τους αγαπήσαμε κατευθείαν και θέλαμε να ξεκουραστούμε λίγο γιατί "αυτό το καλοκαίρι" (που τραγουδάνε και όλα τα ραδιόφωνα) δεν μας φέρθηκε για καλοκαίρι και πάρα πολύ καλά.

Ανοίγει η Παρένθεση. Ξεκίνησα να γράφω την παρούσα ανάρτηση, κάμποσες μέρες μετά την κανονική ημερομηνία -δεν έχει σημασία πόσες, οι σημειώσεις υπάρχουν, η συνέπεια λείπει- αλλά ο συναισθηματισμός μου όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι με διαβρώνει περισσότερο απ' ότι χρειάζεται για μια απλή καταγραφή παρατήρησης. Είναι αναπόφευκτο τελικά. Έπεσα σε τρομερές γενικότητες, γενικολογίες, επαγωγισμούς, αοριστίες και άλλα τέτοια σκατά και λέω να τα κρατήσω για το τέλος. Το τέλος. Ξέρεις τώρα, όταν φτάσει η ώρα και έρθει ο καιρός. Προς το παρόν ας ασχοληθώ με τη μέρα και τις σημειώσεις της. Κλείνει η Παρένθεση.

Για σήμερα, μια μέρα πριν πετάξω, οι αγαπημένοι μου βοηθοί αρχιλοχία ίλης, γνωστοί και ως επιλοχάδες, κάτι σαν αυτό που ήμουν στον Αυλώνα, αλλά και πολύ διαφορετικο ταυτόχρονα, μου φύλαγαν μια έκπληξη για την Σκοπιά 25η.

Ήταν με το Αργυρό. Το άρθρο "το" δεν είναι υποτιμητικό. Δεν φταίει αυτός για το μυαλό που έχει ακόμα. Είναι μικρός και αρκετά ανώριμος. Συχνά πονηρός. Φίδι. Θυμάμαι στον Αυλώνα που την πρώτη φορά μετά την άδεια του πάσχα τον έβαλα να κάνει ένα περίπολο, μετά το πρώτο δίωρο βγήκε ελεύθερος υπηρεσίας για δυο μέρες και μας είχε γαμήσει το πρόγραμμα. Όλη την ώρα γκρίνια, ερωτήσεις, λες και όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί του ή έχει πλάνο να τον γαμήσει μες στο στρατό. Θυμόμασταν τον Ιούνιο-Ιούλιο με τον Cookie μερικές καταπληκτικές στιγμές που ΔΕΝ είχα βιώσει στον Αυλώνα με το σήριαλ/θρίλερ της "σχέσης" του με μια κοπελίτσα που την έβαζε να κλείσει το φουμπου της όσο ήταν αυτός φαντάρος, γιατί προφανώς στην παράνοιά του
άνοιχτό φούμπου προφάηλ=η γκόμενά μου ξενογαμιέται.
Τελικά αυτή το άνοιγε κρυφά. Και όσο πλάκα κι αν είχε, η γκόμενά του όντως ξενογαμιόταν, αλλά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Τέτοιο νταλκά που έβγαζε σε σκοπιές και σε περίπολα εγώ στη σκοπιά μαζί του δεν βίωσα. Ο στρατός τον άντρεψε και πλέον έχει τατού. Πήγε πριν καιρό στον Κ-Ρ, τον αγγλομαθή για όλη την επιλαρχία [δεν πειράζει που δεν με ρωτάει κανείς - γλυτώνω ανόητες μεταφράσεις για τατού], να τον ρωτήσει πώς θα γράψει κάτι σε προστακτική, κάτι τύπου μην κοιτάς πίσω, πάντα μπροστά και πήγε μόνος του και κότσαρε πρωτοπρόσωπη αντωνυμία. Αυτοβούλως και αυτεπάγγελτα. 
Συνεπάγεται αστείο τατού για κάποιον με ελαφρά αίσθηση της γλώσσας.
Να, αυτό είναι, σε διάφορες πόζες. Μαζί του και ο Αργυρό.
Εδώ χορεύει στο εστιατόριο.

Εδώ το τατου του.

Εδώ ειμαστε στη σκοπιά.

Εδώ στη σκοπιά, στο βραδινό νούμερο.

Εδώ ποζάρει στα μαγειρεία.

Το ίδιο.

Το ίδιο. Μέσα στο θερμοθάλαμο. Για τα κοτόπουλα.
"Τελικιασμένο το παπάκι το πήγαινα. Και τράκαρα. Και όλοι μου λέγανε ότι έπρεπε να 'χεις σκοτωθεί. Και πήρα εντούρα απρίλια. Θα πουλήσω το μπέρβελι, το αυτόματο. Χάλια η φλάντζα, το κοίταξαν. Το παπάκι το άστρα όμως θα το φτιάξω. Του βάλανε ψιλά λάστιχα όμως γαμώτο. Αλλά πηγαίνει τον κώλο του. Τέρμα πάει. Του βάλανε εξάτμιση που κάνει πολύ φασαρία, δεν φαντάζεσαι ρε. Σβηστό θα το παίρνω, θα ξυπνάει τη γειτονιά. Α, κοίτα τη λελέτζα μου, για το νησί είμαι υπολοχαγός. Για έξω είμαι λοχαγός. Γαμώ ε; Α, ναι, σου πα ότι τράκαρα ε; Ξυπνάω μετά το πρωί και το κινητό είχε αίματα - ολόκληρο ρε. Απορούσαν όλοι. Θαύμα λες ε; χαχαχα ναι."
Την υπόλοιπη σκοπιά την πέρασε παίζοντας ηλίθια παιχνίδια στο αντρόηντ του και πού και πού μου τα επεξηγούσε. Βαρέθηκα τη ζωή μου. Από τις πιο κενές σκοπιές που έχω κάνει. Πού είσαι ρε Γένι, που οι σκοπιές μαζί σου θα μου λείψουν. Δεν θα μου λείψουν τα ηλίθια παιχνίδια του αργυρού που περιλαμβάνουν ψεύτικα ατυχήματα σε ψεύτικους δρόμους σε αντρόηντ οθόνη που σκοπός είναι να σπάσεις όσα περισσότερα κόκκαλα μπορείς.
"Η νταλίκα με το ρυμουλκό έρχεται πολύ επεισοδιακά. Απ'το πλάι περνάει από πάνω του και του σπάει 23 κόκκαλα"
Γιούπι.
Ελαφρώς καλύτερα από το γραφείο ρε.

-176.1

Πολύ καιρό έχω να γράψω αντέντουμ. Πολύ καιρό είχα να γράψω από το κινητό.
Δε μπορώ όμως να παραλείψω στην καρικατούρα του αργυρού την πληροφορία ότι τον πρώτο καιρό στο νησί κυνήγαγε τα ποντίκια και ότι μια φορά είχε πιάσει κιόλας ένα και το 'χε κάψει.
και η 317 είχε τρομάξει, που ήταν μεγάλη σειρά και φαντάζομαι ότι, λόγω πλήθους, θα είχαν εξερευνήσει μεγάλα όρια στη βλακεία.
Επίσης, όταν είχε εβδομαδιαία υπηρεσία στα μαγειρεία, του είχε πέσει μια γάτα σε ένα λούκι. Πριν ψοφήσει το γατί από τα χημικά απόβλητα εκεί, ο αργυρός πέρασε κατι απογευματα νιαουρίζοντας πειστικά και συζητώντας με τη γάτα που περίμενε το λυτρωτικό τέλος της. (ξέρω, το "της" μπορεί να αναφέρεται και στη συζήτηση.)
Ο Κ-Ρ λέει ότι θυμάται στον Αυλώνα μερικές αξιομνημόνευτες στιγμές με τον αργυρό γραφέα στρατολογίας.
Νομίζω ότι θα ταν χειρότερος κι απ'το ντενη που λίγο πριν μπει κηπουρός, είχε γκραντ πλαν να πιασει το διοικητη του και να του πει "κυρ διοικητα, μαρεσουν πολυ τα γραμματα και θελω να γινω γραφιας, θα με βαλετε;".

Η αληθεια ειναι οτι καθε τοσο μου λενε και κατι καινουριο για το καμαρι του υποχωριου μας και ωρες ωρες συναγωνιζεται μεχρι και το μπουχεσα, τον Υποκοριστικό στη βλακεία. Αλλά τουλάχιστον δεν είναι επιθετικός και επικίνδυνος όσο ο άλλος.

Wednesday 29 August 2012

-175


Σήμερα είχε γραφείο το πρωί. Ήσυχα πράματα. Το βράδυ γύρισα στο πράσινο χωριό μετά από έξοδο με το Λεπού (όπου έχουν αρχισει τα πατριωτικά συνθήματα και πολύ βαριέμαι) για να βρω ότι νέοι κάτοικοι έχουν κατακλύσει το χωριό μας. Μικρές εστίες από φωνές, κινητά που παίζουν παντελίδη, τρανς ή ό,τι σκατά ακούνε, άγνωστες φάτσες, φάτσες που δεν ξέρουν πού βρίσκονται και γιατί, φάτσες κάτω από μπερέδες -που δεν έχουν πολυκάτσει ακόμα καλά- να ετοιμάζονται να γνωρίσουν το υπέροχο, συναρπαστικό πανηγύρι που λέγεται Ε.Σ., μιλάνε στα τηλέφωνα, ρωτάνε ή δεν ρωτάνε, τριγυρνάνε σε ένα χώρο που τους φαίνεται όσο άγνωστος και τεράστιος φαινόταν και σε σένα πριν από 3 μήνες και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος -ουάου- όντως περνάει.
Μπαίνω μέσα στο καινούριο μαντρί (είπαμε με αλλάξανε) και ακούω έναν κρητικό εκτός τόπου και χρόνου να μιλάει βροντόφωνα στις 11.20 . Γραφικό άκουσμα το οποίο ξυπνάει ένα ανόητο πλυσεγκεφαλίστικο ένστικτο αγανάκτισης και μια τάση να τον βάλεις σε μια τάξη. Φάκιν Γουάη;
Πνίξτο πούστη, πνίξτο, άστο παιδί. Αφέσου απλά στην γλυκιά εσάνς άγνωστης ποδαρίλας που απλά σου μυρίζει χειρότερα επειδή δεν έχεις συνηθίσει τα καινούρια πόδια της 321 σειράς που απόψε ήρθε στο χωριό σου. Από αύριο, θα σου μυρίζει όλο και καλύτερα.
Ξέρεις τι;
Αδιαφόρησε. Πες απλά στον κρητικό να μιλάει πιο χαμηλά να κοιμηθείς σαν άνθρωπος γιατί αύριο θα 'χεις γραφείο και σκοπιά πάλι.
Και, ναι, κάνω αυτό που λέει ο καλός άνθρωπος μέσα μου και πάω να πλύνω τα δόντια μου και βλέπω ένα neo να βουρτσίζει τα δόντια του με το χέρι σαν έμβολο που ξεκινάει από τη μέση, ίσον σαν ξεβιδωμένος. Κουρασμένος να ανασηκώνω τα φρύδια σε χαιρετισμούς, λέω ένα γεια, καταφέρνω ένα χαμόγελο μιας και θα ανοίξω το στόμα για να πλύνω τα δόντια, αλλά μια γλυκιά γεύση ψαρίλας καταφέρνει να παραμείνει και μια σκέψη. 
Έχουμε επιτέλους κόσμο.

Tuesday 28 August 2012

-174

γνωστή και ως "28 Αυγούστου"

Μαθαίνω ότι νέα στελέχη κυκλοφορούν στην υπομονάδα μου. Και ότι μου άλλαξαν και μεριά στο στάβλο που μας στιβάζουν.  Δεν πειράζει. Ο νέος θάλαμος παρουσιάζει ιδιότητες λελέ. Είναι ο "ούμα διοικήσεως" και εδώ έχουν μαζεμένους τους ηλικιωμένους, τους οδηγούς και τους λοιπής ειδικότητας. ΤΦ σημαίνει και τεθωρακισμένη φύρα, τεθωρακισμένο φίδι και άλλα τέτοια. Όντως δεν πειράζει.
Τα νέα στελέχη δεν τα 'χω δει και δεν έχω πολύ όρεξη κιόλας. Ανεβαίνω κατευθείαν μετά το πρωινό στο γραφείο και δεν έχω ιδέα τι γίνεται κάτω. Μου λένε ότι ο Μέην Μαν Τέσσερα (αυτουνού του το δίνω) [θυμίζω Μέην Μαν Ένα: Nicolas Jr, Μέην Μαν Δύο: Son of Niccolo, Μέην Μαν Τρία δεν υπήρχε, υπήρχε μόνο ο Μπούκλας και ο Δαίμων από κάτω του και τώρα Μέην Μαν Τέσσερα] είναι κι αυτός καραφλός σαν τον Μπούκλα.
Αλλά αρνούμαι να ασχοληθώ με τρίχες. Νιώθω κουρασμένος για οτιδήποτε.
Φεύγουν οι μέρες μου βαριά και ανέχομαι όοοοολο και λιγότερο τα διάφορα.

Σήμερα κάνω την Σκοπιά 24η με τον Garon. Στο απογευματινό νούμερο συζητάμε για τη ζωή του και ότι ίσως βγει στο εξωτερικό με τον αδερφό του που κάνει κάτι ωραίες τεχνικές με σκαλιστά πλακάκια και ότι παράτησε το πολεμικό ναυτικό, το οποίο του άφησε όμως ένα γάμο με μια ντόπια στη σαλαμίνα όπου βρισκόταν ως σπουδαστής. Ο Garon δεν πολυεγκρίνει την επιλογή του αδερφού του, αλλά αφού αυτός περνάει καλά.. O Garon σκέφτεται να ξαναδώσει πανελλήνιες. Είναι πολύ καλό παιδί και ήσυχο και του εύχομαι να τα πάει καλά και να περάσει εκεί που θέλει γιατί τα σκάτωσε πέρυσι. Φέτος η χρονιά του πέρασε δουλεύοντας σε μια κάβα και κάνοντας άλλες πρόχειρες δουλειές, πεταγόταν πού και πού στο Ξέχωρο, το χωριό του πατέρα του, όπου έχουν φτιάξει το μικρό σπιτάκι που έμενε ο παππούς του και έχει και τζάκι και πάνε με φίλους και τρώνε, κοιμούνται περνάνε καλά και κάνει πολύ κρύο. Η μεγαλύτερή του ανησυχία ήταν όταν βγήκε με φίλους για καφέ/μπύρα και ήταν στην παρέα με την κολλητή του [φαινόμενο "κολλητής" που παρατηρείται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια από καθωσπρέπει/ήσυχα/καλά αγοράκια] και άλλους φίλους και μέσα ήταν και αυτή που γούσταρε και όχι μόνο είχε φάει κρεμμύδι/σκόρδο, αλλά έκλασε κιόλας και τον κοίταγαν περίεργα. Δεν μπορεί να διανοηθεί πώς μπορει/μπορώ (ναι, ναι: και το δυνητικό και το κανονικό :P) να μην έχω δει -λέει- καμιά ταινία του ΤΣΑΚΙ ΤΣΑΝ;! Του απαντάω ότι έχω δει ένα χαζό ρημέην που έχει κάνει στο Καράτε Κιντ με ένα μαυράκι και κουνγκ φου και μου λέει ότι δεν το έχει δει και ότι πρέπει να έχω δει μια από τις 600 ταινίες που έχει κάνει ο τσακι τσαν!! Και πώς μπορώ να μην έχω δει τον τρισμέγιστο τσακι τσαν;! Είναι σαν να μου λες ότι δεν σου αρέσει το γυρόπιτο! Δεν μπορώ να μιλάω με ανθρώπους που δεν έχουν δει Τσακι Τσαν! Να δεις τώρα στην αδεια που θα πας! Εμένα με έκανε και γέλασα πάντως και πλάκα θα 'χει να δω καμιά ταινία μες στην άδεια, αν και κάτι μου λέει ότι δεν θα το κάνω. Στο βραδινό μας νούμερο βαράμε προσοχές και κάνουμε βήματα και χτυπάμε τα χέρια μας στα όπλα για να κρατηθούμε ξύπνιοι. Καταστροφή.
Δέκα χρόνια διαφορά δεν είναι τίποτα μπροστά στην κοινή νύστα, στην κοινή ματαιότητα και στον παραλογισμό του στρατού.

Monday 27 August 2012

-173

Δευτέρα πρωί - Φοράνε όλοι τα καλά τους, τα φουλάρια τα (χαχαχαχα) μεταξωτά τους και ετοιμάζονται για την τελετή παράδοσης της προεδρίας από τον πολυχρονεμένο μας πασά (αλλού "μπαρμπα-Γιάννης Φαφλατάς", "Τζόνι το Κανόνι", "κυρ Γιάννης" και αλλιώς ανάλογα τη διάθεση) στον ημίθεο της Αλεξανδρούπολης, που ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι θα φέρει τη θάλασσα στο Μαθιάτη (Λεπού, 11 Ιουλίου - ελλείψει καλύτερου νικνεημ, το κρατάω για τον καινούριο δίκα).
Σήμερα αλλάζει ο πρόεδρος της "Πέμπτης Εμάς" (πρέπει να πας) όπως λέει και ο παπα-μήτσος ο Γοργοψάλτης.
Σε όλο το πανηγύρι, μια φιγούρα έτρεχε πέρα δώθε με μια ψηφιακή φωτογραφική, (πολύ παλιά - πλέον υπάρχουν κινητά με καλύτερη κάμερα) - εγώ ήμουν αυτή, να κάνω το φωτογράφο. Η κάμερα είναι όντως παλιά και για αυτό φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο μέσα στο γραφείο με τα Τοψίκρετ για την προστασία και διαφύλαξη των 7 υπερπολύτιμων μεγκαπίξελ της. 
Αλλά σοβαρά τώρα. Εγώ. Το φωτογράφο. Μ' αυτό που φτιάχνω εδώ. Είναι σαν να με έχριζαν τον επίσημο και αδιαπραγμάτευτο παρατηρητή του χωριού. Λίγοι θα ένιωσαν την τραγελαφική ειρωνεία της υπόθεσης. Εγώ πίσω από κάθε μια από τις 154 φωτογραφίες που τράβηξα (ο Dallarice, δίνοντας οδηγίες για τις φωτογραφίες, μου είχε πει ότι 15-20 είναι αρκετές) είχα ένα τεράστιο χαμόγελο πάντως.

Οπλασκήσεις, παραγγέλματα, επιτελεία, διαγγελέας, φρουφρού, αστέρια-φλόγες-ουρανοί, φωτογραφίες, της πουτάνας έγινε, σημαίες είχε, παρατάξεις, άλτ σύκα-μύκα-δύκα, ακάθιστους ύμνους κι εγώ να τρέχω και να τραβάζω πόζες. Μόνο ανάσκελα στο γήπεδο δεν έπεσα ανάμεσα στις παρατάξεις για την τέλεια πόζα -που φυσικά δεν θα 'τανε.
Μόλις τελειώσανε με το πανηγύρι στον ήλιο, μεταφερθήκανε για μασαμπούκωμα στο εστιατόριο όπου καλέσανε και τους φαντάρους για να δούνε από κοντά σφολιατάκια και 3 είδη κορμών πάνω στα τραπέζια, γιατί δεν θα τα ξαναβλέπανε. Στη σκιά μέσα, απολαύσαμε τρώγοντας (όχι εγώ ντε, εγώ τράβαγα) ευφάνταστες ομιλίες και πόζες επισήμων που για κάποιο λόγο από πολύ μικρός ξερνάω και σιχαίνομαι και βαριέμαι, απ'το τελευταίο προς το πρώτο.

Είχε καλτ στιγμές όμως, όταν ο Τζόνι, το Κανόνι της Λογοτεχνίας, ο Κηπουρός των Πέντε Ηπείρων, ευχαρίστησε αυτούς που τον βοήθησαν στο δύσκολο έργο που έφερε στο πέρα ως πέρας, που διατήρησε το τρίπτυχο Αποστολή(ε;)-Εκπαίδευση (sure)-Επιχειρησιακή Ετοιμότητα (bless you). 
Αυτοί ήταν! 
1)......(drum roll).......... ο θεός! (τρου στόρι)
2)......(drum roll)...........η αγιαβαρβάρα, προστάτιδα των τουθού. όχι η εκκλησία, που παραλίγο να αργήσει λίγο παραπάνω ο Γοργοψάλτης γιατί είχε να λειτουργήσει για τον αηφανούρη, όχι, η αγιαβαρβάρα η πατριδοφιλούσα or something γιατί μάλλον έριξε τα στήθη της μπροστά σε εχθρικά βλήματα και ίσως βοήθησε σε κάτι... με... τα τανξ ή κάτι -δεν ξέρω, ίσως απλά γιατί δεν χρειάστηκε να δοκιμαστεί η επιχειρησιακή μας ετοιμότητα.
3)......(drum roll)..........η οικογένειά του, φαντάροι, στελέχη, μετά έρχονται όλοι οι άλλοι.

Όταν παρέλαβα το στρατόπεδο...είχε 299 παλικάρια και 2 τα παιδιά μου, 301, έλεγα ότι έχω ΤΟΥΣ ΤΡΑΚΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΘΙΑΤΗ (this...is...napa!) και ότι αυτά τα παλικάρια, όλα τους παιδγιά μου, θα ήταν έτοιμοι να πάνε τη σημαία εκεί που πρέπει αν χρειαστεί, να ανεβούν στα άρματα και να 'ναι η κύπρος όπως πρέπει ολόκληρη και ελεύθερη και να πάμε τη σημαία στον πενταδάκτυλο (κι ακόμα παραπέρα). [περίληψη που αδικεί ό,τι βιώσαμε]

Στη συνέχεια μίλησαν κι άλλοι τιμώμενοι, ο νέος ο ημίθεος, συγκρατημένος, δεν έχω γνώμη ακόμα. Και κάτι ανώτεροι. Ένας με κάτι σαν κίτρινα φλόκια στα μπράτσα, πολύ περήφανος φαινόταν.
Μίλησε και ο νέος αντιπρόεδρος.
Πρόσφεραν και κάμποσες πλακέτες στον Τζόνι το Κανόνι, ένα λεμονοστίφτη για το σπίτι, μια φριτέζα για τη γυναίκα, το Γουίνι δε Που σε λούτρινο και άλλα αναμνηστικά.

Γρήγορα μου αδειάσαν τη γωνιά και έμεινα μόνος στο δημαρχείο. Ααα, δε σουήτ σάουντ οφ σάηλενς.

Λίγο αργότερα, βγαίνω εξοδούχος και μας την πέφτει στο λεωφορείο μια ορδή κύπριων με ένα κιβώτιο ζελέ χρησιμοποιημένο στα κεφάλια τους, τσαντάκια στο λαιμό, λουλουδοβερμούδες, αθλητικό παπούτσι, μπόλικο ροζ και φούξια στα μπλουζάκια και μαύρα γυαλάκια. Οι αναθυμιάσεις από το φρουκτίς γκαρνιέ με ρίχνουν σε τρανς για λίγα λεπτά και βλέπω ένα σενάριο για τον ξανθό με τις φακίδες που μπαίνει στο λεωφορείο ότι πρέπει να είναι σκανδιναβός κατάσκοπος, σε συνεργασία με τον Μολ. Το σενάριο το ξέχασα αμέσως. Αυτός που αξίζει να επεξηγήσω όμως είναι ο Μολ.

Ο Μολ είναι ένα πλάσμα που κυκλοφορεί στο χωριό της διοικήσεως. Κουνάει κι αυτός περίεργα τους ώμους και τη λεκάνη, σαν τον Αραβογιωτά, το Βλάκα με την Περικεφαλαία ("και το Μολών Λαβέ για Τατού" - και για τους δυο όρους φταίει ο κρητικός) αλλά σέρνει τα πόδια περισσότερο. Το θηλυκό στοιχείο εδώ είναι πιο προφανές αλλά για κάποιο λόγο ο ίδιος το αγνοεί πλήρως. Καλά, και στην άλλη νυχτωμένος είναι, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αυτή την εβδομάδα, ο Μολ συχνάζει στα εστιατόρια όπου μάλλον τον ρίξανε για να μην τον βλέπουνε και να μην τον ακούνε. Το ίδιο μεσημέρι, μετά την αλλαγή διοίκησης και πριν βγω εξοδούχος, κάθομαι να φάω, με την παρέα του μάγειρα, του Cookie και αυτός προσπαθεί γύρω μου να μαζέψει τραπέζια. Ωσάν η μύγα στο σκατό έλκεται από μένα το καλτ, το 'χουμε πει. Άρχισε, λοιπόν, εντελώς αψυχολόγητα να σκύβει πάνω από το φαγητό μου μουτρωμένος προσπαθώντας να με κάνει να τελειώσω γρήγορα και να φύγω για να μαζέψει. Ο μάγειρας τον αγνοούσε γιατί αρκετά είχε κουραστεί ήδη 4 μέρες μαζί του να τον παρακαλάει να καθαρίσει καμιά πατάτα (όοοοοοχι, μπορεί να χαρακωθώ με το μαχαίρι -ε, τότε με το πίλερ- όοοοχι, μπορεί να κόψω κανά δάχτυλο με το πίλερ). Προσπαθώ να τον διώξω αλλά φυσικά κολλάει περισσότερο. Με δυο κουβέντες καταλήγει δίπλα μου να λέει -μαλάκαα;- κρύα ανέκδοτα για ξανθιές και να μου λέει ότι -μαλάκαα;- μάλλον στο χωριό διοικήσεως κυκλοφορούν πούστηδες, γιατί βρήκε λέει στα σκουπίδια μια καπότα με αίμα -μαλάκαα;- και ότι σε μια περίπολο λέει -μαλάκαα;- έκανε αλτισύ σε μια γάτα και η γάτα του έκανε νιάου και ότι όταν έφτασε στην αποθήκη οπλισμού δεν βρήκε σκοπούς, αλλά βγήκαν και οι δυο ταυτόχρονα πίσω από ένα κτίριο και του κάνανε "τσα!"¨σαν να βγήκαν από μιούζικαλ. Επίσης, έχει μια αλκοολική θεία που κρύβει τη βότκα στα μπουκαλάκια νερό όταν τον έβγαζε βόλτα στο πάρκο και μια ξαδέρφη που πάει και βάζουν στο μωρό της εμπόδια και κάθονται γελάνε που το μωρό πέφτει. Και η μάνα του πρέπει να ναι τρελή (γιατί την κλειδώνει μοναχή) και όταν ήταν 14 χρονών επειδή κατάλαβε ότι πήγε να τον δείρει πήγε στην αστυνομία και εξασφάλισε περιοριστικά μέτρα εναντίον της. Επίσης! χαίρεται να βλέπει ανθρώπους να πέφτουν και να τρώνε τα μούτρα τους, όχι μόνο μωρά, ιδίως γυναίκες με τακούνια και όταν πάνω στα κακαριστά μας γέλια (γιατί και ο ψυχασθενής τρέλα θέλει για τάισμα) τον ρωτάω "μωρή είσαι σαββατογεννημένη; αχαχαχαχα"¨, δεν ξέρω μου λέει και αγνοεί το φύλο - και -μαλάκαα;- τι λέει μια ξανθιά σε μια άλλη που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του δρόμου; μωρή, έλα απέναντι, καλέ απέναντι είμαι αχαχαχαχαχα σήκω μπαγλαμά να μαζέψω να φύγουμε -τι αρχίζεις τώρα να τραγουδάς; εσύ δεν τραγουδάς και περνάς έξω απ'τις τουαλέτες όταν μου βγαίνει το σκατό, εσένα δεν ακούω; αχαχαχαχα με ηχογραφείς πουτανάκι; (η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αλλά πήγε να γίνει βίαιος - έχει και βίαια και αιματηρά όνειρα, το παράτησα το πρότζεκτ).

Έπρεπε να φύγω εξοδούχος και άφησα τον Μολ στην ησυχία του, στη γλυκιά του υστερία, στο μάζεμα του εστιατορίου και στα όνειρά του για λογοτεχνικές επιτυχίες.



Sunday 26 August 2012

-172


Κυριακή μέσα. Σήμερα που μπορώ να κοιμηθώ αν θέλω και ως λίγο πριν τις 9, πετάγομαι 7 παρά. Περίεργα πράματα.
Κυκλοφορώ χωρίς νόημα. Τριβελίζει το νου μου το One more night των Maroon 5 και το παίζω στην κιθάρα και το τραγουδάω με ενθουσιασμό. Ο Γλοιωδέστατος ΛούΥ (εξτρίμλι κουλ ΛούΥ) που είναι και Ντιτζέη όπως ξέρουμε, ακούει και ένα «Έμινεμ» όπως φεύγει από εκεί που παίζω και όντως το πήγαινα προς τα εκεί, προς εκείνο το κομμάτι του Έμινεμ απ’το 8mile που ταιριάζει γάντι πάνω.

Τριγυρνώ στις ίλες. Κόσμος κλωτσάει μπάλες, κόσμος ασχολείται με αηδίες, κόσμος ασχολείται με κόσμο. Κόσμος δεν ασχολείται με τίποτα.
Το περιβάλλον γύρω μου κάνει fade out. Παρατηρώ σχεδόν σαν να λείπω ήδη. Πηγαίνω ο ίδιος στην άκρη του ματιού μου, χάνομαι στον ορίζοντα του οπτικού μου πεδίου, μπλέκομαι με τα χρώματα. Μόλις ξύπνησα. Μόλις ήπια καφέ. Χάνομαι μαζί με τα χρώματα.
Όχι. Άλλο. Ομοιόμορφα. Πράσινο. Κάρβουνο.
Νιώθω κουρασμένος. Χρειάζομαι άδεια και ταυτόχρονα φοβάμαι μην βγω και θέλω να επιστρέψω επιθυμώντας το μέσα του ιδρύματος.
Τι διδάσκει η αλλεπάλληλη αλληλομετατόπιση ευθυνών;

----------------------------------------------------------------

Στα μαγειρεία κόβουν τις πατάτες - αλλά για καλό και για κακό, το παραγγελιόχαρτο δεν είναι μακριά.

Πίσω απ'το δημαρχείο συχνάζει ένα τρομαγμένο σκυλί. Φυσικά τρομαγμένο, αφού οι γάτες με τα μεγάλα τους πόδια (εδώ κάτω) και τις περίεργες διαθέσεις τους είναι τρομακτικές.

Σαν να μ' έχει πηδήξει ο θεός είμαι, μαλάκα.. Πράου! (Έχω γράψει στη Βόρεια Πύλη ένα Πράου τεράστιο!)


Η γέννηση του Καψημιτζή - revisited για λόγους ανάπτυξης - δες παρακάτω.
  Κάθομαι να κάνω το θαλαμοφύλακα και διαβάζω μια ιστορία του 'ρονένκο. Μπαίνει μέσα ο καψημιτζής που πλέον έχει χώσει για πωλητή ένα 18χρονο που τον είχαν για επόπτη και πλέον προήχθη ο ίδιος σε επόπτη. Είναι και δεκανέας και οχτάμηνος ο άτιμος.
Είναι ένα από τα λίγα φρικαρισμένα τυπάκια που με κάνουν να φαίνομαι ήρεμος μπροστά τους.
Υπάρχει κόσμος που θυμάται ιστορίες από τον πρώτο καιρό που είχε έρθει στο χωριό που είχε χάσει τα γυαλιά του πίσω απ'το λουκάνικό του (σόρι, "σάκο ιματισμού του") και είχε κάνει ολόκληρη φασαρία, αγχωμένος ότι τον καψονάρανε και του τα κλέψανε. Όταν είχε βάλει τον αργυρό ανάπηρο να κάνει τον καψημιτζή [που πρέπει να 'ταν ο μόνος καψιμητζής στην ιστορία του στρατού που έκλεβε το καψημί και τον εαυτό του ταυτόχρονα δίνοντας παραπάνω ρέστα] τον προηγούμενο μήνα για να πάρει άδεια, έκανε μερικές υπηρεσίες για λίγες μέρες και όταν τον ενημερώσανε στη διάρκεια μιας υπηρεσίας θαλαμοφύλακα για το σκηνικό με τις εξαήμερες άδειες λόγω εμπλοκής, παράτησε οπλοβαστούς, κλειδιά και όπλα με πρόφαση ψυχολογικά προβλήματα, έπαθε ολόκληρο σοκ, παράτησε την εξάρτησή του στην καρέκλα και περίμενε (η εξάρτηση) εμένα μέχρι να κατέβω από τον όρχο, απ' όπου με φωνάξανε για να τον αντικαταστήσω. Κλάμματα, κακό, γιατρούς, έτρεξε στα ιατρεία και μετά φυσικά στον πολυαγαπημένο τους υπόδικα [μην ξεχάσουμε την  ατάκα του κουρέα μόλις τους είχε φύγει ο υπόδικας που τον παίρνει τηλέφωνο και του λέει "κύριε Λάμπρο μου, θα σας μαλώσω, πού μας αφήσατε μ' αυτόν τον άνθρωπο; δεν μας λυπάστε;"] για να καταφέρει να προεκτείνει την άδειά του και να μην ξεπέσει στα όρια άδειας της υπόλοιπης υπομονάδας. Έφαγε μια 5άρα για παράβαση ιεραρχίας, αλλά την άδεια που ήθελε την πήρε. Έτσι πάνε αυτά.
Για να μην πούμε για το ότι κάθε βράδυ που κλείνει το καψημί κάθεται και μιλάει κανά τρίωρο στο κινητό, με τη μάνα του κυρίως μαθαίνουμε τον τελευταίο καιρό. Μερικές φορές κάθεται και μιλάει με τους αύδμ. Ο γκριζομάλλης με τα πράντα μετά από μαραθώνιο μεταμεσονύχτιο τσατ, τον πρότεινε στο βιβλίο του αύδμ για τιμητική άδεια για υπερβάλλοντα ζήλο και τέτοια. Πολύ μπροστά. "Επιτέλους κάποιος εκτιμάει τη θυσία μου" ήταν η ατάκα του.
Ε λοιπόν - κάθομαι κάνω το θαλαμοφύλακα και μπαίνει μέσα ο Επόπτης. Και μου λέει
"Παλικάρι μου; Κάνε μου τη χάρη και στείλε μου μετά την αναφορά ένα άτομο για καθαριότητες καψημί. (γυρίζει και στον απέναντι θαλαμοφύλακα) Κι εσείς ένα, ναι;"
Ατάραχος του απαντάω "Κάθε βράδυ δεν στέλνουμε ένα;"
"Ναι, δεν θέλω να παίρνω τηλέφωνο να τα ψάχνω και να πλακωνόμαστε μωρέ τώρα."\
Τον αγνόησα και γύρισα στο βιβλίο μου. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό, οι φρίκες του πολλαπλασιάζονται. Αγριοκοιτάει ανθρώπους, απαντάει απότομα σε ανθρώπους παρόλο που μας το 'παιζε παλιότερα ΚΑΙ πολιτισμένος. Προφανώς μας είχε ξεγελάσει. Τώρα, κάθε φορά που πάει να σου δώσει κάτι νομίζεις ότι σου κάνει χάρη και δεν ξέρεις όταν στρίβει να πάει στα ψυγεία πίσω αν σου δίνει το νερό ΑΦΟΥ αφού το 'χει καρφώσει με καμιά σύριγγα με έηντζ ξέρω 'γω ή κάτι χειρότερο. Και πού να τον δεις με τι ευτυχία και ανακούφιση σου λέει ότι δεν έχει νερά.
Γαμώ το σπίτι τους λέω εγώ. Έχει δίκιο όποιος είπε ότι τουλαχιστον στον Αυλώνα μας έβαζαν και μια κανάτα νερό στο τραπέζι, έστω για τα μάτια, για το "σας ταϊζουμε-σας ποτίζουμε". Εδώ, που είναι και νησί και Κύπρος μας δίνουν φαγητό αλλά περιμένουν να αγοράσουμε νερό. Και είμαστε και στους καύσωνες και σε μέρος που δεν πίνεται η μαλακία. Σιχτήρ λέω.

Saturday 25 August 2012

-171


Σάββατο – έξοδος.
Ανιβέντφουλ γενικά μέρα. Ίντερνετ, καφές και βραχάκια με ΑΑ και Γένι.
Με το που κάθεσαι σ’ αυτά τα βραχάκια, ανάμεσα στο νερό, προσέχεις κατευθείαν το αεράκι που σε χτυπάει από παντού ομοιόμορφα και δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Μεταφέρομαι κατευθείαν κάπου αλλού.
Guiness, trip hop και κυνηγητό με κατσαρίδες μη μπουν στην πλάτη από το άνοιγμα μεταξύ μπλούζας και παντελονιού, συζητήσεις περί προσωπικότητας, υποταγής, εγωισμού, στρατού και διάτρητου «μάλιστα».
Η συζήτηση μεγαλώνει συνέχεια σε αλληλοεπεξηγήσεις και απανωτές εξηγήσεις, μικρές παρεξηγήσεις νοημάτων και παράπλευρες απώλειες νοημάτων και οπισθοχωρώ σιγά-σιγά, κάθομαι στην πίσω θέση και απλά παρατηρώ τη θέα, απολαμβάνω τη μπύρα και τα καυτερά Πρίνγολς γιατί τα κουνούπια δεν μου ‘χουν κάνει τίποτα τον τελευταίο καιρό (πλάκα-πλάκα μάλλον τα συνήθισα).
Η αλήθεια είναι ότι εκτός από πλάκα και λίγες σοβαρές συζητήσεις είναι στιγμές που προτιμώ την ακριβή σιωπή δίπλα σ’ ανθρώπους που μπορούν να την εκτιμήσουν, παρά την επαναληψιμότητα μιας σοβαρής συζήτησης προς χάριν του διαλόγου και μόνο. Στην υπόλοιπη έξοδο σιωπώ, καπνίζω, χαζεύω.
Και μ’ αρέσει. Εκτελώ το τελετουργικό του παγωτού της επιστροφής μόνος.

Σκίτσο του Καρατζον ως θαλαμοφύλακα

Τι ώρα είναι -ρε;

Ο χαμαιλέουρας βαριέται τις καθαριότητες

Ο Καρατζόν χαλάει την πόζα του Γένι.

Ο Ζάχα μετράει τις ώρες...

...και εξασκείται για να γίνει "τελικά και τραγουδιστής και μοντέλο"

Ανέμελες στιγμές στις περιμετρικές καθαριότητες.

Κι ο χαμαιλέοντας με την καρδιά στα πόδια τρέχει στο δέντρο της ελευθερίας.

Friday 24 August 2012

-170


Το μαλλί της νέας βοηθού (νέοπαρντ στέλεχος) του «κομπλεξικού αύδμ» («αξιωματικός» πρωτογραφείου) είναι κάτασπρο, πλατινέ λέμε, φτιαγμένο ειδικά για να κάνει τρομακτική αντίθεση με το μαύρο του μπερέ της. Πληροφορίες λένε ότι φοράει ροζ στρινγκ που ενίοτε φαίνεται και ευθύνεται ήδη για τις ονειρώξεις των φαντάρων που αγνοούν το σκυλέ της φάτσας της. Ξέρει αυτή πού να τραβάει τα βλέμματα. Είναι λίγο οριακό το θέαμα.

Το μεσημέρι τέλειωσα από τα γραφεία γύρω στις 3μιση (!) και φασολάδα δεν έμεινε και ξηγήθηκε ο Cookies σε μένα και τον Babis glorious πίτσα που δεν είχα ξαναφάει στην εμά. Πίτσα-πέψι κόλα και τα μυαλά στα κάγκελα.
Σήμερα, Σκοπιά 23η με τον Γκαρόν, συμπατριώτη του Bur, από Ηγουμενίτσα. Ήσυχος 19άρης, αθώος, μαθητευόμενος επιλοχάς. Καλό παιδί. Δεν πήγε καλά στις πανελλήνιες και πέρασε λογιστής και όχι υπολογιστής όπως θα ‘θελε. Σκέφτεται να φύγει Αγγλία (κι αυτός) με τον αδερφό του που είναι ένα χρόνο μικρότερός μου, έχει παρατήσει το πολεμικό ναυτικό και είναι παντρεμένος στη Σαλαμίνα. Μου λέει πώς πήγε στις εξετάσεις, για μια φορά που είχε φάει τζατζίκι και ρευόταν κατά λάθος μέσα σε ένα μπαράκι μπροστά σε μια κοπέλα που γούσταρε και η κοπελιά του του έκανε νοήματα να σταματήσει και «ξέρεις πώς είναι σε μικρή πόλη αν σε δουν έτσι και πώς μπορεί να σε χαρακτηρίσει το κορίτσι, γιατί γυναίκα δεν είναι ακόμα» και ξέρω-ξέρω απαντούσα εγώ. Δεν είχαμε πολλά πράματα να πούμε με τον Γκαρόν. Ήταν χαμογελαστός με χαμόγελο καλοσύνης και αθωότητας. Και ψηλός. Πέρασα όμορφα.


Το υπόστεγο ήταν κατειλημμένο από Ούννους σήμερα και πήγαμε να κάτσουμε στο κιόσκι με τον Γένι. Ήθελα να ρωτήσω την άποψή του σχετικά με το βιντεοκλιπ για τη γκρίζα διαδρομή γιατί επικοινώνησε μαζί μου ο σκηνοθέτης, μου λέει πότε, εγώ απαντάω δεν ξέρω «καν αν» μέχρι που είπα με μισή καρδιά το δε-γαμιέται. Το πολύ πολύ να με βλέπουν στο γιουτιούμπ και να γελάει ο κόσμος.

Στο κιόσκι – χιχι! Μόλις μου ‘στειλε μήνυμα η δικιά μου και λέει σόρι που δεν σε πήρα σήμερα τηλέφωνο αλλά πέθανε ένας θείος μου - και απ’τη μια (χιχι) λες ευτυχώς δεν γαμιέται με κάποιον η καριόλα κι απ’ την άλλη λες κρίμα ο καημένος ο άνθρωπος (Hey Panos)

Νομίζω έχουμε περάσει μια καμπή στη ζωή μας και γερνάμε πιο γρήγορα και ανεπιστρεπτί λέει ο Γένι που νιώθει πολύ μικρός. Αναφέρει η τηλεόραση στις ειδήσεις κάτι για το 2024. Ο Γένι παρατηρεί ότι τότε θα είμαστε 40. Δεν είναι πολλές λέμε.

Νάου αημ ντέντλι.

Νάου αημ νοτ.

Thursday 23 August 2012

-169


Γραφείο και πάλι γραφείο.
Όχι, περίμενε. Ψέματα λέω.
Σκοπιά 22η με τον Γένι. Εδώ είμαστε. Όλη μέρα σκουντουφλάω με ελαφρύ χανγκόβερ κι ένα στομάχι να περιμένει χαλάρωση.
Συζητάμε για τον Καραjohn, την κολτσίδα του Κ-Ρ. Ο Γένι το βλέπει ανθρωπιστικά, εγώ πάλι πιστεύω στο δικαίωμα επιλογής στο να κάνεις παρέα κάποιον και στο πώς/πότε θα τον γνωρίσεις, αλλά έχω και τις γνωστές τύψεις με τις ανθρωπιστικές εκλάμψεις.
Θα θέλαμε μπύρες στην ΑΩ. Και πάρα πολλές μάλσιτα. Και καρέκλες. Δυο καρέκλες με τα γόνατα πιο ψηλά από τη λεκάνη. Μου λέει για τις καρέκλες γραφείου που έχει επιδιορθώσει και πώς τις έχει φτιάξει.
Συζητάμε το μικρό ποσοστό ανθρώπων από την ίλη που έχει σπουδάσει (ούτε 20%) και ξεχνάμε κατά λάθος τον μικρό αύδμ.
Λέμε για τον αθλητικό δημοσιογράφο ότι είναι settled άνθρωπος, σαν τον Κ-Ρ, εν αντιθέσει με εμάς που είμαστε φτερά στον άνεμο.
Σκεφτόμαστε τι είναι σπουδή, τι είναι σπουδές, ότι πιο σημαντικές είναι οι περιφερειακές γνώσεις που παίρνεις κατά τη διάρκεια της φοίτησής σου σε ένα ανώτερο ίδρυμα και περιφρονούμε αυτούς που το βλέπουν σαν μια ευκολότερη ή δυσκολότερη συνέχεια του λυκείου.
Μετά θυμόμαστε τι ποσοστό ήταν άνθρωποι με σπουδές στο θάλαμο που ήταν ο καθένας μας στον Αυλώνα. Αυτό είναι ευκαιρία για αναφορά στις περιπτώσεις του δείγματος ανθρώπων εκείνου του πρώτου θαλάμου – πόσο μακριά φαίνονται, άλλοι εξιδανικευμένοι, άλλοι όχι, αλλά τους/μας φέρνουμε στο μυαλό σαν να είχαμε μια αθωότητα. Σαν το στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Α, μας κάνει έφοδο ο αύδμ και στο «ελεύθερος» απαντά, «τώρα; Παντρεμένος με δυο παιδιά» και καταλήγουμε σε συζήτηση περί σπουδών, εργασίας και τέτοια. Ο μεγάλος γιος του σπουδάζει μαθηματικό στα γιάννενα και ο μπαμπάς του/αύδμ που «σήμερα φωνάζει»/λοχίοι υπηρεσίες ανησυχεί μήπως τον κοροϊδεύει γιατί πέρασε ένας χρόνος και δεν πέρασε ούτε ένα μάθημα. Τον καθησυχάζουμε και του λέμε ότι η σπουδή δεν είναι το πτυχίο – εκεί δηλαδή που καταλήξαμε. Βρήκε κι αυτός ανθρώπους να πει τον πόνο του..

Υπάρχει μια κρυφή ιστορία μες στην ιστορία μου ανάμεσα στο σχοείο και τη σχολή λέει ο Γένι λίγο πριν μας αλλάξουν αλλά θα στην πω άλλη στιγμή, δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να ‘χουμε χρόνο. Και μου εξάπτει την περιέργεια.

Τι να μας κάνει η λάντζα/μια λάντζα μόνο/δεν φτάνει

Λοίπει όντος φ.

Αν ήταν το τζιθρή βιολί, θα το παίζανε πολλοί.

Αν ήταν το τζιθρή μπουζούκι, θα το παίζανε και οι Τούρκοι.

Η θέα έξω απ'το δημαρχείο, προς τους γείτονες. Νύχτα.

Η δημιουργία του προβληματικού καψημιτζή.

Ζεν σέλω να βγω για έφοδο!

Ο Κ-Ρ ανακαλύπτει τα σφάλματα χωριού.

Wednesday 22 August 2012

-168


Μέρα νηστείας και μέρα εξόδου. Σήμερα βγαίνουν πολλοί εκλεκτοί μαζί. Ο Κ-Ρ γιατί αύριο φεύγει για την άδειά του, ο ΑΑ, ο Λεπού, ο Γένι, ήμασταν καλό team.
Συναντιόμαστε για μεγάλες συζητήσεις σε μικρά πράγματα , συζητήσεις που δεν τελειώνουν ποτέ και συνεχίζονται μονίμως.
Έβαλα εκεί πάνω μια άνω τελεία, το βλέπεις αυτό το αστέρι εκεί πάνω; Αυτή είναι η άνω τελεία μου λέει ο Γένι και στο παιχνίδι των εντυπώσεων –που σύμφωνα με τον ΑΑ δεν με κάνει για τέτοιο γιατί ξέρει ότι δεν είμαι των εντυπώσεων, ειδικά ανάμεσα σε άτομα που στο ίδρυμα μετατρέπονται σε οικογένεια- συμπληρώνω ότι μόνο άνω τελείες βάζουμε, μόνο άνω τελείες υπάρχουν, εκεί ψηλά. Οι τελείες είναι κοτρώνες περασμένες με σχοινί στο λαιμό μας και ριγμένες στη θάλασσα. Πολύ βαθύ και πολύ γελάσαμε κατευθείαν.
Ηθική, αισθητική, φιλοσοφία και κοινωνιο-ψυχολογικο-πολιτικές αναλύσεις (κάποιοι κακόβουλοι θα το λέγανε κουτσομπολιό.
Γύρος, μπίρες, νερά, ρούμι σε γρήγορη εναλλαγή συν επιστροφή με λεωφορείο ίσον βιλαρίμπα και βιλαμπάχο μες στο στομάχι μου, ταυτόχρονα.

Θέα απ'τα βραχάκια

Θέα απ'το βραχάκι μου

Θέα απ'το βραχάκι μου ΙΙ

Tuesday 21 August 2012

-167

Ξύπνημα, πρωινό, άνοιγμα γραφείου, καθαριότητες, καφές δικός μου, καφές του Dallarice, ερκοντίσιον στο φουλ, το γραφείο τον περιμένει.
Το κυλικείο κατακλύζεται από παλιά στελέχη φορώντας τα καλά τους για να φύγουν και νέα στελέχη που φοράνε τα καλά τους και μας έρχονται.
Κάποιος ακούγεται να λέει σε ένα παλιό γνωστό του
"Μου βρήκες σπίτι ρε; Πού θα πάω να γαμηθώ; Στο δρόμο;"

Το μεσημέρι χαζεύουμε με το παρεάκι και συζητώντας κάτι, ο Γένι διακόπτει με ένα εισερχόμενο σήμα από αλλού "τώρα θέλω να φάω τσουρέκι". Συνεχίζουμε και μας διακόπτει ένα επόμενο σήμα "μερικές φορές εκνευρίζομαι από τα όρια του ανθρώπου κι απ'το πόσα μπορεί να αντέξει".

Συμφωνώ με τα περισσότερα που λέει. Ανήσυχα πνεύματα ψάχνουν θέσεις σε αρχικά φωνήεντα.
Τουλάχιστον αυτά που καταγράφω έχουν πάψει να είναι "κουρεοκεντρικά", που λέει και ο Κάπα Ρο. (Κ-Ρ). Γυρίζω πλέον το περισκόπιό μου σε συγκεκριμένες σκηνές.

Ας πούμε, στη Σκοπιά 21η με το Νεκροθάφτη. Αποτυχημένο κωδικό όνομα γιατί αυτό είναι το επάγγελμά του.
Ο Νεκροθάφτης είναι εξ' αναβολής απόφοιτος δημοτικού που λόγω άρνησης στράτευσης θα κάνει 6 μήνες παραπάνω θητεία ή θα πληρώσει ένα πρόστιμο γύρω στα 5μιση κατοστάρικα. Είναι από την Κρήτη, από Αλικαρνασσό και δούλεψε πρώτα για καιρό στα παξιμάδια τα Κρήτης Γη, καλά λεφτά. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δουλεύει στο νεκροπωλείο/κηδειοπωλείο ενός τύπου που είναι και δήμαρχος στις αρχάνες (νομίζω) και έχει λεφτά. Και εκεί κάθεται για 3-4 ώρες να σηκώνει τηλέφωνα και παίρνει κανά 40άρι ευρώ. Μπόνους 70 ευρώ ανά κηδεία για να κατεβάζει το φέρετρο και να ρίχνει και την πλάκα μετά. Η εκταφή βέβαια συμφέρει καλύτερα. 150 με 200 ευρώ για μια δουλειά 15 λεπτών. Έχει πεθάνει ο άλλος, βγάζεις το χώμα με τα χέρια, το φέρετρο έχει λιώσει, το ίδιο και οι σάρκες, βάζεις γάντια, μαζεύεις κόκκαλα, τα πλένεις (όχι με χλωρίνη, γιατί δεν θα γίνουν ποτέ στάχτη, θα καρβουνιάσουν, έπρεπε να το πάθουν άνθρωποι για να το μάθουμε αυτό), και τα βάζεις σε μπαουλάκι. Απλό.
Βέβαια, στα παραπάνω μπορεί να έχεις και ιστορίες περίεργες. Ας πούμε σε ενταφιασμό, αφού μπει η πλάκα χρειάζεσαι άδεια για να ξεσφραγίσεις τάφο, και δυστυχώς για τους λοιπούς νεκραναστηθέντες  (ημίθεους και συνημίθεους) εντός τριημέρου -που συμβαίνει συχνότερα απ' όσο μαθαίνουμε- δεν υπάρχει απλά μια στρόγγυλη πέτρα να την κλωτσήσει τύπος. Εδώ έχει τσιμεντωμένη πλάκα. Και ο ίδιος δεν το πίστευε μέχρι που άκουσε χτυπήματα μέσα από φέρετρα πρόσφατα ενταφιασμένων τύπων. Κι όμως, νεκραναστάσεις συμβαίνουν. Και κόσμος πλέον, λένε, τους αγνοεί μάλλον γιατί θρησκείες έχουμε ήδη αρκετές.
Στους εκταφιασμούς όμως μπορεί να πάνε άλλα πράματα στραβά. Να πας δυο χρόνια μετά την ταφή και να βρεις άλιωτο το σώμα και γυρισμένο πλάγια. Ή να πας 20 χρόνια μετά σε ξεχασμένο τάφο και να βρεις μόνο στάχτες. Η τελευταία περίπτωση ήταν ξεχασμένη, σε χωριό και στον τάφο που άνοιξαν και μέσα βάλανε έναν καινούριο που πέθανε από το πολύ ποτό. Αλλά επειδή μύριζε άσχημα από το πολύ ποτό, τον είχαν βάλει μέσα σε σακούλες κι έτσι και σε 20 χρόνια να ανοίξουν τον τάφο, ακόμα δεν θα 'χει λιώσει γιατί οι σακούλες μάλλον δεν ήταν βιοδιασπώμενες και θα κάνουν καιρό να λιώσουν.

Στην τελευταία του άδεια, την τελευταία μέρα, γνώρισε καλύτερα (όχι ακόμα βιβλικά) την κόρη συναδέλφου του και τώρα φοβάται μην το μάθει ο συνάδελφος νεκροθάφτης. Αλλά αγαπιούνται με την κοπέλα και αυτή περνάει χρόνο σπίτι του με τα αδέρφια του και τέτοια. Το περίεργο (όχι βέβαια για αυτόν - θα χρειαστεί μάλλον τρίτη περίπτωση για να αναγνωρίσει ένα πάτερν στη ζωή του και να αναζητήσει την λέξη "φετίχ" για το λεξιλόγιό του) είναι ότι και η προηγούμενη σχέση του ήταν με κόρη νεκροθάφτη. Τα τρία χρόνια ήταν κρυφή η σχέση μέχρι που έμαθε ο πατέρας της ότι η κόρη του τα 'φτιαξε με νεκροθάφτη και ήθελε να τους χωρίσει γιατί τι-θα-πει-ο-κόσμος. Έτσι την έστειλε διακοπές την κόρη του με φίλες της, "τον λόγω/τω λόγω που να μην τη βρω εγώ" αλλά αυτός την βρήκε και την έκλεψε και την κράτησε σπίτι του για 20 μέρες και όταν ο πατέρας τον ρωτούσε αν είδε την κόρη του, αυτός δεν ήξερε τίποτα και πήγε να πάει από καρδιά του ο πατήρ νεκροθάφτης αλλά του χρειαζόταν τέτοιος που ήταν. Συγνώμη, "τέτοιος που είναι", παρασύρθηκα στον μακάβριο παρατατικό. Μετά του την επέστρεψε και του είπε μην τολμήσει να τη δείρει και όντως ο μεγάλος νεκροθάφτης άκουσε τον μικρό. Άλλους 6 μήνες κράτησαν σχέση κρυφή μέχρι που το διέλυσαν γιατί ο Νεκροθάφτης δεν άντεχε άλλο τον μπαμπά της. "Ποτέ ξανά" λέει.

Μετά πήγαμε αναπόφευκτα στο ότι η ζωή είναι μικρή. Και ότι κάνει αυτό το επάγγελμα που κόσμος σιχαίνεται και όταν τον κορόιδευαν στον Αυλώνα, αυτός χτύπαγε τους ώμους του και έλεγε "όλοι από εδώ θα περάσετε". Αλλά "πέρα από την πλάκα" δεν μπορεί να "κάνει αυτό που κάνει" σε μικρά παιδιά και νέους που φύγανε από ατύχημα. Και μου λέει για 8 άτομα νεαρούς που σκοτώθηκαν σε παραλιακή στο Ηράκλειο, γνωστούς του που τράκαραν και αποδήμησαν οι 7 - ο οδηγός έζησε. "Κανείς δεν ξέρει την ώρα που θα φύγει" λέει. "Μου 'χει τύχει να δω άνθρωπο στις 3 το πρωί και 5 το πρωί να 'ναι σκοτωμένος". Ένας άλλος φίλος του για να μην πέσει σε νταλίκα πάνω, έριξε το αμάξι σε γκρεμό και σκοτώθηκε εκεί. Ένας άλλος φίλος του οδηγούσε μηχανή μπροστά του, "του την παίξανε ανάποδα" και σκοτώθηκε μπροστά του. Είναι να απορεί κανείς με όσα συμβαίνουν γύρω του. Κάπως έτσι γεννιούνται οι προκαταλήψεις.
Α - και θέλει να του πούνε και την ιστορία για το φαντασματάκι της ΑΩ!

--------------------------------------------
Μετά άραξα πάλι στην εξέδρα με τα παιδιά και πολύ γελάσαμε με τον Χρωματιστό και τις ιστορίες που λέει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Είναι φυσιοθεραπευτής και άλλα 5 επαγγέλματα. Η μάνα του είναι υποστράτηγος, αντισυνταγματάρχης, αρχιλοχίας και σύντομα δεκανέας αλλαγής (λέει ο κρητικός) - κάθε βδομάδα και άλλο.
Κάποια στιγμή είχε λεφτά και έκανε πραγματικότητα το όνειρο ενός φίλου του για PS3 και αργότερα όταν ο φίλος του απέκτησε ένα Γιαμάχα ρο ένα (μηχανή) του το σκότωσε για ένα χιλιάρικο. Αυτός το πήρε και κάποια στιγμή τράκαρε με νταλίκα, τον πήγαν αναίσθητο εντατική και ήρθε μετά στην εντατική η αστυνομία με φωτογραφίες του ατυχήματος, του τις δείχνανε και τον ρώταγαν γιατί είναι ζωντανός.
Μια άλλη φορά του κλέψανε το αμάξι και το τρακάρανε και κάηκε ο κλέφτης με το αμάξι, τον πήγαν στο νεκροτομείο και κάλεσαν τον αδερφό του και τη μάνα του για αναγνώριση και η μάνα του έκλαιγε και δεν άντεχε να το κάνει και πάει ο αδερφός του πάνω από το απανθρακωμένο πτώμα και λέει "Δεν είναι αυτός ο Χρωματιστός! Δεν έχει τα κιλά του!!" και πιο μετά γύρισε σπίτι (μάλλον δεν είχε κινητό το παιδί) και τέλος καλό όλα καλά.
Μια άλλη φορά πήγε να πηδήξει μια 16χρονη γκόμενα τούμπανο με κάτι βυζιά ως εκεί πάνω (σαν από μάνγκα λέμε) ως στο σπίτι της και έμεινε εκεί το βράδυ και όταν κοιμόταν αυτή, του την έπεσε η 12χρονη αδερφή της που επίσης είχε βυζάρες ως εκεί πάνω (!) και μάλλον είχε μάθει από την αδερφή της πόσο καλά γαμάει αυτός και ήθελε να είναι ο Χρωματιστός ο πρώτος της και -ε και τι να κάνει- τη γάμησε κι αυτήνα. Τι δεγκαταλαβαίνεις;

Από τη χτεσινή έξοδο. Βραχάκια, ρούμι και συμπάθεια.

Από τη χτεσινή έξοδο. Βραχάκια, ρούμι και συμπάθεια.  ΙΙ


Μικρή συνταγή παραλογισμού για κουλουράκια από τον προηγούμενο υποδιοικητή
που μάλλον είχε διαβάσει το "Style guides for dummies"

Monday 20 August 2012

-166

Σήμερα πα'αίνω πέρα δώθε. Αλλάζει ο κυρ δίκας.
Ο κυρ Γιάννης πλέον κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες πολύ λελέ και πέρα από το ότι παίζει το μικρό Μπάφαλο Μπιλ στη φάρμα ή το νέος αγρότης ψάχνει (το βαθμό που δεν πήρε), πλέον έχει αρχίσει να πλένει -όπως μαθαίνω- και τα αυτοκίνητα από λοχίες. Τόσο βαριέται. Ζητάει και κανά τσιγάρο "για τον κακόμοιρο τον διοικητή μας", ακούει μουσικούλα και διασκεδάζει με το σάουντρακ από την τάδε τούρκικη σαπουνόπερα που ακούγεται από το κινητό του.
Η παλιά μου οργή, παρόλο που φτάνει στην άκρη του μυαλού μου κάθε φορά που τον βλέπω, ταυτόχρονα καταλαγιάζει αμέσως συνειδητοποιώντας την κατάστασή του. Μέχρι και φέησμπουκ ζήτησε να του φτιάξουνε με εικόνα του Μιστερ Μπην "γιατί αρέσει στην κόρη του".
Έχει λόγο που το κρύο πιάτο της εκδίκησης "σερβίρεται" μόνο του, με παθητικό ρήμα, μιας και όλα αυτά μόνος του τα κάνει και μου κόβει κάθε όρεξη μέχρι και να πάω να παραπονεθώ για το μαλακισμένο τρόπο με τον οποίο μου 'χε φερθεί.
Ας φύγει. Καιρός του είναι.
Ο παλιός-αλλιώς λένε και ο νέος-ωραίος.
Κάνω τις δουλειές του γραφείου μου, κάνω τις διπλανές (το 3ο ψώνισε βοηθούς από σβέρκο), κάνω και μια παραδιπλανή κι έχω μετά να τρέχω στο χωριό να ειδοποιώ από πού θα περάσει για τουρ ο νέος δίκας που σήμερα του δείχνανε το βασίλειό του.

Πιο μετά έχει έξοδο, με αναγκαστικούς δορυφόρους το Κουνάβι (που-λέει-το-μικρό-αύδμ-ασβό) και τον Καρα-φλος.
Επόμενο είναι να φύγω και να κάνω βόλτες μόνος μου για τις περισσότερες ώρες.
Πάω για πλυντήριο.

Μονάχος κι ήσυχος. Μοναξιά και σιωπή. Α - και μπύρες.

Κάνω το δικό μου πρόγραμμα και μιλάω την ίδια στιγμή με μια φίλη. Εμείς κάνουμε κρα να "επαναπατριστούμε" κι αυτό μεταναστεύει. Όπως πολλοί άλλοι θα μου πεις, ωστόσο, το παράδοξο παραμένει. Και το παράπονο. Και η επιθυμία για διεξόδους σε αδιέξοδα. Κι άλλα.
Είναι από αυτούς που επιμένουν να πιστεύουν σε μένα. Πριν από μένα κι αντί για μένα. Και μετά από μένα. Πιστεύει ότι θα τελειώσω, θα βρω τις λύσεις και "θα κάνω πράματα μεγάλα". Έργα μεγάλα σου λέω.

Άνοιξη σκότωσα μες στον Αυλώνα
καλοκαίρι μάδησα σαν ανεμώνα
τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί

Κι εδώ είμαι, να ιδρώνω και να ακούω το χειμώνα του Πιατσόλα


Θυμάμαι μόνο αυτά που πρέπει να ξεχνάω.

Και μετά


Και λίγο μετά the universe smells awful today


Και τέλος


Εν ολίγοις,
στο γκαράζ με τα αυτόματα πλυντήρια του ξενοδοχείου Ελεονώρα, κάθισα κι έκλαψα.

Sunday 19 August 2012

-165


Ο αύδμ σήμερα φωνάζει. Και δεν μπορώ τις φωνές την Κυριακή. Είναι σαν θείος από το χωριό και είναι και ο νέος υπεύθυνος καψημί. Σύμφωνα με τις ρητές του οδηγίες
"Για κανένα μπούστη δεν θα σερβιριστεί φαγητό εκτός προγράμματος εκτός κι αν είναι δηλωμένος ως κωλυόμενος"
και "για κανένα μπούστη λόγο δεν θα κάνει ο επόπτης καψημί καθαριόητες"
και "οι λοχίοι υπηρεσίες (που ο όρος του ανήκει) να μαζευτούν στο γραφείο του".

Σκοπιά 20η
Άλλη μια υπηρεσία με τον Γένι όπου φυσικά δεν έλειψε ο σουρεαλισμός,
οι πόζες και οι εναλλακτικές συζητήσεις.

Ενδιάμεσα στα νούμερα, το παρεάκι μαζεύτηκε στην εξέδρα
με διάφορους αναπόφευκτους δορυφόρους.
Τουλάχιστον αναφέροντας ένα ενοχλητικό γλοιώδη νέοπαρντ
ο Λεπού άφησε το  στίγμα του λέγοντας
ότι του θυμίζει "όλη την πασοκική γλίτσα".
Η βραδιά δεν ήταν χαμένη.
Ξημέρωμα στο κιόσκι περιμένοντας σκοποί και περίπολα να ξεχρεώσουμε τα πυρομαχικά που πλέον ήταν αρκετά πιο βαριά με όλο το σετάκι (κράνη, όπλα και μαλλιά).

Βγάζω το τετραδιάκι να σημείωσω κάτι παλιό και ένας νέος απέναντι, ο ίδιος που χτες ξέρασε από την πολλή πίτσα στο λεωφορείο των εξοδούχων και θέλει απεγνωσμένα να γίνει καφετζής, τσιμπάει:
-Τι γράφεις εκεί; Ημερολόγιο;
Μετά από δυο-τρεις αποφυγές, βαρέθηκα γρήγορα, και του απάντησα αρνητικά. Και συμπλήρωσα ότι καταγράφω κυρίως ανθρώπους.
"Μην αρχίσεις μόνο για μένα να γράφεις γιατί δεν θα τελειώσεις ποτέ" είπε μες στην ψευδαίσθηση της σπουδαιότητάς του.
Για δες. Τέλειωσα ήδη.

Saturday 18 August 2012

-164

Παίρνω ανάσα και μπαίνω στο εστιατόριο για να ξεκινήσει η μέρα με το πρωινό και ακούς το Σταύρο Μιχαλακάκο να τραγουδάει «Να με καταστρέψεις γλυκά», κι ακούγεται τόσο γλυκό, όπως μου συμβαίνει δηλαδή και με την Άννα Βίshη – εδώ μου ακούγονται διαφορετικοί και καλύτεροι, σαν το καλό κρασί, το καλό τσίπουρο ή την καλή φούντα (μου λένε) που έχουν καλύτερη γεύση στον τόπο που βγαίνουν. Είναι μια αίσθηση μαγική που δεν μπορώ να εξηγήσω..
Σήμερα αύδμ ήταν ο Dallarice που είναι υπεύθυνος και του γραφείου με τα τοψίκρετ.
Για να το θέσω ωμά, με βέλαξε. Το μοναδικό διάλειμμα που έκανα σαββατιάτικα πριν πάω να χαιρετήσω το απόγευμα τη σημαία ήταν στο καταμεσήμερο που πήγα στη σκοπιά.

Ας ανοίξω μια μικρή παρένθεση για το ρήμα «βελάζω» που έχω την εντύπωση ότι αν ανοίξεις λεξικό θα λέει ότι είναι ενεργ. αμτβ. Πιο πριν το άκουγα κυρίως στο χωριό μου και ποτέ σε πρώτο ενικό, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος και σε ρωτάνε «τι κάνεις εκεί» και απαντάς «βελάζω», γιατί η μοναδική του σημασία είναι ότι παράγεις τον χαρακτηριστικό ήχο «μπε» που παράγει για επικοινωνία μια κατσίκα ή ένα πρόβατο.
O Κριαράς λέει ότι είναι μεσαιωνικό και ένας Έλλην απόστρατος σε άρθρο του τη θέλει αρχαία δωρική λέξη, απ' την οποία βγαίνει και το “βλάχος”. Διαλέχτε και πάρτε.
Η αλήθεια είναι ότι έχοντας συζητήσει πολύ με γίδια και έχοντας συχνά κάποιο υπό την προστασία μου, (νοητική σημείωση – να μιλήσω κάποια στιγμή για την κατσίκα που την έλεγαν Φλώρα) έχω να παρατηρήσει ότι αυτό το «μπ» είναι πάρα πολύ ελαφρύ, δεν μπορούν να το αρθρώσουν καλά οι κατσίκες ή απλά είχαν θέμα άρθρωσης οι συγκεκριμένες που γνώριζα εγώ. Αυτές που άκουγα εγώ κάνανε ένα μ(ι)ε και το «ε» παρατεταμένο με ένα έντονο βιμπράτο που καταλήγει σε τρέμολο. Αλλά αυτά είναι από άλλη ιστορία, ιστορία για το χωριό και δεν αφορά το παρόν.
Στο στρατό, το «βελάζω» χρησιμοποιείται βεβαίως ως αμετάβατο, χωρίς να αναφέρεται στον ήχο της κατσίκας. Μεταφράζεται ως κουράζομαι, φλερτάρω με την ηλίαση, πάω από (βε)λάντζα σε σημαία κι από υπηρεσία σε αγγαρεία, τρέχω στον όρχο.
[ Αντί Υποσημείωσης: Τα πνευματικά δικαιώματα του προθέματος «(βε)» στη «λάντζα» ανήκουν στον Γένι. Που δεν πιστεύει σε πνευματικά δικαιώματα].
Επίσης (μπλαμπλα) γιατί μου αρέσει να μιλάω με στοιχεία και ντοκουμέντα.
Παράδειγμα «βέλαξα σήμερα στη μεσημεριανή λάντζα, είχε μπριζόλες και το λίπος στα ταψιά ήταν σαν να το βγάλανε από φάλαινα». Συναντάται όμως αρκετά χαρακτηριστικά και ως μεταβατικό, άρα παίρνει αντικείμενο, δηλαδή: «Με βέλαξαν πάλι σήμερα στο γραφείο» ή «ο αξιωματικός σήμερα είχε κέφια και με βέλαξε».


Σκοπιά 19η
. Βέβαια η σκοπιά ήταν με τον Γένι άρα μόνο καλά μπορούσε να πάει.
Κάθε μέρα κι άλλο πάρτι. Σήμερα είχαμε photo-shooting session στην ΑΩ με μπόλικες οδηγίες σχετικά με το πώς πρέπει να τραβηχτούν.
Τραβάμε μια σειρά από έγχρωμες φωτογραφίες (μας πήρε τρία βασανιστικά τέταρτα κάτω απ’τον ήλιο να αλλάζουμε πόζες, να ψάχνει κάδρα, να ψάχνουμε προψ) που είναι κάπως έτσι.

Θα πάρεις μόνο σύρματα και ουρανό. Ούτε δέντρα, ούτε φύλλα.

"Θέλω μια πλάγια" - τουλάχιστον με άφησε να τον βάλω στην άκρη του κάδρου

Έψαξε, βρήκε ένα λουλουδάκι από ένα θάμνο.
Μετά μου είπε για την αναφορά σε μια ταινία,
νομίζω στους Λοχαγούς του Απρίλη.
"Θέλω μια να σημαδεύω το φακό
αλλά δεν ξέρω πώς θα φαίνεται
το φως του ήλιου από πίσω".
Εμένα μ'αρέσει πάντως.


Μια από μπροστά στο σπιτάκι στη σκοπιά.

Ε, μη στήνεσαι όλη την ώρα.΄
Άσε να σε πάρω μια αυθόρμητη.







"Εδώ θέλω το φως και τη σκιά" Λίγο Counter Strike του είπα.
Αλλά ήθελε μια "in ac

"Α- και μια παρταλωδώς". Οκ απάντησα,
αλλά ήθελα και μια πιο κοντινή και στραβή ακριβώς από κάτω.
Greater than life - του λέω κλείνοντας το shooting session.































































----------------------------------------------------------------------------------------------------

Και μετά τον ρωτάω τι θα τις κάνει και μου λέει ότι θα τις κάνει ασπρόμαυρες και θα τις βάλει μαζί με αυτές του πατέρα του και του παππού του, ότι ήταν κι αυτός σε κανά πόλεμο και τετοια.
Κάαααπως έτσι δηλαδή.


Ήταν ένα ήσυχο πρωινό του '54.
Κανείς δεν περίμενε αυτό που θα συνέβαινε.
 Όχι σε καιρό ειρήνης. Όχι τότε.


Ένας περίεργος ήχος
έκανε τον ήρωά μας να ψάχνει αλαφιασμένος για εχθρό.

Κινήθηκε για να ψάξει την προέλευσή του. 
Είδε κάτι να ξεπροβάλλει από το συρματόπλεγμα
στ' αριστερά του και γρήγορα έτρεξε να βρει κάλυψη
όπως του είχαν μάθει.

Δεν του πήρε ώρα να λύσει την υπόθεση.
Ένας εξωγήινος με ένα μικρό ορθογώνιο κουτάκι
στα χέρια, έβγαζε φως και χρώμα από τα χέρια του.
Του έδωσε μια ευκαιρία να φύγει πριν δώσει τέλος
στην παράδοξη ύπαρξή του.
Ο εισβολέας ήταν ειρηνικός. Απλά απεικόνιζε
τον ήρωά μας για ένα μελλοντικό λεύκωμα.
Μετά από μερικές φωτογραφίες τον ευχαρίστησε,
 του άφησε ένα λουλούδι στην κάννη και του ψιθύρισε
στ' αυτί το μυστικό της ζωής. 


                                        
Ο ήρωας το σκέφτηκε λίγα δευτερόλεπτα.
Έλυσε την εξάρτησή του και είπε ένα δεγαμιέται. Και από τότε ήταν για πάντα διαφορετικός.













































------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το επόμενο νούμερο ήταν αφιερωμένο στο σάουθπαρκ, στη σκατολογία και στην ανάπτυξη απόψεων περί καθαρισμού των σκατών σε κοινόχρηστες τουαλέτες. Σύμφωνα με τον Γένι, οι δρόμοι είναι τρεις και απλά διαλέγουμε τι παίρνουμε.
Ή ένας θα καθαρίζει τα σκατά όλων. (αναξέπταμπολ)
Ή ο καθένας τα δικά του (ιδανικό)
Ή κανείς κανενός. (για να δούμε ποιος θα αντέξει).

Για να μου επιβεβαιώσει ότι το τρίτο αποτελεί πιο βιώσιμη επιλογή από την πρώτη για τον ίδιο επιχειρηματολογεί λέγοντας ότι έχει μεγάλη προϋπηρεσία στην εστία, ότι έχουν περάσει και εβδομάδα χωρίς νερό και ότι ο ίδιος δεν έχει σχέση με τα ανόητα αυτά ταμπού.
Άσχετο, σήμερα επιστρέφει κι ο Λεπού (καιρός ήταν).