Όταν επέστρεψα από την έξοδο, ήμουν πάλι στο συνηθισμένο χαμηλωμένο μουντ.
Έχουν αρχίσει τελευταία -κι έγινε και σήμερα- να με ρωτάνε "πού πήγε η παλιά μου διάθεση" και με ευκολία βρίσκω διεξόδους από την ερώτηση και από τα διάφορα προβλήματα, ρίχνοντάς τα στην κούραση. Μπορεί και να ισχύει.
Η πλάτη και η μέση αρχίζουν και νιώθουν την ορθοστασία, τα πόδια μου το ίδιο, το μυαλό μου ας μην το συζητήσουμε. Ίδια κατάσταση, ίδια πράματα, ίδια καλτίλα στα στελέχη (ευτυχώς αλλάζουν και θα 'χουμε νέα πράματα να κορϊδεύουμε), ίδια ανοησία σε μερικούς φαντάρους σε καίρια σημεία (που βάσει κάποιας συνάρτησης με άξονες το χρόνο, την δική μου υπομονή και τη δική τους λελέτζα παράγει μια ανιούσα καμπύλη) - αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι, υπάρχουν και τα θετικά, μιας και με θαυμαστό τρόπο αρχίζει και δημιουργείται η -κάθε άλλο παρά σιωπηλή- συνωμοσία μιας -όχι και τόσο μικρής- μη μουσικής παρέας ετερόκλητων ευφυών ανθρώπων που θέλουν να αντισταθούν και να μοιραστούν πέντε (και περισσότερες) κουβέντες σε μερικές στιγμές αργού χρόνου κάνοντάς τον λιγότερο βαρετό/επώδυνο - στιγμές, λέω, που σε λίγους μήνες από τώρα, σκορπισμένοι, θα αναπολούν για την ξεγνοιασιά τους.
Το σίγουρο είναι ότι πλέον δεν έχω όρεξη για κιθάρα, δεν παίζω, ανησυχώ που δεν παίζω, πεθυμώ την μουσική, πεθυμώ το να τραγουδήσω, μαζεύω πνοή και θέλω να την βγάλω, δεν ξέρω πού. Είναι και το άθροισμα των ανθρώπων που έχουν διαφορετικό μέσο έκφρασης και μπαίνει το δίλημμα, να περάσεις μερικές στιγμές με ανθρώπους με λίγη μουσική-χαλί αλλά με χαλαρή αίσθηση συντροφικότητας και ανταλλαγής απόψεων ή μόνος με ένα όργανο συζητώντας πάλι με τον εαυτό σου; Έχεις να του πεις κάτι άλλο; Καταλήγεις κάπου; Βαρέθηκες την ίδια φωνή;
Βαρέθηκα την ίδια αντήχηση.
 |
| Μικρή ομορφιά στο γραφείο αύδμ Ι |
 |
| Μικρή ομορφιά στο γραφείο αύδμ ΙΙ |
0 σχόλια:
Post a Comment