-146

"Λούκρες εγερτήριο" φωνάζει ο κουρέας και πετάγομαι πρώτος, πρώτη φορά μετά από μέρες χωρίς 6 ξυπνητήρια ή απ'τις 5.40.

Βγαίνω να πλυθώ και στο γραφείο του θαλαμοφύλακα έχει αφήσει το σχέδιο των 3-5

Βγαίνουμε για επιλαρχική αναφορά.
Η καρδιά μου πάει στα 80s και ξαναγυρνάει με το νέο υποδιοιηκητή να δίνει σε ένα και όχι σε δυο χρόνους "Προσχέη" και όχι Προσό-χη! που μάλλον έχει λιώσει ο τύπος τη βιντεοκασέτα λούφα και παραλλαγή στο σπίτι του όταν ήταν μικρός. Καταπληκτικός.
Μας προειδοποίησαν για τα συμπτώματα της θερμοπληξίας. Ίωση κυκλοφορεί στο πράσινο χωριό.
Επίσης, σήμερα έρχονται 22 νέα παιδιά. Να μην διανοηθούμε να τους πειράξουμε και να τους φερθούμε όπως θα θέλαμε να μας φερθούνε οι παλιοί, μην κάνουμε τα ίδια. Να τους αγκαλιάσουμε.
(σχολιάζουμε: ναι, όπως το κρέας στον πάγκο πριν το περάσεις στη μηχανή του κιμά) Αίμα και προδέρμ.
Στην αναφορά ίλης που έγινε μετά, ο "δαίμων" μας είπε ότι αν πιάσει κανέναν 7 με 7μιση να ψωλαρμενίζει, θα τον ψωλαρμενίσει και αυτός.

Έχω μια ακαταμάχητη επιθυμία να ακούσω προκλασική μουσική.

Στον όρχο... άνεμος, ήλιος, σκιά. άνεμος, άνεμος, - μα πώς είναι η κλάση; παραμιλάει ο κριττικός...
"Να σε φυσάει ο άνεμος, να είσαι στη σκιά αλλά να βλέπεις ήλιο"

Κραυγή απόγνωσης στον όρχο... αναφορά ίλης 18 άτομα, στον όρχο 5, πέφτει ένας αλάνταβος μαζί με βλήμα, το κρατάει, ευτυχώς δεν έμεινα για πάντα κουφός -ή καλύτερα, νεκρός- τον πάει ένας ιατρεία, 3 μάχιμοι στα γράσσα. Ό,τι να 'ναι.
Κραυγή απόγνωσης. Αρματιστές σε πόστα, η προηγούμενη σειρά χαμένη, όλοι κρυμμένοι κάπου κι εγώ χαμένος εδώ, με διαλυμένα χέρια, γέρος και ικανότητες γραφείου, μια χαρά φυτό και φλώρος πάντα, να μη με έχουν ακόμα χρησιμοποιήσει κάπου, όπως η επιτροπή γες μου είχε υποσχεθεί και για αυτό με έστειλε κύπρο, παρά την άρνησή μου. Συγχαρητηρια κύριοι, ψωνίσατε από σβέρκο. Εγώ δεν κουβαλάω. Επιμένω. Αν ακούσω τσικ στο χέρι, δεν ξέρω ακόμη πώς θα αντιδράσω. Αλλά με φοβάμαι κι εγώ ο ίδιος.
Για να μην αναφέρω για τις άδειες που ακούω από έβρο σε ελλάδα και άδειες που παίρνουν εδώ ακόμα και τιμωρημένοι με μια μέρα πόστου ενώ -επαναλαμβάνω: μαζεύω τις άσπρες μου τρίχες από τον μαύρο μου μπερέ- εγώ θα παρακαλάω για να μου κολλήσουν κανά δυο, αν είμαι τυχερός. Γαμώ την τύχη μου, γαμώ και γαμώ τη ζωή μου. Καταδικασμένος στην αναξιοκρατία, στην ημιμάθεια, στην ανοησία και στη δειλία μου να σηκώσω ανάστημα και να τους τρίψω στη μούρη τη λάθος κρίση τους. Δεν προσπαθώ για τίποτα. Αφήνομαι στα χτυπήματα γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν θα εκτιμηθεί ποτέ, όπως η ζωή με έχει διδάξει και με έχει στείλει έτοιμο στο στρατό, κι ας κάνουν μόνοι τους ό,τι στο μπούτσο θέλουν. Δεν θα ζητήσω τίποτα. Πέρα από άδεια. Κι αν ποτέ με χρησιμοποιήσουν κάπου που μπορώ να βοηθήσω, έγινε. Αλλιώς, όπως μαθαίνω να λέω, ζμπούτσα μου κιόλας.