Οι μέρες στο φυλάκιο φτάσαν στο τέλος τους.
Σηκώνονται όλοι να ξυριστούν και να φάνε ό,τι σκατά βρουν.
Το πιο αν-ήσυχο πρωινό. Δεν μπορώ να το απολαύσω.Αδικία. Καθαρίζω κι έχω γύρω αγουροξυπνημένους, βαριεστημένους, αδιάφορους συμφαντάρους.
Βγαίνουν όλοι έξω και σκέφτομαι ότι σε κάποιον πρέπει να πω να πάρει μαζί μου τα τελευταία σκουπίδια έξω. Ουφ.. Γολγοθάς. Προς το παρόν, πίνω καφέ. Πάει 9. Σε μια ώρα φεύγουμε.
-----------------------------------
"Σειρά, σιγά, μην ξεράσω τα μπισκότα ε;" λέει το στέλεχος της εμά στον κομάντο οδηγό του μίνι μπας καθώς αφήνουμε το φυλάκιο πίσω μας.
Τελευταία σκηνή από τον Τρόοδο, το εμετικό μπακάλικο του εμετικού καραφλού τύπου που μας πουλάει 6 μισόλιτρα κρητικά νερά "Άγιος Νικόλαος" που δεν είναι κρητικά, για 3,60.
Μπάη μπάη, ηλίθιε αγενή τύπε. Σι γου νέβερ.
Με το που κατεβαίνουμε λίγο υψόμετρο, πραγματικά δεν μπορώ να αναπνεύσω για περίπου μια ώρα. Υγρασία, ζέστη, άλλος αέρας, νομίζω θα πεθάνω. Έπρεπε να είναι εδώ ο συγκάτοικος, θα είχε ψοφήσει σε αυτό το κλίμα.
Το ίδιο βράδυ, πρώτη νύχτα στο παλιό μου κρεβάτι...
Απ' το παράθυρο με παίρνει μάτι ένα φεγγάρι
ζηλεύει μια μορφή, μια σκέψη δίχως χάρη.
Ζητά ικετευτικά την προσοχή
μου,
την καλοκουρδισμένη, επίπεδη ζωή μου.
.
0 σχόλια:
Post a Comment