Λιγότερο από δυο ώρες πήρε σε σε 2 πόντιους (καμιά σχέση με τον Πόντιο που ανέφερα ότι ήμαστε μαζί εστιάτορες), 1 γιαννιώτη, 1 λαρισαίο, 1 κρητικό, 2 συνοδούς για το δρόμο και στην αφεντια μου για να φτάσουμε στο μικρό σπίτι στο βουνό..
Το πρωί φορτώσαμε χυμούς, κονσέρβες, λουκάνικα, ρούχα, κουβέρτες, όπλα, κιθάρα και νερά σε ένα μίνι μπας και ξεκινήσαμε.
(Μικρό αξιοσημείωτο τετ-α-τετ μου με τον CharChar που ήταν συνοδός και μας βοηθούσε (=επέβλεπε) (σ)το φορτωμα των πραγμάτων μας από το Μαγικό Κιόσκι στο μινι μπας: φέρνω πρώτα μια σακούλα και επ'ώμου την κιθάρα μου, αφήνοντας το όπλο 5 μέτρα πίσω μου, μες στπ κιόσκι, ενω οι υπόλοιποι φέρνουν πρώτα το όπλο τους. Με κοιτάει με μισό μάτι, αγουροξυπνημένος στάνταρ, με το κεφάλι του να προβάλει μέσα από ένα ροκοδερμάτινο μετεφηβικό τζάκετ μηχανής και μου λέει με ύφος έχω-δυο-αστέρια=είμαι-πιο-έξυπνος-από-σένα. "Δε νομίζεις ότι τα φερνεις με λάθος σειρά; Άφησες το όπλο πίσω;" δεν σχολίασα τι πιστεύω για το στραβο-όπλο μου ή για τη χρήση του ή τη χρησιμότητά του ή την κατάστασή του και αρκέστηκα στο να του πω μονο ένα "συγνώμη, λαθος προτεραιότητα ε;". Ε, και φύγαμε.
Δυο ώρες μετά αναλάβαμς τη φύλαξη του μικρού σπιτιού στο βουνό.
οι προηγούμενοι φύγανε λίγο σαν βρεγμένες γάτες ρωτώντας για την τυχη που τους περιμένει στην εμά και μας είπαν μόνο "θα πεινάσετε". Ε, και φύγανε.
Εδώ είναι ήσυχα και μάλλον αυτό θα βαρεθώ να γράφω. Υπάρχουν μεχρι το απόγευμα τριγύρω μας άνθρωποι we-are-anonymous, χωρίς κυπριακή προφορά, που εργάζονται στον πάνω όροφο αναμεσα σε καλώδια και σε έντονη μυρωδιά μελάνης φωτοτυπικού και επιγραφές "απαγορευεται η εισοδος".
δεν ξερουμε τι φυλαμε, δεν ξερουμε ποιοι ειναι, κι όσο για το τι είναι, είχα στο μυαλό μου τον Κιου και το Μποντ πολυ διαφορετικούς.
Οι Κύπριοι μας φέρνουν 3 φορές τη μέρα φαΐ, μαλλον μια άποψη φαγητού και οι περισσότεροι μας κοιτάνε το πολύ με μισό μάτι.
Ο Επόπτης είναι ευγενικός, το ίδιο και η Ξανθιά Γυναίκα Με Κινητό. Και ο Ψηλός με τη Βερμούδα.
Μας πιάνουν κουβέντα και κανα δυο φορές σκαλώνουν για μικροτμήματα χρόνου, στα οποία σε παρατηρούνε να δούνε τι φρούτα πάλι τους έστειλαν, λες και θα καταλάβουν τι άνθρωπος είσαι.
Εδώ, το πρωί και το μεσημέρι, ο ήλιος δεν καίει τόσο. Το απόγευμα έχει δροσιά μπόλικη και το βράδυ κρύο και θέλει σκέπασμα. Έχουμε κουζίνα, μπάνιο, ένα θάλαμο με τρεις διπλές κουκέτες, ένα διάδρομο, μεγάλη αυλή με βόθρο που θέλει άδειασμα με ειδικο μηχανημα καθε τόσο, τάβλι και άλλα μαλλιά.
Το μάτι και η διάθεση ανοίγει όταν δεν βλέπεις καγκελα και γυρνάς προς τα ψηλά δέντρα, τα ψηλά βουνά, το πράσινο και τους μεσήλικες βρωμιάρηδες τουρίστες.
Επίσης βρωμάει και το ψυγείο, μάλλον κανείς δεν είπε σε προηγούμενους οτι το χυμένο για μέρες γάλα στο ψυγείο καλό είναι να το αφαιρέσεις με μια ειδική εφεύρεση που λέγεται σφουγγάρι.
Κοιτώντας τις 20 περίπου μέρες που θα ρθουν προβλέπω ότι ή θα γίνουμε ένα μικρό μπιγκ μπράδερ ή θα εκτυλιχθεί κανά σκηνικό θρίλερ όπου κάποιος (από μέσα ή από έξω) θα ας καθαρίσει όλους έναν προς έναν για να πολεμήσει τη βαρεμάρα του.
0 σχόλια:
Post a Comment