-135

Μέρα 11η
Κι ενώ εγώ χαζεύω το Chuck απ' την αρχή που τυχαίνει να βρίσκεται στο δίσκο μου, μαθαίνω ότι στη διάρκεια της απουσίας μας από το μικρό πράσινο χωριό γίνονται πράματα και θάματα.
Ο εκεί κρητικός (μη κρητικός-απλή συντοπεπωνυμία) έλουσε τον άχρηστο τον καψημιτζή, που ήταν προσωρινά το κωλόφιδο, ο αργυρός, με μαγιονέζα. Είναι λογικό κανείς να μην παραξενευτεί, της άξιζε της κουτοπόνηρης μουσίτσας που χρειάζεται κομπιουτεράκι για να αθροίσει το 1,70 με το 0,60.

Επίσης, μαθαίνω ότι απ' το 1ο υποχωριό, ο λούυ σερραίος ποδοσφαιριστής, σφαλιάρισε κάμποσες φορές τον υποκοριστικό, το μπουχέσα. Κι εκεί πολύ χαρήκαεμε.

Ο 318 θαλαμοφύλακας αγνόησε τον Sam όταν του ζήτησε να ξυπνήσει τον ηλίθιο τον καψημιτζή και να τους φέρει νεράκια στη σκοπια, που λιώνανε στο 48αρι υπο σκιά και ο 318 συνσκοπός του, ο λογκτζον, πήρε ξανά, κάνοντας τη φωνή του φωνακλά κοντού πολυλογά αύδμ και... Αποστολή εξετελέσθη. Από τα ωραία ανέκδοτα του χωριού.

Εδώ δεν αλλάζει τίποτα, μπαίνουμε αρκετά φέησμπουκ και χαίρομαι να διαβάζω για το στρατό, την ποίηση και την αγάπη τις ανανεώσεις του τάσου μ. που ήμαστε μαζί στο θάλαμο στον αυλώνα. Άλλος ένας άνθρωπος άλλης εποχής.