Τρεις και σήμερα
μετράει ο διπλανός μου κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι μόνο πόσο διπλανός μου είναι.
Στο δρόμο στρίβει ένα αμάξι και φεύγει από το συγκρότημα κυβερνητικών κατοικιών όπου βρίσκεται το φυλάκιό μας.
Τι έμαθα;
Τι έμαθα από αυτή την εικοσαήμερη (σε λίγο) σπουδή στην πλευρά της ελληνικής επαρχίας που δεν με αφορά ούτε λίγο; Όχι η επαρχία, είπαμε, αυτή με ανέθρεψε, αλλά αυτή η πλευρά της.
Αυτός ο άδειος εγωισμός, το έξω βλέμμα χωρίς το μέσα, η περηφάνεια η κενή, χωρίς τη διάθεση καν για γνώση, ο κενός τοπικισμός, η άγνοια και η αδιαφορία για το διπλανό, το υπερφούσκωμα ενός ηλίθιου εγώ.
Δεν μ'αγγίζει τίποτα. Παραείμαι μεγάλος. Ξύλινος. Μεταλικός και σκουριασμένος. Μηχάνημα φτιαγμένο απ'τα λάθος υλικά, σκουριασμένο και ξεγραμμένο-γραμμένο να μη βρει ποτέ μια θέση δίπλα στα υπόλοιπα ρομποτάκια. Κι εγώ που παρατηρώ εξάρτημα είμαι, μηχανή μικρότερη, σε μηχανή μεγαλύτερη, απαραίτητο να υπάρχουν και τα ψυχάκια, οι ακραίοι, οι χαζεμένοι, οι ανκούλ τύποι, που πιάνουν τη θέση στην άκρη του τραπεζιού κια πλά παρατηρούν και γράφουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν πως το να ζεις δεν είναι ιδιαίτερη διεργασία. Θέλει απλά να πάψεις αυτή τη φωνή.
Μπλιαχ -δεν είπε κανείς πως μιλάω για σύγχρονους καταραμένους ή τραγικούς. Όμως δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι στα μεγάλα τετράδια της ζωής, αν πιάσεις μαρκαδόρο και το όνομά μας σβήσεις πέρα ως πέρα, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί πέρα απ' το τυπικό, δεν θα χαλάσεις κάτι στην εξίσωση, μάλλον θα τους ανακουφίσεις.
Δεν είμαι μεταβλητή. Άγνωστος είμαι και ο μόνος τρόπος να μην επηρεάσω την εξίσωση είναι να έχω τιμή μηδενική. Να πιάσω όσο γίνεται λιγότερο χώρο, να φτάσω να μιλάω μόνο σε μένα και στο τέλος να σκίσω κι αυτό εδώ, να σβήσω, να σωπάσω.
Έχει τιμή η σιωπή;
Έχει υπαρξιακά η ψυχή;
Έχει ήχο το μαύρο;
Έχει αστέρια μες στο φως;
Δεύτερες σκέψεις ο θεός;
 |
| Ξέμεινε από χαρτάκια ο ΑΠ και έφτιαξε αυτό. Ιδιοφυές. |
 |
| Τρελή κούραση.. |
0 σχόλια:
Post a Comment