-130

Μέρα 6η
Μετά από συνεχόμενες μέρες λιγοστού ύπνου, κατάφερα να ξεκλέψω λίγα δεκάλεπτα ανάμεσα στα πρωινά νούμερα.
Ήσυχη περνάει η μερα, σχεδόν νωχελικά ο ήλιος αλλάζει χρώματα και κινείται γύρω μας.
Η μια μέρα δεν διαφέρει απ' την άλλη και σε συνθήκες εγκλεισμού οι λεπτομέρειες αποκτούν σημασία.

Πώς δηλαδή τα πόδια του κρητικού βρωμάνε σαν νεκρό κουνάβι ακόμα κι όταν τα πλένει με χλωρίνη (!) και αθροιστικά η εσάνς που προκύπτει είναι τσάμπα μαστούρα.

Πώς ιδρώνει το πρόσωπο του λαρισαίου και πώς κινεί τα μέλη του σαν ξεκούρδιστο άγαρμπο οτοματον, σαν να προσπαθεί να συνηθίσει το ίδιο του το σώμα.

Πώς ο ένας πόντιος σέρνει τα πόδια του όταν φοράει παντόφλες με χαρακτηριστικό τρόπο και πώς παραμιλάει στα ρώσικα.

Πώς ο γιανιώτης περπατάει με ελαφρά κυρτή την πλάτη μπροστά, με μικρη κίνηση κάθετου αμορτισέρ, χωρίς να κουνάει ώμους, ανεβοκατεβαίνοντας σχεδόν σαν τον τραβόλτα στο γκρηζ.

Πώς ο άλλος πόντιος, ο ασχημος,πιθηκίζει, πιάνει τους αγκώνες του και βαραίνει τη φωνή του, βάζει μπάσο ηχείο και αχνα όταν πάει να επαναλάβει ένα ανόητο σύνθημα. Κάνει δε το ίδιο ηχόχρωμα κι όταν βάζει ζαγοραίο 11 το πρωί και τραγουδάει μαζί του φάλτσα. Πώς σ'αυτή του τη μύτη γεννιούνται και πεθαίνουν πολιτισμοί και πόσα είδη οργανισμών θα μπορούσαν να ζήσουν πάνω σ'αυτό το ενιαίο φρύδι. (είπα ότι ο κρητικός κάνει με το ξυράφι ουλή στο φρύδι;)
Συλλογή από προφορές.
Ο άσχημος πόντιος έχει την πιο αχαρακτήριστη, ο κρητικός με φωνάζει να τον αντικαταστήσω στη σκοπιά γιατί σέζεται, ο άλλος πόντιος έχει καθαρό χρώμα αλλά βαρύ βόρειο λάμδα και ελάχιστα αδέξια καταληκτικά φωνήεντα, ο λαρισαίος βλέπει τηλιόραση και ο γιαννιώτης έχει τα πιο γνώριμά μου - βαρύ λάμδα και κομμένες καταλήξεις φωνηέντων, παρόλο που πέρασε νέος χρόνια στη γερμανία. Η κοινωνικοποίηση έκανε τη δουλειά της.

Αύριο κλείνουμε βδομάδα και έχουμε βαρεθεί να παραπονούμαστε για το φαγητό.
τα χρόνια που ζω μόνος είναι καλή πρϋπηρεσία για την κουζίνα, θεωρώ πράματα αυτονόητα, ράβω, μαγειρεύω, αγχώνομαι, φροντίζω, θέλω να προστατεύω, ξυπνάω - κι αυτό με απομακρύνει.
Ανοησίες. Προσπαθώ να διορθώσω τα φαγητά που φέρνουν, να τηγανίσω πατάτες, να φτιάξω χαλούμι, ζβαν με κρεμμυδι και λεμονι, καθε μερα κάτι διαφορετικό για να την παλεψουμε.
Μόνο το φαΐ κάνει την κατάσταση δύσκολη. Κατα τ'άλλα τα παιδια κοιμούνται όλη μέρα ανενόχλητοι, χωρίς ευθύνες, παίζουν τάβλι, βάζουν τις μουσικές τους, τους βάζω κι εγώ κλαρίνα, καζαντζίδη, παπάζογλου για να μη βαριούνται.
Καμιά προθυμία για καθαριότητες από την πλευρά τους πέρα από 1-2 εξαιρέσεις σπάνια, και θα πρέπει να βρεθεί μια μέθοδος γιατί θα βρωμίσουμε εδώ μέσα και δεν γίνεται να τα κάνω όλα.
Πήραμε τον κωδικό του γουάη φάη και το χουμε λιώσει. Έχουν καταχαρεί: facebook, βίντεο με μηχανές, τσόντες, βίντεο με επαναπατρισμούς, τραγούδια γιουτιούμπ, παντελίδης, αρρώστια!
Δεν. Θέλω. Να. Ξαναμυρίσω. Τόνο.
νομίζω τον μισώ.

Συνθήματα, ανάγκη να σκαλίσεις το όνομά σου, η απλούστερη, πρωτογενής/πρωτόγονη προβολή του εγώ, ήσουν εδώ.

Μοναξιά. Συχνά πλήττω. Πιο συχνα νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν βράζω στο καμίνι της εμά. Λίγο πιο σπάνια ξαναπλήττω κι απελπίζομαι. Κάπου μες στην απόγνωση προλαβαίνω να αισθανθώ ευγνωμοσύνη και για αυτές του τίποτα, του μηδέν, της ξενοιασιάς,που τίποτα δεν κινείται, λες κι η αέναη κίνηση του κόσμου έχει πατήσει pause, και η συνείδηση ανοίγει και μάλλον ξέρω από τώρα τι θα μου λείψει, τι θα αναπολώ στο μελλον. Αυτό το μηδέν- νιλ, ζερό, 0. Κι ας υπάρχει ο φόβος ότι στο unpause ο κόσμος θα κινείται πιο γρήγορα και τρομακτικά απ'ό,τι έχεις συνηθίσει.
Προς το παρόν, θυσιάζω πολυτέλειες και η απλότητα ανταμοίβει. Μαθαίνω να εκτιμώ την απλότητα αυτήςτης δοσοληψίας που δεν ξέρω αν θα ξαναβρώ σε τόσο εύκολη και ειλικρινή μορφή.