Τα καλά του να έχεις τελειώσει την εβδομαδιαία υπηρεσία εστιάτορα.
Σήμερα ξύπνησα με όρεξη για καλή διάθεση (ε;) και σκεφτόμουν ότι μπήκαμε για τα καλά στα τριψήφια. Και δεν έχουμε φτάσει ούτε στη μέση. Είχα ένα χαμόγελο και την αίσθηση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Έχω πάρει απόφαση ότι είμαι κυκλοθυμικός, ελπίζω όχι σε επικίνδυνο βαθμό. Έτσι, για να βασανίζομαι.
Κυριακή, γιορτή και σχόλή, ξύπνησα μια ώρα πριν το εγερτήριο γιατί το παράθυρο ήταν ανοιχτό και το φως πολύ και ο φόβος για πιθανές κατσαρίδες μεγάλος. Είχα και μια επείγουσα συνάντηση στην τουαλέτα. Πλύθηκα, ξυρίστηκα, ετοιμάστηκα, γυαλίστηκα, άδειασα μισό μπουκάλι βερνίκι στρατού στα χέρια μου επειδή άνοιξε από το πλάι (κι ακόμα όλες οι μαυρίλες δεν έχουν φύγει) και ετοιμάστηκα.Πήγα στην πρωινή φρουρά στη θέση ενός παιδιού που ο θαλαμοφύλακας δεν ξύπνησε και μετά όλο υπερηφάνεια πήγα να χαιρετήσω για πρώτη φορά τη σημαία. Ο ήλιος εδώ καίει από τις 7μιση. Τον ηχογραφημένο ύμνο δεν τον προλάβαμε και τον τραγουδήσαμε μόνοι μας τελικά.
 |
Τώρα βρίσκομαι στο νετ καφέ και μιλάω με φίλους και ανθρώπους δικούς. Την Τρίτη έρχονται αυτοί που χαιρετήσαμε στο -65 για να πάνε Αλεξανδρούπολη.Ένας μήνας και μοιάζει αιώνας. Πεθυμήσαμε μερικές φάτσες που αν δεν υπήρχαν και οι φωτό,
θα άρχιζαν ήδη να ξεθωριάζουν.
Ακολουθεί φωτογραφία του Περικλή (που αναφέρεται στο -94) σχεδόν στις δόξες του.
 |
| Πριν.... |
 |
| ... και μετά. |
0 σχόλια:
Post a Comment