-89 ~ Mood-duress (Μουτζουρες)

Ooh ooh ooh...

Sleep now under my skin
Make sure you’ll try to
Conjure the wind
And ease my mind

Ooh ooh ooh...

Somebody call out to your brother
He’s calling out your name
Ooh ooh ooh
Hiding under the covers
With no one else to blame
Ooh ooh ooh
You couldn’t help out your own neighbor
You couldn’t tell it to his face
You were f*cked up by the blame

You cower in the corner
Confide in your father
Let it out and say
Let it pass away

Sleep now under my skin
Make sure you try to
Conjure the wind
And ease my mind

And I said
Ooh ooh ooh...

Somebody call out to your brother
He’s calling out your name
Ooh ooh ooh
Hiding under the covers
With no one else to blame
Ooh ooh ooh
You couldn’t help out your own neighbor
You couldn’t tell it to his face
You were fucked up by the blame

You cower in the corner
Confide in your father
Let it out and say

You cower in the corner
Confide in your father
Let it break your day
Let it out and say

Wait there
Pull yourself out of this state dear
Acknowledge you were a fake here
From there on you might just grow
Oh oh oh

Somebody call out to your brother
He’s calling out your name
Ooh ooh ooh
Hiding under the covers
With no one else to blame
Ooh ooh ooh
Oh, you couldn’t help out your own neighbor
You couldn’t tell it to his face
You were fucked up by the blame

Χτες ο ήλιος θαμπώθηκε από την ανακάλυψη του από πάνω. Σήμερα πρωί, τελευταία μέρα των παλιών. Μόλις εφτά άτομα μου πήραν τη σειρά για καφέ. Άρα τα πράγματα είναι ήδη καλύτερα. Αύριο-μεθαύριο φεύγουν. Μάλλον κι αυτός με τη μπλούζα τούρκος-καλός-μόνο-τούρκος-νεκρός. Σίγουρα κάμποσοι με τατού. Όλοι έχουν τατού εδώ. Και ακούν και τσίτα τη μουσική στην καφετέρια. Πολλά μπίτια για την ηλικία μου.

Στο καψημί σήμερα έβλεπε ένας ένα ντοκιμαντέρ για τους Beatles.

Ξέμεινα από χαρτάκια.

Πήγα να φάω πρωινό που είχε μια ιδέα μπέικον. Ήπια τσάι γιατί τουλάχιστον εδώ δεν το φτιάχνουν με δέκα κιλά ζάχαρη.

3 μήνες κουρεμένος και με κάνουν να αισθάνομαι ότι κουρεύτηκα χτες. Τελευταία μέρα εβδομάδας αγάπης. Πρώτη καταχώρηση για το νέο σημειωματάριο.

Αυτό ήταν το δεύτερο τετράδιο θητείας. Ήταν μεγαλύτερο, πιο μαύρο, πιο δερμάτινο, πιο cozy, με εσωτερικό φακελάκι και λαστιχάκι και θέση για στυλό και 5 ευρώ απ'το χαρτοπωλείο στη Στουρνάρη, πώς κατεβαίνεις από πλατεία; αριστερά. Το αγάπησα και θα μου λείψει. Με συντρόφευε με μουτζούρες, γραμμές, κειμενάκια, σημειώσεις και καταχωρήσεις από το -23. Απ'το τέλος της άδειας ορκωμοσίας και για περίπου 67 μέρες. Πάνω από δυο μήνες. Πολλά συνέβησαν από τότε. Άλλα που έγραψα και άλλα όχι. Κάποια γραφτήκαν κατευθείαν εδώ, στο blog, γραμμές χάθηκαν, προστέθηκαν, σκέψεις ξεχάστηκαν. Δεν θα μπορούσε ποτέ να καταγράψει τους κιθαροαυτοσχεδιασμούς, ή τις ώρες αργίας, ούτε τις ώρες βραδύτητας. Τις ώρες σκέψεις. Ακροβατεί στο αυθαίρετο, στο αυθόρμητο και στις απομιμήσεις ή τις απεικονίσεις του αληθινού. Μια ιδέα, μιας ιδέας ενός σφυγμού. Αλλά είναι δικό μου. Μικρό βοήθημα της μνήμης που φεύγει και χάνεται και το μυαλό συμπληρώνει τα κενά με τη δική του ιστορία. Από πάνω, κάθομαι στο STASIS και ~~περιμένω~~ τρώω ινδιάνικο κοτόπουλο σε κυπριακή πίτα πριν φύγω για το πράσινο χωριό. Οι παλιοί -αυτή τη μέρα- πήγαν αγία νάπα, εγώ έμεινα λάρνακα, πεισμωμένος να γνωρίσω όλο της το περιθώριο. Γνώρισα, λοιπόν, προσωπικότητα αντίστοιχη της Mauka, τον Chris, άγνωστης ηλικίας, γερμανοπολωνός, like a dog που λέει και ο ίδιος, μπάσταρδος εννοεί. Είναι εδώ 8 χρόνια and he loves this fucking instrument λεει για την κιθάρα μου, με το που φρενάρει με το ποδήλατό του μπροστά στο παγκάκι του, αφού έβγαλε δυο μπύρες από την τσέπη του. Η γυναίκα του και η αδερφή του και το παιδί του που θέλει 4 χρόνια για να τελειώσει το σχολείο βρίσκονται στην Πολωνία και του λείπουν και θέλει να γυρίσει πίσω, αλλά μάλλον έχει λιώσει σαν κερί εδώ πέρα, τόσο κοντά στον παράδεισο και fucking hormones αναφωνούσε κάθε που πέρναγε μια όμορφη κυπριοπούλα. Φαντάζομαι παίζεις του είπα και του 'δωσα την κιθάρα για να τον δω να αποκαλύπτει ένα χωρίς περιττά δόντια πλατύ χαμόγελο (η μπύρα άλλωστε δεν χρειάζεται μάσημα) και άρχισε να παίζει κάτι σε άρπισμα ροκ σε λα μινόρε. Άκουσε μουσική και σταμάτησε, έπαιζα το bittersweet symphony. Κάθισε, ήπιε, με πήγε σε ένα μαγαζί να μου κλείσει λάηβ. Δεν βρήκαμε τον ιδιοκτήτη αλλά τον πήρε δυο φορές τηλέφωνο ενώ έπαιζα για να με ακούσει ο Μούλος από το τηλέφωνο "γιουβγκοτ το λισεν του χιμ, χι ιζ οσαμ". Ποτέ δεν μου 'πε ότι θεωρεί τον Χίτλερ πολύ καλό άνθρωπο με μοναδικό πρόβλημα το ότι δεν πρόλαβε να τελειώσει το έργο του.

Σημειωματάριο τρίτο, λοιπόν. Σήμερα ήταν να μη βγω, αλλά ο αυδμ προβλεπόταν ότι θα μας έπηζε και βγήκα για να τον αποφύγω.

Τάβλι, καφές και χαζοέντυπα στο Alliance - λίγος ακόμα κενός χρόνος πόσο να βλάψει;

Βρήκα και έναν στο θάλαμο που του αρέσουν οι καλτ επιτυχίες των 90's. Πράματα δηλαδή που έπαιζαν κοντά την εποχή που γεννήθηκε.

Συμπάθησα και τον ΛούΥ της εβδομάδας. Ο προηγούμενος με αγνοούσε και το 'παιζε πολύ σκληρός για να πεθάνει. Άρχισε να μου απευθύνει το λόγο μετά απο προχτές που έβγαλα πρώτη φορά κιθάρα στην ίλη.

Με είχαν ακούσει δυο παλιοί στην προβλήτα και όταν γυρίσαμε με βάλαν να παίξω. Μετά από 2-3 τραγούδια χειροκροτούσαν κι απ'τις δίπλα ίλες. Περίεργη αίσθηση για κάποιον που αισθάνεται αόρατος και δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα.

Ο Μ-άκης, προηγούμενος ΛούΥ παίζει κι αυτός κιθάρα. Μέταλ και μπλουζ. Όχι γυμναστικές στο αριστερό. Έλιωσε μόνος του με αγάπη και μεράκι. Αυτό το σέβομαι. Αλλά παραείμαι σόφτεξ για αυτούς μάλλον.

----------------

Η αλήθεια είναι ότι κάνοντας αυτό που με ηρεμεί, με καθορίζει και με εκφράζει περισσότερο αισθάνομαι άλλος άνθρωπος. Και μάλλον με βλέπουν και διαφορετικά. Αλλά δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με ό,τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό ή ό,τι σημαίνει. Ήταν μια αποδοχή που δεν περίμενα. Ελπίζω να μη με σιχαθούν.

Το πρωί χτύπησα το κεφάλι μου και έκανα καρούμπαλο.

Στην αναφορά βάζουν τους νέους μπροστά αλλά στην παράταξη των εξοδούχων πίσω. Παράλογο; Δεν απαντάει άρα λογικό.

Έξω από τα εστιατόρια - μετά το πρωινό. Ασκήσεις ύφους.

Πώς λες μια καλημέρα στον κάθε άγνωστο; Τι θες να δείξεις; Ποιος είσαι;

Τι ανόητη διαδικασία σκέψης. Ένα flashforward στη ζωή μου, με βρίσκει πριπλανώμενο μουσικό να ψάχνει δουλειές, να γράφει τραγούδια και να ψάχνει τη θέση του στον κόσμο λες και κατουράει παντού μέχρι να βρει πού θα κουρνιάσει. Αλλά ζώα που σκέφτονται έτσι, δεν κουρνιάζουν πουθενά.

Κι εδώ, η άχρηστη πληροφορία της εβδομάδας:

Ήξερε κανείς ότι τον ύμνο του αστέρα τρίπολης τον τραγουδάνε οι one;