Α, και Psychotic Waltz.
"Οι καλοί κερδίζουν μόνο στις ταινίες" ήταν η καληνύχτα του συνσκοπού μου σήμερα. 21 χρονών παιδί, ο Κλουβ και το μάθημα που μου πρόσφερε, ανεκτίμητο.
Συνειδητοποιώ ότι είναι παρά την ηλικία του παλιός για εδώ μέσα και αυτό είναι ένα από τα μαθήματα που χρειάζομαι να έχω από νωρίς στη ζωή μου και εδώ μέσα για να παλιώσω κι εγώ κάποτε.
Σκοπιά σήμερα (πέμπτη) και δυο ιστορίες. Πρώτο νούμερο με Γκελ, που λέγαμε για άδειες και γιδοπρόβατα και θυμήθηκα τον παππού μου και δεύτερο με τον Κλουβ που λέγαμε για games, την ιστορία του Warcraft, το Uncharted και το Minecraft.
Απ'την κτηνοτροφία ως το Sims, η βαρεμάρα και η απογοήτευση ήταν κοινή. Οι καλοί δεν ανταμείβονται εν αντιθέσει με τους καβατζωμένους.
Πήρα το νούμερο του προηγούμενου για να κοιμηθεί παραπάνω και όχι μόνο δεν με ευχαρίστησε, αλλά άργησε και να με αλλάξει. Φανταριστί burger ή μπιφτέκι.
Σήκωσε αέρα, έδειξε τα δόντια του ο ουρανός με αστραπές μες στη νύχτα, έβαλε κρύο και κατέβασα μανίκια γιατί τα χέρια μου διαμαρτυρήθηκαν.
Χαμαλοδουλειές και ανούσια πράματα στον ήλιο για κάποιους άλλους. Λόγω του ήλιου η προθυμία μου σταμάταγε εκεί που διακινδύνευα την υγεία των χεριών μου.
Όχι, δεν θα κουβαλήσω αηδίες κάτω απ'τον ήλιο, καραβανά, ό,τι βαθμό και να 'χεις γιατί αν ξανακούσω τσικ μέσα από το χέρι μου θα γυρίσω όλα τα Παρασκευή και 13 και όλους τους εφιάλτες στους δρόμους με τις λεύκες σε μονοκάμερο πρωτοπρόσωπο από την πλευρά του δολοφόνου. Κι ας με πεις απρόθυμο, κι ας μοιράζεις τιμητικές γύρω.
Νυστάζω. Σε 3μιση ώρες εγερτήριο
0 σχόλια:
Post a Comment