Φόρτσα Θεσσαλία πατριδάρα.
Σήμερα επέστρεψε ο Μακιθαράκης.
Επίσης, στο διάλειμμα από τον όρχο, μου είπαν άλλο έναν δημιουργικό τρόπο να σκοτώσεις ζώο. Ανακατέβεις αλεύρι με τσιμέντο και αφήνεις δίπλα ένα κουβαδάκι νερό για να τραφεί ελεύθερα το κάθε ποντίκι. Εκτός κι αν έχεις τον αργυρό εκεί κοντά να κυνηγάει τα ποντίκια κλωτσώντας τα παγκάκια (και καταστρέφοντάς τα) και όταν τα βρίσκει ψόφια να τα καίει κιόλας.
Τελικά η άδειά μου μια μέρα εγκρίνεται, μια απορρίπτεται. Σήμερα μετεωρίζεται προς την έγκρισή της. Τι στο μπούτσο είναι έξι μερούλες; Από τη μύτη θα μου τις βγάλουν, στοίχημα. Αν εγκριθεί, θα δω την τελετή της σημαίας της 317 αλλά όχι και και τον επαναπατρισμό της, τελικά. "Τους αφήνω μέσα" λέμε και γελάμε. Ο ΛεΓεώ, όταν επιστρέψει, πολύ θα διασκεδάσω να του το πω γιατί όλη την ώρα σπάζεσαι και σπάζεσαι μου λέει αλλά έχει πολύ πλάκα αυτός πώς τα λέει και πάλι γελάμε.
Σήμερα, έμαθα στη φρουρά, ότι ο αύδμ δεν θέλει να ακούει βλακείες από έξυπνους ανθρώπους και είναι επόμενο η σκέψη μου να διαμαρτύρεται ότι δεν θέλει εξυπνάδες από βλάκες ανθρώπους.
Ε, μα είναι δυνατόν; Σιωπητήριο στις 10; Πού είμαστε; Καλοκαίρι είναι. Πας να κοιμηθείς μια ώρα το μεσημέρι και υποφέρεις, στριφογυρνάς, κολλάς, ιδρώνεις, καταριέσαι την αφρική και ξυπνάς κουρασμένος. Φρουρές, σημαίες, λάντζες, εγερτήρια και μπάλες - ήμαρτον. Και 1-2 ώρες αφού πέφτει ο ήλιος και μπορείς να σταθείς λίγο και να αναπνεύσεις καπνό, σιωπητήριο; Ε, μα γαμήσου.
-
Κάθομαι να παίξω κιθάρα και χαζο-αυτοσχεδιάζω ένα γκρουβάκι. Ένα φαντάρι που κάθεται πιο πέρα, επειδή δεν ακούει κάτι γνώριμο και φυσικά όχι στίχους βιάζεται να εντάξει στο μυαλό του αυτό που ακούει κάπου και το πρώτο που βρίσκει είναι η μουσική από σοφτ τσόντες του άλτερ. Χαίρεται και ο καημένος ο Μακιθαράκης και τσιμπάει να το επιβεβαιώσει. Τουλάχιστον δεν έβαλε πάλι μουσική από το κινητό για σπάσιμο ή δεν ζήτησε την κιθάρα για να παίξει ο ίδιος τα μεταλοροκοριφάκια του με τις διάσπαρτες ελαττωμένες πέμπτες και τα τετράνοτα μπλουζοlicks. Ουστ, αφήστε με να ξεκουραστώ ρε.
 |
| Ακρίδα σε κάνη. Μέσα στον οπλοβαστό. |
Σκοπιά ένατη σήμερα. Με τον εκπληκτικό Pi, πρώην ΛούΥ.
Ο Pi, με το τατού Sceptic-X, ή θα βρίσκεται σε ημι-κατατονική βαριεστημένη κατάσταση με χαμηλά αντανακλαστικά ή θα είναι στην τσίτα και θα ρίχνει ευλογημένες χριστοπαναγίες σε εξαιρετικά χαριτωμένα ξεσπάσματα οργής, που ενίοτε τα υπερβάλλει ως μέρος του προσωπικού χιούμορ του.
Geek με θητεία στα video games από τα 5-6 του χρόνια μέχρι που ανακάλυψε το Photoshop 4.0. Όταν ξαναβγήκε από το σπίτι μια βδομάδα μετά την απόκτηση του πειρατικού αντιγράφου από ένα φίλο του που το χρησιμοποιούσε σαν το Paint των Windows, ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του.
Ξέρει να κάνει ήχους με το στόμα και τη μουσική του σούπερ μάριο με το λαιμό του σαν να κάνει γαργάρα και μου έκανε ένα Beatboxing 101. Σπούδασε γραφιστική στο Λονδίνο, από όπου έχει ιστορίες για αυτιστικούς συμμαθητές που μια μέρα εξαφανίστηκαν και βρέθηκαν lead drawing designers σε εταιρίες παιχνιδιών, για ινδούς που παίζουν στο δρόμο εκπληκτικό tapping guitar και που τους κέρασε ένα pint όταν του πρόσφεραν με bluetooth στο κινητό του το τελευταίο τους κομμάτι, επειδή "nothing's for free".
Στη σκοπιά ακούσαμε Bobby McFerrin απ'το κινητό και μου 'πε για τις γάτες του. Τη ρέμπελη μεγαλύτερη από τις δυο γάτες του την έφερε μια βδομάδα πριν απουρθεί για να πεθάνει ήσυχος ο χαδιάρης κεραμμυδόγατος της αυλής του. Μεγάλωσε μαζί τους και κάποια στιγμή έκανε αεικίνητη που καταστρέφει τις κουρτίνες της μητέρας του. Τώρα που επαναπατρίζεται τον περιμένουν κι αυτός ποθεί τόσο τη ζεστή τους αγκαλιά όσο το κρεβάτι του.
Περιμένει να τελειώσει ο στρατός, απογοητευμένος απ' την έλλειψη αξιοκρατίας. Συνάντησε μόνο αχαριστία, λέει για τη δουλειά του. Τον επόμενο χρόνο, θα βρίσκεται μάλλον στο invitation-only California School Of Arts και μια μέρα θα είμαι περήφανος που έκανα σκοπιά μαζί του.
Γελάσαμε με ατάκες stand-up comedy, με nerds φίλους του που είναι χάκερ, με τα λεξιπλαστικά λογοπαίγνια άλλων φίλων του και φτιάξαμε σχέδιο δράσης για το πώς θα κινηθούμε αν δούμε τούρκο στη σκοπιά.
Θα ήθελε τα πράματα στο στρατό να είναι πιο "τεντωμένα" στην τελετή της σημαίας της 317 και να είναι όλοι στην τρίχα, αλλά πολύ αμφιβάλλει. Μακάρι τα πράγματα να λειτουργούσαν. Όπως παλιά, λέει.
Η ένατη σκοπιά έλαβε τέλος γνωρίζοντας και αγνοώντας όσα χρειάζεται για να θεωρήσεις κάποιον ενδιαφέρον τύπο.
Επέστρεψα στο βραδινό νούμερο για ένα τσιγάρο ανάμεσα στους δυο θαλαμοφύλακες που βάζαν εναλλάξ μουσική στα κινητά τους, στα σκοτεινά, στο ξύλινο παγκάκι έξω από την ίλη. Ο ένας μπιτάκια, ο άλλος γονίδη.
"Α ρε Γονίδη" αναφωνεί ο δεύτερος "έχεις βρει τον πόνο και τον πατάς καλά, ξέρει αυτός τι κάνει".
0 σχόλια:
Post a Comment