Προφανώς είναι μετρήσιμο μέγεθος και εξαιρετικά κρίσιμο για την ένταξή σου στο στρατιωτικό σύνολο το πόσες κάμψεις "παίρνεις". Κι ενώ το λόγο χρήσης του ρήματος "παίρνω" για τις κάμψεις δεν μπορεί να εξηγήσει η φιλολογική πλευρά του μυαλού μου, η λογική μου έχει ήδη παραδοθεί, γιατί τους κοιλιακούς ποτέ δεν τους παίρνουμε αλλά τους κάνουμε, ενώ κάπου στη διαδρομή έχω ξεχάσει το παράλογο της κοινωνικής αξίας του αριθμητικού μεγέθους -που φυσικά αυτό είναι που μετράει- των κάμψεων του καθενός. Προσπαθώ βέβαια να το σκεφτώ λίγο και μου 'ρχεται ότι προσπαθείς να σπρώξεις το έδαφος και εμένα αυτό μου κάνει περισότερο για δώσιμο παρά για πάρσιμο, αλλά το ξαναπαρατάω.
Αν κάποιος αναρωτιέται αν παίρνω κάμψεις, πιο παλιά θα έλεγα ότι δεν με απασχολεί καν να μάθω αν μπορώ να πάρω αλλά αργότερα ότι δεν μπορώ να πάρω ούτε μια. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.
Περιμένοντας να κουρευτώ σήμερα θυμήθηκα ότι οι 18άρηδες είναι πιο κοντά στο δημοτικό από μένα και ότι συνεχίζει να παίζει για μερικούς ανθρώπους ρόλο το πόσους μπορούν να ξαπλώσουν στο ξύλο. Ειδικά αν έχουν ασχοληθεί με αγώνες τζούντο, αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολο. Πολλές φορές περνάει από το μυαλό του τυχαίου (;) σφίχτη πώς θα ήταν να σπάσει μια καρέκλα στην πλάτη κάποιου για να του φύγουν τα νεύρα και θυμάται με νοσταλγία μια φορά που περίμενε να φύγει ο δάσκαλος του τζούντο για να πλακώσει στο ξύλο ένα μαλακιστήρι μες τη σχολή."Εγώ πάντως πιστεύω ότι μπορώ να ξαπλώσω οποιονδήποτε εδώ μέσα, μπέσα".
Το μυαλό μου έγινε μαρμελάδα και κατάφερα να μαζέψω λίγο από αυτό που χύθηκε από τα αυτιά μου ενώ τα άκουγε αυτά και -το δοκίμασα- είχε γεύση ροδάκινο.
Πιο μετά έκανα την πρωινή σκοπιά μόνος μου, χωρίς τον kazaa και έκανα πολλαπλασιασμούς διψήφια νούμερα για να κρατήσω απασχολημένο το μυαλό μου. Άκουσα λίγο etta james και έκανα μερικές ασκήσεις φωνητικής που βρήκα σε ένα εμπιθρή.
Η άδεια που ζήτησα για να πάω να κάνω την ηχογράφηση στην Αθήνα είναι ακόμα μετέωρη και τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Τουλάχιστον σήμερα έχω έξοδο. Γιαχού.
0 σχόλια:
Post a Comment