Ήταν ένα όμορφο φοινικοειδές δέντρο, έξω από το υποχωριουδάκι μας που το κατέστρεψαν μια-δυο προηγούμενες σειρές. Μου την είπε ο ψηλός, γελαστός γείτονας, ο Καρακαμπίλας σχεδόν συμπατριώτης. Ήταν ένα δέντρο περήφανο και γελαστό και ελαφρά έγερνε και ήταν αυτό που αρχικά είχε πρϋοπαντήσει τον αφηγητή μας στις πρώτες του μέρες του στο νησί και πάντα ήταν εκεί και με κρύο και βροχή, μέχρι που οι επαναπατριζόμενοι το τσάκιζαν σιγά σιγά από το μένος τους και τον σεισμό-σεισμό που βίωναν λες και θέλαν να ζμπρώξουν το κακό από μέσα του. Αυτός όμως έμενε εκεί και τα υπέμενε όλα και συνδέθηκε με τη θητεία του γελαστού γείτονα που σε είκοσι μέρες επαναπατρίζεται, μέχρι που έφτασε η ώρα που πλησίαζε ο επαναπατρισμός της προηγούμενης σειράς.
Μόλις είχα φτάσει εγώ στο νησί ήταν απλά ένας κορμός στο ενάμιση μέτρο βία. Και τον κλώτσαγαν, τον κλώτσαγαν, κι όλο έπαιρνε κλίση, κι όλο έπαιρνε κλίση. Και οι δυνάμεις του Περικλή με τον καιρό έδειχναν να λιγοστεύουν και να μην αντέχουν την πίεση των φαντάρων. Μια μέρα ξυπνήσαμε και δεν ήταν πια εκεί. Οι 316 τον είχαν πλέον εξαφανίσει. Και ο Περικλής υπέκυψε. Αλλά μια στάλα ελπίδας έμεινε και κάτι να χαζεύουμε, γιατί ο Περικλής έχει ρίζες βαθιές και ίσως μια μέρα ξαναβγεί να συνδεθεί με τη θητεία κάποιων επόμενων. Μέχρι τότε ανεβαίνουν πάνω του τα κουτάβια και σπρώχνονται και κυλιούνται, περιμένοντας μια μέρα να τα εξαφανίσουν κάπου που κανείς δεν ξέρει.
0 σχόλια:
Post a Comment