Συζήτηση στο υπόστεγο για κουτάβια, κουκουβάγιες που περνάνε πάνω απ' τα κεφάλια μας («που να σου πάρουν πίπα πιράνχας!») και κλαρινίντζες. Αναφορά στο ηπειρώτικο πανηγύρι και σε τραγουδιστές όπως τον Καψάλη.
Συνειδητοποίηση γιατί τα σκυλιά αρρωσταίνουν: Γιατί τρέφονται με ζβαν (που δεν είναι καν μάρκας ζβαν). Κάθε φορά που τρώμε Γκοτζίλα μια σκυλομάνα κλαίει κάπου τα αδικοχαμένα κουτάβια της που γίνανε φαϊ. Κι εμείς τα ταϊζουμε το ζβαν που δεν τρώμε. Συμπέρασμα: Κανιβαλισμός, ωμοφαγία και σαλμονέλα = εκρηκτικός συνδυασμός για τα σκυλιά. Έτσι προκύπτει ο (Τσέρνο)Μπιλ και η παρέα του. Ακόμα και ο Μούργος/Ράμπο/Αζόρ/Μπούμπης φέρεται σαν να είναι μούτος και βγάζει κάτι απόκοσμα κράου μόνο ώρες ώρες. Από το ζβαν είναι στάνταρ. Άρα, για να είμαστε έτοιμοι για την εποχή που θα τρώμε ο ένας τον άλλο, παιδιά, τρώτε πολλά φρούτα και λαχανικά. Πάρτε βιταμίνες. Τραφείτε και σκεφτείτε συμβατικά και υγιεινά, μην κάτσετε στο λαιμό όσων σας φάνε.
Παρασκευή πρωί.
Για αυτούς που φεύγουν.
Αν ένας που φεύγει αφήνει κενό, τι γίνεται με τους 25; Δεν έχει σημασία αν στους 25 που φεύγουν σε ενδιαφέρουν οι 10, δεν σε ενδιαφέρουν άλλοι τόσοι και ρίχνεις αλάτι πίσω από την πλάτη των άλλων 5. Άλλο αυτό. 25 άτομα στο προαύλιο φορτωμένα σακίδια και λουκάνικα όταν τους κοιτάς από λίγο πιο ψηλά, από το διάδρομο μπροστά από τους παλιούς τους θαλάμους είναι σαν αμήχανη στιγμή σε live.
Ειδικά αν σκέφτεσαι ότι υπό κανονικές συνθήκες θα πήγαινες κι εσύ μαζί τους. Μένεις πίσω. Χειροκροτάς. Τρέχεις ως το τέλος του διαδρόμου να χαιρετήσεις κάποιον που ξέχασες, χαρούμενος τουλάχιστον που πολλοί μαζί φεύγουν για κάτι διαφορετικό από εδώ που νιώθεις κολλημένος τους τελευταίους δυο μήνες και κάτι.
Για αυτούς που μένουν.
Θέσεις θα μείνουν άδειες, αγαπημένες γωνιές θα δώσουν ανάπαυση, κάλυψη και άνεση σε άλλους, αστεία θα πέσουν στις χαράδρες του χρόνου, ώρες θα μείνουν άδειες, παραδόσεις θα σπάσουν. Η ησυχία θα απλώνεται πιο εύκολα και θα κάθεται πιο βαριά, θα σε κοιτάει από κάπου χαμηλά με διαφορετικό στόμφο.
Ο ήλιος θα χτυπάει την άμμο και το χαλίκι και τα κιτρινωπά κτίρια και τους αυτόματους πωλητές και τα σκυλιά που θα 'χουν ξαπλώσει ημί-νεκρα σε κάποιον ίσκιο και στα κάδρα που θα φαίνεται λιγοστό το πράσινο, κάποιες νωχελικές ώρες του μεσημεριού θα νιώθεις πως βρίσκεσαι σε βενζινάδικο/καφετέρια/ντάηνερ απ' αυτά τα αμερικάνικα, που πίνεις τσάμπα καφέ, μασάς κερασόπιτα και περιμένεις ανυποψίαστος τον επόμενο ψυχοπαθή δολοφόνο να μπει με κάτι σαν τζιτρία. Ελπίζεις να μην είσαι εσύ.
Δυο τα σενάρια με το που μαθαίνεις ότι η περιπέτεια προς το άγνωστο που έφυγαν οι 25 τους βγήκε σε γη της φανταροεπαγγελίας: είτε ξενερώνεις τη ζωή σου και σου στρίβει είτε χαίρεσαι που τα παιδιά ξεφύγανε και πέφτεις σε κατάθλιψη, για να 'χεις κάτι να κάνεις εδώ, στην άκρη του κόσμου.
0 σχόλια:
Post a Comment