-82

Ο ύπνος άπιαστο όνειρο. Ξενύχτι, φόρτωμα, κουβάλημα, περπάτημα και άφιξη σε ένα άλλο ΚσΕχασμένο από Το Θεό κομμάτι: το Κλιμάκιο.
Βγαίνεις από το τρένο για να ακούσεις πρώτη τη φωνή του γλοιωδεστάτου - τι ειρωνία. Βλέπεις και φάτσες που πεθύμησες και ελπιδοφόρα νιάτα.
Αινιγματικές πόρτες, διάδρομοι και διαδρομές σε ημι-υπόστεγα, περίεργοι τοίχοι με τρύπες, θάλαμοι χωρίς θαλαμιζόμενους ανοιχτοί και κλειστοί, άλλοι που παραμένει άγνωστο αν έχουν κόσμο, αίθουσες αναχώρησης, γραφεία με περίεργες φιγούρες ή χωρίς κόσμο καθόλου, ένα ΚαΨηΜί σχεδόν βγαλμένο από το Μαύρο Πύργο που ένα ραδιοφωνάκι παίζει όμως Βέρτη και δυο τύποι κοιμούνται στα χέρια τους. Τα περιστασιακά σκυλιά (δυστυχώς χωρίς Ράμπο, μπορεί να έπαθε κατάθλιψη επειδή του έλειπα και να έπεσε από κάπου ψηλά) με πολύ περισσότερο θράσος πλησιάζουν τους περιστασιακούς θαλαμιζόμενους, μάλλον επειδή οι χώροι είναι περισσότεριο δικοί τους παρά των επισκεπτών.
Άνετα μπορούσε να εκτυλιχθεί σκηνικό θρίλερ σε τέτοιο χώρο και είμαι σίγουρος ότι ψύγματα ενός τέτοιου σεναρίου υπάρχουν στο μυαλό κάποιου φανταστικού συγγραφέα και μπορεί να μη δει ποτέ το φως της μέρας. Γιατί μάλλον δεν θα επιζήσει. ΜΟΥχαχαχαχαχαχχα.
Α, μας βάλανε και από μια ώρα να κάνουμε το θαλαμοφύλακα παρέα στα σκυλιά. Είχα το 3-4 και πού και πού με ξύπναγε από το λήθαργο ένα σκόρπιο αλτισεί-εφοδεύω(ν), συναγερμός στο κεφάλι μου για έναν εφοδεύοντα που ποτε δεν ερχόταν στο συγκεκριμένο μέρος βέβαια. Προφανώς και δεν θα ερχόταν. Αφού το μέρος ανήκει στις ομίχλες. Και είναι το κλιμάκιο-φάντασμα. Το Κλιμάκιο με τη θέα στην κόλαση. Και άλλα τέτοια.
Ήταν μια παράξενη πρώτη και τελευταία μέρα, μετά την τελευταία.