-78

Νομίζω πως μπορώ πλέον να συνειδητοποιήσω γιατί ένας άντρας μπορεί να εξιδανικεύει και να νοσταλγεί τη θητεία του. Νομίζω επίσης ότι δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να το καταλάβει κάποιος μιας και όσο απρόβλεπτα ζώα και να είμαστε, άλλο τόσο προβλέψιμα είμαστε κατά τόπους.
Περίεργο πράμα η μνήμη, αλλά όταν πρέπει να κατασκευάσεις και να υπερασπιστείς την ταυτότητά σου, είναι και ρευστό πράμα. Έτσι φτιάχνονται και οι ιστορίες (του στρατού ή όχι) που λέμε στις παρέες. Ακοόμα κι αν κάποιος δεν ρέπει προς την κραυγαλέα μούφα, το ένστικο της επιβίωσης, της θωράκισης αυτής της μιας ταυτότητας, είναι τόσο δυνατό -αλλα και κυμαινόμενο, βάσει ψυχολογικών μεταβλητών που δεν θα απασχολήσουν τους αυθαίρετους επαγωγισμούς μου- που θα γίνει πρίσμα και θα απομακρυνθεί από την πραγματικότητα, που εν τέλει δεν υπάρχει.
Στο κάτω-κάτω γιατί να ισχύει αυτή η μία στρεβλή μνήμη και όχι η καλοκατασκευασμένη ιστορία που πολλοί περισσότεροι, άλλωστε πιστεύουν, ότι σε κάποιο μακρινό-μακρινό γαλαξία υπάρχει ένα μικρό πράσινο καλικαντζαράκι με φωτόσπαθο;
Πίσω στο άρρωστο θέμα μας όμως. Η θητεία συμβαίνει μια φορά στον καθένα. 'Οσο και να διαρκεί. Όσο σπαστική και περιοριστική να γίνεται, άλλο τόσο μοναδική είναι. Έχεις μια γαμημένη ευκαιρία να τη ζήσεις. Δεν ξέρω αν είναι ιδρυματισμός, σύνδρομο Στοκχόλμης ή κάτι αντίστοιχο, αλλά είναι κα΄τι που έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Αυτό το μοναδική, όχι με το γουάου μοναδικό της υπόθεσης, αλλά με το ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ούτε όμως και να αναβιωθεί ή να πλησιαστεί, όπως καθημερινά γυρνάμε σε πράματα όπως τα παιδικά παιχνίδια, (gaming/sports) η παιδική ηλικία (παροδική ή όχι ανωριμότητα), τα σχολικά χρόνια (διδασκαλία/φίλοι), ο θηλασμός (σεξ/παγωτό) και τέτοια.
-ΦΑΚΙΝ ΙΝΤΙΟΤ ΦΑΚΙΝ ΦΑΚΙΝ ΙΝΤΙΟΤ-
Αυτό είναι μια αλήθεια που άλλους καθησυχάζει, άλλους καταθλίβει. Πώς είναι όταν σου λένε ότι μπορείς να φας ό,τι θες ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ; Την ίδια μαλακία δεν έκανε και η Εύα και να-τι-πάθαμε;
Δεν το αναβιώνεις αυτό το πράμα. Να αναβιώνεις της καλές πλευρές της ομαδικότητας, αφού ξεχάσεις ή εξωραϊσεις βέβαια τις αρνητικές της. Τη συντροφικότητα που δημιουργείται και σφυρηλατείται απέναντι στις Δυνάμεις το Παραλόγου.
Ένωση περίεργη, δυνατή, φυλακισμένη στο χώρο και στο χρόνο της, καταδικασμένη, ανάμεσα σε άτομα που συνήθως εκτός μπιγκ μπράδερ δεν είχαν καμιά ελπίδα στατιστικά να βρεθούν. Άτομα, ωστόσο, που συμμετέχοντας ενωμένη απέναντι σε ένα θέατρο του παραλόγου (αρχικά ως κοινό, μετά ως κομπάρσοι και φροντιστές και προσωπικό γενικών καθηκόντων και μετά ως ηθοποιοί και εναλλάξ) που πασχίζει να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Όποιες και αν είναι οι πτυχές του παραλόγου, η ένωση προκύπτει.
Φύση + Θέση + Ένστικτο Επιβίωσης = Άμυνες.
Οι ενώσεις αυτές, τις περισσότερες φορές, είναι δορυφορικές συνδέσεις που συμβαίνουν αρχικά από τις αγκιστρώσεις αυτών των εξωτερικών αντιδράσεων/αμυνών για αυτό και είναι καταδικασμένες.\
Συμπέρασμα; Το μυαλό μου στο στρατό βαριέται.