Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι το λόγο που αυτοσχεδιάζω με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα, συνέπεια και διάρκεια τον τελευταίο καιρό. Ακούω μερικά δείγματα αυτή τη στιγμή. Είναι χρονικά αποτυπώματα. Σαν καταχωρήσεις σε αόρατο ημερολόγιο. Κουβαλάνε τις μυρωδιές. Εκείνη τη στιγμή κλείνουν οι υπόλοιπες αισθήσεις, τα πάντα παύουν να αντανακλούν ήχους και χρώματα και αρχίζω να λειτουργώ διαφορετικά. Καθαρά εσωτερικά. Ζητώ κάτι από ένα κομμάτι ξύλο κι ένα κουβάρι νάυλον. Για να μου το δώσει, πρέπει να το ζητήσω ευγενικά και με κάθε τρόπο, αν χρειαστεί θα το απαιτήσω κιόλας, πράγμα που σπάνια εξελίσσεται καλά. Αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να γεμίσω γύρω μου ένα κόσμο που αρχίζει να σβήνει και θέλει να αποτραβηχτεί από τα μάτια σου. Ή αυτά απ' αυτόν. Κάποιες φορές ξεκινάει ειλικρινά και πηγαία, άλλες επειδή νιώθεις ότι χρειάζεσαι να αποτραβήξεις τα μάτια σου από τον κόσμο και να κλείσεις όλες τις ασφάλειες στο κέντρο ελέγχου του μυαλού σου. Όταν συμβαίνει και αρχίζεις να ζητάς μυρωδιές από το όργανο κι αυτό προσπαθεί να σου τις μεταφράσει, εσύ στέκεσαι μπροστά του με ένα εγχειρίδιο μετάφρασης με λευκές σελίδες, για να σπάσεις ένα κώδικα που έφτιαξες ο ίδιος. Γλώσσα με κανόνες μαθηματικούς που επινόησες εσύ. Ολόκληρος μικρόκοσμος που κινείται ανεξάρτητα από τον εξωτερικό, τον «πραγματικό».
Όταν ο πραγματικός κόσμος γίνεται ενοχλητικός και αμφισβητεί τα όρια της ελευθερίας σου, είναι λογικό να φτιάχνεις με κάθε τρόπο ένα δικό σου όπου θα είσαι ο παντοδύναμος και φιλεύσπλαχνος θεός της πλάσης σου.
0 σχόλια:
Post a Comment