-74

Κ .Κ. (Κυριακή στον Κεραμεικό)
Κυριακή πάλι και δεν προλάβαινα τον όρθρο με "καμία κυβέρνηση". Χαχα, κλεμμένο, κρύο αλλά καλό. Και κολλάει και με της Κυριακής το κλίμα.
Κουβαλώντας βαλίτσες, έφυγα από το σπίτι του κρητικού και έφτασα Κεραμεικό, στην πρωτεύουσα της κουλτούρας - μια που αντικρύζω τα φουγάρα, μια που τους γυρίζω πλάτη. Διασχίζω την ιερά οδό και αφήνω πίσω τη μέκκα της Άθενς Βόης, το ιερό προσκύνημα της Μπόφι δε γκέη σλέηερ και τα λοιπά.
Κάθισα σε ένα οριακά μη δήθεν καφενείο και άρχισα να βλέπω κόσμο που θα 'πρεπε να βλέπω συχνότερα αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι, το αλκοόλ δεν είναι αρκετό και ο στρατός είναι υποχρεωτικός αφού/άρα. Και το κυριότερο: η Κύπρος είναι κοντά.
Κάμποσες αγκαλιές και μπίρες αργότερα, έφυγα, πήγα Αιγάλεω, Θησείο και πίσω στο Μπρόνσκι. Τα πράγματα στις ίδιες θέσεις, παγωτό, μουσική, γατί και επεξεργαζόμουν στο παρασκήνιο του μυαλού την παρέα από τζαζίστες που γνώρισα λίγο πριν στο Θησείο.
Κατέληξα ότι φοράν όλοι σακάκια (εκτός κι αν είναι έξω από το σπίτι από το πρωί), συνήθως με αταίριαστα πουκάμισα -κάντα καρό αν θες- και όταν πιάσουν το θέμα της μουσικής είναι ξινισμένοι προς ό,τι παράγει νότα. Ειδικά αν ανήκει στη μπάντα τους και δεν κάθεται στο τραπέζι. Καλά, και οι άλλες μπάντες δεν είναι ότι ξεφεύγουν. Το σίγουρο είναι ότι δύσκολα θα πάρεις απ'το στόμα τους καλή κουβέντα. Τις περισσότερες φορές παίζουν μια μουσική άλλης δεκαετίας αλλά έχουν από άλλους απαίτηση να "έχουν να δώσουν/προτείνουν κάτι νέο". Σωστά καταλαβαίνει ο μυημένος ότι ο πρωταγωνιστής της ξινίλας ήταν κιθαρίστας. Πολύ στεγανό βρε αδερφάκι μου - τι θερμοπύλες θαρρείς κι εσύ πως φυλάς, κακόμοιρε;
Φρόντίζει, βέβαια, όταν υπερασπίζεται την τζαζ επιλογή του να προσθέτει το "αυτό τον καιρό", μην τον περάσουν και για κανένα κολλημένο.
Όταν αναπνέει τέτοια ελευθερία η μουσική, η μούχλα μυρίζει φαμπουλόσο.