-70

Το άλφα και το ωμέγα.
Έχω αναφερθεί στον μεγάλο Πρωκτικό. Το παλικάρι με την καταπληκτική ικανότητα να μιλάει δυνατά και αργά και να συνεννοείται με τους σαρδελάτους στα διοικητήρια. Επιμένει να μπαινοβγαίνει εκεί μέσα να τους κάνει την καλή γραμματέα, να είναι υπερβολικά τυπικός, λεπτολόγος, εκνευριστικά αργός –άρα, συμβατός με τα ανώτερα στελέχη– και να πρήζει και το ντουνιά αναλαμβάνοντας ευθύνες και εργασίες που δεν του αναλογούν. Ατάκες όπως «Παίδες, υπάρχει ρόφημα;», με κρεσεντάκι στη φωνή και δυο κανάτες στα χέρια μέσα στα μαγειρεία εφτά το πρωί, ή «καλά αυτός είναι τελείως γιωτόμπαλο» θα μου μείνουν αξέχαστες. Κλασικός καμμένος με παιχνίδια ρόλων με επιπλέον ρόλο τυλιγμένο άγαρμπα πάνω του, τίγκα στη μεγαλοπρέπεια –παίζει και να νομίζει ότι είναι ό,τι πιο χαρισματικό έχει βγάλει η Χαλκίδα τον τελευταίο αιώνα. Ξέχασα το σημαντικότερο: καραφλίτσα και μουστάκι. Λέει ο κρητικός πρώτη μέρα «ή ρεμπέτης ή πούστης είναι αυτός» κι εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι μου πρότεινε να ακούσω μια γιαπωνέζα να τραγουδάει μπλουζ στα γιαπωνέζικα και είπα να βάλω εκεί το όριο. Με το μακροπερίοδο, υπερεπεξηγηματικό, δυνατό σε ένταση και μονότονο λόγο του, έχει κερδίσει στην καρδιά μου το βραβείο του πιο εκνευριστικού τύπου στο χώρο και ταυτόχρονα του πιο τυπικού και ευγενικού. Τα στελέχη τον λατρεύουν γιατί τον καταλαβαίνουν και τους δίνει να καταλάβουν και επειδή κάνει όλα τους τα χατίρια. Εγώ πάλι από την δεύτερη τρίτη μέρα του λέω να σκάει όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί μου γιατί νομίζω ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί. Είναι το αντίθετο του πρΑκτικού. Είναι πρΩκτικός.
Έρχεται σήμερα και μου λέει «μάντεψε, ενώ εσείς θα πάτε στο ανεξάρτητο κλιμάκιο για ένα μήνα –εφεξής Κλιμάκιο– τι θα κάνω εγώ». Παίζω το ρόλο που μου έγραψε και τον ρωτάω. «Θα με κρατήσουν στο αμέσως μεγαλύτερο μαντρί για γραφέα, θα φύγω από το μαντρί 2 που είμαστε και θα πάω να μένω στο μαντρί 3 για άγνωστο διάστημα για να τους βοηθάω, απίστευτο; Την πάτησα». «Αααααααααααααααχ» του κάνω. «Πολύ το χάρηκα».
Να αφήσεις τα κόκαλά σου εδώ πούστη, του λέω. Εσύ φταις που τους κάνεις τα χατίρια και σε έχουν για πουτανάκι τους. Ου να μου χαθούν. Εδώ να μείνεις, να στοιχειώσεις το μέρος. Μαζί με τα σκυλιά και τα μηχανήματα να μείνει και η ψυχή σου, γύρω από τους κάκτους που θα βγουν στο ερημοποιημένο μετα-αποκαλυπτικό [κρατιέμαι να μην πω «μεταπρωκτολυπτικό»] σκηνικό όπου θα δέρνει τα μεταλλαγμένα σκυλιά και τα αδιάσπαστα περιτυλίγματα στεργίου ο ήλιος, η φωνή σου και ο ήχος από μια χαλασμένη τηλεόραση να πιάνει σήματα από το παρελθόν και να παίζει ασερεχέ από λας κέτσαπ.
Σε λιγότερες από 24 ώρες η δουλειά μου εδώ τελειώνει. Σε αυτό το γραφείο έχω αφήσει κομμάτια της ζωής μου. Το εννοώ. Ξεφυσήματα άγχους που άφηναν και μέρες της ζωής μου, σωστά ταξινομημένες για να τις βρουν οι επόμενοι, αν προσέξουν λίγο καλύτερα. Σήμερα έβγαλα υπηρεσίες για τελευταία φορά, καθαρίζω, μαζεύω, ψάχνω να βρω τι θα κάνω με τη μόνη εξάρτηση που κατάφερα να χάσω και γράφω αυτό. Φεύγω εξοδούχος αύριο και μεθαύριο μετατίθεμαι στο ανεξάρτητο Κλιμάκιο ανεξάντλητου ξυσίματος, περιμένοντας άοπλος μαζί με όλους τους άλλους το Γκοντό. Τέρμα το άγχος, τέρμα οι ευθύνες, τα πέρα δώθε, οι γκρίνιες, τα πάντα. It was about fucking time. Άγνωστο τι θα γίνει με την χαμένη μου ειδικότητα και την Κύπρο. Λίγο με νοιάζει. Αρκεί που περνάει ο καιρός και θα τελειώσω λογικά εκεί, άνετος το πρώτο τρίτο της θητείας μου. Αν κάτσει και κονέ για ορχήστρα, ακόμα καλύτερα.
Σήμερα έδινα εγώ ταινίες στο λοχία και βλέπαμε μαζί αποσπάσματα από άλλες ταινίες με ξύλο και συγκεκριμένα από το Ip Man. Ελεύθεροι Πραγματικότητας. Προβλέπεται.