Να ψάξω ιστορικά στοιχεία για το τι έκανε ο εν λόγω (πιθανότατα) μακαρίτης γιατί το μυαλό μου θα σπάσει από τους συνειρμούς κάθε φορά που βλέπω την ταμπέλα. Όλο σκέφτομαι τα σάντουιτς. Είπαμε, μίζες απ'τους φωτογράφους και το no-name σχεδόν τρόφιμα, μίζες κι απ'τα σάντουιτς γκαραντί αλλά δεν νομίζω να ονομάσανε και δρόμο για χάρη του.
Επίσης: Σήμερα που βγήκα πρώτη φορά μετά από 11 μέρες συνειδητοποίησα ότι τα δέντρα στο δρόμο του στρατοπέδου είναι πιο λαμπερά, φωτεινά, πράσινα όταν φεύγεις ενώ όταν γυρίζεις είναι και σκούρα και μουντά και γκρίζα. Ακριβώς έτσι όμως.
Κάτι σαν τα μηχανήματα των αυτόματων πωλητών που τη μέρα σου κλέβουν δίευρα και το βράδυ παίρνουν την πραγματική τους μορφή. Κλέβουν τις ψυχές άτυχων φαντάρων και τους μετατρέπουν σε πανομοιότυπα ρομπότ γκρίνιας χωρίς πρόσωπο.
Κάτι σαν τα σκυλιά (όχι το πρεζοτραβελόσκυλο με την πούτσα, τα βυζιά, την ποντικοουρά και το αίμα στ' αυτιά, το συγκεκριμένο είναι άγιο και το Μ. Σάββατο γιορτάσαμε την ανάστασή του από τους νεκρούς -αλήθεια, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει) που το βράδυ μεταμορφώνονται σε αδίστακτους νίντζα που γαυγίζουν δυνατά και επιτίθενται σε ό,τι κινείται.
Κάτι σαν εμένα που γίνομαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο γραφικός φαντάρος, που ελαχιστοποιούμαι σε μια φωνή σε ένα τηλέφωνο που δεν περιμένω να χτυπήσει για να μην γίνω περισσότερο γραφικός. Μια φωνή, χωρίς φυσική παρουσία πουθενά, που μιλάει με ανθρώπους που παλιά μοιράζονταν τον ίδιο αέρα αλλά τώρα δεν μπορεί να πείσει ούτε καν ότι είναι αληθινή.
0 σχόλια:
Post a Comment