Οι εκπαιδευτές έχουν χιούμορ όταν δίνουν ψεύτικα παραγγέλματα για να ψαρώσουν υποψήφιους. Φοριούνται πολύ τα: ημί!-ανάταση, προσό!-ψη, καλύ!-μέρα, ατέ!-bank.
Η ωραιότερη οδηγία για την ακινησία που άκουσα ήταν "το σώμα κόκκαλο και το μυαλό να φεύγει", που σημαίνει ότι αυτοί τριπάρουν αβοήθητοι. Βέβαια, το σχόλιο "τσάμπα γιόγκα κάνετε μωρέ κουφάλες που δεν εκτιμάτε τίποτα" πάλι για την ακινησία με χάλασε, γιατί δεν έχω πειστεί προσωπικά ακόμη για τη γιόγκα.
Στέλνω λοιπόν τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στο Δ. που είναι εκεί μαζί με τον kse no.
Την ίδια μέρα που μάθαινα αυτά από τον αυτόπτη φίλο, είχα και μια κλασική σουρεαλιστική συζήτηση με τον Skou. Τρελό παλικάρι, συζήτηση τελευταίας βραδιάς πριν ξαναμπώ, τίγκα στην σχεδόν απόγνωση. Ματαιότητα στο τετράγωνο. Στη βόλτα που κάναμε, βρήκαμε ένα απόκοσμο παρκάκι που λες είμαι σε χωριό ή σε κοντινό πλανήτη με ατμόσφαιρα αζώτου υδρογόνου παρόμοιο με τη Γη. Εκεί αράξαμε λίγο και μετά με πήγε ως το σπίτι του φίλου Π. που με φιλοξενούσε. Υπάρχουν φωτό, ήχοι και απομαγνητοφωνήσεις.
Σε προσπάθεια ανάκλησης σημειώνω μερικές γραμμές, πριν προσθέσω και ηχητικά ντοκουμέντα.
SKOU Οι καραβανάδες οχυρώνονται πίσω από τείχη βλακείας που 'χουν υψώσει μάλιστα οι ίδιοι.
CC Λάθος φίλε μου, γιατί η βλακεία προϋπάρχει εκε΄ί που φυτρώνεις. Και είναι προγραμματισμένη να επικρατήσει και να διαδοθεί, σαν εμετός να ξεχυθεί. Εσύ οφείλεις να δραπετεύσεις και να σπάσεις τον τοίχο αν καταφέρεις, για να δεις τον κόσμο στα σωστά του χρώματα. Θέλει τρόπο. Κόπο. Παιδεια. Αν αφεθείς ένα λεπτό, η βλακεία θα νικήσει.
Μην αφήνεις τίποτα, φίλε που τώρα σου κουτσομπολεύω το φιλαράκι μου, να σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είμαστε κι εσύ κι εγώ βλάκες.
Με αφορμή τη συζήτηση #2
"Το Μελωδία μετά τις 11μιση σταματάει να τον πληρώνουν οι εταιρίες και δε βάζει μαλακίες."
Να λες δεν πειράζει, θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας. Να το ακούς και να ΜΗ σου φέρνει στο μυαλό κοκάκια. Αυτό είναι φάση.
Χάος #36,3453
Ας έχω ζάλη. Ας έχω πονοκέφαλο. Δεν έχω 4 ώρες ύπνου. Έχω 4 ώρες ελευθερίας. Ναι, έτσι το θέτω.
Αγαπητή μου Ελπινίκη,
σου γράφω από το μικρό μαντρί γιατί τα χαρακώματα είχαν Τούρκο στο βουνό και σκιάχτηκα και το μεγάλο μαντρί μου φάνηκε μικρό με τόσα γίδια.
Δεν θέλω να έρθει κανείς εδώ γιατί αυτή τη στιγμή είμαι πολύ απασχολημένος με το φόβο μου.
Αν δεν έρθω για φαΐ το βράδυ, μην ανησυχήσετε, θα τα πίνω σε κωλόμπαρο γιατί έχω και καύλες.. Αν κρυώσω απόψε, θα σκεπαστώ με πολιτισμό.
Ακόμη κι έξω απ'το μαντρί αν έρθεις και φωνάζεις, δεν θα σε ακούσω, θα φοράω ωτοασπίδες.
Σας αγαπώ όλους.
Με ασπασμούς,
Μήτσος.
0 σχόλια:
Post a Comment