Για ένα πουκάμισο

Μια πόρτα κλείνει με δύναμη και μια γυναικεία φωνή κραυγάζει οργισμένη Αρχίδια ξέρεις τι θέλει ο κόσμος, κι ο Καρβέλας μένει στην σεζλόνγκ του άλαλος καθώς βλέπει την Άννα Βίσση να χάνεται στο εσωτερικό του ταχύπλοου που βρίσκονται. Έρχονται από το εξωτερικό και συζητάνε το νέο σουξέ θα φέρουν στην Ελλάδα. Ο Κ. παρακολουθεί, δεν σχολιάζει, και για μια στιγμή λυπάται το Νίκο αλλά τους αφήνει στην ησυχία τους για να προλάβει τα μαγαζιά ανοιχτά.

Τρέχει για ψώνια, όλα ήταν κλειστά - σκέφτεται Ωραία, θα γλυτώσω λεφτά, γυρίζει σε ένα μακρόστενο δωμάτιο/καθιστικό/γραφείο. Σχήμα παραλληλόγραμμο με τεράστια μεγάλη πλευρά και τον φιλοξενούσε ο Δ. Ο Δ. σε ένα κρεβάτι στη μια γωνία κι ο Κ. σε έναν καναπέ στην απέναντι της ίδιας μεγάλης πλευράς. Απέναντί από την μικρή πλευρά. σε άλλο κρεβάτι η κοπέλα του Δ., η Α., για κάποιο λόγο θυμωμένη. Ο Κ. στριμώχνεται σε μια άκρη του καναπέ του και βαριέται  αλλά μετά από λίγο μπαίνει απρόσκλητη η Β, αλλά δεν τον πειράζει - χαίρεται. Γνωρίζονται καλά, αλλά όχι αρκετά. Πλησιάζει τον Κ. στον καναπέ τον χαιρετά εγκάρδια και κάθεται δίπλα του. Λένε τα νέα τους. Η Β, φοράει ένα λευκό πουκάμισο με χαλασμένο το ίδιο μπροστινό κουμπί με ένα που έχει ο Κ. έτσι αυτός σχολιάζει τη σύμπτωση για να μην κοιτάξει το λευκό της κοιλιάς της. Αυτή του λέει Δεν πειράζει αν έχει σκιστεί το πουκάμισο, σιγά τι έγινε, κι αυτός λέει ότι πήγε σήμερα να πάρει άλλο αλλά ήταν όλα κλειστά. Αλλά χτες που πήγε -κι ο χώρος απέναντί τους γίνεται η σκηνή του μαγαζιού της χτεσινής μέέρας με διαδρόμους, πελάτες, πωλητή και έναν Κ. μικρότερο κατά μια μέρα να αγοράζει πουκάμισο- δεν βρηκε στο νούμερό του. Ατυχία είπε κι έφυγε. Η Β. επανέλεβε ότι δεν πειράζει και τον πλησιάζει. Τον ξαφνιάζει αλλά του αρέσει. Κοιτάει μια τον τοίχο που έγινε εμπορικό κέντρο, εξαφανίζεται. Κοιτάει και τον άλλο τοίχο που κάθεται ο Δ. τώρα με την Α. και ο Δ. προλαβαίνει να του κάνει ένα ενθαρρυντικό νόημα. Μετά από λίγα άβολα δευτερόλεπτα άρρυθμων κινήσεων, στα κεφάλια τους αυτή κολλάει το στόμα της στο δικό του και οι γλώσσες τους συστήνονται. Αλλά το στόμα του Κ. ήταν ξερό, πολύ ξερό, και προσγειώνεται σε ένα κρεβάτι που δεν είναι δικό του με στόμα πιο στεγνό και ένα πουκάμισο χωρίς ένα κουμπί κρεμασμένο στο απέναντι παράθυρο -

τελικά τι θέλει ο κόσμος;