Να είναι μάλλον Πέμπτη γιατί έχεις χάσει τις μέρες, να είναι μάλλον μεσάνυχτα γιατί είσαι μόνος στο φεγγαρόφως μετά από λίγες ώρες από τη δύση, το πευκόδασος να σου μιλάει με τον αέρα δίπλα σε μια ερημική παραλία και να 'ναι σίγουρα Ιούνιος. Καίνε δυο κεριά που υπόσχονται ότι διώχνουν τα κουνούπια, ένα πράσινο φιδάκι καπνίζει και φυσάει τον καπνό του δίπλα σου και εσύ να διαβάζεις ένα εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής με ένα φαναράκι. Δεν βγάζεις πολύ νόημα μια και δεν σ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά απασχολείς κάπως το μυαλό σου που δεν το νιώθεις ακριβώς στη θέση του. Ο τίτλος του άμεσα επεξηγηματικός How to write.
Και ενώ ζεις τον προσωπικό εφιάλτη εντόμων και άλλων φτερωτών πλασμάτων που τη βρίσκουν να συχνάζουν γύρω από το φαναράκι σου, τη μύτη σου, τα αυτιά σου, τα πόδια σου, η απλή ενόχληση γίνεται πανικός μιας και αρχίζει από το εμπιθρή σου να παίζει ένα σχεδόν αδιάφορο και σίγουρα περιττό (τουλάχιστον για την ώρα) κομμάτι από το Διάφανο. Του Θανάση, ντε.
Στιγμιαίες αναλύσεις της κατάστασης σου αφήνουν λογικά συμπεράσματα και εικόνες φτερωτών πλασμάτων με όπλα στην πλάτη να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και να τρώνε πίτσα ενώ ένας φτερωτός πολύχρωμος δάσκαλος Σπλίντερ να τους λέει Καράτε Χίαρ ωστέ να αφήσουν κατά μέρος τις πίτσες και να επιτεθούν οργανωμένα. Δεν περνάει ένα λεπτό, μέχρι που ο μπαίνει ο αφηγητής που απαγγέλει τον τίτλο του κομματιού, μες στο κομμάτι, Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς.
Ξεφυσάς ανακουφισμένος και ξανακάθεσαι με λίγη προσοχή.
Ευτυχώς. Φτηνά τη γλύτωσες. Ήταν μόνο μερικά δευτερόλεπτα αβαν γκαρντ έντεχνης μουσικής.
0 σχόλια:
Post a Comment