Θηβαίος vs Jeff Buckley's Forget Her

Με βασανίζει καιρό. Και έχω γκρινιάξει πολύ σε φίλους μου. Απ' όταν άκουσα μια φορά όλο το σιντί. Λίγο, όμως η διασκευή του Forget Her, με τίτλο Κανείς Δεν Έρχεται, λίγο τα υπόλοιπα, δεν έδωσα πολλές ευκαιρίες στο δίσκο.

Θα επιχειρήσω μια νεκροψία στο Κανείς Δεν Έρχεται, να το βγάλω αυτό το πράμα από μέσα μου.

Για να συμβεί αυτό, θα το συγκρίνω το με το πρωτότυπο με διάφορους τρόπους. Θα προσπαθήσω να μη χρησιμοποιήσω ούτε μια φορά την αδιαπραγμάτευτη φωνητική ανωτερότητα του Jeff, μιας και θα πρέπει να συμβιβαστούμε όλοι ότι ο άνθρωπος είχε συμβόλαιο με το διάολο ώστε να έχει αλυσοδεμένους έναν άγγελο και ένα δαίμονα στο λαρύγγι του, που χωρίς άλλο τίποτα να κάνουν μέχρι να πνιγεί τραγικά το βέσελ τους, εγαμιόσαντο ασύστολα εκεί μέσα αλλάζοντας συνέχεια ρόλους.

Πάρα-κάτω:

Πάμε να ακούσουμε σαν νεαρά παιδιά που δεν είχαν τη χαρά να ακούσουν ακόμα τον Jeff Buckley, με αγνά αυτάκια -όσο γίνεται- το Κανείς Δεν Έρχεται.

Μια χαρά κομμάτι. Σε περίπτωση που βαριέται κάποιος να διαβάσει τους στίχους από το βιντεάκι, του παραθέτω κι εδώ. Είναι του Μάνου Ελευθερίου. Και αρχικά, το μόνο που μου χτυπάει είναι αυτό το "μαΘΕΊ" - δεν το 'χω πολύ με τους παρατονισμούς. Λες και ήταν γραμμένο ανεξάρτητο το στιχάκι και του το πέταξε. Να, δείτε το.

Κανείς δεν έρχεται

Κοιτάζεις ώρες την οθόνη

της τηλεόρασης το χιόνι

που έχει γεμίσει όλο το σπίτι και το χολ

Κουβέρτες, ρούχα και σεντόνια

ποτήρια, βάζα -μαύρο χρόνια

σερβίτσια, πιάτα, τα βιβλία και τα μπολ

Μα κανείς δεν έρχεται. Δε θα' ρθει

γιατί κανείς δε νοιάζεται να μάθει

πώς είναι η κόλαση με χιόνι και φωτιά

Πάρε τα ηρεμιστικά σου

να λες πως όλα είναι δικά σου

κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά

Κοιτάζεις ώρες το ταβάνι

σαν να περίμενες καράβι

πως με φτερά κάποτε θα' ρθει απ' τον ουρανό

Τις ξέρω τέτοιες παραισθήσεις

που σου μιλούν για κατακτήσεις

κι όλα τα βλέπεις σαν εχθρό Αγαρηνό.

Έχει περάσει η εποχή που θαύμαζα απεριόριστα τον Θηβαίο για τη φωνή του, για το στίχο του και την τραγουδοποιία του γενικότερα. Ακόμα τον εκτιμώ.

Σπάω το κεφάλι μου όμως για να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάποιος να διαστρεβλώσει ΤΟΣΟ ένα κομμάτι.

Να και το πρωτότυπο.

Ένας μπλόγκερ που ανακάλυψα πάνω στην έρευνα, δίνει τον αγγλικό στίχο και μια μετάφρασή του. Έτσι για να 'χουν μια ιδέα για το κομμάτι όσοι δεν το γνωρίζουν.

Forget her

while the city's busy sleeping

all your troubles lie awake (all the noises died away)

I walk the streets to stop my weeping

but she'll never change her ways

don't fool yourself

she was heartache from the moment that you met her

my heart feels so still

as i try to find the will to forget her somehow

oh I think I’ve forgotten her now

her love is a rose dead and dying (pale and dying)

dropping her petals and man I know (and men unknown)

all full of wine the world before her

but sober with no place to go (or sober)

don't fool yourself

she was heartache from the moment that you met her

my heart is frozen still

as I try to find the will to forget her somehow

she's somewhere out there now

oh my tears fall down as I tried to forget (are falling... as I try)

the love was a joke from the day that we met (her love)

all of the words all of her men

all of my pain when I think back to when

remember her hair as it shone in the sun

it was there on the bed when I knew what she'd done (the smell of the bed)

tell yourself over and over you wont ever need her again

don't fool yourself

she was heartache from the moment that you met her

oh my heart is frozen still

as I try to find the will to forget her somehow

she's out there somewhere now

oh

she was heartache from the day that I first met her

my heart is frozen still

as I try to find the will to forget you somehow

cause I know you're somewhere out there right now

(I'm doin' better)

Ξέχνα την

Ενώ αυτή η πόλη προσπαθεί σκληρά να κοιμηθεί

όλα σου τα προβλήματα ξαπλώνουν (απλώνονται) ξύπνια

Περπατώ στους δρόμους για να σταματήσω το κλάμα

αλλά εκείνη ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει τους τρόπους της

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου

έκανε την καρδιά σου να πονέσει από το πρώτο λεπτό που την συνάντησες

η καρδιά μου ακόμα νιώθει παγωμένη

όσο προσπαθώ να βρω τη θέληση να την ξεχάσω, με όποιον τρόπο

ω, νομίζω ότι την έχω ξεχάσει τώρα

η αγάπη της είναι ένα τριαντάφυλλο ξερό και μαραμένο

με τα πέταλα να πέφτουν, και -φίλε- ξέρω

ο κόσμος ήταν γεμάτος κρασί πριν από κείνη

αλλά νηφάλιος, χωρίς μέρος να πας.

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου

έκανε την καρδιά σου να πονέσει από το πρώτο λεπτό που την συνάντησες

η καρδιά μου ακόμα νιώθει παγωμένη

όσο προσπαθώ να βρω τη θέληση να την ξεχάσω, με όποιον τρόπο

εκείνη είναι κάπου εκεί έξω τώρα

Τα δάκρυά μου τρέχουν όσο προσπαθώ να ξεχάσω

η αγάπη ήταν αστείο από τη μέρα που συναντηθήκαμε

όλες οι λέξεις της, όλες -φίλε

όλος ο πόνος μου όταν την ξανασκέφτομαι

θυμάμαι τα μαλλιά της όπως έλαμπαν στον ήλιο

ήταν εκεί, στο κρεβάτι, ενώ ήξερα ότι εκείνη είχε φύγει

(πείσε τον εαυτό σου) πες στον εαυτό σου ξανά και ξανά ότι δεν την χρειάζεσαι πια

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου

έκανε την καρδιά σου να πονέσει από το πρώτο λεπτό που την συνάντησες

η καρδιά μου ακόμα νιώθει παγωμένη

όσο προσπαθώ να βρω τη θέληση να την ξεχάσω, με οποίον τρόπο

εκείνη είναι κάπου εκεί έξω τώρα

έκανε την καρδιά σου να πονέσει από το πρώτο λεπτό που την συνάντησες

η καρδιά μου ακόμα νιώθει παγωμένη

όσο προσπαθώ να βρω τη θέληση να σε ξεχάσω, με όποιον τρόπο

ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί έξω τώρα....

[Μπαίνω στον πειρασμό να κάνω μια μεγάλη παρένθεση για να γελάσω δυνατά, όχι τόσο με τα λάθη του αγγλικού στίχου, όπου τον βρήκε, όσο με τα προβλήματα που ξαπλώνουν ξύπνια, τα άκου βρε φίλε (επειδή δεν έβρισκε μάλλον τίποτα να κάνει με τα men και πέρασε τον Jeff για αδέρφι, ράπερ).]

Ξεκάθαρα μιλάμε για δυο διαφορετικά κομμάτια. Το Forget Her 4μιση λεπτά, Το Κανείς Δεν Έρχεται πλησιάζει τα 7. Φορτωμένο μουσικά με φαφλατάδικες κιθαροσολιστικές πεντατονίες. Το τραγούδισμα δεν το πιάνω είπαμε, μιας και έκαστος στο είδος του κι ο λουμίδης στα μπιφτέκια. Άλλωστε (κι αυτό) υποκειμενικό είναι.

Ειδικά αυτή η γέφυρα των δακρύων και των στεναγμών, έχει στο μπάγκραουντ τα όποια φωνητικά, καπακωμένα με περισσότερη κιθάρα, έτσι για αλλαγή.

Δεν μπορώ να μη σταθώ όμως στο στιχάκι. Ελευθερίου Ελευθερίου αλλά για μπάστα.

Τόσα ωραία πράματα έχει φέρει ο Θηβαίος ως τώρα, δεν μπόραγε να κάνει μια προσαρμογή το στιχάκι του Jeff; Εμένα μου βγήκε αυτό ας πούμε, χρησιμοποιώντας τους σωστούς στίχους που δίνω πιο πάνω στις παρενθέσεις. Ελεύθερη απόδοση, ναι;

Τώρα που η πόλη τα μάτια έχει κλείσει
κι όλοι οι ήχοι έχουνε σβήσει
παίρνω τους δρόμους, μην δακρύσω
γιατί αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει.

Μη γελιέσαι,
ήταν πληγή στην καρδιά ανοιχτή απ'την πρώτη στιγμή.
Η καρδιά μου σταματά
όταν ψάχνω δύναμη, τρόπο να την ξεχάσω.
Τώρα λέω πως την έχω ξεχάσει..

Η αγάπη της ρόδο χλωμό, μαραμένο,
ρίχνει στο δρόμο της πέταλα κι άντρες.
Προσφέρει κρασί σ' όλους μπροστά της
κι όσοι δεν πιουν, χωρίς λόγο γυρνάνε.

Μη γελιέσαι,
ήταν πληγή στην καρδιά ανοιχτή απ'την πρώτη στιγμή.
Η καρδιά μου σταματά
όταν ψάχνω δύναμη, τρόπο να την ξεχάσω
(Να δεις) κάπου εκεί έξω αυτή τώρα γυρνά..

Προσπαθώ να ξεχάσω και τα δάκρυα βροχή,
αστείο η αγάπη της απ'την πρώτη στιγμή.
Όλα τα λόγια, όλους τους άντρες
-όσο με πόνεσε- πάλι θυμάμαι
των μαλλιών της τη λάμψη στον ήλιο θυμάμαι

μυρωδιά στα σεντόνια, την απιστία της θυμάμαι
πες στον καθρέφτη μια ακόμη φορά, δεν θα την έχεις ανάγκη ξανά.

Μα μη γελιέσαι
ήταν πληγή στην καρδιά ανοιχτή απ'την πρώτη στιγμή.
Η καρδιά μου σταματά
έτσι όπως ψάχνω δύναμη, τρόπο να την ξεχάσω.
(Να δεις) κάπου εκεί εξώ αυτή τώρα γυρνά
 
Λέω ήταν πληγή στην καρδιά ανοιχτή απ'την πρώτη στιγμή.
Παγώνει η καρδιά μου,
όταν ψάχνω δύναμη, τρόπο να την ξεχάσω
Γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί έξω τώρα γυρνάς..

Τα καταφέρνω..

Οκ, δεν το 'χω με τους στίχους και κάποιος που ξέρει να παιδεύει στιχάκια θα το 'κανε πολύ καλύτερα, πόσο μάλλον ο Θηβαίος. Γιατί να αλλάξει τη θεματολογία; Ένα τρομερό ερωτικό τραγούδι, με προσεγμένα πρόσωπα, χωρίς εμμονή στο Εγώ, αλλά με περιγραφή και του αντικείμενου του πόθου, με λιτό στιχάκι, έγινε περιγραφή μιας κατατονικής κατάστασης που με τόσα μπολ, κουρτίνες, τεντζέρια, μοιάζει με διαφήμιση του ικέα, όπως κάποιοι  πολύ σωστά λενε στο γιουτχούμπ.

Τι μας λες; Πονάς; Πονάς πολύ; Περιμένεις κάποιος να 'ρθει να σε βγάλει καημένο; Και συνεχίζεις και πονάς; Πόνα. Πάρε ηρεμιστικά και κάνε αγγελάκια στο χιόνι της κόλασης.

Για να μην πάμε στο ότι σε 4μιση λεπτά ο Jeff περιγράφει μια ολόκληρη κατάσταση, μια διαδικασία, στη γέφυρα υπάρχει η κορύφωση και η διαδικασία του πώς προσπαθεί να την ξεπεράσει και καταλήγει ότι "I'm doin' better" αδερφέ.

Πόση ακόμα μιζέρια και κλάψα δηλαδή; Και βρίσκω και live εκτελέσεις από το Θηβαίο που πετάει και κάτι κραυγούλες μέσα που μάλλον είναι η έκφραση αυτής της κατατονικής κατάστασης που περιγράφει ο ποιητής.

Νομίζω ότι κατάφερα να το βγάλω από μέσα μου και νιώθω ήδη καλύτερα. Ελπίζω να μην ήμουν προσβλητικός - δεν είναι δα και του χαρακτήρα μου.

Βρε λες να 'ναι αγχολυτικό το μπλόγκιν; Ξαλάφρωσα λέμε.

Άντε και στα επόμενα..