Να κεράσω;

Σε ελάχιστα ολισθηρό έδαφος και υπό τους ήχους δυνατών αέρηδων (ανεμιστήρας+απορροφητήρας=♥) είχαν μια σοβαρή διαφωνία δυο φέτες μπέικον με μια πιπεριά (που πριν λίγο ήταν γεμιστή). Η διαφωνία ήταν για το αν έχει θέση μια προμαγειρεμένη πιπεριά σε τέτοιο χώρο. Ένα αυγό έσπασε πάνω από τα κεφάλια τους και ξεχύθηκε γρήγορα στην περιοχή για να καταπνίξει τη φασαρία αλλά με το που ανακατεύτηκε, είδε με τρόμο να γεμίζει η περιοχή με το ρύζι της γεμιστής πιπεριάς και με ένα ψιλοκομμένο κομματάκι βραστού αρνίσιου κρέατος (μαζί με το λίγο λιπάκι του, φλωριές τώρα;). Αφού ήρθαν και δέσανε, ήρθε ένα τυρί χλωμό και κιτρινιάρικο κι έγινε λιώμα πάνω τους, απλώθηκε παντού, σας λέω εγώ που τα 'βλεπα, την έκανε τζαμάουα κι έγινε τέλειο. Έχουν δίκιο όσοι λένε το τυρί όπιο του λαού. Στο μεγάλο σεισμό που ακολούθησε, μπουρδουκλωμένοι βρέθηκαν δίπλα σε μια φρέσκια ντομάτα. Άραξαν και, μάλλον επηρεασμένοι από τις αναθυμιάσεις του τυριού, είπαν ιστορίες και παρακολούθησαν ατάραχοι πλέον την χιονόπτωση πάπρικας και μαύρου πιπεριού (γιατί το ένα δεν από τα δυο φτάνει) και αναπολούσαν τις μέρες που έριχνε χιόνι κίτρινο ή έβρεχε ταμπάσκο. Όταν πέρασε η επίδραση-λιώσιμο, μπήκαν σε καμιόνια που έκαναν τακτικά τη γραμμή Πιάτο-Στομάχι. Εκεί συναντήθηκαν με ένα πρώην φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι και πολύ νερό. Η τελευταία μυρωδιά που είχαν λίγο πριν χάσουν τις αισθήσεις τους και θυσιαστούν για το σκοπό που τους ένωσε ήταν αυτή της μπύρας και του ούζου, που θα 'παιρναν όρκο ότι βρίσκονταν πρότερα εκεί σε αφθονία. Εύχομαι το ταξίδι τους να μην τελειώσει ποτέ όπου κι αν βρεθούν. Είμαι σίγουρος πως η παρέα τους φάνηκε αλλόκοτη στους κακόπιστους, η αλήθεια όμως είναι πως κατάφερε να νικήσει πρωινή πείνα και χανγκόβερ.