-177 ως -192 "Άδεια ρε" (vol. II) ~ Mood-duress (Μουτζουρες)

Βάλτο να παίζει, μεγάλε, τέρμα, σου λέω, γιατί φεύγω εδώ και τώρα και κανένα γραφείο δεν με κρατάει όσο κι αν θέλουν.
Πίσω μου μετράνε σφαίρες και αλλάζουν χέρια γραφεία και βαριέμαι όσο δεν φαντάζεσαι.
Ακολουθεί η εξιστόρηση της άδειας "που άργησε (σχεδόν) ένα μήνα" αλλά ήταν αρκετά καλή ώστε να με κάνει να ξεχάσω (σχεδόν) ότι είμαι φαντάρος.

Οι πρώτες τρεις μέρες πέρασαν με εναλλαγές μπόλικου ύπνου, λιγοστού ύπνου και ύπνου σε λάθος ώρες. Είναι ο τρόπος που δεν προβλέπεται για το στρατό.

Τζαστ φάην ρε.

Έφαγα ό,τι σκατά έβρισκα μπροστά μου, σφολιάτες, σοκολάτες, μπύρες για πρωινό, ρακές, ούζα και αυγά στο τηγάνι. Είτε πήγαινα στο Νέο Κόσμο, είτε στα Εξάρχεια, είτε τριγύρναγα στο δρόμο από κάπου μακριά άκουγα κάτι σε blues να παίζει. Άλλες φορές ήταν ιδέα μου άλλες φορές το άκουγα όντως. Νομίζω ότι ήταν Rory πάντως.

Τη Δευτέρα –ή να ‘ταν Τρίτη;– έφυγα για τα πάτρια εδάφη στη Μαγνησία. Εκεί που κάθε φορά που πήγαινα ή έφευγα (τουλάχιστον για τον καιρό που είμαι φαντάρος) έβρεχε. Βρέχει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι η υγρασία.

Στην επαρχία είναι αλλιώς τα πράγματα και ο ρατσισμός είναι απενοχοποιημένος στην καθημερινότητα. Κανείς δεν θα κοιτάξει τον άλλο περίεργα αν πει κάτι όπως «Ωραία μού ‘κανε τα κεραμίδια ο Αλβανός». Άντε, ίσως κάποιος τρελός να κρατήσει μια σημείωση στη χειρότερη.

Πέρασα μερικές μέρες ησυχίας στο πατρικό μου και είδα μερικούς συγγενείς και μερικούς συμμαθητές από το σχολείο που πλέον όλοι έχουν τις ζωές τους. Ειδικά αυτοί που δεν είδα εκεί. Μου λένε για γάμους, αρραβώνες, παιδιά, ταξίδια, φορολογικές δηλώσεις και εμένα μου φαίνονται εντελώς ξένα. Πότε η Δανάη πρόλαβε να μείνει έγκυος, πότε να γεννήσει, πότε ο μπέμπης να μεγαλώσει ούτε κατάλαβα. Μέχρι να γυρίσεις το κεφάλι σου θα πηγαίνει στα νήπια, που θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στο χωριό και με στείλανε νηπιαγωγείο, πήγαινα μαζί με τη Δανάη και τη Νατάσσα και τους είχα στείλει ραβασάκι –καλέ αυτό είναι προχωρημένο, γράφει από τώρα– ότι μου αρέσει πολύ να κάνω παρέα μαζί τους και δεν είχα αποφασίσει ποια μου αρέσει περισσότερο. Φυσικά δεν είχα ιδέα πώς. Θυμάμαι όμως ότι με ψιλοσνομπάρανε όμως και ότι εγώ πολύ είχα ντραπεί και μετά τις απέφευγα. Όχι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα εξελισσόταν σήμερα ένα αντίστοιχο σενάριο. Συμπερασμα; Δεν αλλάζω και πολύ τελικά ή τουλάχιστον όσο θα ήθελα.

Κοίτα να δεις λοιπόν από πού ξεκινάμε και πού καταλήγουμε.

Στο χωριό λοιπόν είδα τον ξάδερφο, και την Άννα «την Ιαχωβού» όπως τη λέγανε την τυχερή που γλύτωνε το μπόλιασμα των Θρησκευτικών, και τη Γεωργία που κάνει ξινές φάτσες για τον κόσμο και τα ‘χει με έναν ξάδερφο, και είδα και το Γιώργο που μικρά παίζαμε το Spiderman και φτιάχναμε γκάτζετς από ξύλο, χαιρετάγαμε ο ένας τον άλλο από μακριά με ποιμενικά σφυρίγματα, ακούγαμε Scorpions, παίζαμε σκάκι και αρχίσαμε να μαθαίνουμε μουσική (αυτός μπουζούκι κι εγώ κιθάρα) αλλά μετά δεν κάναμε τόση παρέα γιατί ένας κομπλεξικός φίλος του (που προφανώς ζήλευε που κάναμε τόσο καλή παρέα με το Γιώργη) έβγαζε βρώμες ότι και καλά είμαστε αδερφές και περισσότερο κομπλεξικοί εμείς αραιώσαμε κι εγώ πολύ θυμάμαι στενοχωρήθηκα γιατί αυτός άρχισε να κάνει παρέα με έναν πολύ χριστιανό που είχε πολλές ιστορικές γνώσεις, με έναν υπολογιστάκια ντράμερ που κατέληξε να παίζει κλαρίνο, με έναν πληκτρά με κοινωνικές φοβίες, ένα τσομπάνη και ένα μπάτσο – ε, όλοι αυτοί κάνανε μπάντα και παίζανε Savatage και UFO και τέτοια κι εγώ ποτέ σε μπάντα δεν έπαιξα. Μετά ο Γιώργος πήγε στην Άρτα να σπουδάσει μπουζούκι στο Λαϊκής και Παραδοσιακής και τους φίλους του εκεί, τον Δαμ. και τον Διον. τους γνώρισα εγώ στην Αθήνα και στον Αυλώνα αργότερα γιατί «τελικά ο κόσμος είναι πάρα πολύ μικρός» όπως λέω στο -2 κι εκεί οφείλεται εκείνη η παρατήρηση.

Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία κι απλά γράφω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Απλά εκμεταλλεύομαι το άδειο δεύτερο γραφείο και όλοι με κοιτάνε περίεργα που πυροβολώ τα πλήκτρα με μια ταχύτητα που δεν ήξερα ότι ήμουν ικανός να πληκτρολογώ.

Και είδα και το Γιώργο και τη Δανάη λοιπόν, και την αδερφή της Δανάης, τη Μυρτώ που σπούδασε κάτι με Αρχιτεκτονική και θέλει τώρα να κάνει τη διπλωματική της σε κάτι με τη σύγκριση αυτοσχεδιασμό στη μουσική και την αρχιτεκτονική. Τι να πεις, εγώ μια ζωή μικρή θα την θυμάμαι, ως τη μικρή αδερφή της Δανάης που της μοιάζει.

Κι έτσι πέρασαν 3-4 μέρες στο χωριό. Την τελευταία το πρωί με πήγε ο φάδα ως το ΚΤΕΛ στην πόλη, για να πάρω το λεωφορείο για το χωριό του Δ. την γνωστή μου (από 5-6 ταξίδια πέρυσι) Ροδαυγή.

Μας έφτιαξε καφέ σε πλαστικό μια πολύ όμορφη ξανθιά πριν φτάσουμε στο ΚΤΕΛ και κάπνισα με λίγες ενοχές μπροστά στον πατέρα μου, επειδή έχει εκδηλώσει επιθυμία να το ξαναρχίσει το κάπνισμα κι εγώ του λέω καλύτερα όχι.

Έφτασα στα ΚΤΕΛ και έβγαλα εισιτήριο και συνειδητοποίησα ότι το κτελ ιωαννίνων ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ. Ολόκληρο το πλήρωσα και τους έβριζα στη μισή διαδρομή, τους απαράδεκτους.

Με δυο ώρες ύπνο, βέβαια, μετά το βρίσιμο με πήρε γρήγορα ο ύπνος και δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα φαντεζί Μετέωρα στα δεξιά μου, ούτε με την επαγγελματική ταμπέλα «Στεφανής» που εδώ πουλάει Σιδηρά Υλικά και στην Κύπρο είναι κατάστημα με ηλεκτρικά. Απλά σκέφτηκα ότι πρέπει να ξεχνώ λίγο πιο αποτελεσματικά το Δεν Ξεχνώ της Κύπρου, τουλάχιστον όσο είμαι σε άδεια.

Γιάννενα-Άρτα καφές-Ροδαυγή.

Εδώ είμαστε. ΒΟΥΝΌ ΡΕ. ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ;

Πουρνάρια, έλατα, καρυές, καστανιές, βλάστηση, αυτό είναι κλίμα. Το καλύτερο κλίμα. Και μου θυμίζει το χωριό του μακαρίτη του πάππου μου, την Οξυά και μακάρι να πήγαινα κι εκεί λίγο. Εδώ έχουμε το Δ. όμως και παρέακι και μουσικές και τσίπουρα και «μεγάλη ζωή και είμαστε λαρτζ» που λέει κι αυτός. Είναι τύπου όλντερ μπράδερ η σχέση. Τρώω πού και πού τα κολλήματά μου όσο δεν έχω τι να κάνω και περιδιαβαίνω νοητικά και τέτοια –ε μα δε μπορώ κάθε μέρα έξω και στις ίδιες φάσεις και μέχρι το πρωί– αλλά περάσαμε και ωραίες φάσεις.

-182

Ροκανίζω το χρόνο. Βλέπω ανθρώπους και πάντα κάτι λείπει. Αίσθηση αδυναμίας. Συνειρμοί από μυρωδιές και μικρά ταξίδια σε χωροχρονοάχρηστες γωνιές. Μου λείπει το στρατόπεδο;

Μου λείπει σημείο αναφοράς γενικότερα. Με μια βαλίτσα στο χέρι, σε συνεχή αναμονή. Το μέλλον μου είναι τόσο στον αέρα που αν αύριο το πρωί με χτυπήσει νταλίκα δεν έγινε και τίποτα. Ρε, λέμε φωνάξτε την και τώρα.

Το πρόβλημά μου δεν είναι ότι είναι «όλα τόσο επιφανειακά» ή κάτι τέτοιο. Είναι ότι παρόλο που είναι επιφανειακά εγώ δεν μπορώ να τα αγγίξω.

Σε λιγότερο από τρεις μήνες θα είμαι ελεύθερος πολίτης. Μπορεί να φαίνεται μακριά αλλά είναι και κοντά. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και στο επόμενο πλάνο θα τραγουδάω κι εγώ με μια φρεσκοπλυμένη φόρμα παραλλαγής συν ρουφιάνο συν ελληνική σημαία τον εθνικό ύμνο στο 319 ρεμίξ, δίπλα σε κάμποσα άτομα που με τα περισσότερα θα με ενώνει μόνο τα πράσινα που φοράμε και το hit που τραγουδάμε.

Μου είπαν σήμερα ότι μετά την περίοδο της θητείας σου, για περίπου ένα εξάμηνο είσαι χαμένος. Τι μου λες τώρα; Τι άλλο να χάσω; Ή μάλλον πόσο να χαθώ; Όσο οι φόβοι μένουνε κόμποι και τους μετράω, δεν θα κάνω και τίποτα.

Χωρίς την παραμικρή βάση πέραν της γονικής εστίας στο χωριό, θέλω να νιώσω πιο ελεύθερος από ποτέ και να μην πισωγυρίσω. Το ‘γραφα από μικρός, το λέω και τώρα, στην άκρη της αβεβαιότητας. Ματαιότητα – αβεβαιότητα. Η στρατικοποίηση τα προλαμβάνει; Τα συγκρατεί ίσως, αλλά ξεχύνονται από παντού.

Και πόσο ακόμα να παρατηρείς όμως; Ως πότε αυτή η σπουδή; Μου μαθαίνει κάτι ή αρχίδια;

-186

Κυριακή αργό πρωινό ξύπνημα στην Άρτα, στο σπίτι που έζησε ο Νιόνιος όσο φοιτούσε εδώ πάνω, σε ένα καταπληκτικό δίπατο κοινόβιο, μονοκατοικία, απλά καταπληκτικό. Ξύπνημα αργά και μικρή εκδρομή στην Κόπραινα για να κυνηγήσουμε σαμιαμίδια, να πιούμε ούζα, να φάμε ψάρι, να γεμίσει το μάτι μας ορίζοντα και σε μια ετερόκλητη μεγαλοπαρέα να βρούμε κοινούς τόπους, μέχρι που μας έθλιψε όλους η είδηση ότι σκοτώθηκε ένα νεαρό παλικάρι και η προσπάθεια δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Σταματήσαμε να προσπαθούμε γιατί η μυρωδιά του θανάτου είχε γίνει ένα με μια ελαφριά μέθη, με τον ήχο μιας τηλεόρασης που έπαιζε κλαρίνα από Κυριακή στο Χωριό και ενός ραδιοφώνου που έπαιζε λαϊκά του 50, και με την αντανάκλαση του ήλιου σε ένα ποδήλατο απέναντι.

-189

Δεν ξέρω για Rory, αλλά όλως περιέργως όπου κι αν πάω αυτό το απόγευμα, ακούγεται Tim Buckley. Και στο Ταυ στο Μοναστηράκι και στο δρόμο και στην Αρχοντία όταν κάθομαι ακούγεται από το Ντόκτορ Φίλγκουντ ο Τιμ και σκαλώνω. Μέσα σε 3 ώρες, σε 3 διαφορετικούς χώρους, ο Tim.

-190

Ένα πράγμα είναι ο στρατός. Τσακίζει το χρόνο. Και την αυτογνωσία. Σε ένα αστικό χώρο που ασφυκτιά, δεν υπάρχει φιλία, υπάρχει επιλογή. Εκεί όμως, σ’ αυτό το λίγο χρόνο ξεβρακώνεται ο καθένας.

Τα μονόλεπτά σου θα ομολογήσεις. Όχι αν ξέρεις κιθάρα. Όλα είναι εν δυνάμει. Τόλμα.

Κι αν κάποτε βρεθείς στο Πάνορμο, πήγαινε στον Βάρδη τον Παρασύρη, στην τελευταία ταβέρνα στην παραλία και πες του να σε βάλει να φας, να πιεις, να κοιμηθείς και θα σου βγάλει και τα εισιτήρια να γυρίσεις και πες του ότι θα έρθει ο Δ. ο φίλος σου ο ηθοποιός.

(Δ. Τζουμ.)- Μ’ αυτόν τον άνθρωπο θα ήθελα να γράφω συνέχεια τι λέει. Μου έβαλε στην τσέπη ένα χαρτονόμισμα ακριβώς λίγο πριν φύγει με τη μηχανή του. Μα κάνει τόσο δραματικές εξόδους. Γίνεται να κάνει καλύτερες εξόδους από εισόδους;

-191

Ένα αδιάφορο λάηβ. Σχεδόν διεκπεραιωτικό. Δεν με βοήθησε και πολύ ο ήχος για να νιώσω καλά. Χάρηκα όμως που είδα γνώριμες φάτσες. Είδα και τον Λεπού και τον Κρητικό. Και λίγες ώρες μετά θα έφευγα, πίσω για το νησί. Τουλάχιστον φρόντισα να μουδιάσω όσο μπορούσα περισσότερο για το σοκ που με περίμενε.

Ακολουθεί φώτο άλμπουμ της "άδειας-ρε-vol.II".