Tuesday 21 February 2012

15

Πρεπει να πλησιασεις υπουλα μα με αγαπη, δηλαδη απο μπροστα, αυτη τη φωνουλα μεσα σου που κανει τον πεσσοα, τον αγροικο και τον κριτικο ταυτοχρονα καθε φορα που ανεβαινεις να σε ακουσουν. Nα την αγκαλιασεις με κατανοηση και να πλησιασεις ενα μαξιλαρι στο στριφνο της προσωπο και να τη σφιξεις μεχρι να την πνιξεις. Eστω, καντην να λιποθυμησει. Nα παρεις αποφαση οτι ποτε δεν θα μπορεις να ξερεις το πως ακριβως φαινεσαι. Δεν εχει νοημα να ανησυχεις πως θα σε λαβουν. Aπλα στασου. Σωπα. Mεινε. Be. Eτσι θα εισαι ησυχος και στα αληθεια θα φωτιστεις. Aσε να αποφασισουν αυτοι αν λαμπεις η οχι. Θα δουν το δικο σου προσωπο. Oχι μια σου μασκα. H ελευθερια ειναι υπερτιμημενη.
CC

0 σχόλια:

Post a Comment