-68

Ξεκινάει επισήμως η τελευταία γαμημένη βδομάδα που θα 'μαστε τα πουτανάκια της περιοχής. Είτε από υπηρεσίες που κάνουμε σε όλο το στρατόπεδο (ό,τι έπρεπε να κάνουν οι βυσματύποι δηλαδή) είτε από χωσέ γραφειοκρατική δουλειά, εμπλεκόμενοι με κάθε άρρωστη όρεξη και απαίτηση του κάθε δημόσιου υπάλληλου που βαριέται και προσπαθεί να αποφύγει ευθύνες. Σήμερα μπαίνει και νέα ΕΣΣΟ και νομίζω ότι μπορούμε επισήμως να θεωρηθούμε ότι έχουμε πάρει χρωματάκι και μπορούν να μας γυρίσουν να συνεχίσουμε να καιγόμαστε και απ' την άλλη. Συγκλονιστική εμπειρία.
Μας περιμένουν τρεις τελευταίες μέρες υπηρεσιών, οι συμφαντάροι-συνέλληνες είναι εξουθενωμένοι και δεν προβλέπεται να πάρουν έξοδο μέχρι και την Πέμπτη, που θα 'χουν φτάσει να είναι σχεδόν μια βδομάδα μέσα, αλλά η ζωή είναι δύσκολη και χώρος για εξόδους δεν υπάρχει. Και δεν βγάζω ούτε τον εαυτό μου παρά κάθομαι για τις ορέξεις των αξιωματικών, όπως είπα και πιο πάνω. Σε αντάλλαγμα για το χρόνο που χάρισα, τη φαιά ουσία που σπατάλησα, την ψυχική ενέργεια που ξόδεψα, τις κοσμικές ενέργειες που στερήθηκα, τη γραφική ύλη που αγόρασα και τη βλακεία που υπέμεινα, δεν τρέχω τουλάχιστον σε αγγαρείες και αυτό είναι καλό. Στέκω πυλώνας αντίστασης της σκέψης και μου παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο να βγάλω τη δουλειά για να παίξω ενδιάμεσα στο λάπτοπ μου plants versus zombies. Και για λίγο αισθάνομαι ότι είμαι στον κήπο μου. Ή έστω, στον κήπο μου αν είχα πάρει και ελεζντί.
Μικρό υπομνηματάκι, για τον Ο. Τον επόπ λοχία που «διά τον απουσιάζοντα» διοικεί το κοπάδι μας. Αρχικά, και μόνο που ο Μέην Μαν Δύο, από τις 40 μέρες που είμαστε εδώ, έχει εμφανιστεί –ζήτημα θα 'ναι– τις δέκα, αυτό είναι από μόνο του καλό. Ωραίος τύπος ο Μ.Μ.Δύο, αλλά ο ίδιος παραδέχεται ότι είναι αρχίδι. Μοιράζει ποινούλες και είναι και αυστηρός, προφανώς επειδή καταλαβαίνει το μάταιο της δουλειάς του. Λείπει όσο μπορεί περισσότερο και παρόλο που τρέφουμε βαθιά ανοχή ο ένας για τον άλλο, άντε και κάμποση εκτίμηση και ολίγη από κατανόηση για την έλλειψη πρακτικής σκέψης και το παράλογο ανωτέρων, όλο το κοπάδι είμαστε λίγο πιο ήσυχοι όταν λείπει. Ο Ο. όμως είναι μια άλλη υπόθεση, βαθύτατα αξιόλογη και αξιομνημόνευτη. Παντρεμένος 38άρης, ρίχνει στάνταρ χρόνια στο κεφάλι του ΜΜΔύο, που κακές γλώσσες τον περιγράφουν ως «αυτός με τα καυλόσπυρα και το αγγούρι στον κώλο». Απλώς τα επαναλαμβάνω, εγώ τον συμπαθώ. Σφίχτες κι οι δυο, πιθανότατα ομοϊδεάτες πολιτικά και τους αρέσει και η ίδια μουσική. Κάτι ντιτζέηδες με πριόνια. Πάμε σε φλασμπακ. Ο Ο. έσκασε μύτη την πρώτη μέρα με αμαξάκι και βγάζει, ενώ είμαστε χυμένοι έξω από τους θαλάμους, πριν καν μας βάλουν μέσα, από το πορτμπαγκάζ ένα σκύλαρο να! Και δώστου να χέζονται πάνω τους όσοι κουβαλούσαν πράγματα αμφιβόλου νομιμότητας και να τρέχουν να τα ξεφορτωθούν. Τον είδαν και σφίχτη και τρόμαξαν. Μπαίνοντας στο διοικητήριο επειδή σήκωσα χέρι στο «ποιος κάνει καλά γράμματα» μου δίνει ο Ο. ένα καλό στιλό και μου λέει γράψε αδειόχαρτα, αλλά μη μου χάσεις το στιλό, είναι ο αγαπημένος μου και κατευθείαν τον συμπαθώ. Σκάει κι ένα χαμόγελο, «θες κάτι παλικάρι μου, όλα καλά εδώ;» και ηρεμώ. Λίγες βδομάδες μετά, ο Ο. διοικεί την υπομονάδα διά τον απουσιάζοντα. Δηλαδή μπαίνει λίγο πριν τις 8, κλειδώνεται στο γραφείο, χύνεται στην πολυθρόνα του επισκέπτη και αράζει ενώ εγώ κάνω και τις γραφοδουλειές και τις αγγαρομαζώξεις και τις εκτυπώσεις και όλο το τζιφροσφραγιδομάνι όπως κρίνω εγώ. [Κατέληξα στο ότι έχω βάλει τις δυο τύπου υπογραφές του περισσότερες φορές απ' ό,τι έχω βάλει στη ζωή μου τις δικές μου]. Λίγο μετά, αφού έχει στείλει τον κόσμο για δουλειές, συνδέει κάτι ηχειάκια στο λάπτοπ του βάζει μερικά πριόνια και αντιλαλεί το διοικητήριο. Τις τελευταίες μέρες επαναλαμβάνεται αυτό αλλά πλέον με φωνάζει με το this-is-not-my-real-name και μου δείχνει στο λάπτοπ αποσπάσματα από το Berlin Calling [κοίτα φίλε τι κάνει ο τύπος, δεν υπάρχει, έχει πάρει τα πάντα], από κάτι ταινίες με το Στέηθαμ [ωραία φάση, το παλικάρι σκοτώνει με τα χέρια], μου λέει για πράματα που με την εντύπωση που μου 'δωσε την πρώτη μέρα δεν του τα 'χα και μου 'χει ήδη περάσει στο λάπτοπ του εντ ε χαφ μεν και κάτι ταινίες. Μια χαρά παρέα είναι. Σήμερα ήρθε και απ' το δικό μου γραφείο, με τράκαρε συμπράγκαλα στριψίματος. Κάποια στιγμή κάθισε κιόλας και είδε ανοιχτό στο λάπτοπ το «-67», που μόλις είχα τελειώσει το «Τώρα με τη Χρυσή Αυγή;». Έστριβε εκείνη την ώρα και μιλάγαμε, εγώ το 'χα ξεχασμένο το κειμενάκι ανοιχτό και τον ακούω ενώ ασχολούμαι με κάτι εξοδόχαρτα να λέει «"Τώρα με τη Χρυσή Αυγή;" τι είναι αυτό ρε; Κι εγώ Χ.Α. ψήφισα. Δεν τους το 'ριξα ρε φίλε. Είπα να μην τους το δώσω.» Δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε γιατί είχα μπει στο πετσί του ρόλου του μαλάκα «Α, τίποτα, ένα κείμενο που βρήκα, με κάτι μαλακίες» και βιάστηκα να κάνω μίνιμαηζ το παράθυρο και μετά να το κλείσω βιαστικά. «Πολύ φτηνά» απάντησα νοητά στον πουφ στην κάλτσα μου και έκανα αριστερά στο πρώτο φανάρι που η ταμπέλα στο ντεσκτοπ έλεγε It's always sunny in Philadelphia και κατεύθυνα τη συζήτηση «Προς Σειρές».
Δεν πρέπει να λησμονήσω το σκουρόχρωμο δέρμα του στο πολύ αυστηρό πρόσωπό του και τα πολύ άγρια χαρακτηριστικά. Που όταν όμως χαμογελάσει, έχει την καταπληκτική ιδιότητα να μεταμορφώνεται γιατί αποκαλύπτει δυο σειρές από πολύ λευκά δόντια που κάνουν τρομακτική αντίθεση και με το υπόλοιπο πρόσωπο και με τη φυσιολογική του φάτσα και πραγματικά σκαλώνεις γιατί νομίζεις ότι βλέπεις άλλο άνθρωπο. Είναι όντως σαν να 'χει δυο πρόσωπα και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, πράγμα που σπάνια έχω δει σε άνθρωπο.
Και το ερώτημα παραμένει. Κι αν κάποιος ξέρει, να μου απαντήσει. Πώς τα 'χει μπλέξει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος αμφιβόλου νομιμότητας πράματα και χρυσή αυγή μαζί; Γιατί πραγματικά μπερδεύτηκα.