(Πιο συγκεκριμένα, παίρνεις τη λούπα am-a-pretty-girl-am-a-am-a-pretty-girl (ή ό,τι σκατά λέει) και το πετάς στη θέση του τσιφτετελορίφ των πέπερς πριν το σκάσιμο του κουπλέ. Και σκας το κουπλέ μετά. Φάση είχε, τουλάχιστον μέσα στο κεφάλι μου. Προχωράμε.)
Φτάνω στα μαγειρεία, σπρώχνω τρεις πόρτες, ανοίγει η μία και βρίσκομαι μέσα σε ένα σκοτεινό σφαγείο. Πλακάκια, ηχώ, άδειος χώρος και τέρμα σκοτάδι. Σκηνικό από θρίλερ #2. 13 τρομακτικά λεπτά μετά, στη διάρκεια των οποίων έσπρωξα άλλη μια πόρτα, εσωτερική αυτή τη φορά, που δεν είχε μεντεσέ και υποχώρησε ολόκληρη κάνοντας έναν ήχο βγαλμένο από άλλο κόσμο κι εγώ έμεινα παγωμένος με φακό και καφέ στα χέρια και σκατωμένη κάλτσα, ήρθαν οι μάγειρες και άναψαν επιτέλους τα φώτα. Με στείλαν πρωινή επίσκεψη στα παλιά μαγειρεία (σκηνικό από θρίλερ #3, τα μόνα κανονικά φώτα ήταν τα αρρωστημένα γαλαζομώβ κινδύνου ή μυγομπάρμπεκιου) για να φέρω με έναν νέο μάγειρα απιονισμένο νερό που κουβαλήσαμε σε μπιτόνια στην πλάτη και μετά με στείλανε για διανομή φαγητού σε εσωτερικά φυλάκια. Έκανα και τη βόλτα μου. Είδα πρώτη φορά τον χώρο που μαντρώνουν τους ΙΚΕΑ, ένα κλειστοφοβικό τετράγωνο κτιρίων που μπήκε η μικρή καναδέζα από ένα μικρό δρόμο. Παρατήρησα ότι δεν είχε κέντρο ψυχαγωγίας αλλά αίθουσα διασκεδάσεως γιατί προφανώς οι ΙΚΕΑ διασκεδάζουν και δεν έχουν χρόνο για ψυχαγωγία. Είδα ένα πολύ όμορφο ξημέρωμα και ένα λίγο λιγότερο όμορφο φυσικό τοπίο, καθαρά λόγω των στρατιωτικών κτιρίων, που -τι να κάνεις;- πρέπει κι αυτά να υπάρχουν.
Γύρισα και μετά από λίγες δουλειές με επέστρεψαν για υπηρεσία κατάνυξη.
Το υπόλοιπο πρωινό το πέρασα τρέχοντας με χαρτιά στα χέρια και προσπαθώντας να επικοινωνήσω με όντα χαμηλότερης νοημοσύνης. Χαμηλότερης όχι από κάποια ανώτερη, αλλά από τη μέση νοημοσύνη. Ειδικά όταν πιάνουν καρέκλες και επειδή φοράνε μερικά ψαρικά στο πέτο νομίζουν ότι αυτόματα γίνονται εξυπνότεροί σου, ότι αυτόματα μιλάνε σωστά ελληνικά κι ότι έχουν και δικαίωμα να σε ειρωνευτούν, γίνονται λίγο αστείοι, λίγο εκνευριστικοί και λίγο θλιβεροί. Ταυτόχρονα. Πολλά καντάρια υπομονής χρειαστηκαν -που δεν διαθέτω. Δεν βοήθησε και η κούραση του πρωινού. Βάρεσα κόφτες όπως πολύ σωστά παρατήρησε και ο Μέην Μαν Δύο, που πολλή κατανόηση έδειξε και πολύ το χάρηκα γιατί ένιωθα πολύ μόνος και αβοήθητος. Είχα φτάσει (για χάρη Αυτών που το ζητούσαν) να έχω υπεραναλύσει τα εκλογικά στοιχεία των παραμένοντων στη δύναμη της μονάδας μας και τις αντίστοιχες υπηρεσίες που τους είχα αναθέσει για το σαββατοκύριακο τόσο που δεν πήγαινε άλλο. ΚΑΙ ΜΟΥ ΖΗΤΑΓΑΝ ΚΙ ΑΛΛΟ. Να τα εξηγήσω περισσότερο. Και να τα αλλάξω. Και να ακολουθήσω διαταγές. Και κάτι ανόητες συστάσεις που αψηφούσαν βασικούς κανόνες αριθμητικής Γ΄ δημοτικού πάνω στο κεφάλαιο "πρόσθεση με δεκάδες χρησιμοποιώντας κυβάκια". Εξοργισμένος από τον Σούπερ Γκούφυ που μου τα ζητούσε, πήγα στον Μέην Μαν Δυο, με κατάλαβε και, όπως συμφωνήσαμε, αν το αναλύσουμε λίγο ακόμα θα εξαϋλωθεί και θα ψοφήσει. Από το τρελάδικο γλύτωσα.
Λίγο πιο μετά φύγαν οι εξοδούχοι και μπόρεσα να θυμηθώ ότι σήμερα τρώμε κιόλας. Έφαγα, έκανα μπάνιο και επιτέλους κοιμήθηκα.
Τώρα βρίσκομαι στον "Ω! Υπολογιστή Μου" στο γραφείο και γράφω το παρόν ενώ ο Β. (που 'χει φέρει και το σαξόφωνο) μου λέει την ιστορία για το σετ κρουστών του. Πολύ χάρηκα που τον ρώτησα. Ο Ν. (dm) με πήρε να μου πει ότι το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου του είναι έτοιμο και ότι κι αυτός πολύ χάρηκε. Με πήρε τηλέφωνο και ο Χάρι που 'ναι στην Κατερίνη όπου μου κάνει τσάμπα προμόσιο. Τι καλό παιδί. Ελπίζω να θυμηθεί να φέρει καμιά μουσική μαζί του.
Το νέο της ημέρας είναι ότι μάλλον χάνω την ειδικότητά μου και δεν τρέχω Αλεξανδρούπολη, για το οποίο έχω ανάμικτα συναισθήματα. Αύριο με έβγαλα εξοδούχο και σκέφτομαι να πάω να στηθώ με κιθάρα στο Θησείο. Κυριακή (με αυδμ τον "παιζει ζαρια ο θεος;-δε νομιζω") ρίχνουμε ψήφο στον εξωτικό Αυλώνα που (όπως λέει και η κυρία που πουλάει παγωτά) έχει παντού Αλβανούς (που πλέον έχουν σπίτια και ζευγαρώνουν και με Έλληνες) και Πακιστανούς (που στέλνουν τις γυναίκες τους πίσω και τους στέλνουν λεφτά). Στον εξωτικό Αυλώνα που έχει το καλύτερο κλίμα και δεν ξυπνάς με πονοκέφαλο, βγάζει τα πάντα εκτός από μήλα και κάτι ακόμα που δεν θυμάμαι. Στον εξωτικό Αυλώνα που δεν έχει κορίτσια αλλά ό,τι βλέπεις είναι αλβανάκια. Και που δεν έχει -α, τα βλέπεις αυτά; όλα αλβανάκια είναι- καθόλου ρατσιστές. Πφφφ, πάω για ύπνο.
0 σχόλια:
Post a Comment