Τι-Καλά-Που δεν μου 'χουν χρεώσει ακόμα όπλο.
"Για να το πω λαϊκά" (που λέει κι ένας παλιός επιστήμονας-στέλεχος -μουχαχαχαχα- ο Bok):
ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ. ρΕ;
Δεν το χρειάζομαι. ρΕ;
Δεν το θέλω.
ΜΕΗΚΛΑΒ. ΝΟΤ ΓΟΥΟΡ.
Κάθομαι στο γραφείο και παρατηρώ. Το Gallian σε ένα σύντομο χορευτικό όταν βγάζει φωτοτυπίες. Τον κόμη Vlach, το καψερό, να μην θέλει να είναι στα γραφεία και να τον έχουν χωμένο γραφέα στρατολογίας.
Πιο δίπλα, στο τρίτο, τον απαράδεκτο step-μπαρμπα-in-law του κρητικού, ευτυχώς, χωρίς γραφέα. Καλά, είναι ο Muri γενικότερα, που παλιότερα αναφέρεται ως το κουνάβι που λέει τον μικρό αύδμ ασβό αλλά δεν μετράει και πολύ για βοηθός. Πιο δίπλα, στο πρώτο ο παλιός "αξιωματικός" εκείνος ο κομπλεξικός, έχει φύγει. Πλέον υπάρχει η Κουλ Σοφία, εκείνη η Ξανθιά με την πλατίνα στο μαλλί; Ε, αυτή και είναι βοηθός ενός υπίλαρχου, χωριό φάση, έχει ένα μικρό πρόβλημα. Βοηθό έχουν τον Kara-john ή Καρα-φλος καλύτερα, το αγχωτικό, εύσωμο, τεντωμένο, γεροντοπρεπές παλικαράκι που είναι φιλόλογος και θέλει πολύ την παρέα του Κ-Ρ (αν και ό,τι βρει σε παλιότερο και σοβαρότερο του κάνει). Πιο δίπλα, στο 4ο είναι ο Κουλ Μάκης που δεν νομίζω ποτέ να τον χαιρετήσω κανονικά γιατί τον ντρέπομαι που ξέρει έναν οικογενειακό μας φίλο και δεν είναι ότι θα 'θελα ευνοϊκή μεταχείριση με κάποιον τρόπο. Απαπα, να μας πιάσουν στο στόμα μας οι κατίνες; Και φυσικά υπάρχει και ο Κ-Ρ που κάθε τόσο βγαίνει με ένα χαρτί στο διάδρομο και κάνει μια στάση και απ'το δεύτερο γραφείο ξεμυτώντας διακριτικά από το διάδρομο αν έχει κανά καλό μαργαριτάρι να μου δείξει ή κάποιο καινούριο κουτσομπολιό να μου πει. Αααα, αυτή είναι ζωή. Αν δεν ήταν κι αυτός στο διοικητήριο, τι θα κάναμε. Ο αθλητικός δημοσιογράφος είναι σε άδεια, και καλά κάνει, γιατί του αξίζει, είχε πήξει το καημένο το παιδί.
Τι έλεγα; Αν ναι, για το γραφείο.
Ο Andrie με οδηγεί στα όρια. Έχω αναφέρει σίγουρα ότι προσπαθεί να κρύψει το ανκούλ του χρησιμοποιώντας φράσεις που ακούγονται ξένες στο σώμα του και στην κίνησή του και στο σουλούπι του όπως "κουλ" και "κομπλεντάν" - είναι σαν να βλέπω σχεδόν τον νικητή και να ακούω εκείνες τις φράσεις "τζάμι", "την έχω κάνει χωνί" και "είμαι τέλειος".
Με στέλνει για δουλειές στην πύλη, στο δίπλα στρατόπεδο, στις ίλες, στην αίθουσα ίντερνετ, στην εκκλησία, να καλύψω με ταινία τους φακούς γιατί "τους ανοίγουν μπροστά για να βάλουν τα συνθηματικά και μπορεί να πέσουν και τσουπ πάνε 12 ευρώ" και να δοκιμάσω αυτά τα γαμωρακαλάκια που ποτέ δεν δουλεύουν και απλά τα μοιράζουμε σε σκοποπερίπολα έτσι για το καλό. Έχει πάθει ψύχωση μ'αυτά τα γαμωπράματα και φυσικά πληρώνω εγώ τα χάπια του.
Γραφέας 2η
Με αύδμ έναν από τα παλιά στελέχη (που για αυτούς λελέ δεν έχει). Αυτοί που έχουν μείνει από τα παλιά είναι οι Dallarice, Andrie, o σημερινος (αυδμ-θειος-απ'το-χωριό/"που φωνάζει"/ πλέον υπεύθυνος καψημί), ο Μάκης και κανά δυο άλλοι.
Ήσυχη υπηρεσία ήταν. Αρχίσαμε με αντίδραση για τις ώρες εφόδου. "Να δούμε αν θα μπορείς να είσαι εσύ μικρός αύδμ" μου λέει "κι αν σε εκπαίδευσε σωστά ο άλλος".
Του απαντάω ότι εγώ μικρός αύδμ δεν θα γίνω ποτέ, δεν είμαστε όλοι Σπύρος/"μικρός αύδμ" και ότι στο κάτω κάτω, ο Σπύρος, δεν με προόριζε ποτέ για αυτή την υπηρεσία και δεν με είχε εκπαιδεύσει. Ο Κ-Ρ το κανόνισε. Ο καημένος, πρέπει να του φάνηκε λίγο απότομο. Και είναι ο ίδιος που ρίχνει τις φάπες και του το 'χα κόψει όταν πήγε μέσα στο δεύτερο γραφείο να το κάνει, και του 'χα πει "αυτά στον μικρό αύδμ".
Το επόμενο ξημέρωμα, όταν του ξέφυγε το "βλάκας" για ένα στρατιώτη, διόρθωσε αμέσως τον εαυτό του και σε μια έκλαμψη αυτοκριτικής και αυτοελέγχου είπε "κακώς τον είπα βλάκα. Πρέπει να το κόψω. Την καρπαζιά την έχω ήδη κόψει." και συνειδητοποιώ ότι έχω καιρόνα τον δω να το κάνει. Όπως συμβαίνει με τέτοια λόγια, δεν σε "πιάνουν" για το περιεχόμενό τους, αλλά για το ύφος που λέγονται. Αυτό σε κάνει να τα πιστεύεις. Ε, εγώ τον πίστεψα και μου 'κανε ενδιαφέρουσα μεταστροφή. Συνειδητοποίηση. Αυτοβελτίωση. Τέτοια πράματα.
Θυμάμαι ότι πριν κανα μήνα είχε πάει να μου δώσει καρπαζιά αγαπησιάρικη, στο γραφείο μέσα και του 'χα πει "όχι κύριε τέτοιε μου, αυτά στον μικρό αύδμ, όχι για μας". Ψάχνω να βρω την ανάρτηση που το 'χα γράψει αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή. Είχε πλάκα όμως.
Δεν ξέρω αν επηρεάστηκε μόνο από μένα αλλά εντυπωσιάστηκα που έδειξε τέτοια σκέψη 6 το πρωί. Μετά απ' αυτό άνοιξε με τα κλειδιά του το κυλικείο, μπήκαμε μέσα και φτιάξαμε ο καθένας τον καφέ του σε μια σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα - κερασμένος ο καφές ε;
 |
| Ο αργυρό κουκουλωμένο. |
 |
| This is not OCD. It's just a thing I'm doing. |
0 σχόλια:
Post a Comment