Με βρισκω να προσπαθω να αναβιωσω νοητικα την πρωτη φορα μιας καθημερινης εμπειριας, οπως το να τριγυρναω με το μετρο. Θυμαμαι αχνα τις πρωτες φορες και το ποσο μεγαλος και αχανης μου φαινοταν ο χωρος.
Μοναστηρακι
Και το πόσο μικρός ένιωθα. Δεν μπορω να θυμηθω αν ηταν το αγνωστο του νεου χωρου που με εκανε να αισθανομαι μικρος (αλλωστε αυτο τωρα φανταζει αστειο ως ιδεα, τι θα μπορουσε να με φοβισει στο μετρο;) ή αν ένιωθα εγώ μικρός προσπαθώντας να καταλάβω όσο γινεται λιγοτερο χωρο μεσα στο καινουριο μερος. Αισθηση ασφαλειας και δημιουργημενοι φοβοι. Ενας μικρος γορδιος κομπος στο κοκορετσι της ζωης. Μπλεξιμο στη γαρδουμπα της καθημερινοτητας.
Κεραμεικος
Το σιγουρο ειναι οτι τωρα (γιατι υποτιθεται οτι κατι πρεπει να μαθουμε απ' αυτό) το μετρο δεν εχει λογο να με κανει να αισθανομαι μικρος. Ψαχνω να βρω τη διαφορα στις δυο καταστασεις, να βρω τη σταλα ωριμοτητας και δυναμης που χρειαζομαι. Ουτε η τωρινη μου μοναδα με κανει να αισθανομαι μικρος πλεον. Φτανω να πιανω περισσοτερο χωρο απ' όσο θέλω.
Ελαιώνας
Λιγες μερες μεινανε μεχρι να αποχωριστουμε τις νεες παρεες και το ερωτημα στο βαθος παραμενει για το ποιες σχεσεις θα επιβιωσουν και πώς. Όλες οι διαδρομες αργα ή γρήγορα τελειωνουν και -πάρτο απόφαση- ποτέ δεν θα 'χεις την απαραιτητη γνώση πριν φτασεις στη σταση που θα στην δωσει για πρωτη φορα.
Αιγαλεω
0 σχόλια:
Post a Comment