Πήρε φωτιά μια καρδιά/ μια καρδιά καίγεται/ κι ο καϋμός δε λέγεται.
Έτσι ξεκίνησε η σημερινή έξοδος, με τον οδηγό του λεωφορείου να τραγουδάει εισάγοντάς μας στον πολιτισμό που μας πήγαινε και η βδομάδα αγάπης συνεχίζεται.
Τη Mauka δεν την ξανασυνάντησα, όπως περίμενα και μια μικρή απογοήτευση με έπιασε.
Κατέληξα μετά από μερικές ώρες να περιμένω σε ένα τουριστικό μαγαζάκι να μου φέρουν μια σεφταλιά σε πίτα, ενώ ακουγόταν από το μεγάφωνο η δισκογραφία της βίσση. Μα πόσο πιο κλισέ μπορούσε να ήταν η φάση;
Νέα Φιλαδέλφεια έκλεψες την καρδιά μου και Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ και τον υπόλοιπο δίσκο δηλαδή.
Όταν στα πρώτα πέντα λεπτά της πρώτης εξόδου, με το που πατάς τον πλακόστρωτο δρόμο, ακούς σε διπλανό παγκάκι από κει που διέρχεσαι μια γυναικεία ακαθόριστη ακόμα φιγόυρα να λέει/σου λέει "You know I'm not crazy", το σύμπαν -πάλι- συνωμοτεί για να σου προσφέρει μια μοναδική εμπειρία που πρέπει να 'σαι διαθέσιμος για να βιώσεις.
"I'm sure as hell you 're not!" της απαντάει ένας -κοντοκουρεμένος, ακσκουλάρικος και απορημένος από την τροπή της ζωής του- εγώ. Φρενάρω το γρήγορο βήμα που είχα για να προλάβω τους συνέλληνες-συμφαντάρους που για κάπου βιάζονταν να προλάβουν κάτι που ποτέ δεν έμαθα και έμεινα να μάθω κάτι φανερά πιο ενδιαφέρον. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά είχα μάθει την ιστορία της.
Ας την πιάσουμε όμως από την αρχή. Λίγο-πολύ έχει ως εξής.
H Mauka Rothchild γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1967. Δεν ξέρω ζώδιο, μαντεύω Ζυγός γιατί είναι θεόμουρλη και γιατί με τους ζυγούς τα πάω περίφημα, παρόλο που δεν πιστεύω σε ζώδια.
Είναι μέλος της γνωστής οικογένειας των Rothchild. Αυτό όμως δεν την προστάτεψε από τη σειρά των γεγονότων που οδήγησαν στην απαγωγή της το 1974 από τη Ρωσία. Ναι, μην ξαναδιαβάζεις, από τη Ρωσία. It's all over the internet. Συνέβη πρόσφατα και στην Αμερική.
Ξέρουμε ποιοι την κλέψανε κιόλας. Κυκλοφορουν ακόμη "and they 're eating human flesh". Ναι, μην ξαναδιαβάζεις, αθρωποφάγοι μας πήρανε τη Mauka από τη Ρωσία.
Δεν γνωρίζω ακόμα τις λεπτομέρειες της επιστροφής της αν και είμαι σίγουρος ότι θα εμπεριέχουν κάτι θαυμαστό. Ίσως και απλά να την επιστρέψανε μόνοι τους οι ανθρωποφάγοι, όπως κάνανε και με εκείνη την πριγκήπισσα της Ρόδου, που όταν όμως επιστρέψανε τη συγκεκριμένη της έλειπε το ένα μάτι. They must have eaten it, right? την διακόπτω, ενθουσιασμένος από την life-stranger-than-fiction ιστορία. I don't know μου απαντάει με συνωμοτικό ύφος, τραβώντας λίγο πιο τραγουδιστά από τον υπόλοιπο λόγο της την κατάληξη της φράσης, αποστρέφοντας κατευθείαν το βλέμμα (χωρίς κεφάλι) κάπου πάνω διαγώνια και μπήκα αμέσως στο νόημα. Η υπόθεση πάει μάλλον πιο βαθιά.
Δεν ασχολήθηκα άλλο με τους ανθρωποφάγους απαγωγείς εβραίων γόνων βασιλικών οικογενειών -γιατί ξέχασα να αναφέρω επίσης ότι η Mauka είναι και ανηψιά του (τέως) King Constantine. Ναι, μην ξαναδιαβάζεις, αυτουνού και ως μέλος ευγενικής οικογένειας μου επιβεβαίωσε ότι έχει επιδοθεί και στην απαραίτητη αιμομιξία. Είναι παντρεμένη με τον γιο της αδερφής του πατέρα της -λέγε με πρωτοξάδερφο- επίσης Rothchild στο επίθετο, άγνωστο όνομα.
Μες στην απλότητά της, ήταν ντυμένη με μια λουλουδένια πολύχρωμη φούστα πάνω από μια μακρύτερη σκούρα μονόχρωμη που ίσα που αποκάλυπτε ένα άσπρο κι ένα μαύρο αθλητικό παπούτσι.
Ημιχυμένη σε ένα παγκάκι σαν σε ανάκλιντρο, το κόκκινο τζάκετ φεράρι δεν μου επέτρεπε να δω τι μπλούζα φόραγε. Είχε κάμποσα μπαγκάζια γύρω της. Το ένα ήταν σχεδόν στο μέγεθος του κεφαλιού της. Το πρόσωπό της ήταν το μόνο μέρος του σώματός της που φαινόταν το μαύρο της δέρμα., πέρα από το ένα της χέρι που ήταν ακουμπισμένο πάνω στο άλλο, στη δεξιά πλευρά της. Κάθε δυο φράσεις περίπου, όταν ήθελε να τονίσει κάτι στην ήδη τραγουδιστή ομιλία της, αποκάλυπτε και το δεύτερό της χέρι, ενώ το πρώτο σηκωνόταν για να κάνει μια γρήγορη εμφατική κίνηση με τον δείκτη της ενώ τα χαϊμαλιά κουνιόνταν στους ρυθμούς τους, λίγο πρίν επιστρέψει το περίεργο ανσάμπλ στην αρχική του θέση. Το κεφάλι της όμως είχε και τα πιο άφρο μαλλιά που έχω δει από κοντά, με τεράστιες τζίβες και εναλλάξ μαύρα, άσπρα, γκρι μαλλιά, να φτιάχνουν ένα μεγάλο πράμα, με μαντήλα γύρω του, άνετη φωλιά για μικρά πτηνά.
Όταν της ζήτησα να τη βγάλω φωτογραφία, μου το απαγόρευσε γιατί, λέει, τώρα περιμένει το σύζηγό της, ότι είναι άπλυτη και δεν είναι σε θέση.
Χωρίς να της πω το όνομά μου, χωρίσαμε και της είπα ότι θα ξαναπεράσω από το ίδιο σημείο την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα και χαμογέλασε. Μου είπε ότι στο facebook θα βρω φωτογραφία της και πληροφορίες για την ιστορία της, που είναι, λέει, γνωστή και δεν χρειάζεται να την γράψει, it's all over the internet λέμε, συνέβη πρόσφατα και στην Αμερική, υπάρχει και σε ένα site "the world kingdom κάτι", το οποίο ακόμα δεν έψαξα.
Τη χαιρέτισα και έτρεξα να βρω τους άλλους, ήδη μετανιωμένος που δεν έκατσα περισσότερο.
Μια ώρα αργότερα την είδα από μακριά να κυκλοφορεί έξω από κάτι μαγαζιά. Και είναι, από μακριά, κάπως έτσι.
Power of the fish
Ελευσίνα. Αεροδρόμιο και "σε".
Αναπάντεχη συνάντηση τελευταίας στιγμής με συμμαθητή μου που εργάζεται εκεί. Τελευταίος δεσμός, κατευθείαν με το χωριό καταγωγής μου, έτσι να μου θυμίσει από πού προέρχομαι, λεπτά πριν ανεβώ στο "σε".
Ζέστη, υγρασία, ξερό τοπίο, πολιτισμός αεροδρομίου, φρουταριες/παγωταριες/κρακ πράησεζ και άφιξη στο πράσινο χωριό. Εδώ θα μιλάμε πλέον με κώδικες γιατί μαθαίνουμε ότι ο εχθρός παραμονεύει. Το οπτικό υλικό θα είναι λιγοστό.
Όταν ο διοικητής έχει δώσε ρητή εντολή στους παλιούς να μην πειράζουν τα ψάρια στην εβδομάδα αγάπης/εβδομάδα επαναπατρισμού (των παλιότερων) , η ζωή σου μπορεί να γίνει πολύ πιο εύκολη και πιο δύσκολη ταυτόχρονα.
Όλα είναι νέα. Ανεξερεύνητες περιοχές με ομιχλώδη τοπία στο μυαλό σου, ασχημάτιστοι άνθρωποι όταν κλείνεις τα μάτια, χωρίς ταμπέλες και ονόματα, σχεδόν όπως θα αρχίσουν να γίνονται μετά από καιρό, όταν ξεχνάς και τους ξεμαθαίνεις.
Τα βλέμματα δεν ελέγχονται, τρέχουν, βέβαια, αβέβαια να εξερευνήσουν, να εξηγήσουν, να κωδικοποιήσουν -μάταια.
Η σκέψη δύσκολα ελέγχεται ακόμα και μέσα στην καλή οργάνωση. Και των παλιών τη σκέψη. Αύριο προβλέπεται η πρώτη έξοδος της εβδομάδας αγάπης. Μας χαϊδεύουν όλοι. Εννοώντας το ή όχι.
Υπάρχουν οι συνάδελφοι που πετάξαμε μαζί και βιάζονται να παλιώσουν, ο καθένας στο χρόνο του.
Οι ραδιοαρβύλες πάνε και έρχονται, ανάλογα με το βαθμό ενημέρωσης που ο καθένας νομίζει ότι έχει και με ύφος σοβαρότητας αντιστρόφως ανάλογη της βλακείας που κουβαλάει ο καθένας.
Ελπίδα ορχήστρας δεν υπάρχει καμιά. Ελπίζουμε αργότερα σε κανά πόστο όπως η γες-επιτροπή μου 'χε πει, για να μην αγχώνομαι που θα με κατεβάσουν στο νησί γέρο άνθρωπο.
Παρόλο που με κυκλώνουν ελλαδίτες, η αίσθηση της αποξένωσης και της ξενιτιάς είναι κάπου καλά μέσα κρυμμένη.
Έχει να κάνει και με την ψυχολογία του καθενός. Τα γνώριμα πρόσωπα δεν παρέχουν κατ' ανάγκη συντροφικότητα.
Ενώ οι σκέψεις για μετανάστευση, συνοδευμένες με σκέψεις μετεκπαίδευσης και σπουδών, μου 'χει σφηνωθεί και αυτή της κλασικής κιθάρας που θέλω να ξαναπιάσω. Έστω ένα χαρτί, γαμώ το μυαλό μου. Τόσοι το κάνανε. Καιρός δεν είναι και για μένα; Πάντα το μυαλό θα γυρνάει σ' αυτό που δεν έκανε. Θυμήσου το, βλάκα.
Ο ύπνος άπιαστο όνειρο. Ξενύχτι, φόρτωμα, κουβάλημα, περπάτημα και άφιξη σε ένα άλλο ΚσΕχασμένο από Το Θεό κομμάτι: το Κλιμάκιο.
Βγαίνεις από το τρένο για να ακούσεις πρώτη τη φωνή του γλοιωδεστάτου - τι ειρωνία. Βλέπεις και φάτσες που πεθύμησες και ελπιδοφόρα νιάτα.
Αινιγματικές πόρτες, διάδρομοι και διαδρομές σε ημι-υπόστεγα, περίεργοι τοίχοι με τρύπες, θάλαμοι χωρίς θαλαμιζόμενους ανοιχτοί και κλειστοί, άλλοι που παραμένει άγνωστο αν έχουν κόσμο, αίθουσες αναχώρησης, γραφεία με περίεργες φιγούρες ή χωρίς κόσμο καθόλου, ένα ΚαΨηΜί σχεδόν βγαλμένο από το Μαύρο Πύργο που ένα ραδιοφωνάκι παίζει όμως Βέρτη και δυο τύποι κοιμούνται στα χέρια τους. Τα περιστασιακά σκυλιά (δυστυχώς χωρίς Ράμπο, μπορεί να έπαθε κατάθλιψη επειδή του έλειπα και να έπεσε από κάπου ψηλά) με πολύ περισσότερο θράσος πλησιάζουν τους περιστασιακούς θαλαμιζόμενους, μάλλον επειδή οι χώροι είναι περισσότεριο δικοί τους παρά των επισκεπτών.
Άνετα μπορούσε να εκτυλιχθεί σκηνικό θρίλερ σε τέτοιο χώρο και είμαι σίγουρος ότι ψύγματα ενός τέτοιου σεναρίου υπάρχουν στο μυαλό κάποιου φανταστικού συγγραφέα και μπορεί να μη δει ποτέ το φως της μέρας. Γιατί μάλλον δεν θα επιζήσει. ΜΟΥχαχαχαχαχαχχα.
Α, μας βάλανε και από μια ώρα να κάνουμε το θαλαμοφύλακα παρέα στα σκυλιά. Είχα το 3-4 και πού και πού με ξύπναγε από το λήθαργο ένα σκόρπιο αλτισεί-εφοδεύω(ν), συναγερμός στο κεφάλι μου για έναν εφοδεύοντα που ποτε δεν ερχόταν στο συγκεκριμένο μέρος βέβαια. Προφανώς και δεν θα ερχόταν. Αφού το μέρος ανήκει στις ομίχλες. Και είναι το κλιμάκιο-φάντασμα. Το Κλιμάκιο με τη θέα στην κόλαση. Και άλλα τέτοια. Ήταν μια παράξενη πρώτη και τελευταία μέρα, μετά την τελευταία.
Ύπνος. Σειρές. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Τέλειωσα το Fringe - μου 'χε λείψει.
"Γιατί δεν έπιασες κιθάρα τόσες μέρες;"
Δεν έχω απάντηση. Για τον ίδιο λόγο που όταν έχω να κάνω στρατομετακίνηση πάντα, μα πάντα, βρέχει.
Παράξενες μέρες στην άκρη του χωροχρόνου λέμε.
Ήταν μια μέτρια τελευταία μέρα.
Η μέρα χτες ήταν ό,τι έπρεπε για το μουντ μου. Μουσική μόνο - μόνο μουσική.
Τα πρώτα 2/3 του τζαζ φεστ ήταν εξαιρετικά. Τα πρώτα 2/3 του DIY φεστ που πρόλαβα, επίσης. Με την Σάττι ενθουσιάστηκα. Και δεν το παθαίνω συχνά.
Ό,τι έπρεπε σου λέω.
Ήταν από τις φορές που το κεφάλι μου ζαλίζεται και έχει και μερικές εκλάμψεις.
Πιθανώς το σύστημα φάπας/κλωτσιάς που ενίοτε διορθώνει υπολογιστή να λειτουργούσε και στο κεφάλι μου. Τόσα λάθη, τόσα κολλήματα, τόσος αρνητισμός, τόσοι φόβοι γιατί; Δεν έχω μάθει διαφορετικά και ελπίζω να προλάβω να μάθω κάτι άλλο πριν το τέλος της διαδρομής.
Να μάθω να τελειώνω ένα γαμημένο πράμα. Να προχωράω αυτά που δεν τελειώνουν. Ήταν μια καλή προ-προ-προτελευταία μέρα
Σήμερα ξύπνησα αργά, πήγα τουρίστας, ως συνήθως στο Ωδείο μου που ένιωσα πιο ξένος από ποτέ. Τουρίστας στη ζωή, τουρίστας στο στρατό. Νομάς στην ψυχή. Οι ρίζες είναι κάτι προαιρετικό και σχετικό. Οι δεσμοί δεσμεύουν και κυνηγάς μια ελευθερία που δεν βρίσκεις πουθενά.
Τουρίστας και στο σπίτι του Κρις με την καταπληκτική ομελέτα, το σχέδιο του Antoine, τους αυτοσχεδιασμούς με τις κιθάρες - ποια πατρίδα;
Και στο πανδοχείο καινούρια πράματα, καινούριες φάτσες.
Όλα αλλάζουν. Κι εσύ μαζί. Χρειάζομαι σταθερές; Λες και θα μου βγει ποτέ η εξίσωση;
Out of the womb and into the tomb.
Ούζα στο νέο κόσμο, ούζα στα εξάρχεια, κεράσματα στο φαντάρο, βροχή ξαφνική χαλάει μια πολιτική συγκέντρωση στα εξάρχεια που δεν κατάλαβα αρχικά το λόγο της, αλλά κάτι θα 'χε να κάνει κι αυτό με τον τσίπρα.
Για πότε έπιασε βροχή και για πότε μαζεύτηκαν πανό, άνθρωποι κάτω από δέντρα, μέσα σε μαγαζιά, τραπέζια, καρέκλες, ηχητικές εγκαταστάσεις, κι εγώ εκεί δίπλα, παπί, τσάντα στους ώμους και ανεβασμένη την κουκούλα απ'τη φούτερ ζακέτα metrostation που μου 'δωσε η Μ. και κάθε φορά μου τη θυμίζει, όχι γιατί ξέρω τη μπάντα που γράφει, αλλά γιατί έχει κι αυτή μία και τις φοράγαμε μαζί στο χωριό στο βουνό όταν ανεβαίναμε και πολύ μου λείπει. Περπάταγα στο δικό μου ρυθμό με τη λούπα του Settle Down στα αυτιά, ενθύμιο της χτεσινής βραδιάς, με τη συνοδεία μια γλυκιάς ουζο-ευθυμίας μέχρι το βαμπένε όπου ήπια μια μπίρα.
Μετά βρέθηκα σε ένα τζαζ λάηβ σε ένα σπιτικό πάρτι γενεθλίων στο γουδί και ήταν καλό. Είδα ένα από τα καλύτερα και πιο γουστόζικα ιδιόκτητα σπίτια και χαλάρωσα με χαριτωμένα σναξ, καλή μουσική, ωραίο κόσμο και διάθεση χαμηλού καναπέ. Ήταν μια καλή προ-τελευταία μέρα.
Τζίβες, μπουλούκια, βαλίτσες, ακουστικά, μαύρες ρίζες σε ξανθά μαλλιά, πολύχρωμες φούστες, σκισμένα τζιν, μυρωδιά από αλκόολ, αφηρημένες συζητήσεις που μένουν μισές, μια κοπέλα δένει σε κάγκελο μες στο βαγόνι ένα πλεκτό χαϊμαλοδιάολο και τις κλωστές και το πλέκει επί τόπου, σαγιονάρες, παλτά τσαλακωμένα στα χέρια, μερικοί πιο σοβαροί που χάσανε για λίγο τον προτελευταίο συρμό, ένας κοιμισμένος που έπρεπε να κατέβει Πανόρμου και τελικά κατέβηκε Χολαργό, σκεφτικά κεφάλια σκαλώνουν σε ξένα παπούτσια, μαύρες τρύπες τα σκόρπια χασμουρητά που κάθονται πάνω σε πολύχρωμες μπλούζες με σλόγκαν ή το μπομπ μάρλεϊ, αμέτρητα ζευγάρια σταράκια που βιτρίνα μαγαζιού θα ζήλευε την ποικιλία τους, κάμποσα ακόμα χαϊμαλιά και τσάντες στο πλάι.
Νομίζω πως μπορώ πλέον να συνειδητοποιήσω γιατί ένας άντρας μπορεί να εξιδανικεύει και να νοσταλγεί τη θητεία του. Νομίζω επίσης ότι δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να το καταλάβει κάποιος μιας και όσο απρόβλεπτα ζώα και να είμαστε, άλλο τόσο προβλέψιμα είμαστε κατά τόπους.
Περίεργο πράμα η μνήμη, αλλά όταν πρέπει να κατασκευάσεις και να υπερασπιστείς την ταυτότητά σου, είναι και ρευστό πράμα. Έτσι φτιάχνονται και οι ιστορίες (του στρατού ή όχι) που λέμε στις παρέες. Ακοόμα κι αν κάποιος δεν ρέπει προς την κραυγαλέα μούφα, το ένστικο της επιβίωσης, της θωράκισης αυτής της μιας ταυτότητας, είναι τόσο δυνατό -αλλα και κυμαινόμενο, βάσει ψυχολογικών μεταβλητών που δεν θα απασχολήσουν τους αυθαίρετους επαγωγισμούς μου- που θα γίνει πρίσμα και θα απομακρυνθεί από την πραγματικότητα, που εν τέλει δεν υπάρχει.
Στο κάτω-κάτω γιατί να ισχύει αυτή η μία στρεβλή μνήμη και όχι η καλοκατασκευασμένη ιστορία που πολλοί περισσότεροι, άλλωστε πιστεύουν, ότι σε κάποιο μακρινό-μακρινό γαλαξία υπάρχει ένα μικρό πράσινο καλικαντζαράκι με φωτόσπαθο;
Πίσω στο άρρωστο θέμα μας όμως. Η θητεία συμβαίνει μια φορά στον καθένα. 'Οσο και να διαρκεί. Όσο σπαστική και περιοριστική να γίνεται, άλλο τόσο μοναδική είναι. Έχεις μια γαμημένη ευκαιρία να τη ζήσεις. Δεν ξέρω αν είναι ιδρυματισμός, σύνδρομο Στοκχόλμης ή κάτι αντίστοιχο, αλλά είναι κα΄τι που έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Αυτό το μοναδική, όχι με το γουάου μοναδικό της υπόθεσης, αλλά με το ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ούτε όμως και να αναβιωθεί ή να πλησιαστεί, όπως καθημερινά γυρνάμε σε πράματα όπως τα παιδικά παιχνίδια, (gaming/sports) η παιδική ηλικία (παροδική ή όχι ανωριμότητα), τα σχολικά χρόνια (διδασκαλία/φίλοι), ο θηλασμός (σεξ/παγωτό) και τέτοια. -ΦΑΚΙΝ ΙΝΤΙΟΤ ΦΑΚΙΝ ΦΑΚΙΝ ΙΝΤΙΟΤ-
Αυτό είναι μια αλήθεια που άλλους καθησυχάζει, άλλους καταθλίβει. Πώς είναι όταν σου λένε ότι μπορείς να φας ό,τι θες ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ;Την ίδια μαλακία δεν έκανε και η Εύα και να-τι-πάθαμε;
Δεν το αναβιώνεις αυτό το πράμα. Να αναβιώνεις της καλές πλευρές της ομαδικότητας, αφού ξεχάσεις ή εξωραϊσεις βέβαια τις αρνητικές της. Τη συντροφικότητα που δημιουργείται και σφυρηλατείται απέναντι στις Δυνάμεις το Παραλόγου.
Ένωση περίεργη, δυνατή, φυλακισμένη στο χώρο και στο χρόνο της, καταδικασμένη, ανάμεσα σε άτομα που συνήθως εκτός μπιγκ μπράδερ δεν είχαν καμιά ελπίδα στατιστικά να βρεθούν. Άτομα, ωστόσο, που συμμετέχοντας ενωμένη απέναντι σε ένα θέατρο του παραλόγου (αρχικά ως κοινό, μετά ως κομπάρσοι και φροντιστές και προσωπικό γενικών καθηκόντων και μετά ως ηθοποιοί και εναλλάξ) που πασχίζει να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Όποιες και αν είναι οι πτυχές του παραλόγου, η ένωση προκύπτει.
Φύση + Θέση + Ένστικτο Επιβίωσης = Άμυνες.
Οι ενώσεις αυτές, τις περισσότερες φορές, είναι δορυφορικές συνδέσεις που συμβαίνουν αρχικά από τις αγκιστρώσεις αυτών των εξωτερικών αντιδράσεων/αμυνών για αυτό και είναι καταδικασμένες.\
Συμπέρασμα; Το μυαλό μου στο στρατό βαριέται.
Να 'σαι στο λεωφορείο και να προσπαθείς να μιλήσεις στο τηλέφωνο λέγοντας τα ίδια πράγματα στους συνωμότες της 24ωρης παράνοιας που προσπαθεί να σε κάνει να ξεχάσεις ότι θα πεθάνεις σύντομα τραγικό θάνατο, όπως άλλωστε πρόβλεψε και ο αρχιλοχίας επόπ με το κληρονομικό χάρισμα;
Δύσκολο.
"Δεν είναι μαλακία να θες να κάνεις τόσα πράματα και να μην τα κάνεις γιατί είσαι ηλίθιος;" λέει ο κρητικός. Φίλε μου, δίκιο έχεις, κι εγώ αν θες βασιλιάς των ηλιθίων.
Για τις πράξεις των ανθρώπων υπάρχει η ιστορία. Για αυτά που δεν έγιναν πράξεις υπάρχουν οι ιστορίες.
Κι ό,τι μένει; μένει βουβό.
Κ .Κ. (Κυριακή στον Κεραμεικό)
Κυριακή πάλι και δεν προλάβαινα τον όρθρο με "καμία κυβέρνηση". Χαχα, κλεμμένο, κρύο αλλά καλό. Και κολλάει και με της Κυριακής το κλίμα.
Κουβαλώντας βαλίτσες, έφυγα από το σπίτι του κρητικού και έφτασα Κεραμεικό, στην πρωτεύουσα της κουλτούρας - μια που αντικρύζω τα φουγάρα, μια που τους γυρίζω πλάτη. Διασχίζω την ιερά οδό και αφήνω πίσω τη μέκκα της Άθενς Βόης, το ιερό προσκύνημα της Μπόφι δε γκέη σλέηερ και τα λοιπά.
Κάθισα σε ένα οριακά μη δήθεν καφενείο και άρχισα να βλέπω κόσμο που θα 'πρεπε να βλέπω συχνότερα αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι, το αλκοόλ δεν είναι αρκετό και ο στρατός είναι υποχρεωτικός αφού/άρα. Και το κυριότερο: η Κύπρος είναι κοντά.
Κάμποσες αγκαλιές και μπίρες αργότερα, έφυγα, πήγα Αιγάλεω, Θησείο και πίσω στο Μπρόνσκι. Τα πράγματα στις ίδιες θέσεις, παγωτό, μουσική, γατί και επεξεργαζόμουν στο παρασκήνιο του μυαλού την παρέα από τζαζίστες που γνώρισα λίγο πριν στο Θησείο.
Κατέληξα ότι φοράν όλοι σακάκια (εκτός κι αν είναι έξω από το σπίτι από το πρωί), συνήθως με αταίριαστα πουκάμισα -κάντα καρό αν θες- και όταν πιάσουν το θέμα της μουσικής είναι ξινισμένοι προς ό,τι παράγει νότα. Ειδικά αν ανήκει στη μπάντα τους και δεν κάθεται στο τραπέζι. Καλά, και οι άλλες μπάντες δεν είναι ότι ξεφεύγουν. Το σίγουρο είναι ότι δύσκολα θα πάρεις απ'το στόμα τους καλή κουβέντα. Τις περισσότερες φορές παίζουν μια μουσική άλλης δεκαετίας αλλά έχουν από άλλους απαίτηση να "έχουν να δώσουν/προτείνουν κάτι νέο". Σωστά καταλαβαίνει ο μυημένος ότι ο πρωταγωνιστής της ξινίλας ήταν κιθαρίστας. Πολύ στεγανό βρε αδερφάκι μου - τι θερμοπύλες θαρρείς κι εσύ πως φυλάς, κακόμοιρε;
Φρόντίζει, βέβαια, όταν υπερασπίζεται την τζαζ επιλογή του να προσθέτει το "αυτό τον καιρό", μην τον περάσουν και για κανένα κολλημένο.
Όταν αναπνέει τέτοια ελευθερία η μουσική, η μούχλα μυρίζει φαμπουλόσο.
Μετά το χτεσινό πανικό, ήρθα κι έσκασα κι έγινα ένα με τον καναπέ του κρητικού, που με πολύ ευγένεια, φιλοξενία και μπόνους γατότριχα μου παραχώρησε. Για μια μέρα έφυγε και ο ίδιος για οικογενειακό ριγούνιον.
Η μέρα, μετά η νύχτα και μετά ξανά η μέρα πέρασε με ακριβή μοναξιά, ακριβότερη σιωπή και φτηνή μουσική άλλων δεκαετιών. Μπόλικος ύπνος και χάδια με το Μπρόνσκι, το γάτο.
Έχω προσέξει ότι έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις μου με τα κατοικίδια ζώα. Είδες ο στρατός;
Χαλκίδα/Χτες
Ουράνια τόξα και ομίχλη και ψιλόβροχο να δέρνει απαλά τη θάλασσα δίπλα στο τρένο που ξεφυσάει μια αγανάκτηση, της οποίας ο λόγος σου διαφεύγει, λες και χύθηκε από το αυτί σου καθώς γέρνεις το κεφάλι στο τζάμι. Ήλιος ξεμυτίζει λίγο πριν καληνυχτίσει πίσω από σύννεφα διαφόρων χρωμάτων κι ένας καταγάλανος ουρανός κρυμμένος πίσω τους. Πυλώνες, κεραίες, καλώδια και μερικοί γλάροι συμπληρώνουν το ουράνιο τοπίο. Αυλώνας/σήμερα πρωί
Έξω καιρός βροχερός, μανιώδες τρέξιμο να προλάβουν όλοι κάτι που κανείς δεν ξέρει τι είναι.
Εσύ ακάθιστος, σκυμμένος στο γραφείο, να γράφεις με φρενήρεις ρυθμούς τελευταία φορά τα επίθετα και ονόματα που έμαθες -τους έμαθες όλους με τα μικρά τους, αλλά για λίγους έμαθες πώς θες να τους φωνάζουν. Ο Σ. σε κοιτάει με απορία και σου λέει λίγη ώρα πριν δεν τον ξαναδείς, μαλάκα είσαι πολύ νηφάλιος. Φόντο η ίδια βροχή στο ανοιχτό παράθυρο, πιο δυνατή στο γρασίδι, λιγότερο δυνατή από τη φωνή του Μέην Μαν Δύο που αντηχεί από μέσα να τελειώνεις επιτέλους ενώ από το ανοιχτό λαπτοπ ο yorke φωνάζει hey man slow down σχεδόν ειρωνικά.
Και να βρέχει, να βρέχει για να σου πει, αν το ακούσεις, ότι σε λίγο θα βραχείς κι εσύ.
Μια ώρα μετά, οι 37 μέρες παράτασης του Αυλώνα, μετά τις 12 μέρες ορκωμοσίας και πάσχα, και τις 23 πρώτες μέρες της βασικής, φτάνουν στο τέλους τους. Στον παράλληλο χωροχρόνο του -72 βρίσκεσαι κάτω από τη βροχή να κουβαλάς παραγεμισμένο λουκάνικο, λάπτοπ, κιθάρα και πολιτικό σάκο, μαζί με τον κρητικό αλλά και τον πιστό μούργο/αζόρ/μπούμπη (κοινώς γνωστό ως Ράμπο) να τριγυρνάς στο εξωτικό στρατόπεδο, αναζητώντας την επόμενη πίστα.
Ίλη, κλιμάκιο, πύλη, μερικά χιλιόμετρα βροχής και μερικά νωτισμένα κόκαλα αργότερα, τρένο και Αθήνα. Για 9 μέρες θα ζεις το παράδοξο όπου θα προσπαθείς να ξεχάσεις πού ήσουν και πού θα πας, ενώ θα προσπαθείς να μην ξεχάσεις κάποιους απ'αυτούς που γνώρισες γιατί θα σου λείπουν ήδη.
Ή θα αραζω ή θα πήζω εδω μεσα, δεν υπαρχει μεση κατασταση. Η οδυσσεια της χαμενης εξαρτησης που ξαναβρηκε το δρομο της επιστροφης. Αυριο, διαγραφεται το νοημα της ζωης αυτης της ιλης, διαγραφονται και τα 42 ατομα της δυναμης της. Κοψαμε λουκετα και ξεχρεωσαμε οπλα, βγηκαμε εξοδο και ειδα πρωτη φορα τη χαλκιδα. Ο ραμπο, πιστος συντροφος, με πηγε ως το τρενο, με περιμενε στην ιλη και τωρα ηρθε εξω απο το θαλαμο. Τελευταια νυχτα εδω, απο αυριο στο Κλιμακι.
Το άλφα και το ωμέγα.
Έχω αναφερθεί στον μεγάλο Πρωκτικό. Το παλικάρι με την καταπληκτική ικανότητα να μιλάει δυνατά και αργά και να συνεννοείται με τους σαρδελάτους στα διοικητήρια. Επιμένει να μπαινοβγαίνει εκεί μέσα να τους κάνει την καλή γραμματέα, να είναι υπερβολικά τυπικός, λεπτολόγος, εκνευριστικά αργός –άρα, συμβατός με τα ανώτερα στελέχη– και να πρήζει και το ντουνιά αναλαμβάνοντας ευθύνες και εργασίες που δεν του αναλογούν. Ατάκες όπως «Παίδες, υπάρχει ρόφημα;», με κρεσεντάκι στη φωνή και δυο κανάτες στα χέρια μέσα στα μαγειρεία εφτά το πρωί, ή «καλά αυτός είναι τελείως γιωτόμπαλο» θα μου μείνουν αξέχαστες. Κλασικός καμμένος με παιχνίδια ρόλων με επιπλέον ρόλο τυλιγμένο άγαρμπα πάνω του, τίγκα στη μεγαλοπρέπεια –παίζει και να νομίζει ότι είναι ό,τι πιο χαρισματικό έχει βγάλει η Χαλκίδα τον τελευταίο αιώνα. Ξέχασα το σημαντικότερο: καραφλίτσα και μουστάκι. Λέει ο κρητικός πρώτη μέρα «ή ρεμπέτης ή πούστης είναι αυτός» κι εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι μου πρότεινε να ακούσω μια γιαπωνέζα να τραγουδάει μπλουζ στα γιαπωνέζικα και είπα να βάλω εκεί το όριο. Με το μακροπερίοδο, υπερεπεξηγηματικό, δυνατό σε ένταση και μονότονο λόγο του, έχει κερδίσει στην καρδιά μου το βραβείο του πιο εκνευριστικού τύπου στο χώρο και ταυτόχρονα του πιο τυπικού και ευγενικού. Τα στελέχη τον λατρεύουν γιατί τον καταλαβαίνουν και τους δίνει να καταλάβουν και επειδή κάνει όλα τους τα χατίρια. Εγώ πάλι από την δεύτερη τρίτη μέρα του λέω να σκάει όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί μου γιατί νομίζω ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί. Είναι το αντίθετο του πρΑκτικού. Είναι πρΩκτικός.
Έρχεται σήμερα και μου λέει «μάντεψε, ενώ εσείς θα πάτε στο ανεξάρτητο κλιμάκιο για ένα μήνα –εφεξής Κλιμάκιο– τι θα κάνω εγώ». Παίζω το ρόλο που μου έγραψε και τον ρωτάω. «Θα με κρατήσουν στο αμέσως μεγαλύτερο μαντρί για γραφέα, θα φύγω από το μαντρί 2 που είμαστε και θα πάω να μένω στο μαντρί 3 για άγνωστο διάστημα για να τους βοηθάω, απίστευτο; Την πάτησα». «Αααααααααααααααχ» του κάνω. «Πολύ το χάρηκα».
Να αφήσεις τα κόκαλά σου εδώ πούστη, του λέω. Εσύ φταις που τους κάνεις τα χατίρια και σε έχουν για πουτανάκι τους. Ου να μου χαθούν. Εδώ να μείνεις, να στοιχειώσεις το μέρος. Μαζί με τα σκυλιά και τα μηχανήματα να μείνει και η ψυχή σου, γύρω από τους κάκτους που θα βγουν στο ερημοποιημένο μετα-αποκαλυπτικό [κρατιέμαι να μην πω «μεταπρωκτολυπτικό»] σκηνικό όπου θα δέρνει τα μεταλλαγμένα σκυλιά και τα αδιάσπαστα περιτυλίγματα στεργίου ο ήλιος, η φωνή σου και ο ήχος από μια χαλασμένη τηλεόραση να πιάνει σήματα από το παρελθόν και να παίζει ασερεχέ από λας κέτσαπ.
Σε λιγότερες από 24 ώρες η δουλειά μου εδώ τελειώνει. Σε αυτό το γραφείο έχω αφήσει κομμάτια της ζωής μου. Το εννοώ. Ξεφυσήματα άγχους που άφηναν και μέρες της ζωής μου, σωστά ταξινομημένες για να τις βρουν οι επόμενοι, αν προσέξουν λίγο καλύτερα. Σήμερα έβγαλα υπηρεσίες για τελευταία φορά, καθαρίζω, μαζεύω, ψάχνω να βρω τι θα κάνω με τη μόνη εξάρτηση που κατάφερα να χάσω και γράφω αυτό. Φεύγω εξοδούχος αύριο και μεθαύριο μετατίθεμαι στο ανεξάρτητο Κλιμάκιο ανεξάντλητου ξυσίματος, περιμένοντας άοπλος μαζί με όλους τους άλλους το Γκοντό. Τέρμα το άγχος, τέρμα οι ευθύνες, τα πέρα δώθε, οι γκρίνιες, τα πάντα. It was about fucking time. Άγνωστο τι θα γίνει με την χαμένη μου ειδικότητα και την Κύπρο. Λίγο με νοιάζει. Αρκεί που περνάει ο καιρός και θα τελειώσω λογικά εκεί, άνετος το πρώτο τρίτο της θητείας μου. Αν κάτσει και κονέ για ορχήστρα, ακόμα καλύτερα.
Σήμερα έδινα εγώ ταινίες στο λοχία και βλέπαμε μαζί αποσπάσματα από άλλες ταινίες με ξύλο και συγκεκριμένα από το Ip Man. Ελεύθεροι Πραγματικότητας. Προβλέπεται.
Εκδιώχθηκα από το υπόστεγο λόγω του παρακάτω.
Φτάνω με την κιθάρα, κινητά, συμπράγκαλα για να βάψω το φεγγάρι νερομπογιά και μια ιδέα για αυτοσχεδιασμό σε G+ και γκρουβάρω το κορμί μου αλλά είναι ήδη ο Βασιλιάς της Κρήτης εκεί και καπνίζει, ενώ ο κρητικός λείπει. Παίζω μερικές μαλακίες. «Αυτό είναι τραγουδι που έχεις γράψει;» «Όχι ρε, μαλακίες παίζω» ξεκόβω γρήγορα. Μετά αρχίζω κάτι διάφωνες μελωδίες και διώχνω ένα σκυλί.
Όπως κάνω μια παύση, μου βάζει Ζακ Γουάηλντ στο κινητό «Παίξτο αν μπορείς, γαμάει ο τύπος στην κλασική ε;». «Ωραίος είναι» προσπαθώ να προσπεράσω την κατάσταση.
«Άκου κι αυτό», βάζει ένα κομμάτι, «Ντιστούρμπντ» μου λέει. «Γαμάνε». «Α, τους ξέρω» λέω. «Άκου αυτό» - «Ποιο είναι;» «Ενάδερ γουέη του ντέη – ενάδερ γουάη- φτου! Ενάδερ γουέη του ντάη, άκου πώς κάνει εδώ τη φωνή του στην αρχή, αγνώριστος ε; [το κομμάτι παίζει] άκου τώρα τι θα κάνει, πώς θα συνεχίσει το κομμάτι, δεν το περιμένεις [το κομμάτι συνεχίζει και κάνει χώσιμο] ποοο! Για αυτό είναι καλλιτεχνάρες. Το περίμενες; [πήγα να πω ναι, αλλά πού] Κοίτα τι κατεβάζει. Τσαπάκια τώρα [κάνει μια κίνηση αλά Τσαλίκη στο ΣΕ-ΣΕ, αλλά χωρίς το ανεβοκατέβασμα και με περιστροφή του καρπού σαν να κάνει "γειάσου" στο θεούλη] χώστε. Γαμάει [το κομμάτι συνεχίζει], όχι αν διαφωνείς πες το, τρελαίνομαι για Ντιστούρμπντ, είχα πάει στη συναυλία και είχα μπει στον κύκλο στη μέση και σπρωχνόμουν στο κέντρο για αυτούς. [σύντομη παύση πάνω στο ίδιο κομμάτι, αν είναι δυνατόν να του βγαίνουν οι χρόνοι]. Κι αν ακούσεις και τους στίχους, όλα τα λένε, άκου φωνάρα, για τον πόλεμο στο Ιράκ, για τα πετρέλαια στη θάλασσα, για τα ψάρια και όλα, γάμησέ τα, δώσε χώσιμο».
«Ναι, αλλά δεν θα ακούσω άλλο, θα πάω μέσα μωρέ να δουλέψω λίγο με τις αυριανές υπηρεσίες».
[Το κομμάτι κλιμακώνεται και τελειώνει ενάμιση βασανιστικό λεπτό αργότερα]
«Λοιπόν πάω να κάνω δουλειά» «Ναι, πάω κι εγώ για ύπνο» λέει. «Έγινε. Ξεκούραση» ευχήθηκα κι έφυγα. Πέρασα μακριά από τον τύπο που επιμένει να θέλει να μου βάλει μια γιαπωνέζα που επιμένει να τραγουδάει μπλουζ και ήρθα με σβηστά φώτα στο γραφειάκι μου να γράψω το παρόν, να το βγάλω από πάνω μου.
Ξεκινάει επισήμως η τελευταία γαμημένη βδομάδα που θα 'μαστε τα πουτανάκια της περιοχής. Είτε από υπηρεσίες που κάνουμε σε όλο το στρατόπεδο (ό,τι έπρεπε να κάνουν οι βυσματύποι δηλαδή) είτε από χωσέ γραφειοκρατική δουλειά, εμπλεκόμενοι με κάθε άρρωστη όρεξη και απαίτηση του κάθε δημόσιου υπάλληλου που βαριέται και προσπαθεί να αποφύγει ευθύνες. Σήμερα μπαίνει και νέα ΕΣΣΟ και νομίζω ότι μπορούμε επισήμως να θεωρηθούμε ότι έχουμε πάρει χρωματάκι και μπορούν να μας γυρίσουν να συνεχίσουμε να καιγόμαστε και απ' την άλλη. Συγκλονιστική εμπειρία.
Μας περιμένουν τρεις τελευταίες μέρες υπηρεσιών, οι συμφαντάροι-συνέλληνες είναι εξουθενωμένοι και δεν προβλέπεται να πάρουν έξοδο μέχρι και την Πέμπτη, που θα 'χουν φτάσει να είναι σχεδόν μια βδομάδα μέσα, αλλά η ζωή είναι δύσκολη και χώρος για εξόδους δεν υπάρχει. Και δεν βγάζω ούτε τον εαυτό μου παρά κάθομαι για τις ορέξεις των αξιωματικών, όπως είπα και πιο πάνω. Σε αντάλλαγμα για το χρόνο που χάρισα, τη φαιά ουσία που σπατάλησα, την ψυχική ενέργεια που ξόδεψα, τις κοσμικές ενέργειες που στερήθηκα, τη γραφική ύλη που αγόρασα και τη βλακεία που υπέμεινα, δεν τρέχω τουλάχιστον σε αγγαρείες και αυτό είναι καλό. Στέκω πυλώνας αντίστασης της σκέψης και μου παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο να βγάλω τη δουλειά για να παίξω ενδιάμεσα στο λάπτοπ μου plants versus zombies. Και για λίγο αισθάνομαι ότι είμαι στον κήπο μου. Ή έστω, στον κήπο μου αν είχα πάρει και ελεζντί.
Μικρό υπομνηματάκι, για τον Ο. Τον επόπ λοχία που «διά τον απουσιάζοντα» διοικεί το κοπάδι μας. Αρχικά, και μόνο που ο Μέην Μαν Δύο, από τις 40 μέρες που είμαστε εδώ, έχει εμφανιστεί –ζήτημα θα 'ναι– τις δέκα, αυτό είναι από μόνο του καλό. Ωραίος τύπος ο Μ.Μ.Δύο, αλλά ο ίδιος παραδέχεται ότι είναι αρχίδι. Μοιράζει ποινούλες και είναι και αυστηρός, προφανώς επειδή καταλαβαίνει το μάταιο της δουλειάς του. Λείπει όσο μπορεί περισσότερο και παρόλο που τρέφουμε βαθιά ανοχή ο ένας για τον άλλο, άντε και κάμποση εκτίμηση και ολίγη από κατανόηση για την έλλειψη πρακτικής σκέψης και το παράλογο ανωτέρων, όλο το κοπάδι είμαστε λίγο πιο ήσυχοι όταν λείπει. Ο Ο. όμως είναι μια άλλη υπόθεση, βαθύτατα αξιόλογη και αξιομνημόνευτη. Παντρεμένος 38άρης, ρίχνει στάνταρ χρόνια στο κεφάλι του ΜΜΔύο, που κακές γλώσσες τον περιγράφουν ως «αυτός με τα καυλόσπυρα και το αγγούρι στον κώλο». Απλώς τα επαναλαμβάνω, εγώ τον συμπαθώ. Σφίχτες κι οι δυο, πιθανότατα ομοϊδεάτες πολιτικά και τους αρέσει και η ίδια μουσική. Κάτι ντιτζέηδες με πριόνια. Πάμε σε φλασμπακ. Ο Ο. έσκασε μύτη την πρώτη μέρα με αμαξάκι και βγάζει, ενώ είμαστε χυμένοι έξω από τους θαλάμους, πριν καν μας βάλουν μέσα, από το πορτμπαγκάζ ένα σκύλαρο να! Και δώστου να χέζονται πάνω τους όσοι κουβαλούσαν πράγματα αμφιβόλου νομιμότητας και να τρέχουν να τα ξεφορτωθούν. Τον είδαν και σφίχτη και τρόμαξαν. Μπαίνοντας στο διοικητήριο επειδή σήκωσα χέρι στο «ποιος κάνει καλά γράμματα» μου δίνει ο Ο. ένα καλό στιλό και μου λέει γράψε αδειόχαρτα, αλλά μη μου χάσεις το στιλό, είναι ο αγαπημένος μου και κατευθείαν τον συμπαθώ. Σκάει κι ένα χαμόγελο, «θες κάτι παλικάρι μου, όλα καλά εδώ;» και ηρεμώ. Λίγες βδομάδες μετά, ο Ο. διοικεί την υπομονάδα διά τον απουσιάζοντα. Δηλαδή μπαίνει λίγο πριν τις 8, κλειδώνεται στο γραφείο, χύνεται στην πολυθρόνα του επισκέπτη και αράζει ενώ εγώ κάνω και τις γραφοδουλειές και τις αγγαρομαζώξεις και τις εκτυπώσεις και όλο το τζιφροσφραγιδομάνι όπως κρίνω εγώ. [Κατέληξα στο ότι έχω βάλει τις δυο τύπου υπογραφές του περισσότερες φορές απ' ό,τι έχω βάλει στη ζωή μου τις δικές μου]. Λίγο μετά, αφού έχει στείλει τον κόσμο για δουλειές, συνδέει κάτι ηχειάκια στο λάπτοπ του βάζει μερικά πριόνια και αντιλαλεί το διοικητήριο. Τις τελευταίες μέρες επαναλαμβάνεται αυτό αλλά πλέον με φωνάζει με το this-is-not-my-real-name και μου δείχνει στο λάπτοπ αποσπάσματα από το Berlin Calling [κοίτα φίλε τι κάνει ο τύπος, δεν υπάρχει, έχει πάρει τα πάντα], από κάτι ταινίες με το Στέηθαμ [ωραία φάση, το παλικάρι σκοτώνει με τα χέρια], μου λέει για πράματα που με την εντύπωση που μου 'δωσε την πρώτη μέρα δεν του τα 'χα και μου 'χει ήδη περάσει στο λάπτοπ του εντ ε χαφ μεν και κάτι ταινίες. Μια χαρά παρέα είναι. Σήμερα ήρθε και απ' το δικό μου γραφείο, με τράκαρε συμπράγκαλα στριψίματος. Κάποια στιγμή κάθισε κιόλας και είδε ανοιχτό στο λάπτοπ το «-67», που μόλις είχα τελειώσει το «Τώρα με τη Χρυσή Αυγή;». Έστριβε εκείνη την ώρα και μιλάγαμε, εγώ το 'χα ξεχασμένο το κειμενάκι ανοιχτό και τον ακούω ενώ ασχολούμαι με κάτι εξοδόχαρτα να λέει «"Τώρα με τη Χρυσή Αυγή;" τι είναι αυτό ρε; Κι εγώ Χ.Α. ψήφισα. Δεν τους το 'ριξα ρε φίλε. Είπα να μην τους το δώσω.» Δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε γιατί είχα μπει στο πετσί του ρόλου του μαλάκα «Α, τίποτα, ένα κείμενο που βρήκα, με κάτι μαλακίες» και βιάστηκα να κάνω μίνιμαηζ το παράθυρο και μετά να το κλείσω βιαστικά. «Πολύ φτηνά» απάντησα νοητά στον πουφ στην κάλτσα μου και έκανα αριστερά στο πρώτο φανάρι που η ταμπέλα στο ντεσκτοπ έλεγε It's always sunny in Philadelphia και κατεύθυνα τη συζήτηση «Προς Σειρές».
Δεν πρέπει να λησμονήσω το σκουρόχρωμο δέρμα του στο πολύ αυστηρό πρόσωπό του και τα πολύ άγρια χαρακτηριστικά. Που όταν όμως χαμογελάσει, έχει την καταπληκτική ιδιότητα να μεταμορφώνεται γιατί αποκαλύπτει δυο σειρές από πολύ λευκά δόντια που κάνουν τρομακτική αντίθεση και με το υπόλοιπο πρόσωπο και με τη φυσιολογική του φάτσα και πραγματικά σκαλώνεις γιατί νομίζεις ότι βλέπεις άλλο άνθρωπο. Είναι όντως σαν να 'χει δυο πρόσωπα και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, πράγμα που σπάνια έχω δει σε άνθρωπο.
Και το ερώτημα παραμένει. Κι αν κάποιος ξέρει, να μου απαντήσει. Πώς τα 'χει μπλέξει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος αμφιβόλου νομιμότητας πράματα και χρυσή αυγή μαζί; Γιατί πραγματικά μπερδεύτηκα.
Τώρα; Με τη Χρυσή Αυγή;
Άσε το άλλο: που θα γεμίσουμε τώρα αντιφασίστες. Παλιά; Κρύβονταν σε υπόγεια, συντρίμμια, γιάφκες και άδεια κτίρια, κυνηγημένοι από παντού, στα χαρακώματα της μόδας του περιθωρίου. Φιλοεβραίοι και προδότες. Τώρα με τη Χρυσή Αυγή; Θα γεμίσουμε.
Αλλά κακά τα ψέματα, δεν έχουμε να φοβηθούμε και κάτι. Όπως λέει και ο Ν. δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε αφού είμαστε Έλληνες, βαφτισμένοι και με λευκό δέρμα. Σ' ευχαριστώ θεούλη μου που δεν με έκανες αλβανάκι να λες.
Ήθελα να 'ξερα όμως για τους νέους που λένε ότι δεν μαθαίνουν τίποτα και δεν ξέρουν ιστορία. Όλοι όσοι ψήφισαν φασιστοξεράσματα (το «δημοκρατία έχουμε» ευτυχώς λειτουργεί προς παντού) δεν θυμούνται τίποτα; Δεν ήταν στα σος τότε με τις δέσμες; Δεν τους τα 'παν οι παππούδες τους;
Άνοιξα, για να καταλήξω, χτες μια γαμωεφημερίδα που βρήκα αφημένη στο γραφείο του αυδμ μετά από μήνες. Μάρκα εφημερίδας που κανονικά έξω ούτε καν αγόραζα. Και βλέπω Τσίπρα να ποζάρει σαν νέο Αντρέα να υπόσχεται δημόσιο τομέα, παροχές, μισθούς και να εξάπτεται για εξαπτονάτο. Κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι ότι είναι ντεζαβού που το 'ζησαν κιόλας, εσένα που στα 'παν πώς σε κάνει να νιώθεις; Δυο σελίδες μετά ?–η κατάσταση κάθε άλλο παρά βελτιώθηκε– είδα τι βάζει στη βουλή η Χρ. Αυγ. Κάτι τυπάκια κόλαση λέμε και μπόνους, τσάμπα, δώρο, τη γυναίκα του αρχηγού. Απ' ό,τι φαίνεται, στενοχωριέται που βάζει ανθρωπόμορφους βουλευτές η Χρ. Αυγ. γιατί μάλλον θα προτιμούσε να πετάξει μέσα 10 ρόμποκοψ (μιας και το ανδροϊδομπάτσοι δεν το έχω ακόμα κατοχυρώσει ως επίσημη μετάφραση) να τα κάνουν όλα λίμπα και να φκιάξουνε μετά μια χούντα να μας αξίζει. Και μέχρι το «λίμπα» ίσως δεν έχουν άδικο. Όμως όταν οι άνθρωποι βαδίζουν στα άκρα λίγο δύσκολο να μην σκοντάψουν στο γκρεμό.
Έτσι το μόνο που ένιωσα (πέρα από τη συνηθισμένη αηδία και ξινίλα παλινδρόμησης που νιώθεις με τις τηλεοπτικές ειδήσεις, λες και μασάς λάσπη από σάλια, μέηκαπ και ιδρώτα πρετεντεροειδών) διαβάζοντας στο πόδι εκείνο το εφημεριδόφυλλο ήταν ένας φόβος. Φόβος ότι τα κουλ λαϊκά παιδιά, που λένε ότι η χούντα καλή ήταν και ότι ο αντρέας έπρεπε να έχει δολοφονηθεί τότε, θα ηρωοποιηθούν, θα θεωρηθούν η νέα ομάδα δράσης 21 (21 jumpstreet) και θα αποκτήσουν νέους οπαδούς. Τότε είναι που θα μπω στο πρώτο αεροπλάνο με άγνωστο προορισμό και χωρίς επιστροφή. Να ακολουθήσω όλους αυτούς που θα 'ταν ελπίδα για εδώ. Τόσοι γαμημένοι αιώνες αποικισμού, μετοικισμού, μετανάστευσης, προσφυγιάς, τα δοκιμάσαμε όλα - κανένα δεν αφήσαμε, και ακόμα τίποτα. Ούτε μάθαμε να έχουμε κατανόηση και ανοχή για τους ξένους, ούτε βρήκαμε τρόπο να μην ξερνάμε κόσμο προς τα έξω. Κύκλοι εσωστρέφειας και εξωστρέφειας. Μπα, όλοι πρέπει να πάμε έξω. Για να εκτιμήσουμε περισσότερο το μέσα που θα καίγεται. Και να γυρίσουμε με φόρα να δώσουμε μια κλωτσιά στους λάγνους μισαλλόδοξους που θα χορεύουν στα αποκαΐδια. Προς το παρόν μπορώ να περιμένω το τέλος της θητείας.
Υγ1. Να μου χαθείτε μπάσταρδοι. Που αν αγαπώ τη χώρα μου θα με λέτε εθνίκι και αν επιπλέον ανέχομαι και συμπονώ/κατανοώ το διαφορετικό θα με λέτε προδότη.
Υγ2. Προς Ινδό. Στρατός: Σε πιέζει προς το lawful και του ξεχύνεσαι προς το evil από αναγκαστική αντίδραση.
Μα να βλέπεις σε χώρο 2x2 στο λάπτοπ με δυο σειρές τη Μπιγιονσάρα και να 'χεις δίπλα τον πρωκτικό τύπο να παίζει Heroes of Might and Magic III («παιδιά θέλετε να παίξουμε;» ηρωικά εύκολο ΟΧΙ!) και να σου τηνεσνομπάρει κι από πάνω επειδή, λέει, φοράει κίτς ρούχα; Άκου να τον ενοχλεί ο ασημένιος φιόγκος… Βρε ουστ.
Ξέρεις ότι αρχίζεις να παλιώνεις στον Αυλώνα όταν βάλεις καινούρια εσο από κουτάβια.
Συζήτηση στο υπόστεγο για κουτάβια, κουκουβάγιες που περνάνε πάνω απ' τα κεφάλια μας («που να σου πάρουν πίπα πιράνχας!») και κλαρινίντζες. Αναφορά στο ηπειρώτικο πανηγύρι και σε τραγουδιστές όπως τον Καψάλη.
Συνειδητοποίηση γιατί τα σκυλιά αρρωσταίνουν: Γιατί τρέφονται με ζβαν (που δεν είναι καν μάρκας ζβαν). Κάθε φορά που τρώμε Γκοτζίλα μια σκυλομάνα κλαίει κάπου τα αδικοχαμένα κουτάβια της που γίνανε φαϊ. Κι εμείς τα ταϊζουμε το ζβαν που δεν τρώμε. Συμπέρασμα: Κανιβαλισμός, ωμοφαγία και σαλμονέλα = εκρηκτικός συνδυασμός για τα σκυλιά. Έτσι προκύπτει ο (Τσέρνο)Μπιλ και η παρέα του. Ακόμα και ο Μούργος/Ράμπο/Αζόρ/Μπούμπης φέρεται σαν να είναι μούτος και βγάζει κάτι απόκοσμα κράου μόνο ώρες ώρες. Από το ζβαν είναι στάνταρ. Άρα, για να είμαστε έτοιμοι για την εποχή που θα τρώμε ο ένας τον άλλο, παιδιά, τρώτε πολλά φρούτα και λαχανικά. Πάρτε βιταμίνες. Τραφείτε και σκεφτείτε συμβατικά και υγιεινά, μην κάτσετε στο λαιμό όσων σας φάνε.
Παρασκευή πρωί.
Για αυτούς που φεύγουν.
Αν ένας που φεύγει αφήνει κενό, τι γίνεται με τους 25; Δεν έχει σημασία αν στους 25 που φεύγουν σε ενδιαφέρουν οι 10, δεν σε ενδιαφέρουν άλλοι τόσοι και ρίχνεις αλάτι πίσω από την πλάτη των άλλων 5. Άλλο αυτό. 25 άτομα στο προαύλιο φορτωμένα σακίδια και λουκάνικα όταν τους κοιτάς από λίγο πιο ψηλά, από το διάδρομο μπροστά από τους παλιούς τους θαλάμους είναι σαν αμήχανη στιγμή σε live.
Ειδικά αν σκέφτεσαι ότι υπό κανονικές συνθήκες θα πήγαινες κι εσύ μαζί τους. Μένεις πίσω. Χειροκροτάς. Τρέχεις ως το τέλος του διαδρόμου να χαιρετήσεις κάποιον που ξέχασες, χαρούμενος τουλάχιστον που πολλοί μαζί φεύγουν για κάτι διαφορετικό από εδώ που νιώθεις κολλημένος τους τελευταίους δυο μήνες και κάτι.
Για αυτούς που μένουν.
Θέσεις θα μείνουν άδειες, αγαπημένες γωνιές θα δώσουν ανάπαυση, κάλυψη και άνεση σε άλλους, αστεία θα πέσουν στις χαράδρες του χρόνου, ώρες θα μείνουν άδειες, παραδόσεις θα σπάσουν. Η ησυχία θα απλώνεται πιο εύκολα και θα κάθεται πιο βαριά, θα σε κοιτάει από κάπου χαμηλά με διαφορετικό στόμφο.
Ο ήλιος θα χτυπάει την άμμο και το χαλίκι και τα κιτρινωπά κτίρια και τους αυτόματους πωλητές και τα σκυλιά που θα 'χουν ξαπλώσει ημί-νεκρα σε κάποιον ίσκιο και στα κάδρα που θα φαίνεται λιγοστό το πράσινο, κάποιες νωχελικές ώρες του μεσημεριού θα νιώθεις πως βρίσκεσαι σε βενζινάδικο/καφετέρια/ντάηνερ απ' αυτά τα αμερικάνικα, που πίνεις τσάμπα καφέ, μασάς κερασόπιτα και περιμένεις ανυποψίαστος τον επόμενο ψυχοπαθή δολοφόνο να μπει με κάτι σαν τζιτρία. Ελπίζεις να μην είσαι εσύ.
Δυο τα σενάρια με το που μαθαίνεις ότι η περιπέτεια προς το άγνωστο που έφυγαν οι 25 τους βγήκε σε γη της φανταροεπαγγελίας: είτε ξενερώνεις τη ζωή σου και σου στρίβει είτε χαίρεσαι που τα παιδιά ξεφύγανε και πέφτεις σε κατάθλιψη, για να 'χεις κάτι να κάνεις εδώ, στην άκρη του κόσμου.
Η ώρα της μαρμότας
Περάστε. Φωνάξτε. Διατάξτε. Καλέστε. Ζητείστε. Διατάξτε με λάθος ελληνικά. Διατάξτε με κακά ελληνικά. Διατάξτε αντιφατικά.
Επαναλάβετε. Διάλειμμα δυο λεπτών.
Περάστε. Φωνάξτε. Διατάξτε. Ξανακαλέστε. Εξαφανιστείτε. Αργήστε. Κάντε λάθος. Πάλι. Φιδιάστε. Τεντώστε. Φιδιάστε. Τεντώστε. Παραβιάστε. Κρυφτειτε.
Επαναλάβετε.
(Ρεφραίν) Πάμε. Αγνοήστε. Αγνοήστε. Διατάξτε. Γελάστε. Συμπληρώστε την αίτηση, υπογράψτε κάτω δεξιά και κερδίστε κι εσείς ένα γελάκι ραμμένο πάνω σας και μια θέση στις μεταξύ μας μιμήσεις πίσω απ' την πλάτη σας.
Επαναλάβετε δυο φορές.
Κολλήστε. Τρίψτε. Στρίψτε. Χαθείτε. Σκουπίστε το κοντοκουρεμένο σας κεφάλι. Γυρίστε το βλέμμα με όλο το κεφάλι αλλού. Και τώρα σηκωθείτε. Ξανατρέξτε. Μαζέψτε. Καθαρίστε. Ξέρεις από Γουόρντ; Τσακιστείτε. Ξυπνήστε. Καθαρίστε.
Επαναλάβετε άλλη μια μέρα.
Επαναλ- Άκυρο.
Περί βλακείας #23423
Ακολουθεί πραγματικός διάλογος.
-Ρε δες το ακτινίδιο πόσο σάπιο είναι!
-Γιατί, που το κατάλαβες ρε;
-Δεν βλέπεις μέσα που 'ναι καταπράσινο από τη σαπίλα;
Είναι ο ίδιος χαϊδεμένος με τα εξανθήματα και την αρρώστια στο μυαλό, το καθυστερημένο ξαδερφάκι που θα 'θελες να κλείσεις στο υπόγειο.
Σήμερα όμως καταφέρνεις να μην υποκύψεις και τα μαθαίνεις μόνο από άλλους.
Έτσι, η μέρα θα κλείσει με μπύρες στο υπόστεγο αγορασμένες από τη λέσχη αξιωματικών. Δίκαιο. Ησυχία, χαλάρωση και φεγγαροθεραπεία.
Περί αυτοσχεδιασμού. Ή να κάνω και κακά;
Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι το λόγο που αυτοσχεδιάζω με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα, συνέπεια και διάρκεια τον τελευταίο καιρό. Ακούω μερικά δείγματα αυτή τη στιγμή. Είναι χρονικά αποτυπώματα. Σαν καταχωρήσεις σε αόρατο ημερολόγιο. Κουβαλάνε τις μυρωδιές. Εκείνη τη στιγμή κλείνουν οι υπόλοιπες αισθήσεις, τα πάντα παύουν να αντανακλούν ήχους και χρώματα και αρχίζω να λειτουργώ διαφορετικά. Καθαρά εσωτερικά. Ζητώ κάτι από ένα κομμάτι ξύλο κι ένα κουβάρι νάυλον. Για να μου το δώσει, πρέπει να το ζητήσω ευγενικά και με κάθε τρόπο, αν χρειαστεί θα το απαιτήσω κιόλας, πράγμα που σπάνια εξελίσσεται καλά. Αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να γεμίσω γύρω μου ένα κόσμο που αρχίζει να σβήνει και θέλει να αποτραβηχτεί από τα μάτια σου. Ή αυτά απ' αυτόν. Κάποιες φορές ξεκινάει ειλικρινά και πηγαία, άλλες επειδή νιώθεις ότι χρειάζεσαι να αποτραβήξεις τα μάτια σου από τον κόσμο και να κλείσεις όλες τις ασφάλειες στο κέντρο ελέγχου του μυαλού σου. Όταν συμβαίνει και αρχίζεις να ζητάς μυρωδιές από το όργανο κι αυτό προσπαθεί να σου τις μεταφράσει, εσύ στέκεσαι μπροστά του με ένα εγχειρίδιο μετάφρασης με λευκές σελίδες, για να σπάσεις ένα κώδικα που έφτιαξες ο ίδιος. Γλώσσα με κανόνες μαθηματικούς που επινόησες εσύ. Ολόκληρος μικρόκοσμος που κινείται ανεξάρτητα από τον εξωτερικό, τον «πραγματικό».
Όταν ο πραγματικός κόσμος γίνεται ενοχλητικός και αμφισβητεί τα όρια της ελευθερίας σου, είναι λογικό να φτιάχνεις με κάθε τρόπο ένα δικό σου όπου θα είσαι ο παντοδύναμος και φιλεύσπλαχνος θεός της πλάσης σου.
Dogs, Εκλογική φαγούρα στην εδώ πλευρά του φεγγαριού, A Great Gig Indeed
[insert video here – elections/radio/dogs scratching]
The great turd in the sky.
Σήμερα είχε το μεγαλύτερο φεγγάρι που είχε ποτέ, λέει. «Ποτέ» όσο ζω δηλαδή. Ένα φως χύθηκε πάνω μας, μας κάλυψε και έκανε τα σκατά που είμαστε χωμένοι να μοιάζουν πιο ρομαντικά, πιο χαριτωμένα, πιο μοβ παστέλ.
Ας πάρουμε όμως τη μέρα απ' την αρχή της.
Ανοίγω τα μάτια μου μαζί με τις κάλπες, νομίζω για πρώτη και ελπίζω για τελευταία φορά στη ζωή μου. Ντύνομαι τα πολιτικά μου, που λογικά σήμερα θα μοιάζουν ένα τι πιο πολιτικά απ' ό,τι άλλες μέρες, γιατί τα φοράω λόγω της ημέρας, και ετοιμάζομαι να εκτελέσω την υπηρεσία ψήφου μου. Λογάριαζα βέβαια χωρίς το τσίρκο του ήλιου που έστησε εκλογική παραγωγή χολιγουντιανών προδιαγραφών και έκαναν τα πάντα να καθυστερούν 6 με 8 ώρες.
Desperation is the English way.
Παλιοί και νέοι επόπτες, αλφαμίτες, γραφείς και γραφιάδες, οδηγοί και βουλευτάδες μπλέκονταν στα προγράμματα που με κόπο είχα στήσει και επέμεναν να περάσει το δικό τους. Το αποτέλεσμα των επεμβάσεών τους ήταν να πάω να ψηφίσω περίπου 7 ώρες μετά το κανονισμένο. Όλοι ήμαστε σε επιφυλακή. Μεταφορικά βέβαια.
ΣΟΙ 1/ 9-12 πμ (πρώτο νούμερο)
Αφού δεν πάμε να ψηφίσουμε οι των ειδικών εκλογικών καταλόγων αξημέρωτα, ξαναβγάζω τα πολιτικά μου, μπαίνω στην παραλλαγή μου και πιάνω πρωινό νούμερο σκοπού οπλισμού. Επ' ώμου την κιθάρα και κάθομαι ανάμεσα στους οπλοβαστούς, μέσα στο ανοιχτό παράθυρο. Ο γνωστός από παλιότερα αύδμ με κληρονομικό χάρισμα φτάνει στο απέναντι διοικητήριο την ώρα που παίζω και με βλέπει πάνω στο παράθυρο, με φάτσα δέντρο να παίζω ένα summertime in prague και δυο κολλητούς πρωινούς αυτοσχεδιασμούς που αποθήκευσα στο κινητό ως «διπλοβάρδια». Double-shift που λέμε και στο χωριό.
ΣΟΙ 2/ 18-21 μμ (δεύτερο νούμερο)
Χτες βράδυ μου είπαν ότι σολιψισμός είναι αυτό που κάνει αυτός που ταυτίζει τον κέντρο του κόσμου με τον παρατηρητή-εαυτό του. (Κάπου εκεί έγινε και απαραίτητος αποκτηνωμένος αναγραμματισμός σε ψολισισμός, που όμως δεν θα μας απασχολήσει εδώ.) Ενώ μου το λέγανε αυτό, σκεφτόμουν ότι ίσως κάποιος που σκοτώνει να το νομιμοποιεί στα μάτια του θεωρώντας ότι η ζωή που αφαιρεί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Απ' τη στιγμή που ο ίδιος δεν δίνει αξία στη ζωή που αφαιρεί, δεν έχει καμιά αξία αυτή από μόνη της. Βλέπω δηλαδή εγώ το Run Rabbit Run Ράμπο-Μούργο-Αζόρ-Μπούμπη μπροστά μου να ξύνεται και να υποφέρει και του σπάω με την αρβύλα το λαιμό. Δεν είναι κανείς μπροστά να πει «κρίμα». Αν δεν το πω εγώ, μήπως δεν είναι κρίμα κιόλας; Μπορεί βέβαια να μιλάει και το κτήνος έξω μου.
ΣΟΙ 1/ 9-12 πμ (αντέντουμ)
Χρεώνω όπλα σε δυο καθυστερημένα 18χρονα από Χαλκίδα. Επιστρέφουν από έξοδο τελευταίοι παρόλο που έρχονται από διπλανή περιοχή και με δικό τους αμάξι. Λίγο πριν χρεωθούν όπλα και φύγουν θυμούνται ο ένας κάτι εξανθήματα λόγω μπίχλας=αλλεργία και ο άλλος τα δόντια του. Μετά από μια σύντομη εξόρμηση στα ιατρεία στην αναζήτηση του Ελεύθερου Υπηρεσίας, ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος επιστρέφουν απογοητευμένοι. Οι μιλημένοι γιατροί φρόντισαν να τους ρίξουν άκυρο. Μες στη γκρίνια παίρνουν τα όπλα τους, μιρλίζοντας ότι οι γραφείς τα ξύνουμε όλη μέρα και γιατί δεν τους έβγαλα έξοδο την πρωτομαγιά να φάνε το αρνάκι του παππού τους, που πολύ τους κόστισε, και ότι μαλακία έκανα, αλλά –ντάξει- ξεχασμένα. Και μια στιγμή όντως ξεχνιέσαι και ξεπέφτεις στο φαύλο κύκλο της βλακείας και απαντάς σε όλα τα μούλικα όπως πρέπει. Μετά νιώθεις βρώμικος από τα σκατά που κυλίστηκες. Αλλά η ζωή είναι σύντομη και -αν ο αυδμ έχει δίκιο- για μένα πιο σύντομη και τους αφήνεις να φύγουν αφήνοντας άβριστη την παναγίτσα που κάνει πιάτσα στη γειτονιά τους.
12-14 μμ
Ώρα ψήφου. Στο λεωφορείο Κυριακή γιορτή και σχόλη να 'ταν η βδομάδα όλη. Σχολείο, ψήφος, έγκζιτ πολ κι όξω. Πάλι μέσα δηλαδή. Φαγητό μαζί και με τα σκυλιά. Άπειρα τηλεφωνήματα από οργισμένους επικείμενους εξοδούχους ψηφοφόρους που είναι ακόμα σε φυλάκια και προσπαθούν να κατανοήσουν κάτι από την υπερβατική ρευστότητα του προγράμματος του στρατοπέδου.
Γραφείο/ 14-18μμ
Ύπνος με λάπτοπ βιασμένο από τους ιούς. Συγκινητικό γουη-μις-γιου τηλεφώνημα από Κρις.
ΣΟΙ 1/ 18-21 μμ (αντέντουμ)
Καφές και σκοπός. Σκοπός και καφές. Μπροστά στο διοικητήριο η δική μου βεράντα με καφέ, τσιγάρο και εκλογικές συζητήσεις στο ραδιόφωνο. Να θυμηθώ να γράψω κάτι για αυτήν που γελάω κάθε που ακούω το όνομά της, την εξάρτηση, addiction, you know? Και τις τιράντες της που μου πέφτουν συνέχεια και not-so-sexy.
Υπόστεγο/ 21-24 μμ
Επιστροφή εξοδούχων. Νούμερο στο υπόστεγο. Φόντο παστέλ φεγγάρι, νέφη να αλλάζουν θέση, το φεγγάρι να κινείται, να κρυφοκοιτάει και να σου αγκιστρώνει το βλέμμα. Δεν θες να παίξεις κιθάρα γιατί από τη μία, θα γίνεις ερωτικό κάλεσμα για τον αύδμ και η βραδιά θα εξελιχθεί σε σουαρέ βλακείας με τον παίζει-ο-θεός-ζάρια που λέει «χαχά, καλό ε» όταν λέει αστείο (falsetto heavy) και σου παραγγέλνει τρέχοντας γύρω στην αυλή το spiderman-spiderman, αλλά και γιατί θες τα χέρια ελεύθερα για να στρίβεις, να καπνίζεις και να βλέπεις. Ακούς κάτι που λέγεται dubstep.
[Insert youtube video here: What's goin' on]
edit:
Γραφείο/ 24-02 πμ
Ύπνος λειψός με υπόκρουση ενός solo dnd undead heavy ή unheavy dead session. Θέλανε να με σηκώσουν κι απ'το υπόστεγο για να παίξω μαζί τους. Μπα. Όχι. Απόψε έχει φεγγάρι καλό. Κι είναι και στο σκορπιό.
ΣΟΙ 1/ 02-04 πμ (Τρίτο νούμερο)
Νούμερο γερμανικό. Ή για να μπω στο εκλογικό κλίμα, εφεξής, νούμερο ελληνογερμανικής συμφιλίωσης ή απλά νούμερο ναζιστικό. Us and them - A battle of words.
Dark side of the moon και Deadwing στη «βεράντα» ενώ το πισί ακόμα σκανάρει για ιούς. Θα αποκλίνω από τα καθήκοντά μου κι ας παρεκτραπώ. Σαν τον τρελό στα γρασίδια. Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους αν με πιάσουν. Κι αν με πιάσουν, rearrange me till I'm sane. Σε κατηγορούν ότι τα ξύνεις; Μήπως ήρθε η ώρα να το κάνεις;
Ο μούργος με ακολουθεί κι εδώ. Να αρχίσω τη μέρα, να βγω απ' το θάλαμο, να πάω για φαγητό, να κλείσω τη μέρα, να γράψω αυτό, να βγάλω καπουτσίνο από το σατανικό μηχάνημα, να ξυπνήσω την αλλαγή μου, να ζητάει χάδια, δηλαδή ξύσιμο για τον ίδιο του το θάνατο που κουβαλάει στο τρίχωμά του. Φέρνει τώρα μαζί του και μια πιο άρρωστη παρέα να ζητάει κι αυτή ξύσιμο και πλησιάζει με την απειλητική διάθεση του αποφασισμένου να ξυστεί. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει εδώ κάποιος ωραίος παραλληλισμός με την εκλογική φαγούρα, θα τον βρω αλλά έχοντας ακούσει μερικά αποτελέσματα, σιχαίνομαι και αμφιβάλλω αν θα επανέλθω.
The song is over, I thought I'd something more to say (than half a page of scribbled lines)
ΣΟΙ 1/ 18-21 μμ (αντέντουμ #2)
5 ζβαν για τα σκυλιά, ένα για μένα με αρκετή προσπάθεια. Γκοτζίλα Γκορτζέους, που λέει και ο αυδμ χορταρέας, αγαπημένος ήρωας της καθημερινότητάς μας.
Αλλαγή-
Everything is out of tune on this side of the moon
Συνταγμα
Με βρισκω να προσπαθω να αναβιωσω νοητικα την πρωτη φορα μιας καθημερινης εμπειριας, οπως το να τριγυρναω με το μετρο. Θυμαμαι αχνα τις πρωτες φορες και το ποσο μεγαλος και αχανης μου φαινοταν ο χωρος.
Μοναστηρακι
Και το πόσο μικρός ένιωθα. Δεν μπορω να θυμηθω αν ηταν το αγνωστο του νεου χωρου που με εκανε να αισθανομαι μικρος (αλλωστε αυτο τωρα φανταζει αστειο ως ιδεα, τι θα μπορουσε να με φοβισει στο μετρο;) ή αν ένιωθα εγώ μικρός προσπαθώντας να καταλάβω όσο γινεται λιγοτερο χωρο μεσα στο καινουριο μερος. Αισθηση ασφαλειας και δημιουργημενοι φοβοι. Ενας μικρος γορδιος κομπος στο κοκορετσι της ζωης. Μπλεξιμο στη γαρδουμπα της καθημερινοτητας.
Κεραμεικος
Το σιγουρο ειναι οτι τωρα (γιατι υποτιθεται οτι κατι πρεπει να μαθουμε απ' αυτό) το μετρο δεν εχει λογο να με κανει να αισθανομαι μικρος. Ψαχνω να βρω τη διαφορα στις δυο καταστασεις, να βρω τη σταλα ωριμοτητας και δυναμης που χρειαζομαι. Ουτε η τωρινη μου μοναδα με κανει να αισθανομαι μικρος πλεον. Φτανω να πιανω περισσοτερο χωρο απ' όσο θέλω.
Ελαιώνας
Λιγες μερες μεινανε μεχρι να αποχωριστουμε τις νεες παρεες και το ερωτημα στο βαθος παραμενει για το ποιες σχεσεις θα επιβιωσουν και πώς. Όλες οι διαδρομες αργα ή γρήγορα τελειωνουν και -πάρτο απόφαση- ποτέ δεν θα 'χεις την απαραιτητη γνώση πριν φτασεις στη σταση που θα στην δωσει για πρωτη φορα.
Αιγαλεω
Μερα εξοδου, μερα ηλιολουστη, μερα ευδιαθεσιας, μερα ναπαμεναπαμεναπαμεναπαμεναπαμεναπαμεναπαμε. Ο ψηλος λοχιας υπηρεσιας (πρωην ψηλος που στη βασικη, σε μια υπηρεσια μαγειρειων με ειχε βαλει σκοπο σκουπιδιων) ελιωσε παλι στον υπνο. Θεος. Ειχε οριζοντιωθει απο τις 20.00 χτες στο κρεββατι μου, αρα βγηκα περιπλανωμενος σε αναζητηση κρεβατιου, μετα απο μια σεανς μουσικης ακροασης.
Τωρα στο τρενο για Αθηνα προς εξαρχεια, αιγαλεω και λιγη γυρα. Τα καλα του να εισαι αυτοαπασχολουμενος.
Συνειδητοποιω οτι δεν εχω καταλαβει τιποτα απο προεκλογικο κλιμα. Νιωθω τυχερος. Αν και ο κλοιος συστολων εχει επανελθει, διατηρω σε κουτακι ενα μερος απο την πρωινη αισιοδοξια. Ελπιζω να μη μου δωσαν παλι τρυπιο.
Ύπνος δυο ωρών, προσωπικό εγερτήριο στις 4μιση και μαγειρεία. Στο ένα χέρι κινητό σε λειτουργία φακού και στο άλλο ένας καπουτσίνο μηχανής να προχωράω επαναλαμβάνοντας με σχεδόν αυτιστική αφοσίωση στο κεφάλι μου ένα (mashup) μπαστάρδεμα του Diva της Beyonce και του Rock Around the World των Red Hot Chili Peppers που σκέφτηκα εκείνη την ώρα, πεπεισμένος ότι έχει πλάκα.
(Πιο συγκεκριμένα, παίρνεις τη λούπα am-a-pretty-girl-am-a-am-a-pretty-girl (ή ό,τι σκατά λέει) και το πετάς στη θέση του τσιφτετελορίφ των πέπερς πριν το σκάσιμο του κουπλέ. Και σκας το κουπλέ μετά. Φάση είχε, τουλάχιστον μέσα στο κεφάλι μου. Προχωράμε.)
Φτάνω στα μαγειρεία, σπρώχνω τρεις πόρτες, ανοίγει η μία και βρίσκομαι μέσα σε ένα σκοτεινό σφαγείο. Πλακάκια, ηχώ, άδειος χώρος και τέρμα σκοτάδι. Σκηνικό από θρίλερ #2. 13 τρομακτικά λεπτά μετά, στη διάρκεια των οποίων έσπρωξα άλλη μια πόρτα, εσωτερική αυτή τη φορά, που δεν είχε μεντεσέ και υποχώρησε ολόκληρη κάνοντας έναν ήχο βγαλμένο από άλλο κόσμο κι εγώ έμεινα παγωμένος με φακό και καφέ στα χέρια και σκατωμένη κάλτσα, ήρθαν οι μάγειρες και άναψαν επιτέλους τα φώτα. Με στείλαν πρωινή επίσκεψη στα παλιά μαγειρεία (σκηνικό από θρίλερ #3, τα μόνα κανονικά φώτα ήταν τα αρρωστημένα γαλαζομώβ κινδύνου ή μυγομπάρμπεκιου) για να φέρω με έναν νέο μάγειρα απιονισμένο νερό που κουβαλήσαμε σε μπιτόνια στην πλάτη και μετά με στείλανε για διανομή φαγητού σε εσωτερικά φυλάκια. Έκανα και τη βόλτα μου. Είδα πρώτη φορά τον χώρο που μαντρώνουν τους ΙΚΕΑ, ένα κλειστοφοβικό τετράγωνο κτιρίων που μπήκε η μικρή καναδέζα από ένα μικρό δρόμο. Παρατήρησα ότι δεν είχε κέντρο ψυχαγωγίας αλλά αίθουσα διασκεδάσεως γιατί προφανώς οι ΙΚΕΑ διασκεδάζουν και δεν έχουν χρόνο για ψυχαγωγία. Είδα ένα πολύ όμορφο ξημέρωμα και ένα λίγο λιγότερο όμορφο φυσικό τοπίο, καθαρά λόγω των στρατιωτικών κτιρίων, που -τι να κάνεις;- πρέπει κι αυτά να υπάρχουν.
Γύρισα και μετά από λίγες δουλειές με επέστρεψαν για υπηρεσία κατάνυξη.
Το υπόλοιπο πρωινό το πέρασα τρέχοντας με χαρτιά στα χέρια και προσπαθώντας να επικοινωνήσω με όντα χαμηλότερης νοημοσύνης. Χαμηλότερης όχι από κάποια ανώτερη, αλλά από τη μέση νοημοσύνη. Ειδικά όταν πιάνουν καρέκλες και επειδή φοράνε μερικά ψαρικά στο πέτο νομίζουν ότι αυτόματα γίνονται εξυπνότεροί σου, ότι αυτόματα μιλάνε σωστά ελληνικά κι ότι έχουν και δικαίωμα να σε ειρωνευτούν, γίνονται λίγο αστείοι, λίγο εκνευριστικοί και λίγο θλιβεροί. Ταυτόχρονα. Πολλά καντάρια υπομονής χρειαστηκαν -που δεν διαθέτω. Δεν βοήθησε και η κούραση του πρωινού. Βάρεσα κόφτες όπως πολύ σωστά παρατήρησε και ο Μέην Μαν Δύο, που πολλή κατανόηση έδειξε και πολύ το χάρηκα γιατί ένιωθα πολύ μόνος και αβοήθητος. Είχα φτάσει (για χάρη Αυτών που το ζητούσαν) να έχω υπεραναλύσει τα εκλογικά στοιχεία των παραμένοντων στη δύναμη της μονάδας μας και τις αντίστοιχες υπηρεσίες που τους είχα αναθέσει για το σαββατοκύριακο τόσο που δεν πήγαινε άλλο. ΚΑΙ ΜΟΥ ΖΗΤΑΓΑΝ ΚΙ ΑΛΛΟ. Να τα εξηγήσω περισσότερο. Και να τα αλλάξω. Και να ακολουθήσω διαταγές. Και κάτι ανόητες συστάσεις που αψηφούσαν βασικούς κανόνες αριθμητικής Γ΄ δημοτικού πάνω στο κεφάλαιο "πρόσθεση με δεκάδες χρησιμοποιώντας κυβάκια". Εξοργισμένος από τον Σούπερ Γκούφυ που μου τα ζητούσε, πήγα στον Μέην Μαν Δυο, με κατάλαβε και, όπως συμφωνήσαμε, αν το αναλύσουμε λίγο ακόμα θα εξαϋλωθεί και θα ψοφήσει. Από το τρελάδικο γλύτωσα.
Λίγο πιο μετά φύγαν οι εξοδούχοι και μπόρεσα να θυμηθώ ότι σήμερα τρώμε κιόλας. Έφαγα, έκανα μπάνιο και επιτέλους κοιμήθηκα.
Τώρα βρίσκομαι στον "Ω! Υπολογιστή Μου" στο γραφείο και γράφω το παρόν ενώ ο Β. (που 'χει φέρει και το σαξόφωνο) μου λέει την ιστορία για το σετ κρουστών του. Πολύ χάρηκα που τον ρώτησα. Ο Ν. (dm) με πήρε να μου πει ότι το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου του είναι έτοιμο και ότι κι αυτός πολύ χάρηκε. Με πήρε τηλέφωνο και ο Χάρι που 'ναι στην Κατερίνη όπου μου κάνει τσάμπα προμόσιο. Τι καλό παιδί. Ελπίζω να θυμηθεί να φέρει καμιά μουσική μαζί του.
Το νέο της ημέρας είναι ότι μάλλον χάνω την ειδικότητά μου και δεν τρέχω Αλεξανδρούπολη, για το οποίο έχω ανάμικτα συναισθήματα. Αύριο με έβγαλα εξοδούχο και σκέφτομαι να πάω να στηθώ με κιθάρα στο Θησείο. Κυριακή (με αυδμ τον "παιζει ζαρια ο θεος;-δε νομιζω") ρίχνουμε ψήφο στον εξωτικό Αυλώνα που (όπως λέει και η κυρία που πουλάει παγωτά) έχει παντού Αλβανούς (που πλέον έχουν σπίτια και ζευγαρώνουν και με Έλληνες) και Πακιστανούς (που στέλνουν τις γυναίκες τους πίσω και τους στέλνουν λεφτά). Στον εξωτικό Αυλώνα που έχει το καλύτερο κλίμα και δεν ξυπνάς με πονοκέφαλο, βγάζει τα πάντα εκτός από μήλα και κάτι ακόμα που δεν θυμάμαι. Στον εξωτικό Αυλώνα που δεν έχει κορίτσια αλλά ό,τι βλέπεις είναι αλβανάκια. Και που δεν έχει -α, τα βλέπεις αυτά; όλα αλβανάκια είναι- καθόλου ρατσιστές. Πφφφ, πάω για ύπνο.
Γραφεας απο τις 5 ως τις 3, μαγειρας ως τις 7. Μπαϊλντισμενος και ακαλυπτος εφτασα στο καψημι των πεζοναυγων, παιρνω σαντουιτς για πρωι και δεν ειχε τσιγαρα. Φτανω στο εκκεντρικο καψημι για να μου φωναξει μια 18χρονη σειρουλα απ' εξω "ακυρο". Κανε στην ακρη να περασω, αποψε θα σε ξεπερασω, του κανω. Δραματικος μονολογος στον καψιμιτζη-καφετζη για τις ευεργεβλαβερες συνεπειες του καπνου συγκεκριμενα πανω μου για να μου βρει τον τσιγαριτζη που θα μου ανοιξει το μπουρδελο το ποστο του να παρω τσιγαρα. Ο αρμοδιος ηταν διπλα και χτενιζε το πεος του στην αιθουσα ιντερνετ. Τελος καλο, ολα αλμυρα.
Τα σκυλια παραμενουν περιεργα. Βαφτισα το μικροτερο, φυσιολογικοτερο και χαριτωμενοτερο Μουργο και ενας Γιωργος βαφτισε το αρρωστπο της χτεσινης φωτογραφιας Μπιλ, απο το Τσερνομπιλ. Τα ταΐσαμε. Παιξαμε. Φαγαμε. Προβολη δευτερου μερους του νικητη στο υποστεγο. Συζητηση περι αρμονιας, σαξοφωνο και ρακουλα. Ξυπνιος απο τις πεντε, κουραση και δεν νιωθω τιποτα.
Τζαμ με σαξοφωνο πισω απο το υποστεγο. Σαμπα, κερλες γουισπερ, σουπερστισιον και κολτρεην. Πανικος δουλειας και προεργασιας για πεντε μερες. Μαγειρεια μπριαμ, φετα και ρωσικη. Βραδυ στο υποστεγο, αυτοσχεδιασμος και νηφαλια προβολη του νικητη. Η φλογα περασε σε υποσχομενο 18χρονο. Αποστολη εξετελεσθη.
Αποφάσισα τελευταία στιγμή να μου βγάλω ένα υπηρεσιακό, τελικά το 'καμα εξοδόχαρτο και ήρθα Αυλώνα να πιάσω το Μάη με το Χάρι σε νετ καφέ. Ανεβάζω διάφορα βίντεο και φωτογραφίες από τις προηγούμενες ημέρες και μιλάω με κόσμο.
Ακολουθούν ηχητικά αποσπάσματα από νύχτες και μέρες στο υπόστεγο.
