-54

Παίζει dnd ο θεός;

Είχα σκοπό να γράψω επέκταση για την καταχώρηση της προηγούμενης μέρας αλλά δεν είχε πολύ νόημα γιατί κάθε πέντε λεπτά θα έγραφα από κάτι. Πριν συνεχίσω, αντιγράφω από τις προχτεσινές σελίδες.

"Στρατός: it's a kind of magic!
Ο Κοέλιο με κυνηγά. Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας Διανυκτέρευσης Μονάδος, στο εξής "ΑΥΔΜ", είναι σταλμένος από θεό. Πάνω που μου 'χει πεταχτεί η φλέβα από τα νεύρα στο κεφάλι λόγω ενός ή περισσότερων απαράδεκτων τύπων, εμφανίζεται Αυτός. Όχι με αγγελικό πρόσωπο. Όχι σε πέπλο φωτός.. Όχι μέσα σε πεταλούδες ή νεραϊδίτσες. Απλά ως ΑΥΔΜ μες στην άνοιξη με μπερέ να κρύβει καράφλα. Αρχικά με ενημερώνει μαντεύοντας ότι το πρόγραμμα το είχα φτιάξει εγώ. Μάντεψε ότι είμαι γραφής παρόλο που έκανα δεκανής.
[Η Πέψι ξεκλειδώνει λουκέτα]
Ο βυζαντινοπρεπούς επιθέτου ΑΥΔΜ, βέβαια, δεν σταμάτησε να αποδεικνύει το κληρονομικό του χάρισμα. Μάντεψε κανά δυο ηλικίες. Ένα όνομα. Κι όταν ήρθε στο γραφείο και με ρώτησε γιατί καπνίζω, με ενημέρωσε ότι θα πεθάνω από το τσιγάρο. Ότι έχει προαίσθημα και τα δικά του πιάνουν και με ρώτησε αν είναι σύμπτωση. Ότι μια φορά άκουσε δυο εικοσάρηδες να μιλάνε για μια μηχανή, κι αφού έμαθε ποιανού ήταν, τον συμβούλεψε να την πετάξει, να την χαρίσει ή να την πουλήσει γρήγορα. Δεν τον άκουσε, και -πώς γίνεται όταν αγνοείς chain mail του άη-σπυρίδωνα;- λίγο μετά το παληκάρι σκοτώθηκε με τη μηχανή.
Επίσης! Έχει μιλήσει με στρατιωτικό που έγινε μοναχός. Του αρέσουν οι Dire Straits και ήθελε να ακούσει το Where the thing you 're going. Το σημείωσα σε ένα χαρτάκι να το ακούσω και να το μάθω και όταν μπήκε ο Χάρι και έπαιξε κιθάρα του είπε ξέρεις Dire Straits? και αυτός είπε ναι και χωρίς να του πει τίποτα, μπροστά μας, ο Χάρι έπαιξε μια συγχορδία και ο ΑΥΔΜ είπε πας να παίξεις το Where the thing you 're going? Και ο Χάρι είπε ναι και πολύ ενθουσιαστήκαμε.
Επίσης! Δεν υπάρχει τύχη, μόνο θεός και ο Αϊνστάην πέθανε χωρίς να το αποδείξει κι ας τον κοροϊδεύουν οι κβαντικοί. Η θεωρία των χορδών το αποδεικνύει και ο μικρόκοσμος και ο μεγάκοσμος επίσης.
Επίσης! Ο ΑΥΔΜ, μέντιουμ Καμπίρι-πνευματιστής, αυτή τη στιγμή συζητάει με το Σκοπό Οπλισμού Ίλης για το βαθύτερο νόημα του άρχοντα των δαχτυλιδιών.
Επίσης! Ο ΑΥΔΜ-Νίκος Χορταρέας τώρα συζητάει με τον ίδιο σκοπό για την έννοια του καλού και του κακού. Λίγο πριν συζήταγε με τον ίδιο και του εξηγούσε ότι δεν είναι απλά σύμπτωση που βρίσκει πάντα πάρκινγκ και εύκολα, και ότι το 'χει εξηγήσει αυτό ο Κοέλιο. Ό,τι θέλεις γίνεται και ό,τι δεν θέλεις δεν γίνεται.
Είπε μπόλικα. Συμβούλεψε και τον άλλο να πάει να εξομολογηθεί γρήγορα γιατί έκανε με την αλυσίδα του νεκροτάμπελού του ένα σχέδιο στο χέρι του πλέκοντάς την και θύμισε στον ΑΥΔΜ-σαμάνο κεφάλι τράγου και ανάποδη πεντάλφα και ο θεός δεν θα τον βάλει στον παράδεισο.
Ευτυχώς – για το σκηνικό στο γραφείο υπάρχει και μια ηχογράφηση της συζήτησης γιατί κανείς δεν θα με πίστευε."

Βέβαια, το πανηγύρι δεν σταμάτησε εκεί. Λίγο αργότερα, στο μεσημεριανό φαγητό κάθισε μαζί μου και επέμεινε να μου λέει ότι θα πεθάνω από το τσιγάρο και μου 'δωσε συμβουλές για σωστή χορτόπιτα (πρέπει να κολυμπάει στο λάδι). Επίσης! Μας είπε ότι είχε δει σε όραμα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που λίγες μέρες μετά συνέβη όπως το οραματίστηκε.
Το απόγευμα, ήρθε ο Sam από το υπόστεγο, με τσακισμένα τα φτερά (είχε ξεκινήσει να κάνει το επόμενο νούμερο σκοπού οπλισμού λέγοντας ότι θα του πετάξει μερικές πληροφορίες για πείραμα φιλαδέλφειας και θα τον κάψει, θα τον στείλει, ο καψερός, που να υπολογίσει ο δεκαοχτάρης 30 χρόνια προϋπηρεσίας στην τρέλα). Το ρεζουμέ ήταν το "με μπόλιασε". Παραδέχτηκε την ήττα του. Ο ΑΥΔΜ-Χάρι Πότερ έχει διαβάσει ενάμιση βιβλίο στη ζωή του και το ένα από αυτά του το 'χει διαβάσει η μαμά του (αυτή που φτιάχνει και τη σπανακόπιτα) και είναι το ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες και όταν το άκουσε δάκρυσε. Το άλλο μισό που διάβασε δεν ξέρω ποιο ήταν αλλά νομίζω ότι μου το ανέφερε το ίδιο βράδυ, γιατί οι στενές επαφές τρίτου τύπου δεν σταμάτησαν εδώ. Ο καψερός ο Sam άκουσε και λίγα λόγια για το βιβλίο του ΑΥΔΜ-συγγραφέα που περιστρέφεται γύρω απ'το νόημα των ταινιών και πιο συγκεκριμένα από αυτό του Άρχοντα. Αν θέλετε σπόιλερς, το Ένα Δαχτυλίδι συμβολίζει τον Ομπάμα. Περισσότερες πληροφορίες δεν έδωσε γιατί ειναι και υπό έκδοση. Ήθελε και πληροφορίες για το πώς να προστατέψει πνευματικά δικαιώματα. Αν και τον έχω ικανό να φοράει κανά κράνος από αλουμίνιο στον ελεύθερο χρόνο του για να μην του κλέψει κανείς τις ιδέες.
Το βράδυ είχε σεάνς στο υπόστεγο. Κιθάρα και τέτοια. Αυτοσχεδίαζα μαλακίες και κάνει την εμφάνισή του στο άβατο του υποστέγο ο παίχτης. Του 'παιξα κάτι αυτοσχεδιασμούς και του άρεσαν και μου είπε να πάω στους δρόμους να βγάλω μπερέ ή καπέλο και να μαζέψω έτσι λεφτά. Μαζί και με τον Χάρι που τραγούδαγε μαζί μου. Μετά μου έκανε παραγγελίες Σκόρπιονς, Μπράιαν Άνταμς, Μάηκ Όλντφιλντ, ήταν απόλαυση δίχως τέλος η βραδιά και φυσικά υπάρχει σνίπετ ηχογράφησης που κονταροχτυπάει την ηχογράφηση της προηγούμενης βραδιάς άνετα. (Ηχογραφούσαμε με κιθάρα και άηφον σάουντρακ εγερτηρίου, φρουράς, αναφοράς και τέτοια.)
Λίγο πιο μετά επιστρέφω στο γραφείο για να τον βρω ήδη εκεί να παρενοχλεί το αρπιτζή πάρτι και να αρχίζει να συζητάει μαζί τους για αγριόχορτα και τρόπους ποτισμού και τέτοια. Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να βάλει ελεζντί σε μπεκάκια. Τέλος.


Νομιζω οτι η υπολοιπη μερα κυλισε ωραια, σαν ομορφη κυριακη. Σημερα, Δευτερα, παραμονη πρωτομαγιας και κανουμε τετραημερο σαββατοκυριακο. Θεα την ιλη απο το υποστεγο και περδικα σε πλαστικο. Φλοηντ ρε. Ο κοσμος ειναι αναποδα σε αυτη την μοναδα.

-53

Σημερα εκανα το δεκανεα υπηρεσιας. Πολυ ενδιαφερον για Κυριακη και ευχαριστη αλλαγη απο τα μαγειρεια που αρχικα με ειχα βαλει να κανω. Ειδα και τι κανουν στη φρουρα. Ο αξιωματικος που εδινε τις οδηγιες, για καλο ή για κακό, για να 'μαστε εκατο τοις εκακο σιγουροι, επανελαβε παλι ολα τα καθηκοντα των υπηρεσιων. Συνειδητοποιησα οτι μαλλον εχουν εντολη να κανουν τη φρουρα εξαιρετικα βαρετη και ανιαρη ωστε να ανυπομονουν ολοι να πανε στις υπηρεσιες τους.

-52

Πυρετος το σαββατο απογευμα. Ησυχια, καφες, υποστεγο και post apocalyptic custom setting αρπιτζη στο γραφειο. Υποστεγο, τζαμ somebody i used to know με εθνικο υμνο στην κιθαρα. Φραπεδακι και συμπερασμα οτι οι υεα εχουν μαλλον δεκανεα αλλαγης και για να αλλαζουν λαμπες. Να θυμηθω να καλεσω εναν στο γραφειο μου.

-51.3

Παμε για υπνο και τραγουδαμε κε σερα, σερα. Μιλαμε για αλλο επιπεδο. Ειμαστε αλλου τωρα. Ραγιζει ο χωροχρονος.

-51.2

Shine on you crazy diamond, remember when you when, να 'σαν τα νιατα δυο φορες.

-51.1

Του χρωσταω του ντενη, επισης, την αμιμητη αναγνωση του σαντουιτς στεργιου που με βοηθησε να κουβαλησω. Ηταν με σμοουκι τουρκοι. Νομιζω τον αγαπω.

-51

Στο υποστεγο- μαλακα αυτο ηταν ο,τι επερπε. Το απογευμα βολτα ως το καψημι με τον δυο ονοματα-δυο επιθετα ζακυνθινο που τον φωναζουν ντενη γιατι οπως λεει κι η μανα του εχουνε πολλους νιονιους. Χαιρεται να τον εβανω ενοπλες υπηρεσιες σε φυλακια γιατι εκει ειναι ζαμανφου κι εχει το κεφαλι του ησυχο και δεν τον εστελνουνε απο δω και απο κειο. Δε μπορει ουτε να βλεπει τα μαγειρεια κι ουτε θελει θαλαμοφυλακας να φυλαει μπιστολια γιατι δεν μπορει τα γραμματα. Να του δινω ντουφεκι και να του παιρνω την ψυχη. Ζαμανφου, φου! που λεει κι αυτος. Και πώς μπορω να τρεχω να τους κουβαλαω πραματα και να κανω και υπολογισμους για τα ρεστα που θα 'ναι να τους δωσω και να μη σταματαω και τωρα. Αυτος θα τους πηγαινε μονο αν του τα δινανε ακριβως. Και αυτο μου θυμιζει οτι γραμματα και νουμερα δεν εχουν σημασια. Ο νεος μου ηρωας, ο ντενις, εχει δικιο. Αγκαλιαζω την αποκτηνωση λογω ενος αγνου αμνου. Την αφηνω να καταλαβει ενα προς ενα τα οσο λιγοτερα μπορω να της αφησω κυτταρα. Και ο ντενης δεν φταιει, ισα ισα ειναι απο τα καλυτερα παιδια εδω μεσα. Μου θυμιζει οτι σημασια δεν εχει ποσο κουραστηκα σημερα. Τωρα δεν εχει σημασια. Γιατι σημασια δεν εχει τιποτα παραπανω απο αυτο που του επιτρεπεις να εχει. Ζαβαρακατρανεμια, ποτ πουρι και ζαμπετας στους θαλαμους. Voyage 34 στο υποστεγο.

-50

Το μέσα γραφείο και το έξω γραφειο.

Στο μεσα, διακρινουμε μπολικα χαρτια, υπολογιστη με πιγκουινοαυτοκολλητο, ντουλαπα με απορρητα εγγραφα, μπουκαλια καφε, κι αλλα χαρτια, κουνουπι.

Στο εξω διακρινουμε ενα υπεροχο υποστεγο, κιθαρα, γωνια σκυλιων, δυο καπνους, κινητο βου, μεταλλικο στριφτηριχαρτακια, παντοφλα, καφες, κι αλλα απορρητα εγγραφα.

-49

Τα παιδιά στο υπόστεγο περιμένουν τον κόσμο να σταματήσει να κινείται γύρω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένας φαντάρος λείπει άρα "μάλλον δεν κοιμόμαστε σήμερα". Κάθε μέρα κι άλλο πάρτι στον πλανήτη χάπι είμαστε. Δουλειά πολλή, φαγητό, κιθάρα, dark side of the moon στο υπόστεγο. Επαναλάβετε και αντικαταστήστε το dark side με το voyage 34. Επανάληψη με προσθήκη του "στα μαγειρεία" δίπλα από την "κιθάρα" και ξανά ροπή προς το dark side για κλείσιμο ημέρας. Μιμήσεις στο γραφείο. Ελεύθεροι υπηρεσίας, τηλέφωνα και κινήσεις οπλιτών προς παντού. Ο μικρός λοχίας υπηρεσίας-αγαπημένο καρτούν του γραφείου παίρνει μετάθεση και μας φεύγει πάνω που κατέληξα στο ότι μοιάζει με τεν τεν που μιμείται στις εκφράσεις του προσώπου τον ποπάι. Θα μας λείψει αλλά για να 'μαστε ειλικρινείς, θα είμαστε τυχεροί αν έχουμε χρόνο να τον θυμόμαστε. Θα τον θυμόμαστε για το ότι με είπε μαχαιρίτσα του στρατοπέδου και για την ατάκα του ότι έχω αυτό το τρελό και ηλίθιο του χαρδαβέλλα. Το πρώτο κατάφερε να με εξοργίσει, ούτε ο ίδιος κατάλαβε πόσο. Το γλωσσολογικό μου ριτόρτ στο δεύτερο σχετικά με τις εννοιολογικές διαφορές λέξεων κοινής χρήσης από ιδιόλεκτο σε ιδιόλεκτο μάλλον παραήταν εξεζητημένο για να πιάσει τόπο. Μάλλον δεν σκέφτηκα ποιος λαμβάνει το μήνυμα. Κλισέ, αλλά όντως το γραφείο θα είναι πιο άδειο χωρίς αυτόν. Και πιο σιωπηλό, γιατί ξέρει και από γήπεδο.

-48.1

Ντοντ βόρη, ανόου βατ αμντούην.

Λιγη ωρα μετα το "υπνωτηριο", που λεει και ο λοχιας υπηρεσιας που ειναι το αγαπημενο μου καρτουν του γραφειου, καθομαι απεναντι απο την ιλη. Τα σκυλια ειναι αποψε ησυχα. Μονο ο ψηλός συν-γραφεας μιλαει με την κοπελα του. Τα μηχανηματα, φωτεινοι πρεσβευτές του εξω κοσμου, παρακαλανε για ενα μου χαδι, μια κλωτσια, σε-παρακαλω εχεις-ενα-ευρω.
Οι δουλειες για αυριο ειναι ετοιμες και δεν εχω κατι να κανω.
Δεν εχω κατι να πω, αδειαζω μυαλο. Για αυτο γραφω εδω απ το κινητο. Δεν ψαχνω νοημα να βρω. Τη μιση μου αληθεια να πω.

Σημερα αρχισαμε εκπαιδευση. Δεχτηκα (δυσ)λεκτικη παρενοχληση απο τον εκπαιδευτη. Να βιαστω να φτιαξω ψευτικες παρουσιες για να παιξουμε γρηγορα σκηνες απο το "τα παιδια που εβλεπαν τα ακινητα τανξ". Μονο γελιο, γελιο μονο ηταν η αντιδραση που καταφερα να πιασω απ τη φαρετρα. Το υπολοιπο διωρο πεταγε σεξουαλικα και σεξιστικα υπονοουμενα, κυριως γυρω απ τον κωλο. Ετσι πηραμε το πρωτο μας μαθημα: πώς να μην κανετε τιποτα.
Τωρα γυρισα στο κρεβατι και θα προσπαθησω να αλλαξω τη στρατηγικη της θητειας μου βασει αυτο.
Αυλωνα σ'αγαπω μα ντρεπομαι να σου το πω.

Ο φιλος Π. με ρωτησε πώς αντεχω να βγαζω τη σκεψη μου εκει εξω, εστω ως το χαλακι της εξωπορτας μου, να αεριστει. Του απαντω ετεροχρονισμενα οτι καμια οσο οξυμωρο ειναι το ελευθερη ζωη, αλλο τοσο ειναι και το αυτουσια εκφρασμενη σκεψη. Αφου εκφραζεται, χανει το νοητικο της εκτοπισμα και συρρικνωνεται σε αποψη. Ενίοτε και σε "αποψή-ΣΟΥ!". Αφου το μου μου δεν σας αρεσει, να το παρω και να φυγω. Ψευτικο παντως ειναι κι αυτο. Δημιουργειται, αρα ψευδεται. Λαθος ψαχνεις για αληθεια. Γι αυτο προσπαθεις απο μπαντες. Δοκιμαζεις, σκετσαρεις. Και τις περισσοτερες φορες παραμορφωνεις.
Αρα, σιγα την εκθεση.
Ποιος εχει καιρο για γυμνια;

Τα καγκελα σηκωσαν κεφαλι. Πηδηξτε τα.

-48 (Αυτοσχεδιασμός #4 και #5)

Δοκιμή - 

αδειάζω το δίσκο μου και ανεβάζω ένα μικρό σκαλωμένο θεματάκι από Αραχώβης με πολλά λάθη ...

και ένα αυτοσχεδιασμό από το γραφειάκι μου/μας στο στρατό. Άλλο σκάλωμα αυτό, λιγότερα λάθη, αλλά έχει και φωτό από την τελευταία μέρα πριν ξαναμπώ στο στρατό μετά την άδεια του Πάσχα.

-47.1

Μπορεί ένας ένοπλος να μη θελει να σκοτωσει;
Μπορεί ένας άσχετος με τη μουσική να έχει ιδέες για θεωρία της ενορχήστρωσης;
Μπορούν οι κατσαρίδες να πάψουν να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους;
Μπορεί το σύμπαν να γαμιέται λιγότερο;
Μπορεί ο αδύναμος ανθρωπος να αποκτησει εστω τη δυναμη να μη μιζεριαζει, ούτε να γκρινιάζει;
Μπορεί η πανσέληνος να σταματήσει να τσατίζει το χρυσοψαρο στη γυαλα μου;
Μπορει η γυαλα μου να σπασει;
Μπορει να σπασει ο ανθρωπος τα φραγματα στην αντιληψη του, και αν ναι πώς;
Μπορεί η αντίληψη από τον ένα ανθρωπο στο διπλανο του να απεχει ενα συμπαν και κατι;
Μπορει κατι που με απασχολει να με απασχολει λιγοτερο;
Μπορει η νηφαλιοτητας διαρκεια της ημερας λιγοτερο διαρκει να;
Μπορει ενα τσιγαρο να διαρκει περισσοτερο;
Μπορει να υπαρξει ζωη χωρις τσιγαρο;
Μπορει η ζωη να παψει να ειναι τοσο πολυπλοκα απλη και τοσο απλα πολυπλοκη ταυτοχρονα;
Μπορει να παψει η σκεψη;
Μπορει η σκεψη να επιζησει του σωματος;
Μπορει η σκεψη να σκοτωσει το δημιουργο της;
Μπορει ο δημιουργος, αν υπαρχει, να κανει λιγο πιο αισθητη την παρουσια του συντομα σ' αυτους που τον χρειαζονται και να σταματησει να τους κραταει ζεστο το γευμα υποδοχης στους θερμοθαλαμους του παραδεισου;
Μπορει ο παραδεισος να περιμενει;
Μπορει η λογικη, ως μη προβλεπομενο υλικο που σου ρουφανε με ειδικα κυματα οι αλφαμιτες πριν μπεις, να σε περιμενει στην πυλη για οταν ξαναναβγεις; (ή θα την εγκαταλειψεις για παντα απο το φοβο της αυτοκριτικης;)
Μπορει η σκεψη να σταματησει να τεντωνει τη στιγμη κι απλα να τη ζει;
"Μπορει μια αληθεια να ερθει μονη της στην πορτα μου;"
Εισαι τοσο ηλιθιος που τα ερωτηματικα ειναι τα μονα που ισως δικαιολογουν την υπαρξη σου (;)

-47 (Aυτοσχεδιασμός #3)

Οδός Υποδεκανέα Κων. Στεργίου - Υπενθύμιση
Να ψάξω ιστορικά στοιχεία για το τι έκανε ο εν λόγω (πιθανότατα) μακαρίτης γιατί το μυαλό μου θα σπάσει από τους συνειρμούς κάθε φορά που βλέπω την ταμπέλα. Όλο σκέφτομαι τα σάντουιτς. Είπαμε, μίζες απ'τους φωτογράφους και το no-name σχεδόν τρόφιμα, μίζες κι απ'τα σάντουιτς γκαραντί αλλά δεν νομίζω να ονομάσανε και δρόμο για χάρη του.


Επίσης: Σήμερα που βγήκα πρώτη φορά μετά από 11 μέρες συνειδητοποίησα ότι τα δέντρα στο δρόμο του στρατοπέδου είναι πιο λαμπερά, φωτεινά, πράσινα όταν φεύγεις ενώ όταν γυρίζεις είναι και σκούρα και μουντά και γκρίζα. Ακριβώς έτσι όμως.
Κάτι σαν τα μηχανήματα των αυτόματων πωλητών που τη μέρα σου κλέβουν δίευρα και το βράδυ παίρνουν την πραγματική τους μορφή. Κλέβουν τις ψυχές άτυχων φαντάρων και τους μετατρέπουν σε πανομοιότυπα ρομπότ γκρίνιας χωρίς πρόσωπο.
Κάτι σαν τα σκυλιά (όχι το πρεζοτραβελόσκυλο με την πούτσα, τα βυζιά, την ποντικοουρά και το αίμα στ' αυτιά, το συγκεκριμένο είναι άγιο και το Μ. Σάββατο γιορτάσαμε την ανάστασή του από τους νεκρούς -αλήθεια, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει) που το βράδυ μεταμορφώνονται σε αδίστακτους νίντζα που γαυγίζουν δυνατά και επιτίθενται σε ό,τι κινείται.
Κάτι σαν εμένα που γίνομαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο γραφικός φαντάρος, που ελαχιστοποιούμαι σε μια φωνή σε ένα τηλέφωνο που δεν περιμένω να χτυπήσει για να μην γίνω περισσότερο γραφικός. Μια φωνή, χωρίς φυσική παρουσία πουθενά, που μιλάει με ανθρώπους που παλιά μοιράζονταν τον ίδιο αέρα αλλά τώρα δεν μπορεί να πείσει ούτε καν ότι είναι αληθινή.

-37 ως -46

Σςςς! Φυτεύω κρουασανιές!
Οι γιορτές κοντεύουν να τελειώσουν και νομίζω ότι αυτό το ποστάκι για τη μεγαλοβδομάδα είναι επιθυμία του εξαποδώ να παραμείνει ανολοκλήρωτο για να μην επικρατήσουν οι δυνάμεις του φωτός (δηλαδή εμείς). Επειδή σήμερα σκέφτηκα ότι δεν πάει άλλο αποφάσισα να παραθέσω σημειώσεις που έχω από κάποιες μέρες που δεν πρόλαβα να ανεβάσω γιατί όπως έγραψα σε προηγούμενο ποστ, ο πατέρας των θεών συνουσιάζεται. Κάπου εδώ σκέφτομαι ότι η ιστορική προέλευση του "γαμιέται ο δίας" ίσως τοποθετείται στα αρχαία χρόνια όπου οι άνθρωποι εξηγούσαν την κακοκαιρία και τους ό,τι-νά'ναι κεραυνούς με το ότι ο δίας ο θεός (ούτε η ομάδα, ούτε το διατραπεζικό σύστημα) βρίσκεται εν μέσω σεξουαλικής πράξης με αρχαιοπούλα λολίτα σε διπλανό λαγκάδι, όπου μεταμορφώθηκε σε αγκινάρα για να την αποπλανήσει.
Έλεγα λοιπόν ότι οι μέρες περνάνε δύσκολα και το πήξιμο είναι ελάχιστα μεγαλύτερο από την εξάντληση και η εξάντληση ελάχιστα μεγαλύτερη από την απογοήτευση. Εντάχει, θα αρχίσω να παραθέτω αποσπάσματα από σκόρπιες σημειώσεις τον ημερών με τη σειρά που τις έγραψα.
Πρώτα απ' όλα να σας πω χρόνια πολλά για τα γενέθλια του Λένιν.
(Χωρίς καταγραφή ημερομηνίας)
"Πόσες φορές μπορεί να του πέσει το κράνος ενός πρώην διαβιβαστή την ώρα που ξεχρεώνει το όπλο του;"
Ένας καταπληκτικός διατοναπουσιάζοντα διοικητής μαθαίνουμε ότι οι αλυσίδες του θέλουν λάδωμα. Θέλει σε λίγες ώρες προγράμμα τριών ημερών για 70 άτομα. 88 εξοδόχαρτα γραμμένα, υπογεγραμμένα, σφραγισμένα. 3 χρεωστικά οπλισμού. Μια ηκάι με 30 αδειούχους. Ονομαστική κατάσταση οπλισμού για 40 καινούρια όπλα, έλεγχο υπηρεσιών και καταστάσεις εξοδούχων για τρεις μέρες και άλλα πολλά, ενώ έχεις και τηλεφωνήματα φαντάρων σχετικά με την έξοδό τους και καπάκι γκρίνια. Συνεπάγεται, δεν του κόβει. Ε, αυτός έχει και εμμονές με δικές του λέξεις όπως "προϊδεασμός", "επιθυμόντες" και "χορτοκοπτικό".
-37
Έρρανα ντοντάφο ε! Μυροφόροι μοίρα" ή Γρανίτα από μυρίζω
(Υπηρεσία εκκλησία, υπηρεσία κατάνυξη πρώτο-δεύτερο νούμερο)
Δεύτερη μέρα που απασχολούμαι ως γραφέας. Έχει τρέξιμο αυτές τις μέρες που είναι αργίες. Είναι και αργές όμως. Δεν περνάνε με τίποτα. Ευτυχώς εκκλησιαζόμαστε.
Η αρχιεπισκοπή μας έστειλε αντιπρόσωπο να μας κεράσει τσουρέκι, λαμπάδα, μπισκότα, ένα λουξ ημερολόγιο ιλουστρασιόν χαρτί και εικόνες και το "Πάσχα το τερπνόν", περιορισμένη έκδοση, σκληρό εξώφυλλο, πλούσια εικονογράφηση, μη λείψει από καμιά βιβλιοθήκη. Περιέχει δοκίμια όπως "ανάπτυξη του νοήματος του χριστός ανέστη", "τι πετυχαίνει η καθαρή καρδιά" και "ο pen-pal που με βοήθησε να ανακαλύψω την ανάσταση". Το ζητάτε στα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς σας.
Κατεύθυνση δις αριστερά, δις δεξιά, φιδάκι, επιτόπου πηδήματα και βροχή. Ελπίδες για μη επανάληψη του εκκλησιασμού αλλά ένα boss ήταν ξεκάθαρο. Ο εκκλησιασμός λέει είναι εθελοντικός αλλά βασιζόμαστε στην καλή σας θέληση. Προσεκτική επιλογή λέξεων που θα έπρεπε να με προετοιμάσει για το γεγονός ότι όλες τις επόμενες ημέρες θα είχαμε υποχρεωτική συγκέντρωση, ονομαστική αναφορά, παράταξη και μετάβαση στο χώρο της εκκλησίας.
Ήταν καλό όμως. Δεν το αλλάζω το δεύτερο γκρουπάκι άδειας πάσχα με τίποτα. Τέτοιο πάσχα δεν το ματαβλέπω σίγουρα. Το να το ξανακάνω τέτοιο πράμα, δεν το παίζει σε στοίχημα ούτε φυλακισμένος.
Άλλη φορά δεν θα μπορέσω να ενώσω την ίδια μέρα μες στη μύτη μου την πρωινή μυρωδιά της σκατίλας από βουλωμένο φρεάτιο με τη μυρωδιά της βροχής στο χώμα λίγο πριν το ντεμέκ επιτάφιο. Τη μυρωδιά του γράσου των όπλων με αυτή του αέρα γύρω από βρώμικους φαντάρους που 'χουν ρίξει μπόλικο άφτερ σέηβ για να μην κάνουν μπάνιο. Γρασίδι, σκυλόσκατα, αφρός ξυρίσματος, λιωμένο κερί, θυμίαμα, κολώνια μυρτώ και μυρωδιά ποδιών. Η μυρωδιά των μαγειρείων θύμισε σε υπάλληλο γραφείου τελετών τον επαγγελματικό του χώρο όταν είναι πλήρης από τους πλέον ανενόχλητους φιλοξενούμενους, λόγω οριζόντιας διάθεσης. Και όλα αυτά να διαδέχονται το ένα το άλλο τόσο φυσικά που δύσκολα του δίνει κανείς σημασία, γιατί το μόνο που τον απασχολεί είναι η δική του κούραση.
Παραταγμένοι σε άγιες τριάδες ψάλαμε τα εγκώμια. Πρώτη στάση μπακνανά, δεύτερη στάση πλατεία, τρίτη στάση αγία φωτεινή. Ήταν δε στιγμές που οι δυο παπάδες ψάλανε και σπάγανε το φράγμα του ήχου, αν είναι εφικτό. Οι μυρωδιές, η ορθοστασία και η στρατίλα με είχαν βάλει σε τρανς στο οποίο προσπαθούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, να ισορροπήσω όρθιος παλατζάροντας κι όποτε άνοιγα τα μάτια μου έβλεπα να ανοίγει ο παπάς το στόμα και λίγο μετά ένα Ο!πτσπτσκχκστλΈτκΈττκριουΘώμεν-ΤςπαναγΊαςθτκπρβλγμνου και τέτοια. Ειδικά μετα κοκοράκια διασκεδάσαμε έχω να πω. Υπερβατική η κατάσταση.
Αρχίζει κάποια στιγμή να ψάλει τα εγκώμια όπου κι όπου, σε φάση πολυτονικό ατονάλ κοκορακέ λόξυγγα. Τα λένε όπως τα λένε. Λέει και μια φορά λίγο πιο αργά το ω γλυκύ μου έαρ και χαιρόμαστε. Βγαίνει έξω με το βιβλίο παραμάσχαλα κάτω από το σαγόνι και στο άλλο χέρι (που κρατάει κολλημένο πάνω στο σώμα) μια ανοιγμένη κολόνια μυρτώ και αρχίζει να ραντίζει ο γενειοφόρος μνημείο και σκήνωμα μαζί με κινήσεις τις μέσης για να μην του πέσει ούτε κολονομπούκαλο ούτε βιβλίο. Αρχίζει και λέει λοιπόν έρρανα ντοντάφο αι μυροφόροι μοίρα και κρασάρει το μηχάνημα. Έχει μείνει με μπουκάλι στο χέρι και βιβλίο να ακουμπάει πετραχείλι και ακολουθούν 2 ή 3 δευτερόλεπτα άβολης σιωπής στα οποία προλαβαίνω να πω πρώτα εγώ και μετά ο άλλος παπάς το γρήγορο σώσιμο λίαν πρωί και λοιπά. Έχασε τα λόγια του. Μετά πήρε ένα ευαγγέλιο, πιθανώς σε φωτοτυπίες, και άρχισε να τα λέει στους άνδρες προσοχή. Κάνουμε και μια γύρα γιατί έβρεχε το ξυλόγλυπτο και ένας φαντάρος πίσω μου αναρωτιόταν αν αυτό που ζούμε τώρα είναι παράλογο φέρνουμε βόλτα ένα κομμάτι ξύλο. Το τοπίο πάλι θεσπέσιο.
Στο τέλος, χαιρετάει ο παπάς ταξίαρχο, μαζεύει σκήνωμα και πάνε ουρά οι πιστοί φαντάροι και τι να δουν; Άκου προσκυνήστε το μνημείο χωρίς σκήνωμα. Μνημείο χωρίς σκήνωμα και οργίστηκα. Αντιδογματικά πράματα λέμε.
-38
Καφέ και κουρασάν παίρνουμε από το καψημί τομπαιζων αυτών γιατί το κεντρικό απογράφει και εμείς δεν έχουμε και αυτοί μας κοιτάνε περίεργα και μερικοί παίρνουν κάμψεις και γυρνάνε μας λένε "περίεργος;" και καταλαβαίνουμε ότι είναι κολλημένοι. Ο καψημιτζής Νικόλας καλό παιδί, ήθελε να πάει καταδρομέας στην Κύπρο και κοίτα-που-κατάντησα μας δίνει και πάγο για το φραπέ και εμείς περιμένουμε να ετοιμάσει τον καφέ και χαζεύουμε τα "είδοι" του καψημί και την επιγραφή ότι το "air condision" πρέπει να παραμένει σε σταθερή "θερμοκαρσία". Απαγορεύετε το κάπνισμα αλλά επιτρέπετε τις μαλακίες; Διατηρήστε το χόρο καθαρό μη σας ρίξω για κάμψεις.
-40
Νοτούρνο: νυχτερινό ανθολόγιο κλασικής μουσικής για τις μικρές ώρες. Από το τρίτο πρόγραμμα, σε συνεργασία με το BBC.
19/4
-βροχή. Καπουτσίνο από μηχάνημα και μυρωδιά από βερνίκι. Χλωρίνη και καθαρισμοί.
20/4
Μαγεία κόσμων χάνεται. CK τρώει ακτίνες. Αν κάποιος συγκέντρωνε την ενέργεια των ακτίνων πριν την καταστροφή τους;
-Κάνατε αλλαγή χρέωσης όπλου;
-Μισό λεπτό, να του φέρουν την πανοπλία.
(Heaven on their minds και When the music's over.)
45
Οι γιορτές κοντεύουν να τελειώσουν και νομίζω ότι αυτό το ποστάκι για τη μεγαλοβδομάδα δεν θα καταφέρω να το τελειώσω ποτέ.
Οι μέρες περνάνε δύσκολα μιας και-είπαμε- είμαι γραφχιάς, που σημαίνει γραμματέας του κάθε 20χρονου σε μετεφηβική κρίση.
Ιδρυματισμός, πρόθυρα κατατονίας και αντίδραση στα πυρά της ηλιθιότητας, η υπερβολική μου κούραση και άλλα πολλά ευθύνονται που τώρα γράφω από τα μαγειρεία αντί από καμιά καφετέρια στην Αθήνα. Χώσιμο, κούραση αλλά καμιά ευθύνη, αρκεί να είσαι διαθέσιμος και πρόθυμος. Κόντρα στη διάθεση, για μένα ήταν ευχάριστη αλλαγή. Μόνη διέξοδος σ' αυτό που πάει να γίνει 11-1, λίγο πριν έρθει η έξοδος της Δευτέρας είναι κάμποσοι αυτοσχεδιασμοί που έχουν προκύψει. Μινιμαλιστικά στρατοδιαφωνοχασιμάτα.
-44
Σήμερα έκανα βόλτα στα φυλάκια μιας και συνεχίστηκε η υπηρεσία στα μαγειρεία. Τους αφήσαμε φαγητό (τύπου), τους χαιρετίσαμε και με γύρισαν να συνεχίσω να κάνω αγγαρείες για οργανικούς 20χρονους που απολύονται σε δυο μήνες και πετάνε μπουκαλάκια και λοιπά αντικείμενα στα πουλιά που μπαίνουν στο μαγειρείο και στο εστιατόριο. Πήρα πάλι βραβείο προθυμίας και ανοησίας και έκανα μερικές ανόητες χαμαλοδουλειές για να μην σκέφτομαι το γραφείο. Πλέον βγαίνουν ανά δυο μέρες, άρα τα orcs -που λέει και ο συν-γραφέας είναι ευχαριστημένα (σχεδόν δηλαδή, παράπονα υπάρχουν πάντα.)
Υπενθύμιση: να ανεβάσω υλικό και να αφιερώσω λίγες γραμμές στον αρπιτζά που έχει πάρει το ρόλο του ως λοχίας/δεκανέας υπηρεσίας πολύ σοβαρά.
Υπενθύμιση 2: Χτες έχασα το λάηβ του Δ. στο γκαγκάριν επειδή αντί να αγνοήσω ότι δεν δικαιούμαι διανυκτέρευση και να 'ρθω την επόμενη μέρα το πρωί ή αντί να βγάλω διανυκτερόχαρτο στον εαυτό μου, τόλμησα να σκεφτώ ότι η ειλικρίνεια και η ευθύτητα έχουν καμιά ελπίδα απέναντι στον ούγκα-μπούγκα δια-τον-απουσιάζοντα και στην ανεγκέφαλη γραφειοκρατία του. Και να μου λέει και να μην τον διακόπτω κιόλας όταν συμφώνησα ότι δεν θέλω να εκμεταλλευτώ την ανεκτικότητα ενός αξιωματικού διανυκτέρευσης που με αφήνει να έρθω πρωί επειδή "έχασα το τρένο" όπως τόσοι άλλοι. Πρέπει να του δώσω όμως μερικούς πόντους (κιαφτουνού) επειδή μας χάρισε στιγμές γέλιου, όταν λίγο πριν κλάσουμε σε ένα νευρικό γέλιο ενός τετάρτου μέσα στο 1ο γραφείο με το συν-γραφέα Φ. επειδή θυμόμασταν σκηνές από το Νικητή και παλεύαμε με τις αντίξοες συνθήκες υπολογιστή και εκτυπωτή 11μιση το βράδυ, μπουκάρει και πετάει τρία "τι κάνετε εσείς εδώ;", σε ολοένα αυξανόμενη ένταση και ύφος, πάνω που τον πιάσαμε στο χέσιμο δηλαδή και έπρεπε να φανεί αυστηρός για εκεί που βρισκόμαστε. Όταν του εξηγήσαμε, μας ρώτησε πόσο θα κάτσουμε και μας άφησε στην ησυχία μας.
Πάω να κοιμηθώ γιατί σήμερα είμαστε πολλοί επί τον γραφοϋπηρεσιών και μπορώ να ξεκουραστώ από τα μαγειρεία γιατί κι εκεί με βρήκανε εύκολο. Οι δυο από τους τέσσερις εν υπηρεσία σειρές μου άλειφαν επί μισή ώρα μια φέτα ψωμί και δεν ήταν διαθέσιμοι όταν "θέλαν δυο άτομα". Λίγο μετά εξαφανίστηκαν όλοι επειδή τους είχα βγάλει εξοδόχους και έμεινα πάνω από μια ώρα μόνος μου να κάνω δουλειές. Ωραίο πήξιμο. Εκδικητικές σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου προς το μαλακιστήρι που μου έκανε προκλητική χειρονομία την ώρα που έφευγε ότι θα πήξω, λέει. Και ελπίζω να μην κάνω κατάχρηση εξουσίας και τον αφήσω να δει έξοδο σε καμιά βδομάδα, τον ηλίθιο.
Υπενθύμιση 3: Να μην ξεχαστώ και γράψω ορισμένες γραμμές για αυτόν που ευνόησα για να βγει αντί να βγω εγώ και δείχνει ένα εκπληκτικό ταλέντο στο να κακοποιεί μηχανήματα-πωλητές ως άλλος ρομπέν των δασών, προστάτης των φτωχών που χάσαν τα λεφτά τους. Όσο γλυκό κι αν είναι, δεν είναι απαραίτητο. Πολύ λιγότερο να ασχοληθώ με τον γλοιώδη τύπο με το γλοιώδες πρόσωπο και το γλοιωδέστερο κοινωνικά ανάπηρο γέλιο με την ψευτομαγκιά, τη φιδιά και το μπουχεσιλίκι ως επάγγελμα. Α, και ντιτζέη κιόλα.
Υπενθύμιση 4: Έχουμε και μερικά κρούσματα κλοπών στο κοπάδι μας και υποψιάζομαι ότι θα μας σκίσουν. Ε, μα έχουμε τίγκα ηλίθιους.

-36

Σήμερον γαμιέται επί Ολύμπου Δίας και λοιπό συναπάντημα.
Πιρουέτα επιστροφής 180 μοιρών, 360 μοιρών και 22 ωρών. Άχαρο moonwalking. Καθυστερημένος φανταροεκκλησιασμός που κράτησε 15 λεπτά γιατί πήγαμε αργά. Και φυσικά, τοποθέτησή μου ως γραφέα. Μάλιστα. Γραφείο. Πισί. Μπόλικα φύλλα εξέλ και φαντάροι να γκρινιάζουν, ευτυχώς όχι πολύ. Κιθάρα, γραφείο, χαρτιά, τηλέφωνα, τρέξιμο και τέτοια. Δεν προλαβαίνω να αράξω. Θα 'ναι ενδιαφέρον.

-35

Την ίδια ώρα, στο ΠουΦ, πετάνε τα νεκροτάμπελά τους γιατί οι ευζ. δεν πεθαίνουν λέει.
Οι εκπαιδευτές έχουν χιούμορ όταν δίνουν ψεύτικα παραγγέλματα για να ψαρώσουν υποψήφιους. Φοριούνται πολύ τα: ημί!-ανάταση, προσό!-ψη, καλύ!-μέρα, ατέ!-bank.
Η ωραιότερη οδηγία για την ακινησία που άκουσα ήταν "το σώμα κόκκαλο και το μυαλό να φεύγει", που σημαίνει ότι αυτοί τριπάρουν αβοήθητοι. Βέβαια, το σχόλιο "τσάμπα γιόγκα κάνετε μωρέ κουφάλες που δεν εκτιμάτε τίποτα" πάλι για την ακινησία με χάλασε, γιατί δεν έχω πειστεί προσωπικά ακόμη για τη γιόγκα.
Στέλνω λοιπόν τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στο Δ. που είναι εκεί μαζί με τον kse no.
Την ίδια μέρα που μάθαινα αυτά από τον αυτόπτη φίλο, είχα και μια κλασική σουρεαλιστική συζήτηση με τον Skou. Τρελό παλικάρι, συζήτηση τελευταίας βραδιάς πριν ξαναμπώ, τίγκα στην σχεδόν απόγνωση. Ματαιότητα στο τετράγωνο. Στη βόλτα που κάναμε, βρήκαμε ένα απόκοσμο παρκάκι που λες είμαι σε χωριό ή σε κοντινό πλανήτη με ατμόσφαιρα αζώτου υδρογόνου παρόμοιο με τη Γη. Εκεί αράξαμε λίγο και μετά με πήγε ως το σπίτι του φίλου Π. που με φιλοξενούσε. Υπάρχουν φωτό, ήχοι και απομαγνητοφωνήσεις.
Σε προσπάθεια ανάκλησης σημειώνω μερικές γραμμές, πριν προσθέσω και ηχητικά ντοκουμέντα.
SKOU Οι καραβανάδες οχυρώνονται πίσω από τείχη βλακείας που 'χουν υψώσει μάλιστα οι ίδιοι.
CC Λάθος φίλε μου, γιατί η βλακεία προϋπάρχει εκε΄ί που φυτρώνεις. Και είναι προγραμματισμένη να επικρατήσει και να διαδοθεί, σαν εμετός να ξεχυθεί. Εσύ οφείλεις να δραπετεύσεις και να σπάσεις τον τοίχο αν καταφέρεις, για να δεις τον κόσμο στα σωστά του χρώματα. Θέλει τρόπο. Κόπο. Παιδεια. Αν αφεθείς ένα λεπτό, η βλακεία θα νικήσει.
Μην αφήνεις τίποτα, φίλε που τώρα σου κουτσομπολεύω το φιλαράκι μου, να σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είμαστε κι εσύ κι εγώ βλάκες.
Με αφορμή τη συζήτηση #2
"Το Μελωδία μετά τις 11μιση σταματάει να τον πληρώνουν οι εταιρίες και δε βάζει μαλακίες."
Να λες δεν πειράζει, θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας. Να το ακούς και να ΜΗ σου φέρνει στο μυαλό κοκάκια. Αυτό είναι φάση.

Χάος #36,3453
Ας έχω ζάλη. Ας έχω πονοκέφαλο. Δεν έχω 4 ώρες ύπνου. Έχω 4 ώρες ελευθερίας. Ναι, έτσι το θέτω.
Αγαπητή μου Ελπινίκη,
σου γράφω από το μικρό μαντρί γιατί τα χαρακώματα είχαν Τούρκο στο βουνό και σκιάχτηκα και το μεγάλο μαντρί μου φάνηκε μικρό με τόσα γίδια.
Δεν θέλω να έρθει κανείς εδώ γιατί αυτή τη στιγμή είμαι πολύ απασχολημένος με το φόβο μου.
Αν δεν έρθω για φαΐ το βράδυ, μην ανησυχήσετε, θα τα πίνω σε κωλόμπαρο γιατί έχω και καύλες.. Αν κρυώσω απόψε, θα σκεπαστώ με πολιτισμό.
Ακόμη κι έξω απ'το μαντρί αν έρθεις και φωνάζεις, δεν θα σε ακούσω, θα φοράω ωτοασπίδες.
Σας αγαπώ όλους.
Με ασπασμούς,
Μήτσος.

-34

"Στις όχθες του Μίλκι Γουέη, κάθισα και έκλασα."
Θεός

Όταν το Σύμπαν έχει αποφασίσει να συνωμοτήσει για να σε γαμήσει, επιπλέον φροντίζει να σε κοροϊδεύει πριν στο κάνει. Αλήθεια, μη σώσω να πατήσω το νησί. Κι αυτό συμβαίνει, για να μπορεί μετά να σου πει "στα 'λεγα εγώ". Κι αυτό αλήθεια. Δυο μέρες πριν τις μεταθέσεις, άκουγα στο ραδιόφωνο "πάρτε τηλέφωνο και κερδίστε πενταήμερη κρουαζιέρα στην Κύπρο" (πού να 'ξερα ότι θα κέρδιζα πεντάμηνη τουλάχιστον), άκουγα στην τηλεόραση που άλλος άνοιγε κυπριακές συνταγές, για να μην πω για κύπριους καλλιτέχνες και ακουστώ κακός χωρίς να θέλω.

Κοίτα, ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Το πρώτο που μου έρχεται είναι να δω το όλο θέμα ως μια ντεμέκ μετανάστευση, πρόβα για μελλοντικά σχέδια. Ελπίζω να μην το ξεχάσω. Άλλωστε, για αυτό το θέμα φροντίζουν και τα γραφόμενα που έχουν την ενοχλητική συνήθεια εκδικητικά να μένουν. Γιατί τα πραγματικά θέματα είναι ποιος ξέρει αν θα ζείτε αύριο, αν θα ΄χω δουλειά, τέτοια.

Λένε ότι όλα είναι επιλογές, μα εγώ δεν τους πιστεύω. Θα συνταχτώ με τη φιλοσοφία του χαμένου που πιστεύει σε φαντάσματα και σε συνωμοσίες.
Ο "ήρωας" της πτώσης του Καμί αναφέρεται στην εμμονή του με το ύψος. Σκάει δηλαδή γριούλα, σταυροδρόμι, χαλασμένο φανάρι και αυτοκίνητο, φουλ κομπλέ το ηθικό παράδειγμα κι εσύ την περνάς. Όχι για να την βοηθήσεις αλλά για να νιώσεις εσύ καλύτερα. Αρρώστια; Για σκέψου καλύτερα. Πριν ξεφύγω όμως σε αοριστίες περί ανιδιοτέλειας των πράξεων και αν υπάρχει ζωή στην Ανδρομέδα (που πρόσφατα έμαθα ότι υπάρχει και μας δίδαξε τον ηλεκτρισμό και τις ανακαλύψεις που μας έσπρωξαν στην βιομηχανική επανάσταση γιατί είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσουμε και που -μεταξύ μας, τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβρη του 2012, χέστηκα και για τα δυο), θέλω κολασμένα να συζητήσω αν υπάρχει το αντίθετο. Και, αν ναι, ποιο είναι αυτό.
Κι έτσι έρχομαι στο δεύτερο τρόπο αντιμετώπισης, που είναι να γίνω άχρηστος, να τσιμεντωθώ και να μειώσω τον συνειδητό χρόνο. Έχω αναφερθεί και παλαιότερα στον τύπο που βγάζει ότι η αύξηση του w (όπου w ο χρόνος μειωμένης συνειδητότητας) μειώνεται το θ (όπου θ, ο χρόνος μιας θητείας – γιατί και η ζωή και η κακή ζωή, θητεία είναι).
Κι έλεγα για την Κύπρο. Ναι, λέει θα δοκιμάσω τα όριά μου (συμβαίνει συχνά). Εκεί ίσως διερευνήσω πολλές πλευρές του αντίθετου του ύψους.
Αλλά η Κύπρος αργεί. Υπάρχει το αύριο, χρόνος να μειωθεί μέχρι το αύριο. Θητεία. Χιλιόμετρα ματαιότητας και ματαιότητα χιλιομέτρων.

-33

Επιστροφή στην πάτρια αστυφιλία.

Γυρίζω στην Αθήνα. Πάω να βρω φίλους και να πιω πριν ξαναπάω εκεί μέσα.
Για κάποιο λόγο, τώρα που τα γράφω αυτά και χρησιμοποιώ ιστορικό ενεστώτα, 4 μέρες μετά, ως γραφέας εν υπηρεσία πασχαλινή κι είμαι μόνος στο γραφείο ακούγοντας στο ραδιοφωνάκι ένα πραγματικό κόντρα τενόρι (όχι, γιατί κυκλοφορούν πολλοί), δεν μου φαίνονται τόσο φορτισμένα, ίσα-ίσα, μου φαίνονται αδιάφορα.
Ξεκουράστηκα αρκετά, κουράστηκα κάμποσο με διαδρομές, πράγματα, αναμονές και αηδίες, αλλά μου έμειναν και πράματα που η χάρη τους παλεύει μέσα μου την ασχήμια της περιόδου.
Η δύναμη είναι κάτι σχετικό. Λιγότερο όμως -ευτυχώς- από τη ρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων. Στο πρώτο, αν είναι δικό σου, μπορείς να βασιστείς, για το δεύτερο δεν ξέρεις ποτέ αν το έχεις. Και απορείς συνέχεια -με τα χρόνια, βέβαια, όλο και λιγότερο- με αυτούς που δεν το έχουν.
Άρχισε λεει και Μεγάλη Εβδομάδα και φέτο. Να θυμηθω να φτιάξω ποστ εορταστικά.

-32

Ελευθερία είναι: Να μπορείς να γυρίσεις σπίτι από μπύρες μετά την ώρα του σιωπητηρίου και να φας φρυγανιστό ψωμί με σπιτικό τζατζίκι και ρέγγα παστή.

-31 (Με-μέντα, Αυτοσχεδιασμός #2, Ταξίδι)

Παράλληλοι Δρόμοι

Πριν 3 μέρες, ο Δ. θυμόταν πώς ήταν η πρώτη μας μέρα στο στρατόπεδο.

Λίγο μετά μπήκα σε ένα τρένο για Αθήνα

Εκεί θυμήθηκα το τρένο από τις Τρύπες. Τρύπια φάση. Και τρίπια. Φόρεσα παραλλαγή στο κομμάτι, γύρισα το μέσα πλάι και έβαλα μπροστά τα σκουριασμένα μου δάχτυλα ξέγνοιαστος πρώτη φορά μετά από περίπου ένα μήνα. 

Ξέρω, ακούγεται μαστουρωμένο, χαμένο και αποπροσανατολισμένο.
Ίσχυαν κι εδώ οι προειδοποιητικοί κανόνες του Αυτοσχεδιασμού #1 αλλά είπα να μην επαναληφθώ.
Επίσης τα χέρια μου με πρόδωσαν.

Σήμερα όμως ανεβήκαμε χωριό. Χρησιμοποίησα αρκετά το κινητό μου.
Ακολουθεί ψυχαναλυτικό λούνα παρκ με συνδέσεις, μεταφορές,
εξηγήσεις, λογοπαίγνια και παραλληλισμούς.
Ή και όχι.
Με δυο λόγια είναι εικόνες από το χωριό μου
(σχεδόν) με τη σειρά που τις τράβηξα
και ήχος από τον πατέρα μου να τραγουδάει στη διάρκεια του ταξιδιού και λίγο μετά.
Φυσικά, τον έγραφα χωρίς να το γνωρίζει.

Ένα ταξίδι + ένα ακόμη = 2 δρόμοι που θέλουν να γίνουν ένας

-30

Περίληψη Προηγουμένων

Κουρεύτηκα (2 φορές)

Τα μάζεψα (aka "Στο δρόμο": τουλάχιστον 8 φορές)

Βρέθηκα σε αναφορά (πάνω από 60 φορές)

Ήπια κοκακόλα. (9 ή 10 φορές)

Μπήκα σε θάλαμο (πάνω από 100 φορές)

Ζήλεψα τα σκυλιά (πολλές φορές - σχεδόν όσες τα λυπήθηκα)

Ορκίστηκα (1 φορά) και έβγαλα φωτογραφίες (πολλές φορές)

ΚΤΕΛ-βράδυ πριν τις μεταθέσεις (1 φορά)

Πήγα να πάρω τη μετάθεση (1 φορά)

Γνώρισα τι σημαίνει κοτόπουλο (περίπου 2 με 3 φορές τη μέρα, πριν από κάθε υπηρεσία/αγγαρεία)
(Κοτόπουλα στο Αιγάλεω 6/4/2012)

I greet my country

-29

Ξέρεις ότι είναι μια καλή μέρα όταν έχεις κοιμηθεί 8 ώρες και αφού πιεις νερό, φας, φτιάξεις καφέ και ανάψεις τσιγάρο, η ατάκα της εισπνοής της πρώτης τζούρας μόνη της συγχρονίζεται απόλυτα με το beat που σκάει η παραμόρφωση του Brian May στο We will rock you.

-28

Μπήκα πρωί. Είμαι με δυο ώρες ύπνο. Σκόνταψα με όλα μου τα πράματα και την κιθάρα πριν μπω στο τρένο πριν λίγο.
Η μέρα όμως ξεκίνησε πολύ πριν εμφανίσω όλα τα γνωστά σημάδια υπερκόπωσης, νύχτα.
Έφυγα από Αιγάλεω αξημέρωτα. Πήγα Φάληρο, με μάζεψε ο Δ., πήγαμε Νίκαια να πάρουμε το κινητό του που το είχε ξεχάσει εκεί την προηγούμενη και ανεβήκαμε στο στρατόπεδο. Παίχτηκε και η τελευταία πράξη (για μένα) αυτής της βασικής. Μάθαμε μεταθέσεις και φύγαμε κάποιοι για αυτές.
Χαιρέτησα τους συνθαλαμίτες και έφυγα για δυο επιλαρχίες πιο κει. Το εν τρίτον της προηγούμενης σε άτομα. Θα μείνω εκεί για τις 15 μέρες των διακοπών του Πάσχα που ξεκινάνε αύριο για μένα. Άρα, βγήκα από σήμερα.
Θα επιστρέψω να εκπαιδευτώ εκεί και μετά θα με στείλουν Αλεξανδρούπολη για δυο εβδομάδες, μετά πάλι στα ίδια μέρη, μέχρι να με πετάξουν στην εξωτική Κύπρο.

Μου έχουν πει ότι εκεί έχει μπανάνες. Μια Κύπρια φίλη μού είπε να προσέχω εκεί τις μαϊμούδες και τους πιθήκους. Έχω πλήρη άγνοια για το νησί και ανυπομονώ να το γνωρίσω.
Μουσικά σώματα, χαρτιά, αηδίες, όλα χάθηκαν και δεν περιμένω να 'χουν και ιδιαίτερη αξία. Προβλέπεται ενδελεχής μελέτη πάνω σε μαύρα πειραματόζωα ως προς την αντοχής τους σε ακραίεες καιρικές συνθήκες,  στο -σύμφωνα με τις φήμες- κακό νερό και στην κακή τηλεόραση.
Η Γη της Επαγγελίας με περιμένει. Λιγότερο απ' όσο περιμένει να οργανώσει μια μέρα Eurovision. Ή περισσότερο.
Όταν θες κάτι τόσο πολύ, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες συνωμοτούν για να μην το αποκτήσεις/κερδίσεις.

---------------------------------------------------

Συνύπαρξη σκέψεων και αναμνήσεων: αυτών που θέλεις να κρατήσεις φυλαχτό και αυτών που θέλεις να ξορκίσεις και να στείλεις στα όρη στ' άγρια βουνά.
--------------------------------------

Ατέλειωτη αναμονή για να ανέβεις σε τρένα που δεν φτάνουν.
Πεινάω.
Για μερικούς πωλητές, ότι φοράς αυτή την παρωδία ομοιμορφίας σημαίνει ότι γράφει μαλάκας στο κούτελό σου κάτω απ' το μπερέ. Έχουν ό,τι έχουν κι αν σ'αρέσει, στην τιμή που θέλουν και που δεν σ' αρέσει.
Νυστάζω.
Θέλω να ξαπλώσω σε μια αιώρα και το αεράκι να κόβει στα πεύκια, να με γαργαλάει, να κάνει ήχους μες στα δέντρα και να αναγκάζει το κυματάκι να γλείφει επανειλημμένα -και, ενίοτε, άχρονα- την ακτή, δημιουργώντας το ηχητικό αντίθετο του κομπρεσέρ στην πέτρα.
Να κοιμηθώ.


------------------------------------------------------

΄'Εξοδος, συζητήσεις, φαγητό, καφές στο χωριό έξω από το στρατόπεδο με kse no, Τ.Μ., Χανουμά και Δ.

ΚΤΕΛ πριν κοιμηθώ

Αίθουσα αναμονης και όχι σκηνικό από το Twin Peaks. 50 άτομα σε ένα δωματιάκι.

Μας νίκησαν.

"Ρε μαλάκα Χανουμά, έχω συναναστραφεί πολλούς ανθρώπους. Τους ξεπερνάς όλους σε γελοιότητα  σε τέτοιο βαθμό, που είναι η κολώνα της γοητείας σου." Δ.

Τρένα

-26 και -27 (Χαρτόμπαλο στον κάδο #2)

Εν

Η μειωμένη αντίληψη στον τομέα της συναισθηματικής νοημοσύνης δεν δικαιούμαι να με ενοχλεί όσο η έλλειψη ειλικρίνειας.

Άλλωστε, είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει και για τα δυο. Η ανθρώπινη φύση, βέβαια, δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει σε όλες της τις εκφάνσεις.

Το μπαζίνγκα του ενός είναι το λιβάνι του άλλου (διαόλου).

Στο στρατό ασκείσαι ώστε οι διαφορετικοί άνθρωποι να μην σε ενοχλούν διόλου.

Άλλοι βάζουνε το όριο ως τα παιχνίδια δόλου.

Ή ως το τέλος της λογικής του κόσμου όλου.

Δυο

Περί συνεννόησης: Δεν υπάρχει. (Ειδικά αν μιλάμε για αρπιτζάδες.)

Τρι

Ηθικό Δίδαγμα α΄

Μια βραδιά έξω με τον Μ. δύσκολο να καταλήξει κάτι λιγότερο από απροσδόκητα.

Ηθικό Δίδαγμα β΄

Οφείλεις να βρεις τρόπους να πολεμήσεις τη μαυρίλα. Κάντο κι εσύ. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μετατρέψεις τον χρόνο της άδειάς σου σε κάτι που δεν θα θυμάσαι, όπως τη θητεία. Σε αρνητικό χρόνο δηλαδή. Το αλκοόλ μπορεί να γίνει αρωγός σ' αυτό.

-25

Την 25η αρνητική μέρα, σύμφωνα με τις προφητείες της προηγούμενης, δεν κοιμήθηκα, δεν είδα μισή παράσταση, δεν πήγα νηφάλιος στο μεταμεσονυχτιο λαηβ που είχα κλείσει, δεν με πήρε ο ύπνος όρθιο και η βραδιά δεν είχε σχέση με οτιδήποτε είχα ξανακάνει .
Η εξάντληση ήταν μεγάλη. Το ντεπόζιτο έκαιγε αδρεναλίνη, υπερένταση και λίγη σαπίλα που, όση δεν καιγόταν, άπλωνε τη μυρωδιά της στο χώρο.
Σχεδόν για την πρώτη ώρα με έβλεπε να παίζω από λίγο πιο ψηλά, στην άβολη αυτή θέση που επιλέγω να κάθομαι ο μισός, με παρατηρούσα και ένιωθα απαίσια. Όλο είχε λάθος αίσθηση. Ψάρι που σπαρταράει στο τηγάνι. Τι κάνω εδώ; Πού είναι η θάλασσα; Πού είναι τα υπόλοιπα ψάρια; Όλο λάθος λέμε.

[Παρένθεση: Λίγο πριν καθόμασταν με τον Ν. (π.σ.), κάτι βλέπαμε και πήγα να τρελαθώ με τη συνειδητοποίηση ότι όλα είναι λάθος και ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δυο. Σ' αυτούς που μελετάνε τη ζωή και αλληλοεπευφημούνται όταν πετυχαίνουν μια σημαντική εξέλιξη που συνήθως αφορά την καλύτερη περιγραφή του άλλου μισού κόσμου και σ' αυτούς που απλά ζούνε. Όσο αποτυγχάνω την ισορροπία αυτών των δυο συμπεριφορών που κινούνται από διαφορετικές ανάγκες, θα αποτυγχάνω και γενικότερα.]

Η παρένθεση δεν θυμάμαι αν με επηρέασε. Το σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να την ξεχάσω μαζί με τα υπόλοιπα. Πάσχιζα να βγάλω επιπλέον δυνάμεις για να κάνει την άλλη πλευρά να σκάσει. Να κάνω kill το process, πώς το λένε; Το αποτέλεσμα ήταν μια περίεργη ταλαίπωρη διάθεση μπλεγμένη με διάθεση παιχνιδιού, ένα αλλοπρόσαλλο ξέσπασμα, η αίσθηση αποτίναξης ενός ζυγού που η φαντασία μου είχε δέσει σφιχτότερο από ό,τι πραγματικά είναι.
Το ηχητικό αποτέλεσμα το αντικατοπρίζει απόλυτα. Ακούω την ηχογράφηση και δεν αναγνωρίζω την κουρασμένη φωνή που ακροβατεί από τον πειραματισμό στο αυτοσχεδιασμό και από τις λύσεις ανάγκης στη ματαιοδοξία της αισθητικής επιλογής. Μελωδίες προζάρισαν, άλλες εμπλουτίστηκαν και χάθηκαν σκονισμένες στη μετάφραση κάποιας σκέψης βουτηγμένης σε μαρμελάδα και ληγμένη χρυσόσκονη. Ρυθμοί ξεχείλωσαν ή στένεψαν, μέτρα δημιουργήθηκαν ή κρύφτηκαν, μινόρε ματζόριασαν και στίχοι σκιάστηκαν ή λάμψανε διά της απουσίας τους. Η ηχογράφηση παραμένει παράδειγμα προς αποφυγή και φάρος στους υφάλους της ανοησίας.