-25

Την 25η αρνητική μέρα, σύμφωνα με τις προφητείες της προηγούμενης, δεν κοιμήθηκα, δεν είδα μισή παράσταση, δεν πήγα νηφάλιος στο μεταμεσονυχτιο λαηβ που είχα κλείσει, δεν με πήρε ο ύπνος όρθιο και η βραδιά δεν είχε σχέση με οτιδήποτε είχα ξανακάνει .
Η εξάντληση ήταν μεγάλη. Το ντεπόζιτο έκαιγε αδρεναλίνη, υπερένταση και λίγη σαπίλα που, όση δεν καιγόταν, άπλωνε τη μυρωδιά της στο χώρο.
Σχεδόν για την πρώτη ώρα με έβλεπε να παίζω από λίγο πιο ψηλά, στην άβολη αυτή θέση που επιλέγω να κάθομαι ο μισός, με παρατηρούσα και ένιωθα απαίσια. Όλο είχε λάθος αίσθηση. Ψάρι που σπαρταράει στο τηγάνι. Τι κάνω εδώ; Πού είναι η θάλασσα; Πού είναι τα υπόλοιπα ψάρια; Όλο λάθος λέμε.

[Παρένθεση: Λίγο πριν καθόμασταν με τον Ν. (π.σ.), κάτι βλέπαμε και πήγα να τρελαθώ με τη συνειδητοποίηση ότι όλα είναι λάθος και ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δυο. Σ' αυτούς που μελετάνε τη ζωή και αλληλοεπευφημούνται όταν πετυχαίνουν μια σημαντική εξέλιξη που συνήθως αφορά την καλύτερη περιγραφή του άλλου μισού κόσμου και σ' αυτούς που απλά ζούνε. Όσο αποτυγχάνω την ισορροπία αυτών των δυο συμπεριφορών που κινούνται από διαφορετικές ανάγκες, θα αποτυγχάνω και γενικότερα.]

Η παρένθεση δεν θυμάμαι αν με επηρέασε. Το σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να την ξεχάσω μαζί με τα υπόλοιπα. Πάσχιζα να βγάλω επιπλέον δυνάμεις για να κάνει την άλλη πλευρά να σκάσει. Να κάνω kill το process, πώς το λένε; Το αποτέλεσμα ήταν μια περίεργη ταλαίπωρη διάθεση μπλεγμένη με διάθεση παιχνιδιού, ένα αλλοπρόσαλλο ξέσπασμα, η αίσθηση αποτίναξης ενός ζυγού που η φαντασία μου είχε δέσει σφιχτότερο από ό,τι πραγματικά είναι.
Το ηχητικό αποτέλεσμα το αντικατοπρίζει απόλυτα. Ακούω την ηχογράφηση και δεν αναγνωρίζω την κουρασμένη φωνή που ακροβατεί από τον πειραματισμό στο αυτοσχεδιασμό και από τις λύσεις ανάγκης στη ματαιοδοξία της αισθητικής επιλογής. Μελωδίες προζάρισαν, άλλες εμπλουτίστηκαν και χάθηκαν σκονισμένες στη μετάφραση κάποιας σκέψης βουτηγμένης σε μαρμελάδα και ληγμένη χρυσόσκονη. Ρυθμοί ξεχείλωσαν ή στένεψαν, μέτρα δημιουργήθηκαν ή κρύφτηκαν, μινόρε ματζόριασαν και στίχοι σκιάστηκαν ή λάμψανε διά της απουσίας τους. Η ηχογράφηση παραμένει παράδειγμα προς αποφυγή και φάρος στους υφάλους της ανοησίας.