-51

Στο υποστεγο- μαλακα αυτο ηταν ο,τι επερπε. Το απογευμα βολτα ως το καψημι με τον δυο ονοματα-δυο επιθετα ζακυνθινο που τον φωναζουν ντενη γιατι οπως λεει κι η μανα του εχουνε πολλους νιονιους. Χαιρεται να τον εβανω ενοπλες υπηρεσιες σε φυλακια γιατι εκει ειναι ζαμανφου κι εχει το κεφαλι του ησυχο και δεν τον εστελνουνε απο δω και απο κειο. Δε μπορει ουτε να βλεπει τα μαγειρεια κι ουτε θελει θαλαμοφυλακας να φυλαει μπιστολια γιατι δεν μπορει τα γραμματα. Να του δινω ντουφεκι και να του παιρνω την ψυχη. Ζαμανφου, φου! που λεει κι αυτος. Και πώς μπορω να τρεχω να τους κουβαλαω πραματα και να κανω και υπολογισμους για τα ρεστα που θα 'ναι να τους δωσω και να μη σταματαω και τωρα. Αυτος θα τους πηγαινε μονο αν του τα δινανε ακριβως. Και αυτο μου θυμιζει οτι γραμματα και νουμερα δεν εχουν σημασια. Ο νεος μου ηρωας, ο ντενις, εχει δικιο. Αγκαλιαζω την αποκτηνωση λογω ενος αγνου αμνου. Την αφηνω να καταλαβει ενα προς ενα τα οσο λιγοτερα μπορω να της αφησω κυτταρα. Και ο ντενης δεν φταιει, ισα ισα ειναι απο τα καλυτερα παιδια εδω μεσα. Μου θυμιζει οτι σημασια δεν εχει ποσο κουραστηκα σημερα. Τωρα δεν εχει σημασια. Γιατι σημασια δεν εχει τιποτα παραπανω απο αυτο που του επιτρεπεις να εχει. Ζαβαρακατρανεμια, ποτ πουρι και ζαμπετας στους θαλαμους. Voyage 34 στο υποστεγο.