Με αύδμ τον χαριτωμένο κύριο Milik. Ένας γλυκύτατος αφράτος άνθρωπος που δεν του πάει να φωνάξει, ρωτάει συνεχώς οδηγίες τις οποίες επαναλαμβάνει γρήγορα 2 φορές αφού τις ακούει, κουβαλάει πάντα μια τσάντα στην πλάτη και έχει δυο κόρες φιλολόγους.
Παρόλαυτά, με ουλαμαγό ταέ τον μελαμψό Bordel που είναι πιθανότατα διασταύρωση μπόγια και μπουλντόγκ, η μέρα ΔΕΝ ήταν ήσυχη.
Ενημέρωνα με εσεμές τον Κ-Ρ και του έγραφα "2 συναγερμοί πύλης, 1 συναγερμός ταέ, 1 σκύλα γέννησε και ταμπουρώθηκε κάτω από το σπιτάκι του κηπουρού και την κέρασα μισό ταψί σουτζουκάκια του Lemon που εγώ αντέχω να φάω 1μιση (ελπίζουμε να επιζήσει από τα μπαχάρια) και ιστορίες απ όό το πεδίο της μάχης από Bordel, beat that, bitch!". Πολύ επεισοδιακή υπηρεσία σήμερα.
Έτρεχα να μοιράζω πυρομαχικά στους συναγερμούς πάλι.
Και να 'χεις τον Bordel να χαϊδεύει σιγά σιγά τη σειρήνα που την γυρνάς με μανιβέλα και τη χρησιμοποιείς σε περίπτωση αεροπορικής επίθεσης (ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ), ο απαράδεκτος και να του λέω "θα το χτυπήσετε;" για να ξέρω να ετοιμαστώ με πυρομαχικά, να βγάλω το εμτζηθρή και τα πυρομαχικά του, τετοια πράματα.
Ο άνθρωπος έκανε προκαταρκτικά με τη σειρήνα για περίπου 8 με 12 λεπτά και ψιθύριζε με αισθαντική φωνή "άκου.. σαν πουλάκια δεν ακούγεται;". Μάλλον περίμενε να νιώσω την ίδια ανατριχίά με αυτόν. Άκυρο, μπόγια.
Το χτυπάει τελικά, αφού έχει ειδοποιήσει τηλεφωνικά τις ίλες να μαζέψουν το ταέ (κάτι σε φάση άμεση επέμβαση είναι αυτό, για τους αρματιστές, μαντέψτε, ως Τεθωρακισμένο Φίδι, Χόλι Τυφί, εμένα αυτά δεν με πιάνουν), έτσι για το ηχητικό εφέ. Ο σκοπός του ήταν απλά να παρέχει ηχητικό εφέ στο κάλεσμα του ταέ που είπαμε το έκανε τηλεφωνικά και είχε ήδη γίνει ένας συναγερμός πύλης.
Λόγω του ηλίθιου εφέ, το φυλάκιο της πύλης, χέστηκε πάνω του και άρχισε να τρέχει και αυτό σε θέσεις μάχης. Α, εξαιρετικό, αρχίσαν αύδμ/βαύδμ/ταέ (οι 3 εν υπηρεσία παρόντες που συνήθως αράζουν εκεί στο λοφάκι του αύδμ και λένε ανοησίες) να γελάνε."κοίτα, τρέχουν, χαχαχαχα" και μου λένε "ε, ντάξει, αφού τρέχουν τα παιδιά, μην τα απογοητεύσουμε, δώστους κι αυτούς πυρομαχικά".
Δωστου πάλι να τρέχω κι εκεί.
Άσε με διάολε..
(ή όπως έχει μεταλλαχθεί πλέον η προσφώνησή μου στην στρατοπαρέα by Γένι, "θκιάολε!")
Θέα από τα τσουβάλια της θέσης μάχης μπροστά στο λόφο αύδμ.
Ανάσκελα Ι
Θέα από τα τσουβάλια της θέσης μάχης μπροστά στο λόφο αύδμ.
Ανάσκελα ΙΙ
Στο κιόσκι διοικητηρίου καπνίζαμε βράδυ με τον DrD και μια παρατηρούσαμε τη σκύλα που έβγαινε καταδρομικά από το σπιτάκι του κηπουρού για να κρύψει σουτζούκια, μια αυτό το τεράστιο έντομο στα πόδια μας.
Οργάνωση - ο δεκανέας αλλαγής μαζεύει την αλλαγή φρουράς στο κιόσκι. Πςςς
Θυμάμαι στην Σκοπιά 26η, μας γυρίζει ο δεκανέος που παρεξηγήθηκε κιόλας που 'του πα άντε, αφού δεν μας αφήνεις να πάμε μόνοι μας στην ίλη, τουλάχιστν σώνε, να πάμε για ύπνο και μου 'λεγε, σιγά ρε φίλε, τι νομίζεις ότι είμαι; σκυλλλάκι σου; μας γυρίζει από το τουρ και πετυχαίνουμε το περίπολο που μας κάνει
Αλτισεί!
Δεκανέας Αλλαγής (φωνάζω)
και πετάγεται ένας νέος δίπλα μου [λέω ένας νέος γιατί είναι από άλλη ίλη και δεν έχω όρεξη να τους γνωρίζω] Τι;! Ξέρεις τον κωδικό;! και πολύ γελάσαμε.
Θυμάμαι επίσης στη Σκοπιά 25η, με το αργυρό ότι μου έλεγε ότι κυνήγαγε γάτες με τα αεροβόλα και ότι θα 'θελε να έχουμε σφαίρες να ρίξει καμιά σε τίποτα κεραμίδια. Ουάου. Επίσης, εκτός από νιαούρισμα, κάνει και πολύ φυσικό γάβγισμα και πολύ χαίρομαι που είναι κοντά στη φύση.
Σήμερα το γραφείο ήταν πάλι αδιάφορο. Πραγματικά θα κοιμόμουν κιόλας αν είχα καμιά καλή γωνίτσα. Αλλά το απόγευμα είχε έξοδο με τον Γένι.
Αράξαμε με μπύρες και πατατάκια σε παγκάκι και λέγαμε για ocd και μανίες και τέτοια πράγματα που έχουμε όλοι κάποια τελικά. Ας πούμε, και ο Κ-Ρ και εγώ αποφεύγουμε να πατάμε γραμμές στα πλακάκια των πεζοδρομίων και θέλουμε να πατάμε τετράγωνο.
Ένα άλλο παιχνίδι που έκανα μικρός και δεν το ανέφερα σε καμιά τέτοια συζήτηση είχε σχέση με την θέση και την κινητικότητα της γλώσσας μέσα στο στόμα μου, όταν κάναμε ταξίδι με το αυτοκίνητο. Θεωρούσα ότι όταν "κάθεται" η γλώσσα μου ακουμπάει στο έδαφος. Και ότι μπορεί να ακουμπήσει μόνο άσφαλτο και όχι λευκή λωρίδα. Άρα, έτσι όπως κινείται το αμάξι, όταν πάει να αρχίσει λευκή λωρίδα οφείλει η γλώσσα να πάρει φόρα, σαν τρομπολίνο και να σηκωθεί από εκεί που κάθεται και να μην "κάθεται" στο έδαφος, τη στιγμή που αυτή η γραμμή θα αρχίσει να υπάρχει στην νοητή κάθετο από την θέση μου στο αυτοκίνητο και την άσφαλτο. Ξέρω, ηλίθιο αλλά κολλητικό.
Σε ποιο σημείο αυτά όμως γίνονται στοιχείο της προσωπικότητας του καθένα;
Σταματάει κάπου η αίσθηση πληρότητας και η ικανοποίηση που σου προσφέρει το να ανοιγοκλείνεις 3 φορές τον κάθε φωτοδιακόπτη; Γίνεται ανησυχητική μήπως; Υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για να το πεις σε κάποιον; Πρέπει;
Μπα, δύσκολα πράματα. Μας διακόπτει τη συζήτηση ο μικρός πατρινός πυγμάχος (Σκοπιά 16η) που είχε πάει να πλύνει κάπου ρούχα και γύριζε με ένα ζακετάκι στο χέρι. Ζητάω να του φωτογραφίσω το τατού. Ιδού τατού.
Γνωστή και ως 20 Σεπτεμβρίου
Τι-Καλά-Που δεν μου 'χουν χρεώσει ακόμα όπλο.
"Για να το πω λαϊκά" (που λέει κι ένας παλιός επιστήμονας-στέλεχος -μουχαχαχαχα- ο Bok):
ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ. ρΕ;
Δεν το χρειάζομαι. ρΕ;
Δεν το θέλω.
ΜΕΗΚΛΑΒ. ΝΟΤ ΓΟΥΟΡ.
Κάθομαι στο γραφείο και παρατηρώ. Το Gallian σε ένα σύντομο χορευτικό όταν βγάζει φωτοτυπίες. Τον κόμη Vlach, το καψερό, να μην θέλει να είναι στα γραφεία και να τον έχουν χωμένο γραφέα στρατολογίας.
Πιο δίπλα, στο τρίτο, τον απαράδεκτο step-μπαρμπα-in-law του κρητικού, ευτυχώς, χωρίς γραφέα. Καλά, είναι ο Muri γενικότερα, που παλιότερα αναφέρεται ως το κουνάβι που λέει τον μικρό αύδμ ασβό αλλά δεν μετράει και πολύ για βοηθός. Πιο δίπλα, στο πρώτο ο παλιός "αξιωματικός" εκείνος ο κομπλεξικός, έχει φύγει. Πλέον υπάρχει η Κουλ Σοφία, εκείνη η Ξανθιά με την πλατίνα στο μαλλί; Ε, αυτή και είναι βοηθός ενός υπίλαρχου, χωριό φάση, έχει ένα μικρό πρόβλημα. Βοηθό έχουν τον Kara-john ή Καρα-φλος καλύτερα, το αγχωτικό, εύσωμο, τεντωμένο, γεροντοπρεπές παλικαράκι που είναι φιλόλογος και θέλει πολύ την παρέα του Κ-Ρ (αν και ό,τι βρει σε παλιότερο και σοβαρότερο του κάνει). Πιο δίπλα, στο 4ο είναι ο Κουλ Μάκης που δεν νομίζω ποτέ να τον χαιρετήσω κανονικά γιατί τον ντρέπομαι που ξέρει έναν οικογενειακό μας φίλο και δεν είναι ότι θα 'θελα ευνοϊκή μεταχείριση με κάποιον τρόπο. Απαπα, να μας πιάσουν στο στόμα μας οι κατίνες; Και φυσικά υπάρχει και ο Κ-Ρ που κάθε τόσο βγαίνει με ένα χαρτί στο διάδρομο και κάνει μια στάση και απ'το δεύτερο γραφείο ξεμυτώντας διακριτικά από το διάδρομο αν έχει κανά καλό μαργαριτάρι να μου δείξει ή κάποιο καινούριο κουτσομπολιό να μου πει. Αααα, αυτή είναι ζωή. Αν δεν ήταν κι αυτός στο διοικητήριο, τι θα κάναμε. Ο αθλητικός δημοσιογράφος είναι σε άδεια, και καλά κάνει, γιατί του αξίζει, είχε πήξει το καημένο το παιδί.
Τι έλεγα; Αν ναι, για το γραφείο.
Ο Andrie με οδηγεί στα όρια. Έχω αναφέρει σίγουρα ότι προσπαθεί να κρύψει το ανκούλ του χρησιμοποιώντας φράσεις που ακούγονται ξένες στο σώμα του και στην κίνησή του και στο σουλούπι του όπως "κουλ" και "κομπλεντάν" - είναι σαν να βλέπω σχεδόν τον νικητή και να ακούω εκείνες τις φράσεις "τζάμι", "την έχω κάνει χωνί" και "είμαι τέλειος".
Με στέλνει για δουλειές στην πύλη, στο δίπλα στρατόπεδο, στις ίλες, στην αίθουσα ίντερνετ, στην εκκλησία, να καλύψω με ταινία τους φακούς γιατί "τους ανοίγουν μπροστά για να βάλουν τα συνθηματικά και μπορεί να πέσουν και τσουπ πάνε 12 ευρώ" και να δοκιμάσω αυτά τα γαμωρακαλάκια που ποτέ δεν δουλεύουν και απλά τα μοιράζουμε σε σκοποπερίπολα έτσι για το καλό. Έχει πάθει ψύχωση μ'αυτά τα γαμωπράματα και φυσικά πληρώνω εγώ τα χάπια του.
Γραφέας 2η
Με αύδμ έναν από τα παλιά στελέχη (που για αυτούς λελέ δεν έχει). Αυτοί που έχουν μείνει από τα παλιά είναι οι Dallarice, Andrie, o σημερινος (αυδμ-θειος-απ'το-χωριό/"που φωνάζει"/ πλέον υπεύθυνος καψημί), ο Μάκης και κανά δυο άλλοι.
Ήσυχη υπηρεσία ήταν. Αρχίσαμε με αντίδραση για τις ώρες εφόδου. "Να δούμε αν θα μπορείς να είσαι εσύ μικρός αύδμ" μου λέει "κι αν σε εκπαίδευσε σωστά ο άλλος".
Του απαντάω ότι εγώ μικρός αύδμ δεν θα γίνω ποτέ, δεν είμαστε όλοι Σπύρος/"μικρός αύδμ" και ότι στο κάτω κάτω, ο Σπύρος, δεν με προόριζε ποτέ για αυτή την υπηρεσία και δεν με είχε εκπαιδεύσει. Ο Κ-Ρ το κανόνισε. Ο καημένος, πρέπει να του φάνηκε λίγο απότομο. Και είναι ο ίδιος που ρίχνει τις φάπες και του το 'χα κόψει όταν πήγε μέσα στο δεύτερο γραφείο να το κάνει, και του 'χα πει "αυτά στον μικρό αύδμ".
Το επόμενο ξημέρωμα, όταν του ξέφυγε το "βλάκας" για ένα στρατιώτη, διόρθωσε αμέσως τον εαυτό του και σε μια έκλαμψη αυτοκριτικής και αυτοελέγχου είπε "κακώς τον είπα βλάκα. Πρέπει να το κόψω. Την καρπαζιά την έχω ήδη κόψει." και συνειδητοποιώ ότι έχω καιρόνα τον δω να το κάνει. Όπως συμβαίνει με τέτοια λόγια, δεν σε "πιάνουν" για το περιεχόμενό τους, αλλά για το ύφος που λέγονται. Αυτό σε κάνει να τα πιστεύεις. Ε, εγώ τον πίστεψα και μου 'κανε ενδιαφέρουσα μεταστροφή. Συνειδητοποίηση. Αυτοβελτίωση. Τέτοια πράματα.
Θυμάμαι ότι πριν κανα μήνα είχε πάει να μου δώσει καρπαζιά αγαπησιάρικη, στο γραφείο μέσα και του 'χα πει "όχι κύριε τέτοιε μου, αυτά στον μικρό αύδμ, όχι για μας". Ψάχνω να βρω την ανάρτηση που το 'χα γράψει αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή. Είχε πλάκα όμως.
Δεν ξέρω αν επηρεάστηκε μόνο από μένα αλλά εντυπωσιάστηκα που έδειξε τέτοια σκέψη 6 το πρωί. Μετά απ' αυτό άνοιξε με τα κλειδιά του το κυλικείο, μπήκαμε μέσα και φτιάξαμε ο καθένας τον καφέ του σε μια σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα - κερασμένος ο καφές ε;
Σήμερα έχει φανταζμαγκόρια.΄Βολή φορητού οπλισμού. Πςςς
Κανονικά θα ήμουν υπηρεσία, αλλά κανονίσαμε να καλύψω φωτο/βιντεο την πρωινη και τη βραδινη βολή για λογαριασμό του 2ου γραφείου. Εντωμεταξύ στο διοικητήριο τρέχουν όλοι για να γίνουν όλα στην εντέλεια. Ή την ευτέλεια. Ξέρεις, αυτό το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής που όλα τους φταίνε.
Μόνος στο γραφείο (απών ο Andrie, απών ο Gallian) κάνω 3 δουλειές ταυτόχρονα τη στιγμή που μου ζητάνε άλλες 3. Ευτυχώς βέβαια, γιατί αν ήμουν ο Κ-Ρ θα έκανα 5 δουλειές και θα μου ζητούσαν άλλες 5, και θα αισθανόμουν άσχημα που δεν μπορώ να κάνω 8 και να μου ζητάνε άλλες 8.
Κανονίστηκε επίσης να ανέβω στη βολή με τη δεύτερη κίνηση, μαζί με λίγους ξεχασμένους στην εμά, μαζί και με τον Κ-Ρ. Αφού λοιπόν κλείνω το γραφείο, τριγυρνάω στο έρημο χωριό περιμένοντας τη μοίρα μου. Έχω στείλει τις κάμερες πάνω και κάνω δρόμο για να δω άνθρωπο. Αλήθεια, η δεύτερη κίνηση άργησε και ήμαστε σε ένα μέρος που έμοιαζε στοιχειωμένο. Δυο τρεις έξω από τη διοικήσεως, ο Πράου να τρομάζει τον Δεκανεκά, δυο-τρεις έξω από το καψημί, μερικοί να χαζοκοιμούνται στους θαλάμους, μερικοί θαλαμοφύλακες να τριγυρνάνε απορημένοι και όλοι να περιμένουν τον θανατηφόρο ιό που θα μας κάνει όλους ζόμπι για να μολύνουμε την υπόλοιπη Κύπρο.
Νομίζω ότι όσο προχωράμε, όλο και λιγότερο σκέφτομαι. Ίσως να ενεργεί πάνω μου ο ιός.
Δηλαδή, έχω σκέψεις. Αλλά υπάρχει μια πορεία σήψης.
Ωστόσο, θεωρώ ότι έχω κάνει ενδιαφέρουσα θητεία.
Θα με κόψω εδώ πριν αρχίσω τους απολογισμούς γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ.
Πήγαμε τελικά στην πρωινή βολή, προλάβαμε τις τελευταίες 3 δεκάδες, κάλυψα τη μία με φώτο, την άλλη με βίντεο και την τρίτη την άκουσα από κάτω απ'το λοφάκι, κουβαλήσαμε και δυο παγκάκια και φύγαμε. Αυτό ήταν. Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.
Στην απογευματινή όμως, που είχε κανονιστεί να κάνει γραφέας υπηρεσίας ο Κ-Ρ (πολύ τον βόλεψε, γιατί αγχωνόταν πολύ με τη βολή - τον καταλαβαίνω), πήγα να συνεννοηθώ με τον Grandpa για να ανεβάσω την κάμερα και τα ρέστα και μου λέει ότι δεν ήθελε κάλυψη. Και ότι θα την κάνει αυτός.
Οκ, λέω. Εγώ τι κάνω; Να πας, μου λέει να ρίξεις βολή.
Πάω κι εγώ στην ίλη, βρίσκω το παλικαράκι που μου βάλανε για υπίλαρχο (Μέην Μαν Τρία νομίζω τον έχω πει), αντιλαμβάνομαι ότι έχει αφήσει λελεύθερους διάφορους από εμάς για να μην έρθουν στη βολή (γιατί η έμφαση είναι στις μικρότερες σειρές) και μου λέει "πάμε να ρίξεις"/
Οχου, λεω, και πριν το καταλάβει, έχω βρει το Bur και τον στέλνω να ρίξει αυτός στη θεση μου. Μπήκε τελευταία στιγμή στο στάγιερ, και έμεινα πίσω να κάνω, στη θέση του, τη Σκοπιά 27η.
Ναι, το έπιασα το 27 τελικά. Κι ας ήταν μόνο για ένα δίωρο, δεν πειράζει.
Τη σκοπιά την έκανα με τον ορισμό του μαχιμίου, τον Τάρα, έναν Σερραίο ποδοσφαιριστή, πολύ καλό παιδί, τον ήξερα από την 4.3. Ποτέ δεν μου δημιουργούσε πρόβλημα, τον άφηνα και τριήμερο στο 2ο τυλ. Έχει στο μυαλό του ότι επειδή ασχολούμαι με τη μουσική θα ήθελα να γίνω κάτι σαν τον παντελίδη ή κάτι αντίστοιχο, και ότι έχει βρωμιά και τέτοια, αλλά δεν τον παρεξηγώ. Θα ήθελε να βρει δουλειά σε καμιά ομάδα εδώ, αλλά δεν έχει βρει ακόμα κάτι.
Πέρασε γρήγορα και ανέμελα η δίωρη σκοπιά μαζί του.
Και ήταν πολύ καλύτερα από το να πάω εκεί πάνω να με τραβολογάνε στα σκοτάδια για ένα πίου.
Ρε ουστ.
Ο Κέκ'μεν απλώνει ένα κορμί δίχως τέλος πάνω σε ένα πρόθυμο νέο/
Ο νέος είναι στ' αλήθεια ψηλός όμως.
Πιθανός τίτλος: Αγάπη στο Στάγερ
Πρωινή εκπαίδευση στο νέο γραφέα. (Είμαι λελέ or what? Οκ, καταντάω αηδία.)
Λίγο λίγο κρασί, λίγο θαλασσά και τ' αγόρι μού-ου-ου ο Gallian, 321, περήφανος, υποτακτικός στα στελέχη (λογικό: νέος είναι -ωστόσο αηδιαστικό) και μες στη χάρη. Μιλάει και λίγο σαν Ψινάκης χωρίς γρέζι, ξέρεις, με χρωματιστές, μακρόσυρτες καταλήξεις.
Βαριέμαι πολύ. Αντί να κάνουμε δουλειές, θα ήθελα να μελετήσω τη νέα αυτή προσωπικότητα. Αλλά είναι πολύ πρόθυμος και κάνει δουλειές και όλοι χαίρονται.
Λίγο μετά, τον ανακαλύπτω, ως μπακαπ ντάνσερ σε ελληνικό αρενμπο-κλιπάκι. Ίου για τη μουσική. Μπράβο για το χορό. Παραμένει ό,τι πιο διάσημο κυκλοφορεί δίπλα μας και αφού την έχουμε την ποπ παιδεία, ας του δώσουμε και λίγη προβολή.
Στην έξοδο έλιωσα με το λάπτοπ στο Κόστα Κόφι. Γιατί έτσι πρέπει. Ναι, πλέον έχω λάπτοπ εδώ κάτω. Τα μέλη της παρέας αδειεύονται σιγά-σιγά και η μονάδα είναι σαν να αδειάζει.
Γραφέας 1η
Πρωινή εκπαίδευση/λελέ 2ο γραφείο.
Ο Andrie, αξιωματικός 2ου γραφείου, λικνίζει τα "κουλ" του και τα "κομπλεντάν" του, περιφέρει όλο το ύψος της αγχωμένης του φιγούρας στο μικρό μας γραφείο και εγκληματεί κατά της πρακτικής σκέψης. Κάθε τόσο ρίχνει (;) βλέμματα στο κουτί του υπολογιστή του χαιρετώντας τα δυο του παιδιά, και μια φωτογραφία του παππού και του προπάππου του με στολές εξόδου. Όλοι στο στρατό.
Πολλές ώρες, όχι μία.
Ο σημερινός αύδμ, τρελό νιούδι, με ένα κίτρινο βέλος στο πέτο του που δείχνει πάνω και δεν ξέρω τι σημαίνει, είναι γνωστός και ως Ρόμποκοπ. Και για τη φωνή και για τη σκηνική παρουσία.
Λατρεμένα quotes.
"Τα στελέχη -και ο διοικητής ακόμα- μέχρι και σήμερα αγοράζουν ακόμα, σας μαθαίνουμε. Σύντομα θα πουλάμε όμως. Το καταλάβατε;" έλεγε στη βραδινή αναφορά.
"Αλτισεί απ'τα 500 μέτρα και μου γυρίζουν τα κωλιά; Απαράδεκτοι. Δηλαδή ρε παιδιά δεν ξέρετε να κάνετε αναγνώριση;"
"Μόκο κάνουμε στην παράταξη. Μιλάαας; Μιλάει μόνο αυτός με το αγγούρι στον κώλο." (για τους λοχίες υπηρεσίας, πριν την βραδινή αναφορά)
"Λογω καλής συμπεριφοράς στη διάρκεια της νύχτας, δεν θα βγάλω τελικά αναφερόμενους" (στην πρωινή αναφορά, μετά από τουλάχιστον δέκα συστάσεις και υποσχέσεις ότι θα βγάλει αναφερόμενο κόσμο πολύ)
Λίγο μετά με στέλνει να του πάω καφέ ελληνικό/κυπριακό/τούρκικο και όταν του το πάω στο πλαστικό, μες στο διοικητήριο, μόλις έχει βγει από το πρωινό γλύψιμο του διοικητή, ξεσπά σε μια χαριτωμένη μιούζικαλ κίνηση ότι "όχι σε πλαστικό βρε.. ποτέ σε πλαστικό! νούμερο ένα! καρκινογόνο!" με όλη του την καλοσύνη. Και με ξαναστέλνει.
Τρίβια της ημέρας.
Ο Γένι όταν πηγαίνει σε σπίτι γκόμενας, αντί για μαξιλάρι, φτιάχνει και χρησιμοποιεί για ευκολία στρατιωτικό φάκελο. Του έμαθε και κάτι χρήσιμο τελικά ο στρατός.
Κυριακή στο Πράσινο Χωριό.
Πόσο διαφέρει από μια άλλη κυριακή σε ένα άλλο χωριό;
Πόσο διαφέρει, γενικά;
Πρώτη μέρα στην εμά μετά από καιρό. Το ομολογώ: προσεχτικά σχεδιασμένο ώστε η πρώτη μέρα μετά την άδεια να είναι μεν με υπηρεσία αλλά χαλαρή από πρόγραμμα.
Οι περισσότεροι 318 λείπουν σε άδεια και όλα μυρίζουν λίγο πιο λελέ.
Στις μικρές λεπτομέρειες είναι εκεί που ανακαλύπτεις, όμως, τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συμβεί στο στρατόπεδο ενώ εσύ λείπεις.
Πλέον υπάρχει κόσμος. Και πολλές γόπες. Κάδοι παραγεμισμένοι και σκουπίδια και φασαρία και όλα τα δεινά που φέρνει ο κόσμος μαζί του.
Η μουσική είναι παντού πιο δυνατά για να καλύπτει τη φασαρία. Τα ποτήρια του καφέ στο κυλικείο είναι πιο ψηλά και χωράνε περισσότερο καφέ.
Οι ώρες της σκοπιάς στρογγυλοποιήθηκαν και οι Νέοι Δεκανείς Αλλαγής μας κάνουν βόλτες παντού σε όλο το χωριό για να κάνουν τις αλλαγές τους. Απαράδεκτο. Δεν μπορείς βέβαια να έχεις την απαίτηση να πάρουν και πρωτοβουλία. Κάηκες.
Πλέον κάνει περισσότερο κρύο τη νύχτα και λόγω υγρασίας ίσως χρειάζεται μακρύ μανίκι για να το αντέξει κανείς.
Τιμωρίες -ακούω- πολλές. Τιμητικές επίσης μπόλικες.
Νέα συστήματα λέμε. Νέα πρόσωπα.
Η πορεία αχρηστοποίησης του φαντάρου (ώστε να αποστρατικοποιηθεί εκ των έσω και να τον αποβάλλει στο τέλος οριστικά το στρατόπεδο) καλά βαδίζει. Την περιμέναμε. Την δικαιούμαστε.
"Μάθε να ακούς εντολές και εμείς θα σε κάνουμε όσο πιο άχρηστο γίνεται. Μπες στην πυραμίδα μας και πάντα θα έρχονται νέοι για να σε απαλάσσουν από ευθύνες. Cosi fan tutti. Ακολούθα το παράδειγμά μας. Λουφαρε αρκεί να μην σε βλέπουν. Χαιρέτα όταν σε βλέπουν."
Η έννοια της παραστατικότητας. Μεγάλη σκηνή ο κόσμος, αλλά μικρότερη και πιο ελεγχόμενη το στρατόπεδο. Πιο αυστηρά ορισμένη. Παρατηρείσαι; Είσαι άλλος, αυτόματα, τη στιγμή που το συνειδητοποιείς. Το ξέρεις; Φαντάρε, έχεις ταλέντο; Μπορείς να οργιάσεις.
Γίνε ήρωας στο λεύκωμά μου. Αν σου το έλεγα, θα γινόσουν ακόμη καλύτερος. Σκοπιά 26η
Εδώ όλα μυρίζουν τελευταία σκοπιά, αν και για σημειολογικούς λόγους, θα ήθελα να έχω κάνει 27. Να κάνω δηλαδή μια 27η, εορταστική με τον Γένι, που είμαστε χρισμένο αγαπημένο ζευγάρι σκοπών.
Αυτή η σκοπιά όμως είναι με τον Longjohn, που είχα κάνει και την Σκοπιά 3η.
Ο Λονγκτζον μετράει ώρες για την τελευταία του τρίτη άδεια και οι 6 ατελείωτες ώρες πέρασαν γρήγορα. Μετρώντας -όχι ώρες- μέρες.
Τελευταία του σκοπιά. Ίσως και δική μου γιατί από αύριο πιάνω υπηρεσία ως πουτανάκι του εκάστοτε αύδμ και τους κάνω τα χατίρια και γράφω για αυτούς. Γραφιάς.
26 σκοπιές ήταν αρκετές. Μπροστά μου έχω μόνο άδεια και υπηρεσίες γραφιά.
Με τον Λονγκτζον λέγαμε για μεθύσια και για το αμοργιανό πέρασμα στην καλλιθέα. Εκεί τα είχαμε πιει με τον Δαμ. πριν κανα χρόνο (πάει καιρός). Ούζα θυμάμαι. Μίνι, Μίνι, Μινι, μεζέδες και μετά ένα χύμα και γίναμε άχρηστοι. Εγώ τουλάχιστον. Θυμάμαι μετά να αγοράζω ένα χοτντογκ και να πετάω στον τενεκέ το λουκάνικο. Και μετά να ξεραίνομαι στο σπίτι του για μια ώρα, στον καναπέ, όσο αυτός πήγε με την Α. του να χορέψει στον πάγο, μωρέ μπράβο κουράγιο.
Είχε και ένα ξέσπασμα με νταηλικια ο Λονγκτζον κατά των νέων που άργησαν να μας αλλάξουν. Πολύ αγρίεψε και ήταν σχεδόν αστείο.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω ένα αφιέρωμα στον Χρωματιστό (Ρόχο), τον Πρωκτικό και τους άλλους μυθομανείς.
Επίσης, στο μυαλό μου λύθηκε πριν ενάμιση μήνα το "μυστήριο" τον κλοπών στον Αυλώνα.
Παραδέχτηκε την ενοχή του με περηφάνεια ένα βράδυ "αφού-κλείσαν-τα-φώτα" ο Κέκ'μεν. Συγκεκριμένα, περηφανευόταν στους παλιότερους (πφφφφ τους 318;) ότι "τους είχα γδάρει στον Αυλώνα" και ότι "μπροστά μου ανήκουν όλες οι κλειδαριές". Α, ρε αλάνι. Είχε γίνει ολόκληρο θέμα στον Αυλώνα, με κλεμμένο πορτοφόλι, ταυτότητες, mp3 player, μετρητά, ακόμη και ρούχα.
"Εδώ όμως" συμπλήρωσε "δεν κάνω τέτοια, τι; μεταξύ μας;"
Το 'χα ξεχάσει το θέμα.
Η Σκοπιά 26η , η δεύτερή της βάρδια, ήταν ταυτόχρονα με τη λειτουργία της ψησταριάς που ξανάνοιξε.
Τσίκνα όμως;
Ο κουρέας λείπει. Αλλά έχει αφήσει στην ΑΩ αποτύπωμα.
Στο πρώτο πρωινό μοιραζόμαστε τη χαρά του κόμη Vlach γιατί βρίσκει σε μια συσκευασία κρουασάν, δυο κρουασάν. Τι ανέλπιστη χαρά και τι ευχάριστος τρόπος να ξεκινήσει τη μέρα του.
Ο κόμης Vlach επιδεικνύει το θαύμα
"του διπλού κρουασάν".
Μια επιγραφή στην ΑΩ.
Ξανά το δημιούργημα του κουρέα.
Το τατού του Γέμε. Ρε χριστιανοί..
Λόνγκτζον ακολουθεί τη συμβουλή μου για το κράνος-μαξιλάρι.
Βάλτο να παίζει, μεγάλε, τέρμα, σου λέω, γιατί φεύγω εδώ και τώρα και κανένα γραφείο δεν με κρατάει όσο κι αν θέλουν.
Πίσω μου μετράνε σφαίρες και αλλάζουν χέρια γραφεία και βαριέμαι όσο δεν φαντάζεσαι.
Ακολουθεί η εξιστόρηση της άδειας "που άργησε (σχεδόν) ένα μήνα" αλλά ήταν αρκετά καλή ώστε να με κάνει να ξεχάσω (σχεδόν) ότι είμαι φαντάρος.
Οι πρώτες τρεις μέρες πέρασαν με εναλλαγές μπόλικου ύπνου,
λιγοστού ύπνου και ύπνου σε λάθος ώρες. Είναι ο τρόπος που δεν προβλέπεται για
το στρατό.
Τζαστ φάην ρε.
Έφαγα ό,τι σκατά έβρισκα μπροστά μου, σφολιάτες, σοκολάτες,
μπύρες για πρωινό, ρακές, ούζα και αυγά στο τηγάνι. Είτε πήγαινα στο Νέο Κόσμο,
είτε στα Εξάρχεια, είτε τριγύρναγα στο δρόμο από κάπου μακριά άκουγα κάτι σε bluesνα
παίζει. Άλλες φορές ήταν ιδέα μου άλλες φορές το άκουγα όντως. Νομίζω ότι ήταν Roryπάντως.
Τη Δευτέρα –ή να ‘ταν Τρίτη;– έφυγα για τα πάτρια εδάφη στη
Μαγνησία. Εκεί που κάθε φορά που πήγαινα ή έφευγα (τουλάχιστον για τον καιρό
που είμαι φαντάρος) έβρεχε. Βρέχει. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι
η υγρασία.
Στην επαρχία είναι αλλιώς τα πράγματα και ο ρατσισμός είναι
απενοχοποιημένος στην καθημερινότητα. Κανείς δεν θα κοιτάξει τον άλλο περίεργα
αν πει κάτι όπως «Ωραία μού ‘κανε τα κεραμίδια ο Αλβανός». Άντε, ίσως κάποιος
τρελός να κρατήσει μια σημείωση στη χειρότερη.
Πέρασα μερικές μέρες ησυχίας στο πατρικό μου και είδα
μερικούς συγγενείς και μερικούς συμμαθητές από το σχολείο που πλέον όλοι έχουν
τις ζωές τους. Ειδικά αυτοί που δεν είδα εκεί. Μου λένε για γάμους, αρραβώνες,
παιδιά, ταξίδια, φορολογικές δηλώσεις και εμένα μου φαίνονται εντελώς ξένα.
Πότε η Δανάη πρόλαβε να μείνει έγκυος, πότε να γεννήσει, πότε ο μπέμπης να
μεγαλώσει ούτε κατάλαβα. Μέχρι να γυρίσεις το κεφάλι σου θα πηγαίνει στα νήπια,
που θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στο χωριό και με στείλανε νηπιαγωγείο, πήγαινα μαζί
με τη Δανάη και τη Νατάσσα και τους είχα στείλει ραβασάκι –καλέ αυτό είναι
προχωρημένο, γράφει από τώρα– ότι μου αρέσει πολύ να κάνω παρέα μαζί τους και
δεν είχα αποφασίσει ποια μου αρέσει περισσότερο. Φυσικά δεν είχα ιδέα πώς.
Θυμάμαι όμως ότι με ψιλοσνομπάρανε όμως και ότι εγώ πολύ είχα ντραπεί και μετά
τις απέφευγα. Όχι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα εξελισσόταν σήμερα ένα
αντίστοιχο σενάριο. Συμπερασμα; Δεν αλλάζω και πολύ τελικά ή τουλάχιστον όσο θα
ήθελα.
Κοίτα να δεις λοιπόν από πού ξεκινάμε και πού καταλήγουμε.
Στο χωριό λοιπόν είδα τον ξάδερφο, και την Άννα «την
Ιαχωβού» όπως τη λέγανε την τυχερή που γλύτωνε το μπόλιασμα των Θρησκευτικών,
και τη Γεωργία που κάνει ξινές φάτσες για τον κόσμο και τα ‘χει με έναν ξάδερφο,
και είδα και το Γιώργο που μικρά παίζαμε το Spiderman και φτιάχναμε γκάτζετς από ξύλο, χαιρετάγαμε ο ένας τον
άλλο από μακριά με ποιμενικά σφυρίγματα, ακούγαμε Scorpions, παίζαμε σκάκι και αρχίσαμε να
μαθαίνουμε μουσική (αυτός μπουζούκι κι εγώ κιθάρα) αλλά μετά δεν κάναμε τόση
παρέα γιατί ένας κομπλεξικός φίλος του (που προφανώς ζήλευε που κάναμε τόσο
καλή παρέα με το Γιώργη) έβγαζε βρώμες ότι και καλά είμαστε αδερφές και
περισσότερο κομπλεξικοί εμείς αραιώσαμε κι εγώ πολύ θυμάμαι στενοχωρήθηκα γιατί
αυτός άρχισε να κάνει παρέα με έναν πολύ χριστιανό που είχε πολλές ιστορικές
γνώσεις, με έναν υπολογιστάκια ντράμερ που κατέληξε να παίζει κλαρίνο, με έναν
πληκτρά με κοινωνικές φοβίες, ένα τσομπάνη και ένα μπάτσο – ε, όλοι αυτοί
κάνανε μπάντα και παίζανε Savatageκαι UFO
και τέτοια κι εγώ ποτέ σε μπάντα δεν έπαιξα. Μετά ο Γιώργος πήγε στην Άρτα να
σπουδάσει μπουζούκι στο Λαϊκής και Παραδοσιακής και τους φίλους του εκεί, τον
Δαμ. και τον Διον. τους γνώρισα εγώ στην Αθήνα και στον Αυλώνα αργότερα γιατί
«τελικά ο κόσμος είναι πάρα πολύ μικρός» όπως λέω στο -2 κι εκεί οφείλεται
εκείνη η παρατήρηση.
Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία κι απλά γράφω ότι
μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Απλά εκμεταλλεύομαι το άδειο δεύτερο γραφείο και
όλοι με κοιτάνε περίεργα που πυροβολώ τα πλήκτρα με μια ταχύτητα που δεν ήξερα
ότι ήμουν ικανός να πληκτρολογώ.
Και είδα και το Γιώργο και τη Δανάη λοιπόν, και την αδερφή
της Δανάης, τη Μυρτώ που σπούδασε κάτι με Αρχιτεκτονική και θέλει τώρα να κάνει
τη διπλωματική της σε κάτι με τη σύγκριση αυτοσχεδιασμό στη μουσική και την αρχιτεκτονική.
Τι να πεις, εγώ μια ζωή μικρή θα την θυμάμαι, ως τη μικρή αδερφή της Δανάης που
της μοιάζει.
Κι έτσι πέρασαν 3-4 μέρες στο χωριό. Την τελευταία το πρωί
με πήγε ο φάδα ως το ΚΤΕΛ στην πόλη, για να πάρω το λεωφορείο για το χωριό του
Δ. την γνωστή μου (από 5-6 ταξίδια πέρυσι) Ροδαυγή.
Μας έφτιαξε καφέ σε πλαστικό μια πολύ όμορφη ξανθιά πριν
φτάσουμε στο ΚΤΕΛ και κάπνισα με λίγες ενοχές μπροστά στον πατέρα μου, επειδή
έχει εκδηλώσει επιθυμία να το ξαναρχίσει το κάπνισμα κι εγώ του λέω καλύτερα
όχι.
Έφτασα στα ΚΤΕΛ και έβγαλα εισιτήριο και συνειδητοποίησα ότι
το κτελ ιωαννίνων ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ. Ολόκληρο το
πλήρωσα και τους έβριζα στη μισή διαδρομή, τους απαράδεκτους.
Με δυο ώρες ύπνο, βέβαια, μετά το βρίσιμο με πήρε γρήγορα ο
ύπνος και δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα φαντεζί Μετέωρα στα δεξιά μου, ούτε με
την επαγγελματική ταμπέλα «Στεφανής» που εδώ πουλάει Σιδηρά Υλικά και στην
Κύπρο είναι κατάστημα με ηλεκτρικά. Απλά σκέφτηκα ότι πρέπει να ξεχνώ λίγο πιο
αποτελεσματικά το Δεν Ξεχνώ της Κύπρου, τουλάχιστον όσο είμαι σε άδεια.
Γιάννενα-Άρτα καφές-Ροδαυγή.
Εδώ είμαστε. ΒΟΥΝΌ ΡΕ. ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ;
Πουρνάρια, έλατα, καρυές, καστανιές, βλάστηση, αυτό είναι
κλίμα. Το καλύτερο κλίμα. Και μου θυμίζει το χωριό του μακαρίτη του πάππου μου,
την Οξυά και μακάρι να πήγαινα κι εκεί λίγο. Εδώ έχουμε το Δ. όμως και παρέακι
και μουσικές και τσίπουρα και «μεγάλη ζωή και είμαστε λαρτζ» που λέει κι αυτός.
Είναι τύπου όλντερ μπράδερ η σχέση. Τρώω πού και πού τα κολλήματά μου όσο δεν
έχω τι να κάνω και περιδιαβαίνω νοητικά και τέτοια –ε μα δε μπορώ κάθε μέρα έξω
και στις ίδιες φάσεις και μέχρι το πρωί– αλλά περάσαμε και ωραίες φάσεις.
-182
Ροκανίζω το χρόνο.
Βλέπω ανθρώπους και πάντα κάτι λείπει. Αίσθηση αδυναμίας. Συνειρμοί από μυρωδιές
και μικρά ταξίδια σε χωροχρονοάχρηστες γωνιές. Μου λείπει το στρατόπεδο;
Μου λείπει σημείο
αναφοράς γενικότερα. Με μια βαλίτσα στο χέρι, σε συνεχή αναμονή. Το μέλλον μου
είναι τόσο στον αέρα που αν αύριο το πρωί με χτυπήσει νταλίκα δεν έγινε και τίποτα.
Ρε, λέμε φωνάξτε την και τώρα.
Το πρόβλημά μου δεν
είναι ότι είναι «όλα τόσο επιφανειακά» ή κάτι τέτοιο. Είναι ότι παρόλο που
είναι επιφανειακά εγώ δεν μπορώ να τα αγγίξω.
Σε λιγότερο από τρεις
μήνες θα είμαι ελεύθερος πολίτης. Μπορεί να φαίνεται μακριά αλλά είναι και
κοντά. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και στο επόμενο πλάνο θα τραγουδάω κι εγώ με μια
φρεσκοπλυμένη φόρμα παραλλαγής συν ρουφιάνο συν ελληνική σημαία τον εθνικό ύμνο
στο 319 ρεμίξ, δίπλα σε κάμποσα άτομα που με τα περισσότερα θα με ενώνει μόνο τα
πράσινα που φοράμε και το hitπου
τραγουδάμε.
Μου είπαν σήμερα ότι
μετά την περίοδο της θητείας σου, για περίπου ένα εξάμηνο είσαι χαμένος. Τι μου
λες τώρα; Τι άλλο να χάσω; Ή μάλλον πόσο να χαθώ; Όσο οι φόβοι μένουνε κόμποι
και τους μετράω, δεν θα κάνω και τίποτα.
Χωρίς την παραμικρή
βάση πέραν της γονικής εστίας στο χωριό, θέλω να νιώσω πιο ελεύθερος από ποτέ
και να μην πισωγυρίσω. Το ‘γραφα από μικρός, το λέω και τώρα, στην άκρη της
αβεβαιότητας. Ματαιότητα – αβεβαιότητα. Η στρατικοποίηση τα προλαμβάνει; Τα
συγκρατεί ίσως, αλλά ξεχύνονται από παντού.
Και πόσο ακόμα να
παρατηρείς όμως; Ως πότε αυτή η σπουδή; Μου μαθαίνει κάτι ή αρχίδια;
-186
Κυριακή αργό πρωινό
ξύπνημα στην Άρτα, στο σπίτι που έζησε ο Νιόνιος όσο φοιτούσε εδώ πάνω, σε ένα
καταπληκτικό δίπατο κοινόβιο, μονοκατοικία, απλά καταπληκτικό. Ξύπνημα αργά και
μικρή εκδρομή στην Κόπραινα για να κυνηγήσουμε σαμιαμίδια, να πιούμε ούζα, να
φάμε ψάρι, να γεμίσει το μάτι μας ορίζοντα και σε μια ετερόκλητη μεγαλοπαρέα να
βρούμε κοινούς τόπους, μέχρι που μας έθλιψε όλους η είδηση ότι σκοτώθηκε ένα
νεαρό παλικάρι και η προσπάθεια δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Σταματήσαμε να
προσπαθούμε γιατί η μυρωδιά του θανάτου είχε γίνει ένα με μια ελαφριά μέθη, με
τον ήχο μιας τηλεόρασης που έπαιζε κλαρίνα από Κυριακή στο Χωριό και ενός ραδιοφώνου
που έπαιζε λαϊκά του 50, και με την αντανάκλαση του ήλιου σε ένα ποδήλατο
απέναντι.
-189
Δεν ξέρω για Rory, αλλά όλως περιέργως
όπου κι αν πάω αυτό το απόγευμα, ακούγεται TimBuckley. Και στο Ταυ στο Μοναστηράκι και
στο δρόμο και στην Αρχοντία όταν κάθομαι ακούγεται από το Ντόκτορ Φίλγκουντ ο
Τιμ και σκαλώνω. Μέσα σε 3 ώρες, σε 3
διαφορετικούς χώρους, ο Tim.
-190
Ένα πράγμα είναι ο
στρατός. Τσακίζει το χρόνο. Και την αυτογνωσία. Σε ένα αστικό χώρο που
ασφυκτιά, δεν υπάρχει φιλία, υπάρχει επιλογή. Εκεί όμως, σ’ αυτό το λίγο χρόνο
ξεβρακώνεται ο καθένας.
Τα μονόλεπτά σου θα
ομολογήσεις. Όχι αν ξέρεις κιθάρα. Όλα είναι εν δυνάμει. Τόλμα.
Κι αν κάποτε βρεθείς
στο Πάνορμο, πήγαινε στον Βάρδη τον Παρασύρη, στην τελευταία ταβέρνα στην
παραλία και πες του να σε βάλει να φας, να πιεις, να κοιμηθείς και θα σου
βγάλει και τα εισιτήρια να γυρίσεις και πες του ότι θα έρθει ο Δ. ο φίλος σου ο
ηθοποιός.
(Δ. Τζουμ.)- Μ’ αυτόν
τον άνθρωπο θα ήθελα να γράφω συνέχεια τι λέει. Μου έβαλε στην τσέπη ένα
χαρτονόμισμα ακριβώς λίγο πριν φύγει με τη μηχανή του. Μα κάνει τόσο δραματικές
εξόδους. Γίνεται να κάνει καλύτερες εξόδους από εισόδους;
-191
Ένα αδιάφορο λάηβ.
Σχεδόν διεκπεραιωτικό. Δεν με βοήθησε και πολύ ο ήχος για να νιώσω καλά. Χάρηκα
όμως που είδα γνώριμες φάτσες. Είδα και τον Λεπού και τον Κρητικό. Και λίγες
ώρες μετά θα έφευγα, πίσω για το νησί. Τουλάχιστον φρόντισα να μουδιάσω όσο
μπορούσα περισσότερο για το σοκ που με περίμενε.
Ακολουθεί φώτο άλμπουμ της "άδειας-ρε-vol.II".
Φεύγω
Φτάνω
Καφές. Λάθως.
Αλίκη Ι
Αλίκη ΙΙ
Αλίκη ΙΙΙ
Ρόδον
Κεντρί
Δίπλα τα Μετέωρα.
Και ο άνθρωπος.
Και η φύση.
Και το λεωφορείο.
Κακολάγκαδο.
Πορτοκάλι Κουρδιστό.
Γιαγιάδες σε απόγνωση.
Κακολάγκαδο ΙΙ - Η επιστροφή του αλόγου
Μυροβόλος - Τσαλαμπούνης
Μυυροβόλος - Τσαλαμπούνης + γιαννιώτισσα σε απόγνωση/κατάκτηση
.jpg)
